Almennar kosningabaráttir hafa þróast út í að skipta sér af persónulegu misnotkun sem kemur flestum frá; bylgja kosningaloforða markaðssett af háþrýstum sölumönnum; og hinar venjulegu hátíðlegu viðvaranir um sinnuleysi – eins og raunveruleg vandamál í Bretlandi stafi af aðgerðaleysi fólks, frekar en athafnasemi þingmanna.
Sinnuleysi hefur sína kosti fyrir stjórnmálastéttina – þá á ég við flokksleiðtogana, spunalækna þeirra og innbyggða fréttaritara þeirra í fjölmiðlum, sem búa í Westminster þorpinu og virðast sjaldan komast út til að hlusta á það sem sagt er.
Það hvetur ráðherra til að gera það sem þeim sýnist á þeim forsendum að almenningur hafi ekki raunverulegan áhuga. Af sömu ástæðu veitir það fjölmiðlum rétt til að bulla umfjöllun sína eins og það sé eina leiðin til að ná athygli. Þetta bendir til þess að þeir sem eru á toppnum hafi lítið traust á greind fólks.
Mín eigin reynsla, fjórum árum eftir að ég fór á þingi til að helga pólitíkinni meiri tíma, hefur sannfært mig um að langt frá því að vera sinnulaus, eru flestir reiðir yfir því að enginn virðist hlusta á þá; né trúa þeir því sem þeim er sagt. Reiði og vantraust eru hápólitísk viðbrögð og á engan hátt er hægt að lýsa þeim sem sinnuleysi.
Þess vegna höfum við séð svo margar alþýðuhreyfingar vaxa úr grasi sem veita raunverulega útrás fyrir þá sem telja sig ekki lengur tengjast þingstörfum og fjölmiðlaumhverfi þess. Niðurstaðan er sú að alvöru pólitík einblínir í auknum mæli á málefni friðar, umhverfis, borgaralegra frelsis, lífeyris, námsskulda og réttinda kvenna og verkalýðsfélaga, en aðgerðasinnar þeirra fá mun minni umfjöllun en persónurnar í stóru flokkunum, og eru oft lýst sem vandræðagemlingum eða uppreisnarmönnum.
Stóra friðarsýningin á Trafalgar Square á laugardaginn verður prófraun. Ef fyrri venjum er fylgt verður eini áhugi fjölmiðla ef um er að ræða slagsmál eða handtöku, á meðan ræður sem fluttar eru úr sökkli verða algjörlega hunsaðar.
Á sama tíma hafa jafnvel þeir sem greiddu atkvæði gegn gæsluvarðhaldi án réttarhalda verið fordæmdir sem mildir í garð hryðjuverka. Þetta gerist þrátt fyrir að einn þeirra hafi verið Irvine lávarður, sem forsætisráðherrann hafði skipað kanslara, og gaf í skyn að kosningabarátta New Labour ætti að byggja á ótta.
Öllum væri gott að muna að kjördagur tilheyrir kjósendum en ekki flokksvélunum, því það er sá dagur á fimm árum sem hver kjósandi hefur nákvæmlega sama pólitíska völd og forsætisráðherra og fjölmiðlaumfjöllunin gæti – og ætti - einbeita sér að því.
Skoðanakannanir sem spá fyrir um niðurstöðuna, þó þær veki áhuga flokksstjóranna þegar þeir skipuleggja kosningastefnu sína, hjálpa ekki kjósendum, sem vilja vita hverju frambjóðendurnir trúa áður en þeir greiða atkvæði. Það sem þarf núna er að einhver hugmyndarík skoðanakönnunarstofnun sendi spurningalista til allra frambjóðenda með td 20 lykilspurningum og skuldbindingu um að birta svör sín, á landsvísu og í eigin kjördæmum, sem gerir það ljóst að ef þeir neita að svara synjun verður einnig gerð opinber.
Það væri ekki erfitt að semja mikilvægustu spurningarnar þar sem við eigum rétt á að vita afstöðu allra staðbundinna frambjóðenda okkar til stríðsins, SÞ, kjarnorkuvopna, stefnu til að binda enda á fátækt þriðja heimsins, stjórnarskrá ESB, áður en við greiðum atkvæði. menntamál, umhverfismál, nemendagjöld, einkavæðing, lífsnauðsynleg próf fyrir lífeyrisþega, borgaraleg réttindi, skattamál, verkalýðsréttindi, húsbygging ráðsins og fleiri lykilspurningar.
Lýðræði snýst um fulltrúa, en mörgum finnst nú alltaf verið að stjórna okkur. Það kann að vera að hin raunverulega arfleifð New Labour verði rýrnun á lýðræðislegum réttindum, þar sem ráðstefnu okkar er virt að vettugi, þingið tekið sem sjálfsögðum hlut og ríkisstjórninni sagt frá því sem þegar hefur verið ákveðið af forsætisráðherra og hópi hans persónulegra ráðgjafa - eins og Birt lávarður. , sem ekki hefur verið kjörinn, getur ekki verið yfirheyrður og ber á engan hátt ábyrgð.
Þetta er ástæðan fyrir því að svo margir velta því fyrir sér hvernig stendur á því að forysta sem lýsti sig svo hófsamri hefði getað hleypt okkur inn í fjögur stríð, afnumið Magna Carta og bannað mótmæli á Alþingistorginu undir merkjum nútímavæðingar.
En ekkert af þessu ætti á nokkurn hátt að draga úr okkur kjarkinn, því sögulega séð koma allar framfarir að neðan, eins og Tolpuddle píslarvottar, Chartistar og Suffragettes komust að raun um. Það gerðu líka „hryðjuverkamennirnir“ sem við fangelsuðum fyrir þátt þeirra í frelsisbaráttu nýlendunnar, sem enduðu með því að fá sér te með drottningunni sem yfirmenn samveldisríkja.
Í fyrsta skipti á ævinni er almenningsálitið vel til vinstri við ríkisstjórn Verkamannaflokksins og þess vegna er ég svona bjartsýnn, tæplega áttræður.
* Nýjasta bók Tony Benn er Free Radical
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja