Heimild: Counterpunch
Að lesa nýja bók Naomi Klein, On Fire: The (Burning) Case for a Green New Deal, er svipað og að horfa á stórslysamynd í leikhúsi. Nema, þú getur skilið ótta þinn eftir þegar þú ferð út úr leikhúsinu. Skilaboð Klein eru þau að loftslagsbreytingar okkar af mannavöldum séu að eyðileggja lífvænlega jörð okkar, við erum föst hér, það er ekki öruggt, húsið er alelda.
Klein uppsker ekki nýjan hrylling í bók sinni, nóg af þeim kemur fram í langan tíma í ritasafni hennar og ræðum á áratug, síðasta færslan var í apríl á síðasta ári. Inngangur og eftirmála flytja brýn málsvörn bókarinnar til að bregðast við núna, til að forðast hið framúrskarandi útrýmingu okkar.
Til að hrista okkur upp úr dvalanum, kynnir hún hetjur sem eru að hringja. Gott dæmi er Greta Thunberg, 15 ára stúlkan frá Stokkhólmi Svíþjóð, sem á aðeins átta mánaða tímabili hefur komið af stað stofnun loftslagshreyfingar ungmenna sem náði hámarki í mars 2019 með næstum 2,100 loftslagsverkföllum ungmenna í 125 sýslum og með 1.6 milljón ungmenna taka þátt. Thunberg sagði: „Við getum ekki leyst neyðarástand án þess að meðhöndla það eins og neyðarástand.
Í samræmi við þá röksemdafærslu heldur Klein því fram að viðleitni til loftslagsbreytinga þurfi ekki að reikna út öll smáatriði fyrirhugaðra lausna fyrirfram, "það sem skiptir máli er að við byrjum ferlið strax." Áherslan á aðgerðir en ekki áætlanagerð gæti verið ástæðan fyrir því að Klein viðurkennir að afneitunarsinnar hafi náð fylgi með því að halda því fram að tilraunir til að stöðva loftslagsbreytingar „muni eyðileggja kapítalisma... drepa störf og láta verð hækka.
Fundarstjórinn á ráðstefnu Heartland Institute um loftslagsbreytingar 2018 sagði það hreint út sagt að þetta mál gæti verið „grænn Trójuhestur“ fylltur „marxískri félagshagfræðilegri kenningu“. Háttsettur náungi hjá Competitive Enterprise Institute, sér að það er þrýst á að fjarlægja frelsi sem myndi koma í veg fyrir að stjórnvöld beiti róttækar ráðstafanir til að berjast gegn loftslagsbreytingum. Aðalfyrirlesari ráðstefnunnar, Patrick Michaels, sem er háttsettur náungi í umhverfisfræðum við Cato Institute, kallaði átakið til að styðja við lífeldsneytishreinsunarstöðvar í eigu staðarins í ætt við „maóista“ kerfi.
Þrátt fyrir að þessar yfirlýsingar séu frá örfáum hægrisinnuðum stofnunum sýnir Klein hvernig almenningsálitið hefur breyst verulega. Frá könnunum sem teknar voru á árunum 2007 og 2011 lækkaði hlutfall þeirra sem telja að „áframhaldandi brennsla jarðefnaeldsneytis myndi valda loftslagsbreytingum“ úr 71 prósentum í 44 prósent.
Mikilvægt er að hún bætir við að einstaklingar geti ekki unnið þessa baráttu heldur aðeins með sameinuðu fjölda átaki. Klein bendir á að eining hafi náð ótrúlegum árangri meðal almennings með því að vinna seinni heimsstyrjöldina. Til dæmis, árið 1943, áttu þrír fimmtu hlutar þjóðar okkar „sigurgarða“ í görðum sínum og ræktuðu ferskt grænmeti sem var 42 prósent af öllu því sem neytt var það ár. Því miður lítur Klein fram hjá vald forsetaembættisins til að sveifla almenningsálitinu og hindra slíka einingu. Í seinni heimsstyrjöldinni áttum við forseta sem beindi athygli almennings að því að vinna bardaga, í dag höfum við forseta sem neitar því að það sé jafnvel barátta sem þarf að berjast.
Klein viðurkennir að afneitararnir geri sér grein fyrir einhverju sem margir frjálslyndir stjórnmálamenn hunsa, að til að koma í veg fyrir að jörðin verði óbyggilegur staður verður að vera róttæk endurskipun á efnahags- og stjórnmálakerfum okkar sem eru andstæða við "frjálsa markaðstrúarkerfið". Sérstaklega kallar hún eftir nýrri siðmenningu sem drottnar ekki yfir náttúrunni heldur virðir hana með því að hafna „vaxtarþörfinni“. Lausn hennar er að minnka magn efnis sem ríkustu 20 prósent fólks á jörðinni neyta.
Til að ná fram svo víðtækum breytingum styður hún opinberlega styrktar kosningar og sviptir fyrirtæki stöðu sinni sem „fólk“ hér á landi. Fyrir öll lönd leggur hún til að skera niður fjárveitingar til hersins um tuttugu og fimm prósent og leggja viðskiptaskatt á fjármálageirann. Hins vegar, eins og hún viðurkennir, að það eitt að vera „sósíalískt“ land hefur ekki reynst lausnin: Sovétríkin höfðu jafnvel hærra kolefnisfótspor á mann en Bretland, Kanada og Ástralía. Og nýleg skýrsla segir að kommúnista-Kína sé að reisa yfir hundrað kolaorkuver í fátækari ríkjum sem leið til að útvista hluta af kolefnislosun sinni.
Burtséð frá hugmyndafræði ríkisstjórnarinnar heldur Klein því fram að „við munum ekki ná verkinu nema við séum reiðubúin til að samþykkja kerfisbundnar efnahagslegar og félagslegar breytingar. Kjarninn í þeirri breytingu er að tileinka sér þá hugmynd að hagvöxtur sé illmenni ekki bjargvættur mannkyns. Því miður veitir hún ekki neinu landi sem hafnar hagvexti sem vinnufyrirmynd.
Hún kemst að þeirri niðurstöðu að stigvaxandi breytingar hafi ekki virkað vegna þess að loftslagsbreytingabaráttan tengir alla baráttu fyrir félagslegu réttlæti. Með því að vinna sérstaklega að hverju viðfangsefni myndast gervimörk á milli þeirra. Þar af leiðandi verður stærsti einstaki þátturinn „til að draga okkur aftur úr loftslagsblettinum“ að koma frá „aðgerðum sem félagslegar hreyfingar hafa gripið til á næstu árum“.
Klein útvegar gögnin og framtíðarsýnina. Von hennar er að sjá samræmda alþjóðlega hreyfingu til að snúa kolefnisneyslu með góðum árangri innan hvers lands; áskorun sem mun krefjast meira en bók, eins og framtíðar róttæk fjöldahreyfing um allan heim sem mun ögra ríkisstjórn hverrar þjóðar. Næsta bók Klein gæti viljað kynna áætlun um hvernig það myndi gerast.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja