Það er stytta í byltingarkennda Havana af Don Kíkóta, bókmenntasköpun spænska rithöfundarins Miguel de Cervantes á 17. öld, sem barðist fyrir meginreglum sínum, jafnvel þótt hann væri brjálaður. Ég veit að ég er svolítið brjálaður.
Þegar innan við mánuður er til forsetakosninga í Bandaríkjunum verður farsinn sem við höfum búið í gegnum í meira en ár enn gróteskari.
Verið er að eyða hundruðum milljóna dollara í auglýsingar fyrir Barack Obama Bandaríkjaforseta eða Mitt Romney, frambjóðanda repúblikana. Peningar hafa aldrei áður verið jafn þéttir í kosningum.
Kynþáttaskiptingin er hörð. Romney lætur sauma upp hvíta rasistaatkvæðið. Líklegt er að hann nái meirihluta hvítra kjósenda, sérstaklega hvítra karlmanna.
Afríku-Ameríkanar munu kjósa Obama í yfirgnæfandi mæli, vel yfir 90%. Kannanir spá því að hann fái tvo þriðju hluta atkvæða Latino.
Báðir frambjóðendurnir tala stanslaust um að skapa störf og verja millistéttina. Hvorugur vill minnast á verkalýðinn. Og samt, með millistétt er átt við verkamenn með tiltölulega betri laun og vinnuskilyrði - sem eru að missa hvort tveggja.
Það voru verkalýðsfélög sem unnu þessi betri laun og kjör í fyrri baráttu. Nú hefur vald verkalýðsfélaga dregist saman, innan við 7% starfsmanna á almennum vinnumarkaði eru í verkalýðsfélögum og opinberir starfsmenn verða fyrir stanslausum árásum.
Hvorugur kapítalistaflokkurinn nefnir verkalýðsfélög nema til að gera lítið úr þeim.
Hvorugur frambjóðandinn hefur áætlun til að verja starfsmenn fyrir eyðileggingu þunglyndis sem við búum við, bara orðræða og heitt loft.
Í þessu dapurlega landslagi hef ég spurt sjálfan mig spurningarinnar: „Hvað ef við hefðum eitthvað eins og SYRIZA, vinstri bandalagið í Grikklandi? Þeir settu fram neyðaráætlun til að vinna gegn kreppunni. Hvernig gæti slíkt forrit litið út í Bandaríkjunum?
Kannski ef við drögum upp slíka neyðaráætlun myndi það hjálpa til við að varpa ljósi á núverandi stefnu valdastéttarinnar með því að setja fram áberandi andstæðu.
Ég hef nokkrar hugmyndir, ekki fullbúnar eða fullkomlega útfærðar, sem slík neyðarefnahagsáætlun gæti tekið á. Það gæti kallað á að þjóðnýta bankana, tryggingafélögin og aðrar fjármálastofnanir.
Samhliða því að tryggja innistæður gæti ríkisstjórnin notað eignir þessara stofnana til að stöðva fjárnám á heimilum vinnandi fólks.
Þar sem það er hægt, gæti það endurheimt heimili til fjölskyldna sem þegar hafa verið innilokuð og tryggt hinum nýju heimili. Hægt væri að endursemja um húsnæðislán til að lækka verulega lán og vexti niður í ekki meira en 10% af tekjum.
Ein afleiðing þess að þjóðnýta tryggingafélög væri tafarlaus innleiðing sjúkratrygginga fyrir alla.
Áætlunin gæti falið í sér að hefja tafarlaust áætlun um opinberar framkvæmdir til að endurbyggja innviði sem eru að molna, svo sem brýr og vegi. Það gæti rifið niður allar hrörnandi yfirgefna verksmiðjur, sett saman heimili og aðra aðstöðu sem eyðileggur stóra hluta bandarískra borga og bæja.
Tugir milljóna manna gætu verið settir til starfa í slíkum verkefnum, með jákvæðri aðgerð til að ráða svarta og annað kúgað fólk sem þjáist nú af tvöfalt atvinnuleysi í landinu.
Hægt væri að hækka lágmarkslaun í lífvænleg laun og gilda fyrir alla launþega án núverandi undanþága fyrir landbúnaðarfyrirtæki og önnur kapítalísk fyrirtæki.
Það gæti falið í sér tryggingu fyrir því að allir fengju vinnu á mannsæmandi launum. Þegar kapítalískar atvinnugreinar segja upp verkafólki gæti ríkið ráðið það til samfélagslega gagnlegra verkefna.
Hægt væri að hækka greiðslur almannatrygginga úr núverandi fátæktarmörkum í alvöru lífeyrisáætlun fyrir alla.
Hægt væri að koma á bratthækkuðum tekjuskatti, á allar tekjur. Hægt væri að eyða öllum skattasvikum, þar með talið að geyma fjármuni í erlendum bönkum. Tekjuskattar miða við þá sem hafa tekjur af því sem þeir eiga, frekar en þá sem afla með því að vinna.
Stór olíu- og gasfyrirtæki gætu verið þjóðnýtt. Hægt væri að innleiða orkustefnu sem glímir við yfirvofandi hættu á hlýnun jarðar, umræðuefni fjarverandi í báðum herferðunum. Launþegar gætu fengið orkustyrki til flutninga og húshitunar.
Hægt væri að afnema fangelsisiðnaðarsamstæðuna. Það gæti verið endir á stríðinu gegn Afríku-Ameríkubúum og Latinóum, ranglega merkt sem „stríðið gegn eiturlyfjum“. Um 25% allra sem eru í fangelsi í heiminum eru í Bandaríkjunum. Sjötíu prósent þeirra eru ekki hvít.
Fíkniefnafíkn gæti verið meðhöndluð sem heilsufarsvandamál, ekki glæpsamlegt. Hægt væri að sleppa hinum mikla fjölda fanga sem dæmdir eru fyrir ofbeldislausa fíkniefnaglæpi með tryggingu fyrir vinnu.
Bandarísk stríð gætu verið bundin endi. Bandaríkin gætu þegar í stað dregið sig til baka frá öllum næstum 1000 herstöðvum um allan heim og skorið niður enn frekar í hernum. Trilljónum yrði bjargað.
Kjarnorkuvopn Bandaríkjanna gætu verið afnumin. Hægt væri að binda enda á refsiaðgerðir gegn Kúbu, Íran og öðrum löndum og koma á diplómatískum samskiptum við þau.
Hægt væri að veita ríkisborgararétt fyrir þær 12 milljónir verkamanna sem eru í landinu án pappíra.
Hægt væri að afnema öll þau mörgu lög sem takmarka réttindi stéttarfélaga. Verkalýðsforingjarnir sem sitja efst í flestum verkalýðsfélögum hafa sannað að þeir geta ekki leitt launþega í baráttu.
Kennararnir í Chicago, sem unnu nýlega herská verkfall, hafa sýnt fram á veginn með því að stuðla að stéttabaráttu en ekki stéttasamvinnu. Þeir sýndu að þú getur notað stéttarfélagsvald til að berjast fyrir málefnum kúgaðra í samfélaginu í heild, og virkja stéttarfélagsvald með lýðræði og stjórn.
Svona skissu væri auðvitað hægt að ná í og bæta. Ég vil benda á að slík neyðaráætlun myndi ekki fara fram úr kapítalismanum í sjálfu sér. Ekki heldur áætlun SYRIZA fyrir Grikkland.
Og, það er augljóslega kaka í himninum í núverandi Bandaríkjunum, þar sem það er enginn verkalýðsflokkur sem gæti kynnt það.
En það hjálpar til við að sýna fram á að demókratar og repúblikanar eru að fara í gagnstæða átt á hverju einasta atriði. Og það bendir á nauðsyn þess að byggja upp slíkan flokk.
Barry Sheppard var lengi leiðtogi bandaríska sósíalistaverkaflokksins og fjórða alþjóðasambandsins. Hann segir frá reynslu sinni í SWP í tveggja binda bók, The Party: The Socialist Workers Party 1960-1988, fáanleg frá Bækur um mótspyrnu.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja