Eitt merki um það hversu alvarleg kreppan á evrusvæðinu er orðin er hversu stutt hver meint „lausn“ hefur léttir.
Það var nýleg „björgun“ Spánar þegar evrusvæðið lofaði að lána stjórnvöldum meira en 80 milljarða punda til að endurskipuleggja banka landsins.
Innan nokkurra daga hækkuðu vextir á skuldum spænska ríkisins í yfir 7 prósent, stig sem hagfræðingar telja ósjálfbært.
Þá var naumur sigur grískra toríanna, Nýs lýðræðis, í almennum kosningum 17. júní. Markaðir tóku sig saman, en ekki lengi.
Í kjölfarið fylgdi mikil spenna vegna áætlunar um að tveir björgunarsjóðir evrusvæðisins (annar er reyndar ekki til ennþá, en skiptir ekki máli) til að kaupa spænska og ítalska ríkisskuldir.
Í lok síðustu viku hafði Angela Merkel, kanslari Þýskalands, sparkað þessu í langa grasið á fundi með æðstu stjórnendum Frakklands, Ítalíu og Spánar.
Það sem knýr kreppuna núna er það sem einn markaðssérfræðingur hefur kallað „dómslykkja“ sem tengir stjórnvöld og banka saman.
Í Evrópu hófst fjármálakreppan með lántökum og lánveitingum banka um miðjan síðasta áratug.
Í spænska ríkinu, til dæmis, fjármögnuðu svæðisbundnir sparisjóðir sem kallast cajas eignabólu sem steyptist yfir stóran hluta strandlengju landsins, venjulega í samböndum við staðbundna stjórnmálamenn.
Þessar bólur voru að mestu óháðar undirmálssvindli sem voru í gangi í Bandaríkjunum – þó svo að héraðsbankar í Þýskalandi í ríkiseigu hafi keypt jafnvirði Brooklyn-brúarinnar í því sem reyndist verðlausar lánaafleiður frá óprúttnum Wall Street-bönkum.
Þegar hrunið kom árið 2008 dældu stjórnvöld í Evrópu peningum inn í bankana. En mikið af tapinu sem bankarnir höfðu orðið fyrir var sópað undir teppið.
Lántökur hins opinbera jukust mikið, að hluta til vegna björgunaraðgerða en aðallega vegna þess að samdráttur 2008–9 ýtti undir ríkisútgjöld og lækkaði skatttekjur.
Crises
Síðan kom röð skuldakreppna ríkisins — í Grikklandi, Írlandi, Portúgal. Framkvæmdastjórn Evrópusambandsins ásamt Seðlabanka Evrópu (ECB) og Alþjóðagjaldeyrissjóðnum stóðu fyrir „björgunaraðgerðum“.
Þeir héldu uppi straumi afborgana skulda til norður-evrópskra banka sem höfðu aðallega lánað peningana til að byrja með.
En niðurskurðaráætlanirnar, sem settar voru upp sem skilyrði þessara „björgunar“, ýttu hagkerfum sem urðu fyrir áhrifum í illvíga niðursveiflu. Þar á meðal var Spánn, sem ekki hafði verið formlega bjargað.
Vangaveltur um að Grikkland myndi að minnsta kosti klikka og yfirgefa evrusvæðið olli enn frekari stöðugleika í veikari hagkerfum. ECB reyndi að koma til bjargar síðasta vetur með því að lána bönkunum meira en 800 milljarða punda ódýrt í þrjú ár.
Bankar notuðu mikið af þessum peningum til að kaupa skuldir ríkisstjórna sinna. Þetta keypti tíma fyrir alla — en gerði banka og stjórnvöld enn viðkvæmari fyrir falli hvors annars.
Önnur hagkerfi evrusvæðisins eru dregin inn. Vextir á skuldum ítalska ríkisins hafa rokið upp. Sögusagnir eru uppi um að Silvio Berlusconi ætli að snúa aftur í stjórnmál með loforð um að taka Ítalíu úr evrunni.
Þær upphæðir sem þyrfti til að þétta eyðurnar eru nú gífurlegar. Hagfræðingurinn Gavyn Davies reiknar út að Spánn og Ítalía þurfi nærri 490 milljarða punda til að standa straum af fjárlagahalla sínum og gjaldfallandi skuldum. Þetta er líklega umfram getu björgunarsjóðanna.
Þetta er ekki bara fjárhagslegt vandamál. Flest hagkerfi evrusvæðisins hafa verið að dragast saman í marga mánuði. Aðeins sterk staða þýska hagkerfisins hefur haldið svæðinu gangandi. En nýjustu vísitölur innkaupastjóra gera ráð fyrir miklum samdrætti í þýskri framleiðsluframleiðslu.
Miklar efnahagskreppur eins og núverandi virka sem risastór röntgengeisli sem afhjúpar byggingargalla. Einn stærsti þessara galla liggur í evrusvæðinu, nýfrjálshyggjusamsetningu sem hefur orðið til þess að festa í sessi yfirráð þýska kapítalismans. Líkurnar á því að það springi í loft upp halda áfram að aukast.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja