Þann 11. febrúar greindi BBC frá því að indverskur hermaður hafi skotið í Poonch-hverfið í Kasmír, sem er undir stjórn Indverja, og myrti þrjá eigin samstarfsmenn sína. Slík atvik hafa ekki verið óalgeng í Kasmír, þar sem daglegt andlegt álag við að horfast í augu við grimmilegan og óhugnanlegan veruleika sigrar allt, jafnt óbreytta borgara sem hermenn. Hlutfall indverskra hermanna á móti Kasmír-fólks í Kasmír er stærsta hlutfall hermanna og óbreyttra borgara í heiminum. Það eru um það bil 600,000 indverskir hermenn – þar á meðal venjulegur her, herliðsliðar, landamæraöryggissveitir og lögregla – sem eru nú á vettvangi í Kasmír. Þetta er til viðbótar við þúsundir „andvígamanna“ - herskáu þrjótarnir og brjálarnir sem indversk stjórnvöld hafa sett á launaskrá sína til að berja niður fjöldauppreisn frumbyggja sem hefur staðið yfir í meira en áratug núna.
Það sem er svo óhugnanlegt við harmleikinn í Kasmír er að eftir meira en 50 ára brotthvarf Breta frá álfunni, og eftir tvö stór stríð og stöðugar bardagar og átök meðfram Kasmír-línunni sem aðskilur Indland og Pakistan, var vandamálið. er enn að fá enga athygli á alþjóðlegum vettvangi. Um þessar mundir standa kjarnorkuveldin tvö í Suður-Asíu fífldjarfur í röð til að fara í stríð og má svo sannarlega búast við því að ef og þegar bardagar hefjast þá hefjist þær í Kasmír. Kasmír-málið hefur verið blandað saman af nokkrum þáttum. Ein er sú almenna skoðun að málið sé einfaldlega eitt af umdeildu yfirráðasvæði milli Indlands og Pakistan. Indversk stjórnvöld neita, oftast, jafnvel að ganga svona langt; þeir munu aðeins líta á það sem innra mál. Hins vegar hefur ríkið Jammu og Kasmír í gegnum tíðina verið sjálfstætt og Kasmírar, óháð trúarlegum bakgrunni þeirra, hafa deilt sameiginlegri menningu og arfleifð. Að þessu sögðu er það satt, eins og hinn látni Eqbal Ahmad benti á, að múslimar í Kasmír hafa ,,þjáð mikla mismunun, óréttlæti og kúgun af hendi maharaja í Kasmír, sem Bretar tóku við völdum.“ € Reglubundnar uppreisnir brutust út gegn hinum ýmsu maharadja í Kasmír af aðallega kúguðum múslimum, en einnig meðal annarra minnihlutahópa sem deildu múslimskum samlanda sínum í leit að réttlæti og frelsi.
Uppruna núverandi deilna um Kasmír má rekja til skiptingar undirheimsins í Indland og Pakistan árið 1947. Samkvæmt skiptingarskjölum Indlands fengu valdhafar höfðinglegra ríkja val um að gerast aðili að Indlandi eða Pakistan, eða að vera sjálfstæð. Þeim var hins vegar ráðlagt að ganga að samfelldu yfirráðum og taka tillit til óska sinna eigin fólks. Í Kasmír hikaði Maharaja hins vegar. Íbúar múslima, aðallega múslima, gerðu uppreisn, eftir að hafa séð snemma og leynilega komu indverskra hermanna, og hlutirnir fóru úr höndum Maharaja. Íbúar Kasmír voru án efa einnig „hjálpuðu“ af ættbálkasveitum frá Pakistan í uppreisn sinni. Maharaja, sem áttaði sig á því að ríkisstjórn hans gæti ekki staðist uppreisn almennings, vék að lokum fyrir þrýstingi frá Indverjum og samþykkti að ganga til liðs við Indland með því, eins og Indland heldur fram, að „undirrita“ hinn umdeilda aðildarsamning 26. október 1947. Kasmír var til bráðabirgða samþykkt í Indverska sambandið bíður frjálsrar og hlutlausrar þjóðaratkvæðagreiðslu. Þetta kom fram í bréfi landstjóra Indlands, Mountbatten lávarðar, til Maharaja 27. október 1947. Í bréfinu, þar sem Mountbatten samþykkti aðildina, gerði Mountbatten það ljóst að ríkið yrði aðeins innlimað í Indverska sambandið eftir að vísað hafði verið til íbúa í Kasmír.
Árið 1947 fóru Indland og Pakistan í stríð um Kasmír. Í stríðinu var það Indland sem fór fyrst með Kasmír-málið til Sameinuðu þjóðanna 1. janúar 1948. Árið eftir, 1. janúar 1949, hjálpuðu SÞ að framfylgja vopnahléi milli landanna tveggja. Vopnahléslínan var síðar endurnefnd sem stjórnlína eftir stríð Indlands og Pakistan 1971. Það er athyglisvert að öryggisráð Sameinuðu þjóðanna samþykkti nokkrar ályktanir á árum eftir stríðið 1947-48 allar með gagnkvæmu samþykki Indlands og Pakistans. Ályktun SÞ frá 21. apríl 1948 – ein af helstu ályktunum SÞ um Kasmír – sagði að „bæði Indland og Pakistan óska þess að spurningin um aðild Jammu og Kasmír að Indlandi eða Pakistan verði tekin fyrir með lýðræðislegri aðferð frjálsrar og óhlutdræg þjóðaratkvæðagreiðsla.†Síðari ályktanir SÞ ítrekuðu sömu afstöðu. Ályktanir Sameinuðu þjóðanna um Indland og Pakistan (UNCIP) frá 3. ágúst 1948 og 5. janúar 1949 styrktu ályktanir SÞ. Jawaharlal Nehru, fyrsti forsætisráðherra Indlands, lofaði að leysa Kasmír-deiluna í samræmi við þessar ályktanir. Einu skilyrðin til að leysa málið, sagði hann, væru „óskir Kasmírbúa“. Því miður myndi Nehru forsætisráðherra brjóta þetta loforð fljótlega eftir að ályktanir SÞ voru samþykktar. Kasmír var formlega innlimað í Indverska sambandið og grein 370, sem veitti „Jammu og Kasmír“ „sérstöðu“, var sett inn í indversku stjórnarskrána. „Stjórnlagaþing Jammu og Kasmír“ var stofnað 5. nóvember 1951 til að styðja ákvörðun Indverja um að innlima Kasmír. Þetta var gert í beinni andstöðu við ýmsar ályktanir UNSC og UNCIP og skilyrði hins umdeilda aðildarsamnings.
Allt frá því hafa ráðamenn Indlands ítrekað svikið loforð sín við Kasmír-þjóðirnar. Árið 1989 varð eigindleg breyting á ástandinu í Kasmír, sem var hernumið af Indverjum. Á því ári, fyrir vonbrigðum vegna áratuga gamals afskiptaleysis heimssamfélagsins gagnvart réttlátum málstað sínum, sem ógnað var af vaxandi kúgun indverskra ríkja, og í mótmælaskyni við stórfellda svindl indverskra stjórnvalda í kosningum, risu Kasmír-þjóðirnar upp í uppreisn gegn Indlandi. Síðan þá hefur ástandið á hernumdu svæðunum í Kasmír versnað enn frekar. Ekki aðeins hefur viðvera indverska hersins í hinu umdeilda landi aukist til muna, heldur hefur tilkynnt tilvik um morð, nauðganir, ránsfeng og ræningja Indverskra öryggissveita einnig fjórfaldast. Til að mylja niður frelsishreyfinguna í Kasmír hefur indverska ríkið beitt margvíslegum aðferðum til hryðjuverka ríkisins, þar á meðal fjölda draconískra laga, stórfelldra aðgerða gegn uppreisnarmönnum og öðrum kúgunaraðgerðum. Mannréttindabrot Indverja í Kasmír eru meðal annars tilviljunarkennd morð og fjöldamorð, pyntingar og aftökur utan dómstóla og eyðileggingu fyrirtækja og íbúðarhúsnæðis, misnotkun og nauðgun á konum. Þetta hefur verið mikið skjalfest af Amnesty International, US Human Rights Watch-Asíu, Læknar fyrir mannréttindi, International Commission of Jurists (Genf) – og, á Indlandi, af Peoples Union for Civil Liberties, Samhæfingarnefndinni um Kasmír, og Jammu. og grunnréttindanefnd Kasmírs. Þrátt fyrir ítrekaðar beiðnir í gegnum árin frá mannréttindasamtökum heimsins eins og Amnesty International hafa indversk stjórnvöld ekki leyft þeim aðgang að hernumdu svæðunum. Árið 1997 neitaði það meira að segja fulltrúum Sameinuðu þjóðanna að heimsækja þangað. Óháðar skýrslur herma að hátt í 60,000 óbreyttir borgarar hafi látist í Kasmír síðan 1989.
Nú skulum við líta á hina hlið stjórnlínunnar. Ástandið í Kasmír, sem er í eigu Pakistans, það sem kallað er „Azad Kashmir“ (Free Kashmir), er betra, en ekki frábært. Þessi hlið Kasmír hefur sína eigin heimastjórn og hefur tiltölulega stjórn á staðbundnum málum og ákvörðunum. Hins vegar stjórnar Pakistan utanríkismálum sínum, varnarmálum og verslun og viðskiptum. Í raun er sjálfræði þess því mjög takmarkað. Um þrjár milljónir Kasmírbúa búa í Azad Kasmír og aðrar tvær milljónir Kasmírbúa hafa orðið flóttamenn í öðrum hlutum Pakistan vegna ofbeldis og bardaga við landamærin að Indlandi. Opinber afstaða Pakistans í Kasmírdeilunni er „minni banvæn“ en Indverjar, eins og Eqbal Ahmad bendir á, vegna þess að hún býður Kasmírmönnum upp á þjóðaratkvæðagreiðslu, en gefur þeim aðeins möguleika á að velja á milli Indlands og Pakistan. Það sem er algerlega sleppt úr umræðunni er Kasmír-afstaðan sjálf, afstaða um fimmtán milljóna manna, sem hafa krafist sjálfsákvörðunarréttar síns og frelsis frá allri heimsveldisstjórn. Pakistan hefur tekist að forðast þá tegund fjöldauppreisnar sem eiga sér stað í Indversku hernumdu Kasmír vegna: a) vilja þeirra til að veita Kasmír einhvers konar sjálfstjórn og b) að minnsta kosti orðræðu skuldbindingar um að samþykkja hvaða ákvörðun sem fólkið er. Kasmír gæti gert í frjálsri og hlutlausri þjóðaratkvæðagreiðslu. Indland hefur hins vegar ákveðið að þröngva stjórn sinni á Kasmír-þjóðirnar án fyrirvara og án nokkurs tillits til óska þeirra.
Harmleikurinn er sá að ekki aðeins er hryðjuverk indverska ríkisins hunsað í dag, heldur er það í raun þegjandi samþykkt af valdinu sem er í heimsmálum. Stríð Bandaríkjanna gegn hryðjuverkum virðist hafa gefið opið „leyfi til að drepa“ til ríkja sem berjast gegn vinsælum uppreisnarmönnum. Bæði Ariel Sharon, forsætisráðherra Ísraels, og A. B. Vajpayee, forsætisráðherra Indlands, nota orðræðu gegn hryðjuverkum (og iðkun líka) til að bæla niður hreyfingar Palestínumanna og Kasmír til þjóðfrelsis. Þrátt fyrir að Ísraelsríki Sharons noti flóknari vopn til að mylja niður andstöðu á hernumdu svæðunum í Ísrael, vinnur Indland Vajpayee í fjölda óbreyttra borgara sem drepnir eru á dag í Kasmír, sem er hernumið af Indverjum. Með aukinni samvinnu Ísraels og Indverja her og leyniþjónustu, og vaxandi hernaðarbandalagi Bandaríkjanna og Indverja, er margt að óttast um framtíð Kasmír.
Svo virðist sem tvær meginástæður séu fyrir því að þetta vandamál hefur hingað til ekki verið á dagskrá framsóknarafla. Í fyrsta lagi hefur það almennt verið hugsað sem ágreiningur um fasteignir milli tveggja þjóða. Í öðru lagi, þegar nýjasta fjöldauppreisnin hófst gegn hernámi Indverja árið 1989, var hún hrundið af stað í nafni mannréttinda, sjálfsákvörðunarréttar, frelsis og lýðræðis. Hins vegar, innan nokkurra ára, varð frelsishreyfingin tileinkuð íslamistum í Pakistan sem gáfu baráttunni sameiginlegt og sértrúarsöfnuð andlit og reyndu að breyta stefnu hreyfingarinnar. Af þessum tveimur ástæðum hafa framfaraöflin með Suður-Asíu og víðar litið á þessa hreyfingu með tortryggni og litið á hana sem afturför og afturhaldssama.
Því miður er nú kominn tími til að festa hreyfinguna aftur við upphaflegan grunn. Ef fjölmiðlar okkar vilja leika ásamt bandarískum stjórnvöldum við að hunsa hrottalega hernám Indverja í Kasmír, hvers vegna þurfum við að gera það líka? Ef tvö lönd vilja lýsa átökunum sem spurningu um „deilt landsvæði“, hvers vegna verðum við að kaupa inn í heimsveldisleik þeirra? Ég tel að við höfum fallið í þessa gryfju allt of lengi. Rétt eins og við höfum loksins vaknað til vitundar um glæpsamlegt óréttlæti sem beitt er gegn Palestínumönnum, verðum við líka að finna fyrir sömu siðferðislegu andstyggðinni gegn „heildsölu“ indverska ríkishryðjuverkinu, sem og „smásöluhryðjuverkum“ jihadi, gegn Kasmírum. . Eins og Palestínumálið, er Kasmír einnig í meginatriðum eitt af alþjóðalögum, mannréttindum og mannlegri reisn, og sjálfsákvörðunarrétt og frelsi fimmtán milljóna manna. Ég hvet aðgerðasinna til að taka þá siðferðilegu og mannúðlegu afstöðu að verja ályktanir Sameinuðu þjóðanna um Kasmír, sem kalla á afvopnun Kasmír (með brotthvarfi allra utanaðkomandi herafla), strax fylgt eftir með þjóðaratkvæðagreiðslu undir eftirliti SÞ til að ákvarða framtíðarstöðu Kasmír. Við skulum ekki vera fáfróð um þetta mál lengur. Sjálfsákvörðunarréttur fyrir Kasmír ætti að teljast hluti af víðtækari baráttu fyrir frelsun allra kúgaðra þjóða, sérstaklega þeirra sem standa frammi fyrir ríkiskúgun og hersetu.
Junaid S. Ahmad er félagslegur aðgerðarsinni og læknanemi í Norfolk, VA. Hægt er að ná í hann á: [netvarið]
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja