Heimild: Red Pepper
Þann 5. september 2020 vaknaði fólk víðs vegar um landið og fann að veröndin sín og blaðasölurnar voru tómar af uppáhalds dagblöðunum sínum. Snemma um morguninn höfðu aðgerðasinnar Extinction Rebellion lokað á prentvélar nokkurra breskra blaða, þar á meðal Telegraph, Daily Mail og Sun. Þeir báðu breska fjölmiðla um að „Free the Truth“ og fjalla heiðarlega um umfang loftslagskreppunnar. Innan nokkurra klukkustunda var búið að hreinsa þrjár hömlur og um 80 handteknir, en ekki áður en prentdreifing dagsins var eyðilögð.
Extinction Rebellion var ekki eini hópurinn sem skipulagði þennan morgun. Með fána heilags Georgs, myndmáli af hvítum þjóðernissinnum og QAnon-spjöldum komu öfgahægrimenn saman í Dover og lokuðu A20 veginum sem liggur að höfninni. Þeir kröfðust ofbeldisfullari og árásargjarnari nálgunar við flóttamenn sem fara yfir Ermarsundið og fylktu liði um hróp um „ekki fleiri ólöglega innflytjendur“. Þrátt fyrir að hafa verið hreinsuð innan fárra klukkustunda og tíu manns handteknir, var bannið sýnileg útlendingahatur og kynþáttahatur Breta.
Það er sláandi, en kemur ekki á óvart, að viðbrögð fjölmiðla við hindrunum tveimur voru gríðarlega ólík. The Daily Mail lýsti Extinction Rebellion sem „millistéttar umhverfisrabbi sem vill drepa á tjáningarfrelsi“ og Daily Telegraph rak athugasemdastykki frá Janet Daley sem lýsir aðgerðinni sem „árás á lýðræðið. Umfjöllun um öfgahægrimenn í Dover varð til þess að bresk blöð voru mun þögguð. The Sun lýsti þeim í Dover sem „andstæðingum innflytjendamótmælenda“, með kafla sem fjallaði um „smyglkónga“ sem hvetja fólk til að ferðast til Bretlands og Bretland sem „barðist við að vísa úr landi“ fólki sem kemur til landsins. The MailOnlineTungumál hans gekk enn lengra og lýsti öfgahægri sem „herferðarmönnum sem standa frammi fyrir hópum mótmælenda sem styðja innflytjendur“, á sama tíma og vísað var til „met“ fjölda fólks sem kemur til Bretlands.
Að rétta fréttirnar?
Auðvitað eiga breskir prentmiðlar sér langa sögu um að styðja öfgahægrimenn. Kannski er eitt af athyglisverðustu dæminu Daily Mail opinn stuðning fyrir breska samband fasista á þriðja áratugnum. Hins vegar er þetta aðeins toppurinn á útlendingahaturs ísjakanum. Bresk dagblöð hafa verið miðpunktur í uppnámi undanfarið gegn fólki sem flytur til Bretlands. Árið 1930 var Daily Mail birt teiknimynd sem sýnir flóttamenn sem koma til Evrópu sem rottur. Sama ár, sólin birti dálk þar sem bent var á að nota ætti byssubáta til lögregluflutninga. Á sex árum milli 2010 og 2016, Daily Express birt 179 forsíður eins og „farendur flæða aftur til Bretlands“ og „Bretland verður að banna farandfólk“.
Mörg virt andlit í hinum nýja popúlíska hægriflokki finna sig á vettvangi breskra prentmiðla. The Sun birti reglulega dálka frá Katie Hopkins frá 2013 til 2015, þar til MailOnline hóf að birta verk hennar frá 2015 til 2017. Daily Express hefur í nokkur ár birt dálka eftir Nigel Farage þar sem ráðist hefur verið á innflytjendamál, ESB, og nú nýlega, takmarkanir á lokun. Þar ber helst að nefna að Boris Johnson hóf feril sinn sem fréttaritari Daily Telegraph í Brussel, þá sem ritstjóri Spectator. Vettvangurinn sem þessi dagblöð veittu hélt pólitískum ferli þessara persóna áfram og veitti grimmilegri útlendingahatur og þjóðernishyggju ásættanlegan spón.
Afneita fyrirsögnum
Á sama tíma hafa breskir prentmiðlar verið áberandi fyrir kynningu sína á afneitun loftslags. Bæði Daily Mail og Daily Telegraph birtu reglulega loftslagsefamanninn Christopher Booker, þar á meðal hvenær hélt hann því fram hitabylgja sumarsins 2018 hafði ekkert með hlýnun jarðar að gera. James Delingpole, annað stórt nafn á loftslagsefahyggjumarkaðinum, státar af dálkum í Daily Mail, Daily Express, Daily Telegraph og Times yfir rithöfundarferil sinn. Árið 2011 The Daily Telegraph jafnvel birt kröfu sína „það hefur engin hlýnun orðið síðan 1998.“
Slík andstæðingur umhverfisverndar er ekki nýtt fyrirbæri. Snemma á 2000. áratugnum vakti deilur Telegraph fyrir að birta pistla frá Christopher Monckton sem sagðist sýna hvernig „hvernig stjórnmálamenn, vísindamenn og embættismenn bjuggu til ógn um biblíuleg flóð, þurrka, plága og útrýmingu“. Jafnvel lengra aftur, árið 1995 Telegraph svaraði neikvætt til hernáms Greenpeace á Brent Spar olíuborpallinum, mótmæli gegn hugsanlegum eituráhrifum niðurrifs hans. Iðnaðarritstjóri þeirra, Hugo Gurdon, gekk svo langt að lýsa yfir „umhverfis-jihad“ og lýsti umhverfisverndarsinnum sem „ekki bara ógn við fyrirtæki heldur einnig frjálslynda lýðræðissamfélagi.
Þar sem loftslagsafneitun verður í auknum mæli samfélagslega óviðunandi hafa mörg dagblöð keppt við að gera lítið úr loftslagsbreytingum með þeim rökum að umhverfisverndarsinnar valdi skaða. Á þessu ári skrifaði Douglas Murray í bókinni Mail on Sunday að „að hræða börnin okkar með heimsendaáróður um loftslagsbreytingar er ekkert minna en misnotkun“. Slíkt verkefni heldur því fram að umhverfisverndarsinnar séu ekki aðeins afvegaleiddir heldur séu þeir í grundvallaratriðum hættulegir samfélaginu.
Það versta af báðum heimum
Auðvelt væri að meðhöndla þessar tvær stefnur andstæðingur umhverfisverndar og stuðning við útlendingahatur sem ólíka eiginleika tiltekins álvers breskra prentmiðla. Þess í stað verður að skilja þessar stefnur í samhengi þeirra samtímans.
Frá því seint á sjöunda áratugnum hafa breskir prentmiðlar verið sameinaðir í höndum nokkurra ofur-auðugra eigenda. Sex milljarðamæringar eiga eða hafa meirihlutastjórn flestra innlendra prentblaða. Þó að áhrif þeirra á ritstjórnarefni blaðanna verði í mismunandi myndum er hlutleysi ómögulegt. Það er stéttaáhugi á að sá sundrungu milli verkalýðsstéttarinnar á heimsvísu og kynna fólksflutninga sem vandamálið frekar en ójöfnuð í Bretlandi, sérstaklega ef það selur dagblöð. Það er líka stéttaráhugi á því að gera lítið úr og grafa undan umhverfisverndarsinnum, sérstaklega þegar þeir berjast fyrir því að halda arðbæru jarðefnaeldsneyti í jörðu.
Öll teikn benda til þess að þetta versni, með því að lýðskrumshægrimenn setji upp ný verkefni eins og GB fréttir, og alræmda hægri manna og loftslags efasemdarmenn Paul Dacre og Charles Moore nýlega á floti sem bæði Ofcom og BBC yfirmenn í sömu röð. Þrátt fyrir að Moore hafi útilokað sjálfan sig, bendir leiðbeinandi forystu hans í BBC til þess að andstæðingur-rasistar og umhverfisverndarsinnar glími við áframhaldandi baráttu.
Að ögra pressunni
Þegar svo mikið af umhverfispólitískri stefnumótun felst í því að reyna að fá umfjöllun í breskum blöðum, stoppar það í raun aldrei að spyrja hvort þessi blöð myndu nokkurn tíma „frjálsa sannleikann“. Miðað við eignarhald þeirra og sögu er það óhugsandi. Slíkt edrúlegt mat bendir á brýna nauðsyn þess að byggja upp valkosti í fjölmiðlum og slá lokahögg gegn þessum langveiku prentstofnunum og krefjast þess að þær verði teknar úr höndum auðmanna. Umbreyting á bresku blöðunum verður að verða krafa umhverfisverndarsinna.
Eftir því sem afneitun loftslagsbreytinga verður sífellt óviðunandi, kemur verri möguleiki í ljós. Í ljósi langrar sögu rasismi umhverfishreyfingarinnar sjálfrar, breskir fjölmiðlar kunna að sölsa undir sig áhyggjur af loftslagi í þjóðerniskenndum og útlendingahatri fötum. Kynþáttafordómar um offjölgun og fólksflutninga verða settar fram sem orsök umhverfiseyðingar, eins og í þetta Daily Mail verk eftir Stephen Glover. Til að bregðast við því þurfa umhverfisverndarsinnar að standa gegn þessum afstöðu, draga skýrar línur og hafa núll-umburðarlyndi gagnvart hverjum þeim innan hreyfingarinnar sem aðhyllist slík sjónarmið.
Atburðir í september sýndu þá tilhneigingu hægri sinnaðra dagblaða að gefa skipuleggjendum hægri öfga frítt á sama tíma og þeir réðust á umhverfisverndarsinna. Þetta bendir til brýnrar nauðsynjar fyrir öfl andkynþáttafordóma og umhverfisverndarsinna að sameinast, hversu erfitt þetta kann að vera með fortíð umhverfishreyfingarinnar. Í ljósi andstöðu fjölmiðla hefur umhverfisverndarstefna sem kallar á landamæralausan og kolefnalausan heim aldrei verið mikilvægari.
Harry Holmes er skipuleggjandi hjá UK Youth Climate Coalition og Green New Deal UK, og menningarritstjóri Bright Green
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja