Venjulega er efnahagskönnun lögð fram í febrúar, nokkrum dögum fyrir fjárlög, en að þessu sinni er hún tekin inn í annarri viku júlí. Ekki nóg með þetta, heldur hafa orðið stjórnarskipti í miðjunni sem hafa leitt til mismunandi skynjunar á vandamálum og verkefnum sem landið stendur frammi fyrir. Lausleg sýn yfir efnahagskönnunina 2013-14 sannfærir mann um að skynjun Modi-stjórnarinnar og línan sem hún tók upp er ekki frábrugðin nýfrjálshyggjulausn Dr. Manmohan Singh sem lýst var í júlí 1991. Bæði ríkisstjórn Vajpayee á árunum 1998-2004 og , nú fylgir Modi ríkisstjórnin af meiri krafti.
Ríkisstjórn Modi vill einnig ná til landbúnaðargeirans. Svo vitnað sé í: „Frelsi 1991 beindist að iðnaðargeiranum. Þó að iðnaður hafi verið frjáls og leyft að kaupa frá og selja hverjum sem er í heiminum, þurfa indverskir bændur í mörgum ríkjum að kaupa og selja aðeins í landbúnaðarframleiðslu- og markaðsnefndum (APMC) sem eru tilnefndir af stjórnvöldum til löggiltra aðila. Bændum er óheimilt að selja afurðir sínar beint til neytenda. Landsmarkaður fyrir mat á eftir að þróast.“
Dagskrá ríkisstjórnar Modi á að hafa þrjá þætti, nefnilega „skammtímaumbætur með pennastriki, umbætur til meðallangs tíma sem hægt er að ráðast í með framkvæmdaákvörðunum eða fjármálafrumvarpinu og langtímaumbætur fyrir stofnanabreytingar.“ Markmið Modi ríkisstjórnarinnar er „að byggja upp getu og stofnanir sem leggja grunninn að markaðshagkerfi. Þetta felur til dæmis í sér breytingar á laga- og regluumhverfi þáttamarkaða, fyrirtækja, reglugerðar fjármálageirans, fjármagnsflæðis og matvælamarkaða.“ Augljóslega er lögð áhersla á að breyta vinnulöggjöfinni og veita bæði erlendum og indverskum fjárfestum rétt til að ráða og reka.
Þann 9. júní, þegar hann ávarpaði tvö hús indverska þingsins, lýsti forsetinn stefnu ríkisstjórnar Modi. Ríkisstjórn Modi trúir á „lágmarksstjórn, hámarksstjórn“. Augljóslega verða afskipti hins opinbera af daglegum rekstri atvinnulífsins lágmark. Meginverkefni ríkisstjórnarinnar verður að ryðja úr vegi þeim hindrunum sem koma í veg fyrir rekstur atvinnulífsins. Það mun fela markaðsöflunum að reka hagkerfið. Það er augljóst að Modi-stjórnin hefur valið hagfræði á framboðshliðinni, sem gefur til kynna sérstaka nálgun. Til að skilja þetta verður að líta til síðustu ára áttunda áratugarins þegar bandaríska hagkerfið þjáðist af stöðnun (þetta hugtak kemur líka fyrir í efnahagskönnuninni). Annars vegar var atvinnuleysi að aukast og hins vegar var verðbólga einnig komin á mjög hátt. Venjulega fer bæði verðbólga og atvinnuleysi ekki hlið við hlið. John Maynard Keynes réðst á franska hagfræðinginn J. B. Say og hafnaði þeirri hugsun hans að stjórnvöld yrðu aðeins að einbeita sér að framboðshliðinni. Modi telur að það ætti að vera meiri og meiri fjárfesting í hagkerfinu og hlutverk stjórnvalda verði aðeins að losna við erfiðleikana sem koma í vegi hennar. Markaðsöflin ein ættu að ákveða hvað, hvernig eða fyrir hverja á að framleiða? Say trúði því að hvort sem það væri vinnuafli eða hráefnisbirgjar eða leigusalar, allir muni fá viðunandi ávöxtun og þeir munu fara og eyða því á markaðnum og það verður ekkert vandamál með óseldar vörur.
Í maí 1979 varð Margaret Thatcher forsætisráðherra Bretlands og um svipað leyti varð Reagan forseti Bandaríkjanna. Báðir stóðu þeir frammi fyrir stöðvunarvandanum. Báðir fóru þeir á nýfrjálshyggjubrautina. Einn helsti kenningasmiðurinn Milton Friedman taldi sölu á opinberum fyrirtækjum og skylda stjórnvalda ætti að vera að láta einkafyrirtækin blómstra. Hann vildi að menntun ætti líka að koma í hendur einkaaðila.
Ef maður skoðar efnahagskönnunina, verður það nokkuð augljóst að eina skylda stjórnvalda ætti að vera að ryðja brautina fyrir bæði erlenda erlenda aðilann og indverska auðjöfra. Leifar eftirlitsmannsins Raj og skrifræðis skrifræðis verða að vera útlægir að eilífu. Talið er að aukin fjárfesting leiði til aukinnar framleiðslu og fleiri og atvinnutækifæra. Augljóslega mun verðbólguþrýstingur minnka. Vivek Dahejia, hagfræðiprófessor við Carleton háskólann í Ottawa segir, „í ljósi þulu hans um „hámarksstjórn, lágmarksstjórn“, er ljóst að orðræða Modis, að minnsta kosti, er nær Mundell en Keynes. Robert Mundell, Nóbelsverðlaunahafi þó að kenna við Kólumbíu er innblásin af Chicago School of Economics sem er aðal miðstöð nýfrjálshyggjunnar.
Narendra Modi telur að með því að fylgja hagfræðinni á framboðshliðinni muni hann geta aukið vöxt og skapað störf fyrir eina milljón manna sem koma inn í vinnuafl Indlands í hverjum mánuði. Það þarf bitur lyf til að hlúa að hagkerfinu aftur til heilsu svo það geti losnað við mikla verðbólgu og verstu hægaganginn síðan Indland tók opinberlega upp nýfrjálshyggjuleiðina. Með því að stunda framboðshagfræði mun Indland ganga inn í tímabil örs vaxtar. Að ráðast á forvera sína sem „vinstri-til-miðju“ og stunda „vitlausan popúlisma“ hafa skaðað hagkerfið. Það er ekki að ástæðulausu að, með Modi við völd, hefur kúariðuvísitalan náð hámarki. Þegar fylkiskosningunum er lokið í Maharashtra og Haryana mun hann halda umbótum sínum áfram án nokkurrar hindrunar.
Eins og fram kemur í efnahagskönnuninni ætti áherslan í stefnunni að vera á víðtækar skipulagsumbætur til að létta framboðsþvingunum og hvata til að auka eftirspurn. Til að endurvekja vöxt sem hrundi í samdrætti á heimsvísu þarf að grípa til nokkurra aðgerða. Til að byrja með hefur rík áhersla verið lögð á endurvakningu fjárfestinga. Fyrir þessa „hröðun á heimildum til verkefna og hagræðingu á framkvæmdarferlum, fyrir utan geirasértæka fjárfestingarstefnu“. Það þarf að rjúfa kyrkjutak embættismannakerfisins. „Til meðallangs tíma eru skipulagslegar umbætur sem auka framleiðni mikilvægar til að viðhalda meiri vexti.
Í nokkurn tíma hefur framleiðslugeirinn ekki fengið nægjanlega fjárfestingu. Lögð hefur verið áhersla á að einfalda þurfi skattastefnu og stjórnsýslu og farga þurfi úreltum lögum sem gilda um markaðsaðgang, stækkun og innkomu eða útgöngu fyrirtækja. Taka þarf hraðar skref til að leysa viðskiptadeilur. "Umhverfi stefnumótunar, vissu, samfellu og gagnsæis, mun hjálpa til við að auka viðhorf viðskiptanna enn frekar."
Á seinni tímum hefur hagvöxtur farið niður fyrir 5 prósent. Á þessu ári verður reynt að halda hagvexti einhvers staðar á milli 5.4 prósenta og 5.9 prósenta. Það er sagt að það hafi verið ýmsir þættir sem valda því. Ef gripið hefði verið til viðeigandi ráðstafana hefði verið hægt að koma hlutunum í lag. Alheimshorfur virðast hafa verið að batna undanfarið og á árunum 2014-15 gæti orðið nokkur bati í þróuðum löndum sem gæti hjálpað til við hagvöxt á Indlandi. Samt er þróun sem leiðir til óvissu í sumum arabalöndum. Þær gætu haft áhrif á flæði hráolíu til Indlands. Á yfirstandandi ári, það er, 2014-15, gæti vaxtarhraðinn ekki tekið við sér vegna ákveðinnar þróunar, þar á meðal óttans um að monsúnið gæti verið undir eðlilegu og í Vestur-Asíu gæti núverandi átök ekki lokið svo fljótt.
Indland með stóra og unga íbúa hefur lýðfræðilega yfirburði gagnvart Kína og fjölda Evrópulanda. Hlutfall vinnualdra íbúa er líklegt til að aukast úr um 58 prósentum árið 2001 í meira en 64 prósent árið 2021. Þó að þetta gefi vissulega ákveðna kosti ef unga fólkið er afkastamikið. Það þarf að veita þessu fólki rétta athygli til að mennta það og þjálfa það fyrir utan að halda því heilbrigðu.
Eins og Mannþróunarskýrsla Sameinuðu þjóðanna 2013 sýnir að Indland hefur lækkað úr 136 í 134 á heimslistanum, segir könnunin: „Gapið sem fyrir er í heilbrigðis- og menntavísum á Indlandi samanborið við þróuð lönd og mörg þróunarlönd kallar á mikið. hraðari útbreiðsla grunnheilbrigðis og menntunar. Lífslíkur við fæðingu á Indlandi voru 65.8 ár árið 2012, samanborið við 75.1 ár á Sri Lanka og 73.7 ár í Kína.“
Kafli 2 í könnuninni útlistar málið og forgangsröðun ríkisstjórnar Modi. Augljóslega snýst það aðallega um einkafjárfestingu. Til að vitna í: „Áskorunin á Indlandi í dag er sú að skapa atvinnu og vöxt, Störf verða til af fyrirtækjum þegar fyrirtæki vaxa og fjárfesta. Þess vegna er mikilvægt að skapa umhverfi sem hentar fyrirtækjum til að fjárfesta. … Að endurvekja fjárfestingu er því ofan á forgangsröðun ríkisstjórnarinnar.“ Þeir dagar eru liðnir þegar treyst var á hið opinbera. Atvinnustefnuályktanir 1948 og 1956 hafa verið sendar í ruslatunnu. Við kunnum að virða Nehru en arfleifð hans hefur verið fargað og þetta hófst þegar Dr. Manmohan Singh kom með nýfrjálshyggjulausn.
Markmið Modi ríkisstjórnarinnar er þríþætt. Í fyrsta lagi, til að hafa lága verðbólgu, í öðru lagi verða ríkisfjármálin að hafa stöðugleika með því að koma á skatta- og útgjaldaumbótum og að lokum er markmiðið að byggja upp frjálst markaðshagkerfi án óþarfa inngripa stjórnvalda. Þannig verður að beinast að því að „skapa laga- og regluverk fyrir vel starfhæft markaðshagkerfi“.
Frelsisvæðinguna 1991, sem Dr. Manmohan Singh hafði frumkvæði að, þarf að halda áfram og út fyrir iðnaðinn. „Á meðan iðnaður var frjáls og leyft að kaupa frá og selja til hvers sem er í heiminum, þurfa indverskir bændur í mörgum ríkjum að kaupa og selja aðeins í landbúnaðarframleiðslu- og markaðsnefndum (APMC) sem eru tilnefndir af stjórnvöldum til löggiltra aðila . Bændum er óheimilt að selja afurðir sínar beint til neytenda. Landsmarkaður fyrir mat á eftir að þróast.“
Það er augljóst að dagar smábænda eru liðnir. Þeir verða að selja eða leigja eignarhluti sína út til stórra leigusala sem geta beitt nútímalegum ræktunaraðferðum og haldið áfram á markaðnum. Ríkisstjórn Modi vill skoða hvers kyns styrki eru veittar til að örva landbúnaðarframleiðslu. Samtímis vill það skoða kerfin eins og MNREGA.
Núverandi ríkisstjórn vill hverfa frá öllum þáttum miðlægrar áætlanagerðar þannig að frumkvöðlum sé frjálst að ákveða hvað þeir framleiða og hvernig þeir framleiða. Þegar búið er að sleppa miðlægri áætlanagerð mun hún „leysa úr læðingi frumkvöðlaanda milljóna um allt land með því að styrkja efnahagslegt frelsi fólksins.
Könnunin heldur því fram að núverandi vinnulöggjöf sé ein af hindrunum í vegi fyrir „stofnun stórframleiðslu“. Því fyrr sem þeim er vísað úr landi, því hraðar verður iðnvæðing landsins. Þar er einnig haldið fram að vinnulöggjöf komi í veg fyrir að fyrirtæki ráði til sín fjölda lágþjálfaðra starfsmanna. Nú þegar hefur ríkisstjórn Rajasthan byrjað með því að taka óþarfa vernd af vinnuafli.
Augljóslega sýnir efnahagskönnunin sýn um frjálst markaðshagkerfi þar sem hlutverk stjórnvalda takmarkast eingöngu við að ryðja braut einkaframtaksmanna. Modi og ráðgjafar hans gleyma örlögum framboðshagfræðinnar.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja