Ólíkt launum eru iðgjöld sjúkratrygginga ekki skattskyld. Tillögur um að binda enda á þessa undanþágu frá skatti eru að koma fram í umræðum um hvernig eigi að greiða fyrir umbætur í heilbrigðisþjónustu. Nýlegar greinar frá New York Times, Washington Post og Nýja lýðveldinu hafa greint frá því að helstu aðstoðarmenn Hvíta hússins og þingmenn vilji halda möguleikanum á því að skattleggja heilsubætur vinnuveitenda á borðinu. Á nýlegum ráðstefnu um heilbrigðisumbætur í Hvíta húsinu héldu öldungadeildarþingmennirnir Max Baucus og Ron Wyden áfram símtölum sínum um að breyta skattalegri meðferð heilsubóta til að fjármagna útvíkkun á umfjöllun.
Í andrúmslofti verulegs fjárlagahalla eru horfur á að endurheimta allt að 200 milljarða dollara með því að skattleggja þessar bætur lokkandi. En við ættum að fara með mikilli varúð áður en við förum að setja þak á eða afnema þessa skattundanþágu. Þegar reynt er að borga fyrir útvíkkun á útbreiðslu ætti skattlagning á heilsugæslubætur ekki að vera fyrsti staðurinn sem við leitum, heldur sá síðasti, og aðeins eftir að umfangsmiklar heilbrigðisumbætur eru til staðar til að ná til allra.
Núverandi stefna um að undanskilja heilsubætur frá skattlagningu veitir atvinnurekendum hvata til að bjóða vinnuafli sínu sjúkratryggingu. Þegar stórir hópar starfsmanna (og fjölskyldur þeirra) skrá sig í sjúkratryggingu í gegnum vinnuveitendur myndast „áhættupottar“. Lykillinn að þessum áhættuhópum er að fólk er ekki flokkað eftir heilsufari og skapar þannig lífvænlega og stöðuga tryggingarpott. Skattlagning sjúkratryggingabóta myndi hvetja unga og heilbrigða til að afþakka þessar laugar; við brottför þeirra myndu iðgjöld líklega hækka fyrir þá sem eftir eru. Þar af leiðandi myndi stefna sem skattleggur heilsubætur líklega flýta fyrir umtalsverðri veðrun í tryggingum á vegum vinnuveitanda sem hefur átt sér stað síðan 2000 og þannig valdið því að fleiri missa tryggingavernd með öllu.
Við þurfum að skilja betur hverjir tapa á því að skattleggja heilsubætur yfir ákveðið þrep (það sem sérfræðingar í stefnumótun kalla „takmörkun á skattaútilokun“). Sumir halda því fram að hetta myndi fyrst og fremst hafa áhrif á þá sem eru með "Cadillac" eða "gullhúðaða" þekju, en það er ekki öll sagan. Rannsóknir mínar (2009) sem birtar voru í Tax Notes, sýna að skattlagning á dýra heilbrigðisþjónustu mun íþyngja tveimur hópum mjög: starfsmenn í litlum fyrirtækjum og starfsmenn í vinnuveitendahópum með meiri heilsuáhættu, eins og þá sem eru með hátt hlutfall eldra starfsmanna.
Lítil fyrirtæki eru að borga há iðgjöld fyrir tryggingar sem þeir veita starfsmönnum sínum, ekki vegna þess að áætlanirnar eru sérstaklega íburðarmiklar, heldur vegna þess að þau hafa mikinn umsýslukostnað og innihalda of fáa starfsmenn til að mynda víðtækari áhættuhóp sem myndi gera þeim kleift að fá lægri iðgjöld. Starfsmenn sem hafa eiginleika sem valda því að þeir eru flokkaðir sem meiri áhættu gera þá dýrara að tryggja. Að bæta skatti ofan á iðgjöldin sem þeir og vinnuveitendur þeirra greiða mun líklega hrekja fleiri þeirra í raðir ótryggðra.
Rétt er að taka fram að hátt verð þessara áætlana stafar kannski ekki af neinum bjöllum og flautum (þ.e. svokölluðum Cadillac fríðindum) í umfjöllun þeirra heldur frekar af grundvallarmisrétti á því hvernig tryggingar fyrir þessa hópa eru nú verðlagðar. Stefna um að skattleggja heilsubætur yfir ákveðna dollara upphæð er agalegt tæki sem getur skaðað mjög fólkið sem við ættum að leitast við að hjálpa. Ennfremur myndu þessi vandamál aðeins versna af þaki sem nær ekki að halda í við framtíðarkostnað heilbrigðisþjónustu.
Sumir halda því fram að skattlagning á heilsubótarbætur myndi hjálpa til við að halda aftur af vexti heilbrigðiskostnaðar með því að hvetja fólk til að kaupa ódýrari, minna yfirgripsmikla umfjöllun. Rökfræðin er sú að ef sjúklingar þurfa að borga hærri hluta af kostnaði við heimsókn til læknis (með hærri sjálfsábyrgð eða hærri greiðsluþátttöku), þá munu þeir neyta heilbrigðisþjónustu af meiri varkárni (þó maður ætti að hafa í huga, ekki endilega meira skynsamlega). En hugsanlegur ávinningur af kostnaðarinnihaldi af því að skattleggja heilsufarslegan ávinning er ofboðslega mikill. Við vitum að 80% af heilbrigðiskostnaði er borinn af 20% þjóðarinnar. Alvarlegar aðgerðir til að takmarka kostnað ættu að takast á við að ná niður kostnaði við dýrustu tilfellin í kerfinu okkar (td meðhöndlun langvinnra sjúkdóma) frekar en að rífast um miklu minni upphæðir sem aðrir íbúar eyða. Stefna sem er fest við að ríkja á fyrstu hundruðum dollara heilbrigðisútgjalda taka ekki á áhrifaríkan eða skilvirkan hátt á því sem veldur háum kostnaði bandaríska heilbrigðiskerfisins.
Til að flækja málið enn frekar er erfiðara að stjórna þeirri stefnu að skattleggja heilsubætur en margir hafa talið. Það yrði kostnaðarsamt fyrir atvinnurekendur og skapa ófyrirséð vandamál fyrir viðkomandi starfsmenn. Það myndi krefjast þess að vinnuveitendur meti verðmæti framlags þeirra til sjúkratrygginga starfsmanna sinna - ekki auðvelt verkefni, sérstaklega fyrir þá vinnuveitendur sem sjálftryggja. (Til að fá ítarlega umfjöllun um áskoranir við innleiðingu, sjá nýlega samantekt Paul Fronstin (2009) frá Starfsmannabótarannsókninni
Stofnun.)
Fjárhagsáætlun Obama forseta gerir raunhæfa og umtalsverða niðurgreiðslu á heilbrigðisumbótum og heilbrigðisstefnumótendur vita að það er meira fé þarna úti sem hægt er að spara með skynsamlegum umbótum sem bæta gæði og skilvirkni alls kerfisins. Skattlagning heilsubóta er vissulega ein leið til að brúa fjármögnunarbilið, en það ætti ekki að taka upp án þess að taka alvarlega tillit til þeirra sem tapa af slíkri stefnu og án raunhæfs kerfis sem þegar er til staðar sem nær yfir alla.
Meðmæli
Calmes, Jackie og Robert Pear. 2009. Stjórnsýsla er opin fyrir skattlagningu heilsubóta. 14. mars New York Times.
Cohn, Jónatan. 2009. Skattaðu heilsubæturnar mínar. Vinsamlegast.
17. mars Nýja lýðveldið.
Fronstin, Páll. 2009. Takmörkun á undanþágu skatta vegna atvinnutengdrar heilsuverndar: Afleiðingar fyrir vinnuveitendur og starfsmenn. EBRI útgáfuskýrsla #325.
Washington, DC: Rannsóknarstofnun starfsmannahagsbóta.
Gould, Elise. 2008. Eyðing sjúkratrygginga á vegum vinnuveitanda. EPI Briefing Paper #223. Washington,
DC: Hagfræðistofnun.
Gould, Elise og Alexandra Minicozzi. 2009. Hver tapar ef við takmörkum skattfrelsi sjúkratrygginga? Tax Notes, Vol. 122, nr. 10, bls. 1259-62.
Montgomery, Lori. 2009. Heilsuhagur launþega augað fyrir skattlagningu. 12. mars Washington Post.
==========
[Elise Gould er forstöðumaður heilbrigðisstefnurannsókna hjá Hagfræðistofnuninni. Hún gekk til liðs við Hagfræðistofnunina í september 2003. Rannsóknarsvið hennar eru meðal annars sjúkratryggingar á vegum vinnuveitanda, undanþágur vinnuveitendaskatts, álag vegna sjúkrakostnaðar, tekjuójöfnuður og heilsufar og trygging eftirlaunaþega. Hún hefur skrifað kafla um heilsu í The State of Working America 2008/09, verið meðhöfundur bók um sjúkratryggingavernd á eftirlaun, gefin út á vettvangi eins og The Chronicle of Higher Education, Challenge Magazine og Tax Notes, og fræðilegum tímaritum. þar á meðal Health Economics, Journal of Aging and Social Policy, Risk Management & Insurance Review, og International Journal of Health Services. Margs konar fréttaveitur hafa vitnað í hana, þar á meðal Bloomberg, NPR, New York Times og Wall Street Journal, og skoðanir hennar hafa birst á fréttasíðum USA Today og Detroit News.]
Efnahagsstofnun
1333 H Street, NW
Svíta 300, Austurturninn
Washington, DC 20005
202.775.8810 - www.epi.org
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja