Snemma morguns, rétt eftir miðnætti 23. júlí, skaut bandarískur-framleiddur F-16 orrustuþota, sem greidd var fyrir með bandarískum skattpeningum sem veittir voru til Ísraels, flugskeyti á íbúðarhús í Gaza-borg með það að markmiði að drepa Sheikh Salah. Shehada, leiðtogi hernaðararms Hamas. Fimmtán manns létu lífið í árásinni, þar á meðal Shehada og lífvörður hans. Að þrettán aðrir hafi verið myrtir er glæpur. En það klórar varla yfirborðið. Af þessum þrettán öðrum sem voru myrtir voru níu — NÍU — börn. Aldur barnanna var 15, 11, 6, 5, 4 1/2, 4, 4, 1 1/2 og 2 mánaða. Þetta er versti glæpurinn, en glæpurinn stoppar ekki þar.
Ísraelar hafa haldið því fram að þessi árás hafi verið mistök, eða leyniþjónustuvilla. Þeir hafa haldið því fram að allt að átta fyrri tilraunir til að drepa Shehada hafi verið stöðvaðar vegna hættu fyrir almenna borgara í nágrenninu. Þeir hafa haldið því fram að leyniþjónustuskýrslur bentu til þess að engir óbreyttir borgarar yrðu nálægt Shehada meðan á þessari árás stóð. Samt var byggingin sem Shehada var í ekki nafnlaus felustaður. Það var íbúðin hans; já, íbúð, ein eining meðal fleiri. Árásin var gerð klukkutíma eftir miðnætti, í fjölbýlishúsi, í íbúðahverfi í einni af ef ekki þéttbýlustu borgum heims. Og við eigum að trúa því að ísraelska leyniþjónustan hafi trúað því að engir óbreyttir borgarar yrðu nálægt? Yfirlýsingar IDF eftir árásina harmaði þá staðreynd að Shehada hefði valið að umkringja sig „mannlegum skjöldum“. Talsmaður IDF sagði „Því miður er þetta það sem getur gerst þegar hryðjuverkamaður notar óbreytta borgara sem mannlegan skjöld og heimili þeirra sem athvarf. Shehada var á sínu eigin heimili, með fjölskyldu sinni. Getur einhver sætt sig við þá hugmynd að bardagamaður, eða glæpamaður eða eftirlýstur einstaklingur af einhverju tagi beri ábyrgð á morðinu á fjölskyldu sinni og nágrönnum einfaldlega með því að fara heim? Myndum við sætta okkur við lögregluna í samfélagi okkar, eða jafnvel herinn ef við værum í alvöru stríði, sem drepum okkur og börnin okkar vegna þess að nágranni okkar, eftirlýstur einstaklingur, hvaða glæpi sem hann gerði, hefði kosið að koma heim í íbúðina sína? Eða myndum við sætta okkur við afsökunina fyrir leyniþjónustubrest sem sagðist hafa misst af því að óbreyttir borgarar yrðu staddir á íbúðargötu í Brooklyn um miðja nótt? Slíkum fullyrðingum yrði vísað á bug þar sem þær væru fáránlegar í augsýn þeirra.
En þetta er heldur ekki allt umfang glæpsins. Aðeins degi áður hafði andlegur leiðtogi Hamas, Sheikh Ahmed Yassin, tilkynnt að Hamas væri tilbúið að samþykkja vopnahlé, þar á meðal stöðvun sjálfsmorðsárása, gegn því að Ísraelar hverfi frá svæðum sem áður höfðu verið undir. Palestínustjórn samkvæmt Óslóarsamningunum. Þetta virtist vera dramatískt, en skiljanlega með svona að því er virðist snörp stefnu, nokkuð grunsamlegt. Þ.e.a.s. þangað til það kom í ljós í Yediot Akhronot, helsta ísraelska dagblaðinu, af herfréttamanni þeirra (sem enginn myndi nokkurn tíma saka um að vera „friðarsnillingur“ eða palestínskur samúðarmaður), Alex Fishman, að þessi yfirlýsing hafi verið sett fram í tengslum við samkomulag gert við Tanzim-herinn. Eftir langa vinnu og samningaviðræður milli evrópskra stjórnarerindreka og palestínskra herforingja, höfðu Tanzim-menn samið yfirlýsingu þar sem þeir afsala sér öllu ofbeldi gegn hermönnum sem ekki eru hermenn, og þeir höfðu fengið einhverja stuðning við þessa hugmynd, þó að hún hafi verið væg, af öllum annarra helstu hernaðaraðgerðahópa meðal Palestínumanna, eins og yfirlýsing Hamas sýnir. Samkvæmt frétt í Ha'aretz í gær voru Bandaríkjamenn einnig meðvitaðir um og að minnsta kosti nokkuð þátttakendur í þessum viðræðum. Getum við í alvörunni trúað því að Ísrael hafi verið algjörlega ómeðvitað um það, eins og haldið hefur verið fram? Eða að tímasetning þessarar árásar, sem mun örugglega valda gríðarlegri reiði meðal Palestínumanna og hindra eða koma í veg fyrir þetta vopnahlésframtak, sé tilviljun?
Þar hætti glæpurinn heldur ekki. Yfirlýsingarnar morguninn eftir voru ekkert minna en voðalegar. Ariel Sharon sagði aðgerðina „mikla velgengni“. Kannski gætum við ekki búist við neinu betra frá Sharon. Og við gætum ekki búist við neinu betra frá George Bush líka. En ég var engu að síður reiður yfir því að heyra forsetann og talsmann hans kalla þessa árás sem „þunga hendur“. Fyrir suma var þetta í raun gagnrýni Bandaríkjanna á Ísrael. En hugtakið „þungfært“ virðist hræðilega létt til að lýsa árás sem eyðilagði sex byggingar, drap 13 saklausa, þar af níu börn og særði yfir 100 aðra, til að drepa einn mann. Bandaríkin gengu enn lengra. Strax daginn sem árásin var gerð samþykkti fulltrúadeildin næstum 30 milljarða dollara útgjaldapakka fyrir „stríðið gegn hryðjuverkum“ sem innihélt 200 milljónir dollara til viðbótar fyrir Ísrael (þetta er umfram árlega aðstoð sem Ísrael fær). með yfirgnæfandi mun 397-32. Þar sem öryggisráð Sameinuðu þjóðanna átti að hefja umræður um hvernig bregðast ætti við árás Ísraela á Gaza, sagði bandaríska teymið það skýrt að það myndi beita neitunarvaldi gegn sérhverri ályktun sem fordæmdi eða jafnvel gagnrýndi Ísrael, og komi í raun fyrir alla möguleika á aðgerðum Sameinuðu þjóðanna til að bregðast við þennan glæp. Þetta eru leiðir George Bush, hins „aumkunarsama íhaldsmanns“ og Ariel Sharon, „friðarmannsins“.
Ísrael heldur því fram að Shehada hafi skipulagt „mega-hryðjuverkaárás“ áður en hann lést. Vissulega var Shehada ábyrgur fyrir mörgum árásum Hamas, en það þægilega við slík morð er að Ísraelar geta fullyrt hvað sem þeir vilja um áætlanir hans. Hvað sem því líður er ólíklegt að ef svona vandað árás væri í vændum myndi morð á einum leiðtoga algjörlega eyðileggja slíkar áætlanir. Og árásin sjálf mun örugglega leiða til frekari tjóns Ísraela líka, eins og alltaf er raunin í slíkum aðgerðum. Hugmyndin um að þessi árás hafi bjargað öllum ísraelskum lífi er best að selja þeim sem eru á markaði fyrir brú sem tengir Brooklyn og Manhattan. Þvert á móti torfaði þessi árás tækifæri til að ná einhverjum framförum í að stöðva blóðflæði í Ísrael og Palestínu og kostaði því jafnvel fleiri mannslíf en 15 sem létust í árásinni sjálfri.
Sagan af árásinni á Gaza er að mörgu leyti örmynd átakanna í heild sinni. Hér er um að ræða ásetning stríðs og ofbeldis, af yfirvegun, að kæfa vonarglampa undir fölsku yfirskini þjóðarhagsmuna. En jafnvel meira, það er enn frekari sýning á því hvernig Bandaríkin halda áfram að þola ekki aðeins slík voðaverk, heldur gera þau kleift, með fjármögnun og með diplómatískri vernd. Ísrael getur ekki haldið áfram hernámi sínu, og samfara grimmdarverkum gegn Palestínumönnum og Ísraelum, án þess fjármagns og verndar. Bandaríkin eru fylgifiskur bæði fyrir og eftir staðreynd þessa hræðilega glæps og aðeins borgarar þeirra geta kallað þessa ríkisstjórn vegna ólöglegrar, siðlausrar og óviðunandi hegðunar þeirra.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja