Hvað eiga níu látnir Gaza-aðgerðasinnar á Miðjarðarhafi, níu plús prósent atvinnuleysi og níutíu ára hreinsun olíuhamfara sameiginlegt?
Hvað með einn furðulega teygjanlegan forseta?
Hvað með einn gaur í Hvíta húsinu sem svífur í stólnum sínum hvenær sem einhver notar orðið "djarfur" og meinar það í raun og veru?
Hvað með einn náunga í sporöskjulaga skrifstofunni sem virðist hafa miklu meiri áhuga á að gera samninga um hverjir ættu að vera frambjóðendur demókrata í ýmis ríkisembætti en að leysa vandamál þjóðarinnar í raun og veru?
Við gætum varla haft forseta sem hentar okkar tíma betur ef við myndum grafa upp Herbert Hoover og styðja þreytubein hans uppi í forsetastóli.
Barack Obama á við fimm stór vandamál að stríða sem forseti. Það fyrsta er að hann skilur ekki forgangsröðun. Annað er að hann virðist hafa litla sterka sannfæringu í einhverju tilteknu máli. Þriðja er að að því marki sem hann stendur fyrir eitthvað, er það til að viðhalda óbreyttu ástandi sem heldur áfram að rústa landinu til að þjóna græðgi fárra ólígarka. Sú fjórða er að hann skilur í grundvallaratriðum ekki vald og hlutverk nútíma forsetaembættisins. Og sú fimmta er að hann heldur úti versta fjarskiptabúnaði í Hvíta húsinu síðan Jimmy Carter fór um ganga þess. Í sanngirni við samskiptateymi sitt hefur hann þó nánast ekkert gefið þeim til að selja. Þú reynir að syngja lofsönginn um að bjarga Goldman Sachs hundrað sent fyrir dollarann, eða heilbrigðisáætlun sem neyðir fólk til að kaupa áætlanir sem það vill ekki af hatuðum tryggingahröfnum. Það er ekki auðvelt, vinur. En á hinn bóginn höfðu Bush og Cheney mun minna en ekkert að selja þegar kom að Íraksstríðinu - reyndar höfðu þeir ekkert nema lygar - og lið þeirra höndlaði það á meistaralegan hátt.
Grundvallareinkenni forsetatíðar Obama er að forsetinn er viðbragðshlutur, í raun fórnarlamb atburða og annarra stjórnmálaafla, frekar en ein mesta valdamiðstöð landsins, og að öllum líkindum á jörðinni. Hann er herra Bill stjórnmálamanna. Stundum afsakar fólk þrælkun Obama með því að vísa til allra vandamála á disknum hans og allra óvinanna við hlið hans. En það sem þeir skilja ekki – og það sem skiptir mestu máli, það sem hann skilur ekki – er eðli nútíma forsetaembættisins. Árangursríkir forsetar í dag (þar sem ég á við þá sem fá það sem þeir vilja) keyra ekki aðeins niðurstöður í þá átt sem þeir vilja, heldur móta eðli umræðunnar sjálfrar. Og þeir móta ekki aðeins eðli umræðunnar, heldur ákvarða þeir hvaða atriði eru á skjali.
Þar að auki er stöðugt að þróast og gagnkvæmt samband milli áræðni forseta og árangurs. Á sama hátt og ekkert elur af sér velgengni eins og velgengni, er ekkert sem setur forsetann betur í það að ná næsta markmiði sínu en að ná stórkostlegum árangri í síðustu ferð.
Þetta er algjörlega spurning um skynjun og þú sérð það best á þann hátt að þingið og þá sérstaklega blaðamannasveitin í Washington svífast yfir djörfum og ógnvekjandi forseta eins og Reagan og George W. Bush. Stjórnmálahóparnir í kringum þessa forseta skildu allt of vel sálfræði valdsins. Þeir vissu að með því að skapa samtímis gufuvalsáhrif og láta ímynda sér klúbbalegt andrúmsloft fyrir þingið og blöðin, gætu þeir skilið eftir svona óheppna snaga með aðeins eina leið sem eftir er til að þykjast varðveita reisn sína. Með því að stökkva um borð í vöruflutningalestina gætu þeir fengið þá blekkingu að vera við hlið valdsins, að vera hluti af sigurliðinu. Og svo, að nánast einu undantekningu Helen Thomas, sem nú er á eftirlaunum, er þetta nákvæmlega það sem þeir gerðu.
En leikurinn um að stjórna með góðum árangri er efnislegur og sálfræðilegur. Oftar en ekki kemur í ljós að feimni skilar sér ekki á öruggan hátt sem þeir sem eru með veik hné búast við, heldur afnám þeirra í kjölfarið. Tilvikin þrjú sem nefnd eru efst í þessari ritgerð eru hugmyndafræðileg.
Lang og fjarlægasta vandamálið í huga flestra Bandaríkjamanna í dag er hagkerfið, eins og oft er raunin, en nú meira en nokkru sinni fyrr. Það er erfitt að átta sig á því hvar Barack Obama er í þessu máli. Það sem er alltaf mest furðulegt við þennan gaur er að samræma í grundvallaratriðum óskynsamlega hegðun forsetaembættisins við augljósa vitsmunalega hæfileika forsetans og stjórnsýslulega hæfileika herferðarinnar sem hann rak til að fá það embætti. Mér sýnist að það séu fjórir kostir til að skilja sjálfsigrandi tilhneigingu Obama þegar kemur að efnahagslegu hörmungunum sem hann erfði. Ein er sú að hann er einfaldlega ekki svo klár og fær ekki afleiðingar áframhaldandi atvinnuleysis á því stigi sem það er núna. Annar kosturinn er sá að hann er bara stefnufúll, sem hefur réttar fyrirætlanir en tekur ömurlegar ákvarðanir til að reyna að komast þangað. Þriðji möguleikinn er sá að Obama viðurkenni þessa nýjustu samdrætti sem lokasteininn (vonum við) þriggja áratuga langt ferlis efnahags fákeppninnar sem leitast við að fá ekkert minna en fækkun bandarísku millistéttarinnar, og hann skortir einfaldlega kjark til að reyna að snúa við þessi flóðbylgja endurdreifingar auðs. Síðasta, og skelfilegasta – en alls ekki síst sennilega – skýringin á hegðun Obama er sú að hann er að lokum ekki síður verkfæri í einmitt þessu sjóræningjaverkefni en George W. Bush eða Bill Clinton.
Hver sem skýringin er, þá tókst feimni Obama snemma í forsetatíð sinni ekki aðeins að leysa vandann, heldur er það mikilvægara að hann útilokar hann nú frá því að kynna hvers kyns þýðingarmikil síðari tilraun til að leysa vandann. Stjórn Obama á frumvarpinu um efnahagslega örvun á fyrstu vikum forsetatíðar hans var einmitt fyrirmyndin um hvernig forseti ætti að stjórna – að því tilskildu að nítjándu öldin hefði í raun ekki lokið fyrir meira en hundrað árum síðan. Þessi forseti, sem hefur breytt virðingu fyrir öðrum - þar á meðal svarnum óvinum sínum - í listgrein, sagði við þingið að hann vildi fá hvatningarfrumvarp og lét þá fylla út upplýsingarnar. Það sem hann fékk, í samræmi við það, var risastór voðaverk uppfull af gæludýraverkefnum fyrir hvert þinghverfi í Ameríku, þar sem um þriðjungur þess varð til af skattalækkunum til að kaupa atkvæði repúblikana sem aldrei komu til. Það hefur heldur ekki verið brýnt til þessa dags að verja þeim fjármunum.
Niðurstaðan af þessu öllu er þríþætt, allt gríðarlega neikvætt. Í fyrsta lagi eyddi ríkisstjórnin gífurlegum fjármunum í áreiti án þess að leysa vandamál samdráttar og atvinnuleysis. Í öðru lagi jók hún því verulega á skuldavanda þjóðarinnar, með litlum ávinningi. Og í þriðja lagi kemur samsetning fyrstu tveggja þáttanna í raun í veg fyrir að hvers kyns síðari áreitispakki komi út úr þinginu í fyrirsjáanlega framtíð, útgjaldapólitíkin almennt og áreiti sérstaklega hafi orðið að öllu leyti geislavirkt.
Og hér sjáum við hvernig misbrestur Obama á að leiða í fyrsta lagi hefur fyrst og fremst tekist að grafa hann ofan í holu í kjölfarið. Við erum að öllum líkindum að horfa til níu eða tíu prósenta atvinnuleysis um ókomin ár, og löggjafarleysi Obama hefur skapað aðstæður þar sem eina þýðingarmikla tækið sem eftir er til að komast yfir þessa djúpu samdrætti hefur verið tekið af borðinu. Almenningur lítur í kringum sig og spyr: "Hvers vegna ættum við að eyða meiri peningum í efnahagslega áreiti, þegar það eina sem það gerir er að skila ekki árangri, en um leið auka þjóðarskuldir?" Það er réttmæt spurning, nema að það sleppir því að íhuga þriðja valkostinn, sem er að í raun gera áreiti rétt, dæla peningum í innviði, aðrar orkuframkvæmdir, atvinnuleysisbætur, endurmenntunaráætlanir og þess háttar, sem allt myndi hafa jákvæð áhrif á hagkerfið bæði til skamms, meðallangs og lengri tíma.
Þú sérð sama fyrirbærið í nánast öllu sem Obama snertir. Mikið af fúlum orðræðu. En svo mikil virðing fyrir hverjum öðrum leikara í leikritinu (nema auðvitað fyrir hagsmuni bandarísks almennings eða fyrir hóp framsækinna kjósenda hans), þar á meðal þá sem eru augljóslega að reyna að tortíma forsetanum. "Þú segir að repúblikanar vilji fjarlægja opinbera valmöguleikann úr heilbrigðisfrumvarpinu? Allt í lagi, við skulum gefa þeim það. Það hlýtur að kaupa, dúllan, hvað? ... núll heil atkvæði frá flokksþinginu þeirra!" "Þú segir að þeir krefjist þess að enn fleiri skattalækkanir verði innifaldar í hvatafrumvarpinu? Við skulum gera það! Og horfa á þá greiða atkvæði gegn því nánast undantekningarlaust." Ljómandi.
Í Mið-Austurlöndum hefur Obama eytt fyrsta og hálfu ári sínu í embætti í að fá tíkarsmellið af Noxious Netanyahu, án þess að sýna neitt annað en algjör vandræði. Þetta er orðið svo slæmt að þú getur ekki lengur sagt til um hvaða land er skjólstæðingsríki hins. Er það sá með efnahag, her, landsvæði, íbúafjölda og pólitískt vald sem dvergar hinn, eða er það sá sem fær stöðugt fjárhagslegan, hernaðarlegan og pólitískan stuðning frá hinum, sama hvað það gerir? Þar á meðal að ráðast til dæmis reglulega inn í nágranna sína, kyrkja íbúa yfir milljón manna, pirra allan heiminn og niðurlægja bæði forseta og varaforseta velgjörðarlands síns með því að halda áfram að byggja fleiri ólöglegar landnemabyggðir, sem koma í veg fyrir frið, í beinni, viljandi og hrokafullri andstöðu við yfirlýsta ósk þeirra um hið gagnstæða. Ef Obama gæti hugsanlega verið aðgerðalausari í þessari stöðu, þá er erfitt að vita hvernig. Kannski gæti hann spennt á sig byggingarbelti og aðstoðað Ísraelsmenn sjálfir við að byggja nokkrar íbúðasamstæður í Austur-Jerúsalem. Á meðan hann var að því myndi hann kannski fara úr skyrtunni í heitri Miðjarðarhafssólinni og taka inn aðra af þessum krúttlegu forsetamyndum sem hann virðist vera svo hrifinn af.
Sagan er sú sama aftur í Mexíkóflóa, þar sem Obama átti nýlega sína eigin Michael Dukakis stund. Með því að reyna að líta út fyrir að vera harður, eins og Dukakis hjólaði um á þessum skriðdreka á myndinni sem talaði milljón orð (og sökk í forsetakosningum), ákvað Obama að nota fjögurra stafa orð til að sýna hversu alvarlegur hann er með þessum vondu náungum kl. BP og villandi olíuflæði þeirra. Nema hvað þessi forseti er svo vanhæfur að hann gat aðeins stjórnað þremur af tilskildum fjórum bréfum. Hann sagði Matt Lauer hjá NBC að hann hafi verið að heimsækja olíulekasvæðið „svo ég veit hvers rass ég á að sparka“. Ég meina, réttu upp hönd þína ef þú heldur að þessi litla reiðisýning fyrir myndavélarnar hafi verið um það bil eins ekta og Cheese Whiz. Og samtímis bæði miklu minna og miklu meira cheesy. En það versnar. Síðan kemur í ljós að alla síðustu 45 eða svo daga hefur forsetinn ekki enn átt símtal við forstjóra British Petroleum. Í ljós kemur að Obama ferðaðist alla þessa leið til New Orleans og gat enn ekki fengið póstnúmer fyrir limey rassinn sem hann átti að faxa á yfir forsetaskóna sína.
Eins og hann myndi nota það ef hann ætti það, hvort sem er. Geturðu ímyndað þér samtalið sem hann gæti átt við Tony Hayward?
Obama: "Hey, Tony, olíulekinn þinn er í raun að valda mér vandræðum, svo ég hélt að ég myndi hringja til að sparka aðeins í rassinn á þér."
Hayward: "Skiptu þig, pönkari. Þú gerir það sem ég segi þér."
Obama: "Ó guð, það er rétt hjá þér. Kristur! Fyrirgefðu. Ég gleymdi sjálfum mér. Í eina mínútu þar hélt ég að ég væri að tala við dóttur mína um heimavinnuna hennar."
Hayward: "Fáðu staðreyndir þínar á hreinu, vinur. Byrjaðu á hver hér vinnur fyrir hvern."
Obama: "Já, herra. Strax, herra. Hvað getum við gert fyrir þig?"
Hayward: „Alls ekkert væri fullkomið, alveg eins og þú hefur verið að gera. Leyfðu okkur bara að bora þar sem við viljum, hella niður þar sem við viljum, gleðjast eins og við er vanur fyrir hreina frekju lyga okkar og rukka reikninginn þinn fyrir skaðabæturnar. Við erum ekki gráðug við munum ekki biðja um meira en það.“
Obama: "Þú skilur það, herra Hayward. Við tökum það strax. Raaaahhm!!!"
Það eina sem er ömurlegra en ásýnd hinnar ömurlegu Obama-stjórnar í aðgerðaleysi er að íhuga tækifærið sem glatast hér. Obama hafði öll spilin staflað sér í hag, allt frá eyðilagðum stjórnarandstöðuflokki, til röð kreppu, til almennings sem krefst breytinga, til mikils meirihluta á þingi, til alþjóðlegs góðvildar. Hann hefur pirrað þetta allt í burtu í óvæginni vígslu sinni við meðalmennsku og ósvífni.
Og það eina sem er ömurlegra en það er að íhuga hvert þetta leiðir allt saman. Á hverjum degi skelfist ég aðeins meira þar sem enn tveir og fjórir eru útilokaðir frá byggingu tilrauna Bandaríkjanna í frjálslyndu lýðræði. Í hvert sinn sem Hæstiréttur kveður upp úrskurð þýðir það meira vald fyrir ríkið, meira vald fyrir keisaraforsetann (sem þeir velja líka þegar þeim sýnist), og sérstaklega meira vald fyrir hina ríku. Á hverjum degi deyja fleiri fólk í heimskulegum og endalausum stríðum rökkurveldisins, sem enginn getur einu sinni lýst tilgangi með. Í hverri kosningalotu eru banvænni afturgöngumenn sigurvegarar, brjóta niður skynsemi og mannréttindi samhliða og færa landið lengra í átt að hugalausum fasisma.
Það er ekkert annað orð yfir það. Þetta land er einfaldlega að rotna innan frá.
Og þess vegna mun kannski ekki sá hörmulegasti þáttur Obama-stjórnarinnar vera vandræðalega óheppileg framkoma þessa hafnabolta forsetans, þar sem stórir steramótaðir biceps sveifla feitum hellum af ógnvekjandi timbri á þeim hraða sem þeir kjósa. Það verða heldur ekki ónýt tækifæri í epískum hlutföllum, sem ekki er líklegt til að sjást aftur í langan tíma.
Það er líklegt að það verði í staðinn hurðin sem var opnuð fyrir mun verra að verða fyrir bandarískum almenningi og heiminum.
Með því að standa ekki fyrir neinu á meðan landið hrynur hefur Obama nánast grátbað þá sem myndu láta lestirnar keyra á réttum tíma um að ná völdum.
Og hvers vegna ættu þeir ekki að "taka landið sitt aftur" frá þessum forseta, hvernig sem á það er litið?
Ég meina, gaurinn er ekki einu sinni fæddur í Ameríku, ekki satt?
David Michael Green er prófessor í stjórnmálafræði við Hofstra háskólann í New York. Hann er ánægður með að fá viðbrögð lesenda við greinum sínum (mailto:[netvarið] [1]), en harmar að tímatakmarkanir geri honum ekki alltaf kleift að bregðast við. Meira af verkum hans má finna á heimasíðu hans, www.regressiveantidote.net
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja