Kennsla er hafin á ný og hermenn eru á fullu. Nemendur hella sér ofan í fjórhjólið, ágústsólin skín niður á hafið af fólki sem flýtur í kennslustund eða slappar af í grasinu. Og það eru samnemendur mínir, standa háir í einkennisbúningum sínum, undir hertjaldi þar sem þeir gefa út bókmenntir, hefja samræður eða bara brosa til vegfarenda.
Ég var annar í háskóla þegar Íraksstríðið hófst. Ég man þegar mín kynslóð var fyrst til að senda af stað í stríðinu, aðrir voru sendir til Afganistan fyrir það. Ég man eftir fyrsta áfallinu þegar ég áttaði mig á því að stríð er eitthvað sem er háð af fólki sem ég þekki, krakkar úr verkamannastétt úr pönksenunni minni, litaða ungmenni úr menntaskóla, vinir litla bróður míns, krakkar sem höfðu enga aðra leið til að borga fyrir. háskóla eða farðu út úr litla bænum okkar. Nú, sjö árum síðar, er ég í framhaldsnámi og þetta er enn eins konar stríð kynslóðar minnar. En það er í arf til yngri kynslóðar. Þeir líta út eins og börn fyrir mér - hvernig ég hlýt að hafa litið út þá þegar Íraksstríðið hófst, hvernig jafnaldrar mínir hljóta að hafa litið út þegar þeir voru fyrst gengnir í röðum upp á malbikið og fóru um borð í orrustuþotur.
Hópur háskólabræðra gengur hjá og tala hátt. Sumir eru að leika sér í járnpoka í grasinu. Nemendur ganga út úr bekknum og tala fjörlega. Þetta er eðlilegt líf. Og svo er stríð líka. Flestir þessara nemenda muna ekki hvenær þeir fyrstu af þeirra kynslóð voru fluttir af stað. Vegna þess að hjá flestum þeirra hefur stríðið staðið yfir síðan í menntaskóla. Frá unglingastigi. Margir þeirra muna ekki einu sinni hvenær fólk trúði enn á Íraksstríðið, þegar fánarnir blöktu og stríðstromman buldu. Stríð er bakgrunnurinn sem einfaldlega er, raunveruleikinn sem ryðst inn í þennan vettvang gleðskapar, orsökin sem dregur úr bekkjarfélögum þínum, hinn undarlega samkvæmi hluti dagblaðsins.
Ég hugsa um hermenn á mínum aldri sem sneru aftur úr stríðum skuggar af sjálfum sér, sem vakna öskrandi á nóttunni, sem geta ekki verið á einum stað, sem geta ekki starfað. Í starfi mínu til að styðja vopnahlésdaga í Írak gegn stríðinu og GI andstæðingum, hef ég séð að það að lifa af er fullt af draugum, að það er þungur byrði að bera þegar þú ert 19, 22, 27 eða 34 ára. Að það sé þung byrði fyrir fjölskyldu þína og ástvini að bera. Og svo eru það þeir sem lifðu ekki af. Tapaði í bardaga. Eða sjálfsmorð. Á síðasta reikningsári drápu 239 hermenn sig, þar af 160 í virkum skyldustörfum, 146 hermenn dóu úr áhættusamri starfsemi, þar á meðal 74 ofskömmtum eiturlyfja, og 1,713 hermenn lifðu sjálfsvígstilraunir af, samkvæmt skýrslu hersins.
Ég hugsa um eftirlifendur stríðs í Írak, Afganistan, Palestínu. Fólk sem er bara dökkir skuggar í bandarískum fjölmiðlum og opinberri umræðu. Fólk sem hefur þjáðst af breyttum bandalögum og iðju, fólk sem hefur fengið þorp sín og borgir skornar í gegn með rakvélarvírum, skriðdrekum og múrum og sprungið með sprengjum. Fyrirsagnirnar básúna um að Íraksstríðinu sé lokið. En hvað er langt þangað til stríðinu er í raun lokið fyrir írösku þjóðina? Hversu langt þangað til síðasti "non-combat" hermaðurinn, eða síðasti einkaverktaki fer heim? Hvað er langt þangað til síðasti olíugróðamaðurinn pakkar saman og fer? Hversu langt þangað til það er sýnishorn af sjálfsákvörðunarrétti fyrir írösku þjóðina og skaðabætur fyrir óbætanlegan skaða sem hefur orðið?
Það var ekki skynsamlegt þá, þegar ríkisstjórnin var að blása í stríðstrommana eftir 9. september, eða þegar sprengjur sprungu yfir Bagdad – hræðileg, blikkandi ljós og brennandi byggingar blikkuðu yfir sjónvarpsskjáina okkar. Og það meikar engan sens núna þegar herinn, ríkisstjórnin, fjölmiðlar halda því fram að stríðið sé næstum búið. Eða eru yfir. Eða eru að stigmagnast þannig að þeir geti unnið verkið og síðan endað. Þeir hafa sagt það í mörg ár. Viðurkenningu um að stríð og hernám séu ekki lengur réttlætanleg í augum almennings, að stjórnmálamenn verði að finna leiðir til að láta það líta út fyrir að stríðin séu stöðugt á barmi þess að ljúka, jafnvel þó þau haldi áfram.
Og það er sami hópur hermanna sem kyndir undir báðum stríðunum. Sumir hafa staðið frammi fyrir tveimur, þremur, fjórum, jafnvel fimm dreifingum. Sendt frá Afganistan til Íraks síðan aftur til Afganistan. Hversu langt áður en stríðinu er lokið fyrir þessa hermenn? Hversu langt áður en hugur þeirra og líkami er farinn að gróa? Víetnamstríðið einkenndist af himinháu heimilisleysi, áfallastreituröskun og sjálfsvígum þegar hermenn sneru aftur. Og nú standa hermenn okkar frammi fyrir metsendingum. Hver veit hver langtímaáhrifin verða? Nú þegar vitum við að tíðni áfallastreituröskunnar og heilaskaða meðal hermanna sem sendir hafa verið til Íraks og Afganistan hefur verið óhóflega há, þar sem þriðjungur heimkomandi hermanna tilkynnti um geðræn vandamál og 18.5 prósent allra sem snúa aftur í þjónustu berjast við annað hvort áfallastreituröskun eða þunglyndi, samkvæmt upplýsingum frá skv. rannsókn á vegum Rand Corporation. Og hvað er langt þangað til stríðinu er lokið fyrir Íraka og Afgana sem þjást af áfallastreituröskun? Þó að engar tölur séu væntanlegar, hafa sumir áætlað að áfallastreituröskun sé næstum almenn í þessum samfélögum.
Hermenn voru rifnir af minni kynslóð. Og nú heldur það áfram, á þessu nýja skólaári, fyllt af eftirvæntingu og krafti. Eftir næstum áratug af stríðum og hersetum, leiðandi hvergi, skapaði ekkert gott, erum við enn að horfa til æsku okkar til að fylla raðir. Ráðunautarnir standa og brosa, útdeila bókmenntum, ná augnsambandi, gráir og grænir einkennisbúningarnir blandast saman við litríka klæðnaðinn, gangandi fólk, bakbak og skólabækur, múrsteinsbyggingar með konunglegum áletrunum á veggjum. Og í bakgrunninum hangir risastór borði "Velkominn aftur."
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja