Hvort ákvarðanir G-20 leiðtogafundarins í London muni veita leið út úr núverandi heimskreppu er ekki víst, eitt er þó kristaltært: Thatcher-Reagan nálgun byggð á Mises-Hayek-Friedman hugsun hefur verið grafinn faðma djúpt. Augljóslega er hin margrómaða æðsta viska, hin
Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands, sem hafði stýrt henni, gaf út opinbera yfirlýsingu G-20 leiðtogafundarins, undirstrikaði að „gamli
Punkturinn sem
The
Samstaða Washington (einnig nefnd nýfrjálshyggja eða markaðsbókstafstrú) hafði tíu atriði, nefnilega aga í ríkisfjármálum; endurbeina forgangsröðun opinberra útgjalda til að fá háa ávöxtun, skattaumbætur til að lækka jaðartaxtana og breikka skattstofninn; frjálsræði vaxta; samkeppnishæf gengi; frelsi í viðskiptum; hvatning til frjálss innflæðis beinna erlendra fjárfestinga; einkavæðingu opinberra eigna, fyrirtækja, aðstöðu o.s.frv.; afnám hafta til að afnema aðgangs- og útgönguhindranir fyrirtækja hvort sem þau eru innfædd eða erlend; og tryggja tryggan eignarrétt. Litið var á niðurgreiðslur, fátæktaraðlögunarkerfi og velferðaráætlanir sem sóun á útgjöldum og þeim átti að afnema eins fljótt og hægt var. Hlutverk ríkisins í atvinnulífinu átti að vera eins lítið og hægt var og hagkerfið látinn stjórna af "töfrum markaðarins." Í
In
Ákvæði 21 í yfirlýsingu leiðtoga G-20 felur réttilega í sér
Næsta málsgrein (nr. 4) lýsir víðtækum markmiðum G-20. Til að vitna í, „við höfum í dag heitið því að gera allt sem þarf til að:
- endurheimta sjálfstraust, vöxt og störf;
- gera við fjármálakerfið til að endurheimta útlán;
- styrkja fjármálareglur til að endurbyggja traust;
- fjármagna og endurbæta alþjóðlegar fjármálastofnanir okkar til að sigrast á þessari kreppu og koma í veg fyrir framtíð;
- stuðla að alþjóðlegum viðskiptum og fjárfestingum og hafna verndarstefnu, til að styðja velmegun; og byggja upp innifalinn, grænan og sjálfbæran bata.'
Nánari lestur yfirlýsingarinnar gerir augljóst að samstaða er um að héðan í frá munu alþjóðlegar efnahagsstofnanir ekki vera undir yfirráðum þróuðum ríkjum undir forystu Bandaríkjanna né munu þær vinna að því að hafa hagsmuni þeirra forgang. Nýmarkaðir og þróunarlönd munu hafa fullnægjandi fulltrúa og hlutverk í ákvarðanatöku og stjórnun þessara stofnana. Þetta stafar af þeirri skuldbindingu að „Við munum haga allri efnahagsstefnu okkar á samvinnu og ábyrgan hátt með tilliti til áhrifa á önnur lönd og munum forðast samkeppnishæf gengisfellingu gjaldmiðla okkar og stuðla að stöðugu og vel virku alþjóðlegu peningakerfi. Við munum styðja, nú og í framtíðinni, hreinskilið, jafnhentugt og óháð eftirlit Alþjóðagjaldeyrissjóðsins með hagkerfum okkar og fjármálageirum, með áhrifum stefnu okkar á aðra og áhættu sem alþjóðlegt hagkerfi stendur frammi fyrir.“
Leiðtogar hafa viðurkennt að „Mikil mistök í fjármálageiranum og í fjármálareglugerð og eftirliti voru grundvallarorsök kreppunnar.“ Í því sambandi má minna á afnám Glass-Steagall löganna frá 1933 og stofnun og rekstur vogunarsjóða. Þeir hafa því heitið „að byggja upp sterkari, samkvæmari á heimsvísu, eftirlits- og regluverk fyrir framtíð fjármálageirans, sem mun styðja við sjálfbæran alþjóðlegan vöxt og þjóna þörfum fyrirtækja og borgara. Ennfremur, „Við erum öll sammála um að tryggja að innlend eftirlitskerfi okkar séu sterk. En við erum líka sammála um að koma á miklu meiri samkvæmni og kerfisbundinni samvinnu milli landa, og ramma alþjóðlega samþykktra háa staðla, sem alþjóðlegt fjármálakerfi krefst. Aukið eftirlit og eftirlit verður að stuðla að velsæmi, heilindum og gagnsæi; verja gegn áhættu í öllu fjármálakerfinu; dempa frekar en magna fjármála- og hagsveifluna; draga úr trausti á óviðeigandi áhættusömum fjármögnunarleiðum; og draga úr of mikilli áhættutöku. Eftirlitsaðilar og eftirlitsaðilar verða að vernda neytendur og fjárfesta, styðja við markaðsaga, forðast skaðleg áhrif á önnur lönd, draga úr svigrúmi til eftirlitsgerðar, styðja samkeppni og kraft og halda í við nýsköpun á markaði.“
Ákveðið hefur verið að setja á laggirnar nýja fjármálastöðugleikaráð, með fulltrúa allra G-20 ríkjanna í henni, sem mun standa við hlið IMF svo að hið síðarnefnda starfi ekki að geðþótta. Auka á fjármuni sem Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn hefur til umráða og SDR verða skilvirkari þannig að hlutverk dollars sem eina alþjóðlega gjaldmiðils minnkar.
Leiðtogafundurinn hefur heitið því að endurvekja þróunarlotuna í Doha, hraða hraða í átt að þúsaldarmarkmiðum og innleysa loforð til erlendra þróunarstofnana.
Enn sem komið er er allt í lagi. Helsta vandamálið er útfærsla þess, sem verður ekki auðveld. Paul Taylor í verki sínu „Getum við treyst G-20? Kannski...“ (International Herald, 7. apríl) hefur skrifað: „Lofa, lofa. Síðast þegar leiðtogar heimsins hétu því að grípa ekki til verndarráðstafana í fjármálakreppunni, settu 17 af 20 undirritunarþjóðum einhvers konar viðskiptahömlum innan tveggja mánaða.“
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja