Frá þeim degi sem Obama forseti tók við embætti hefur honum ekki tekist að draga einhvern sem ber ábyrgð á pyntingum grunaðra hryðjuverkamanna fyrir rétt – opinber áætlun stjórnvalda sem var hugsuð og framkvæmd á árunum eftir árásirnar 11. september 2001.
Hann leyfði dómsmálaráðuneytinu sínu að rannsaka eyðileggingu C.I.A. á myndbandsupptökum af pyntingafundum og þeim sem kunna að hafa farið út fyrir pyntingartæknina sem George W. Bush forseti heimilar. En rannsóknin leiddi ekki til þess að neinar ákærur voru lagðar fram, eða jafnvel nein bókhald um hvers vegna þær voru ekki lagðar fram.
Herra Obama hefur margoft sagt að „við þurfum að horfa fram á við í stað þess að horfa aftur á bak,“ eins og þetta tvennt væri ósamrýmanlegt. Þeir eru ekki. Þjóðin getur ekki komist áfram á neinn marktækan hátt án þess að sætta sig, lagalega og siðferðilega, við þær viðbjóðslegu athafnir sem voru leyfðar, fengu falska patínu lögmætis og framin af bandarískum körlum og konum frá æðstu stjórnsýslustigum og niður.
Bandaríkjamenn hafa vitað af mörgum af þessum athöfnum í mörg ár, en 524 blaðsíðna yfirlit yfir skýrslu leyniþjónustunefndar öldungadeildarinnar eyðir öllum langvarandi efa um siðspillingu þeirra og ólögmæti: Auk nýrra opinberana um sadíska aðferðafræði eins og „endaþarmsfóðrun,“ Fangar voru settir á vatnsbretti, hengdir við úlnlið, lokaðir í kistur, svefnlausir, hótað lífláti eða barðir hrottalega. Í nóvember 2002 lést einn fangi, sem var hlekkjaður við steinsteypt gólf, vegna „meinlegs ofkælingar“.
Þetta eru einfaldlega glæpir. Þau eru bönnuð samkvæmt alríkislögum, sem skilgreina pyntingar sem vísvitandi valda „alvarlegum líkamlegum eða andlegum sársauka eða þjáningum“. Þau eru einnig bönnuð samkvæmt sáttmálanum gegn pyndingum, alþjóðasáttmálanum sem Bandaríkin fullgiltu árið 1994 og sem krefst saksóknar fyrir hvers kyns pyntingar.
Það er því engin furða að afsakandi afsökunarfræðingar nútímans séu örvæntingarfullir til að kalla þetta verk annað en pyntingar, sem þeir voru greinilega. Eins og skýrslan sýnir, mistakast þessar fullyrðingar af einfaldri ástæðu: C.I.A. embættismenn viðurkenndu á sínum tíma að það sem þeir ætluðu að gera væri ólöglegt.
Í júlí 2002, C.I.A. Lögfræðingar sögðu dómsmálaráðuneytinu að stofnunin þyrfti að beita „árásargjarnari aðferðum“ við yfirheyrslur sem „að öðrum kosti væru bannaðar samkvæmt lögum um pyntingar“. Þeir báðu deildina að lofa því að lögsækja ekki þá sem beittu þessum aðferðum. Þegar deildin neitaði, verslaðu þeir um svarið sem þeir vildu. Þeir fengu það frá hugmyndafræðilega drifnum lögfræðingum á skrifstofu lögfræðiráðgjafans, sem skrifuðu minnisblöð sem búa til lagalegan grunn fyrir aðferðirnar. Embættismenn ríkisins treysta nú á minnisblöðin sem sönnun þess að þeir hafi leitað og fengið lögfræðilega heimild fyrir gjörðir sínar. En skýrslan breytir leiknum: Við vitum núna að þetta treysti var ekki gert í góðri trú.
Ekkert magn af lögfræðilegri pretzel rökfræði getur réttlætt hegðun sem lýst er í skýrslunni. Reyndar er ómögulegt að lesa það og draga þá ályktun að enginn geti borið ábyrgð. Að minnsta kosti þarf herra Obama að heimila fulla og óháða sakamálarannsókn.
Bandaríska borgarafrelsissambandið og Human Rights Watch ætla að senda ríkissaksóknara Eric Holder Jr. bréf á mánudag þar sem farið er fram á að skipaður verði sérstakur saksóknari til að rannsaka það sem virðist í auknum mæli vera „mikið glæpsamlegt samsæri, undir lit laga, um að fremja pyntingar og öðrum alvarlegum glæpum."
Spurningin sem allir vilja fá svarað er auðvitað: Hver á að bera ábyrgð? Það fer eftir því hvað rannsókn kemst að og eins erfitt og það er að ímynda sér að Obama hafi pólitískt hugrekki til að fyrirskipa nýja rannsókn, þá er erfiðara að ímynda sér glæpsamlega rannsókn á gjörðum fyrrverandi forseta.
En hvaða trúverðug rannsókn ætti að fela í sér fyrrverandi varaforseta Dick Cheney; Starfsmannastjóri Cheney, David Addington; fyrrverandi C.I.A. leikstjóri George Tenet; og John Yoo og Jay Bybee, lögfræðinga skrifstofu lögfræðinga sem sömdu það sem varð þekkt sem pyntingarminningar. Það eru mörg fleiri nöfn sem gætu komið til greina, þar á meðal Jose Rodriguez Jr., C.I.A. embættismaður sem fyrirskipaði eyðingu myndbandsupptökunnar; sálfræðingarnir sem fundu upp pyntingaráætlunina; og C.I.A. starfsmenn sem framkvæmdu þá meðferð.
Það mætti búast við því að repúblikanar, sem eru orðnir hásir yfir ofsóknum yfirstjórnar Obama, verði fyrstir til að krefjast ábyrgðar, en með einni athyglisverðri undantekningu, öldungadeildarþingmanninum John McCain, hafa þeir annaðhvort þagað eða virkað varið hið óforsvaranlega. Þeir geta ekki einu sinni bent á neinar niðurstöður: Þvert á ítrekaðar fullyrðingar C.I.A., komst skýrslan að þeirri niðurstöðu að „á engan tíma“ hafi einhver þessara aðferða skilað njósnum sem afstýrðu hryðjuverkaárás. Og að minnsta kosti 26 fangar voru síðar staðráðnir í að hafa verið „ranglega haldið“.
Að hefja sakamálarannsókn snýst ekki um endurgreiðslu; það snýst um að tryggja að þetta gerist aldrei aftur og endurheimta siðferðilegan trúverðugleika til að ávíta pyntingar annarra ríkisstjórna. Vegna skýrslu öldungadeildarinnar vitum við nú að fjarskiptafulltrúar framkvæmdavaldsins fóru til að hagræða og leyna glæpunum sem þeir vildu fremja. Spurning hvort þjóðin muni standa með og leyfa þeim sem beita pyntingum að njóta eilífrar friðhelgi fyrir gjörðum sínum.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja