Þrátt fyrir kúgun stjórnvalda á dýraaðgerðasinnum hefur á margan hátt aldrei verið auðveldari tími til að vera grænmetisæta eða vegan. Hægt er að finna mikið úrval af matvælum án dýraafurða á ólíklegustu stöðum, eins og litlum bæjum í New York fylki, þar sem dæmigerður búnaður er ekki bindiefni heldur NASCAR húfur. Vegan þjóðarinnar fjölgar hratt, tvöfaldast á milli 2009 og 2011, samkvæmt könnun Harris Interactive. Og samt sem áður er sósíalísk vinstriflokkur enn sérstaklega ógestkvæmur fyrir þá sem hafa áhyggjur af dýraræktun.
Þessi fjandskapur nær langt aftur í tímann. Eins og Dr. Steve Best bendir á, þá slógu Karl Marx og Frederick Engels dýraverndunarsinnum, grænmetisætum og and-vivisectionists saman í sama flokk smáborgarastétta sem samanstóð af skipuleggjendum góðgerðarmála, hófsemdarofstækismönnum og barnalegum umbótasinnum. Leon Trotsky gagnrýndi þá sem voru andvígir byltingarkenndu ofbeldi og lýsti hæðnislega hugmyndafræði þeirra sem "grænmetis-kvakar-pratti".
Hlutirnir eru ekki svo öðruvísi í dag. Paul D'Amato, rithöfundur sem ég annars ber mikla virðingu fyrir, tók við dýraspurningunni í dálki Socialist Worker sem er lítið annað en óupplýst trolling.
"Á fjallaljón sem drepur dádýr rétt á réttarhöldum fyrir dómnefnd jafningja sinna?" Spyr hann fáránlega. "Eiga kýr að hafa funda-, mál- og trúfrelsi?"
Hann viðurkennir að hann sé að tala með tungu í kinn, en fullyrðir að „það er tilgangur með því“. D'Amato heldur áfram að rifja upp dýraverndartilraunir Adolphs Hitlers, vegna þess að þú veist, dýraaðgerðasinnar eru í raun skápnasistar.
Hlutirnir eru varla öðruvísi á anarkistahlið göngunnar. Skráðu þig til dæmis inn á LibCom.org málþing, sem haldið er uppi af frjálshyggjukommúnistum í London, og spyrja, eins og ég hef, annars ágæta fólkið hvað þeim finnst um grænmetisætur eða vegan. Og þú munt sjá að Bretar fengu ekki orðspor sitt fyrir að borða nautakjöt fyrir ekki neitt.
Og samt hafa dýraverndarsinnar alltaf verið hluti af framsæknum breytingum. John Oswald, til dæmis, var skoskur grænmetisæta sem var meðlimur í jakobínaklúbbnum, tók þátt í frönsku byltingunni og lést í baráttu við einveldisöfl. Elisee Reclus, einnig grænmetisæta, var a
þátttakandi í Parísarkommúnunni 1871, sem hann var fangelsaður og útlægur fyrir. Auðvitað leiddi Mahatma Gandhi, grænmetisæta, hreyfinguna til að steypa breskri nýlendustefnu á Indlandi. Cesar Chavez, vegan, stofnaði samtökin sem myndu verða United Farm Workers stéttarfélagið. Það mætti halda áfram með slík dæmi. En ég myndi frekar vilja heyra frá lesendum sögupersóna sem þeir þekkja sem tóku dýr inn í framsækna sýn sína. Ég hef mestan áhuga á að heyra um leiðtoga sem voru konur, litað fólk eða tóku þátt í skýrri stéttabaráttu.
Í formála útgáfu af Animal Farm útskýrði George Orwell meginmyndlíkingu ádeiluskáldsögu sinnar, þar sem hann skrifaði: "Menn nýta dýr á svipaðan hátt og hinir ríku arðræna verkalýðinn." Dýraaðgerðasinnar nútímans, eins og Bob Torres og David Nibert, hafa útvíkkað þetta sameinandi þema og sprautað marxískri hugsun inn í vaxandi svið mikilvægra dýrarannsókna. En það hefur ekki verið gert viðlíka viðleitni af hálfu andkapitalista.
Ég á ekki von á því að vinstri sósíalistar fái skyndilega lyst á grænmetisborgara og möndlumjólkurís. Hin víðtæka hreyfing sem andkapítalistar vonast til að skapa mun endurspegla fjöldann. Og veganismi er bara ekki þar sem fjöldinn er ennþá. Margt af þessu þarf að gera
þar sem vegan valkostir, að minnsta kosti þeir unnu, eru óheyrilega dýrir. Þetta mun breytast þegar stærðarhagkvæmni kemur til greina.
En viðhorfið til dýraréttinda meðal sósíalískra vinstrimanna er afturhaldssamara en hjá almenningi. Vinnufélagar mínir á lágum launum gætu haldið að skoðanir mínar varðandi aðra en menn séu forréttindi og sérvitringar, en þær sýna aldrei þann nöturlega háð sem trú mín á sér áunnið meðal sósíalískra vinstrimanna.
Mín kenning er sú að stór hluti sósíalískra vinstri manna, sem í augnablikinu er óhóflega samsettur af hvítflibbaverkamönnum, hafi tileinkað sér afvegaleiddan verkamannahyggju, sem ég á við sjónarhorn sem vegsamar grófa skopmynd af bláflibbamenningu, í reyna að tengjast þeim sem eru á lægstu þrepum kapítalíska kerfisins. Í augum þessara meira forréttinda meðlima verkalýðsins er afskiptalaust afskiptaleysi gagnvart dýramisnotkun einkennandi eiginleiki verkafólks. Að þetta sé gríðarlega niðurlægjandi ætti að segja sig sjálft. En það er heldur ekki byggt á sósíalískum skilningi á stétt. Fyrir sósíalista eru efnahagshópar ekki skilgreindir af matarvenjum, menningu eða jafnvel tekjum. Þau eru skilgreind af tengslum einhvers við framleiðslutækin.
Ferilskráin mín í bekkjarbaráttu er ekkert til að skrifa heim um. En það er heldur ekki eitthvað sem ég skammast mín fyrir. Ég hef skrifað fyrir margvísleg rit vinstrimanna, frá SocialistWorker.org til Z Magazine. Ég var virkur í Occupy hreyfingunni, sem ég var í nokkra daga í fangelsi fyrir. Ég lagði fram ákæru á hendur vinnuveitanda mínum, og vann sátt, fyrir brottrekstur verkalýðsfélaga. Mér finnst ég hafa lagt nokkur auðmjúk framlög. En ég er líka vegan. Og mér leiðist að mér verði komið fram við mig eins og látinn grínista Rodney Dangerfield – engin virðing! – ef ég leyni þessu ekki í sósíalískum hópum.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja