Enn og aftur hefur því sem ég hef sagt verið breytt í andhverfu við sjálft sig.
Í fyrsta lagi fullyrtu Dan Caplis, Craig Silverman og fjölmargir aðrir hægrisinnaðir fjölmiðlamenn að ég „talaði“ hryðjuverkaárásir á Bandaríkin í Op-Ed pistli mínum frá 12. september 2001. Jafnvel frjálslegur lestur á því verki, líka þar sem 300 blaðsíðna bókin On the Justice of Roosting Chickens þar sem ég útskýrði og skjalfesti málflutning minn nánar, sýnir að ég var ekki talsmaður slíkra árása. Frekar benti ég á að þær væru og verða áfram óumflýjanleg afleiðing bandarískrar utanríkisstefnu sem virðir réttarríkið að vettugi og leiðir til stórfelldra dauða og eyðileggingar erlendis.
Næst reyndu kraftmikla tvíeykið og samstarfsmenn þeirra að gera lítið úr mér með endalausum straumi persónulegra árása. Þetta hefur mistekist vegna þess að staðreyndir, þótt ekki sé greint frá í fjölmiðlum, styðja ekki fullyrðingar þeirra.
Nú hafa Caplis og Silverman gripið til þeirrar hreinu lygi að ég hafi reynt að hvetja til „virkrar málsvörn Churchills ofbeldis sem krefst þess að hann verði rekinn“, bæði í gjaldskyldri auglýsingu og áberandi op-Ed grein 5. mars í fréttum. ofbeldisfull bylting."
Ég hef ekki gert neitt slíkt. Þvert á móti, það sem ég hef stöðugt talað fyrir í gegnum árin er réttarríkið.
Stærstur hluti fræðistarfa minnar hefur verið helgaður því að skrásetja lítilsvirðingu Bandaríkjanna á lögum og ofbeldi sem þau hafa beitt bæði innanlands og á alþjóðavettvangi. Ég tel að slík vinnubrögð ala óhjákvæmilega á ofbeldi til að bregðast við og að skilvirkasta leiðin til að tryggja öryggi allra þjóða sé að fylgja stjórnarskránni og alþjóðalögum, sérstaklega stríðslögum og grundvallarmannréttindalögum.
Sem borgarar er það sameiginleg ábyrgð okkar að tryggja að slíkt samræmi við lög. Þetta er hin raunverulega merking tilvitnunarinnar um araba sem Caplis og Silverman hafa rangt fyrir sér í bæði auglýsingu þeirra og ritgerð þeirra. Málið mitt var að það er okkar hlutverk að stöðva glæpsamlega hegðun bandarískra stjórnvalda, frekar en að láta verkefnið eftir þeim frá öðrum löndum sem verða fyrir afleiðingum ólögmætis hennar.
Í kjölfar þeirrar afstöðu sem Robert H. Jackson, hæstaréttardómari, setti fram í Nürnberg árið 1945, tel ég að við höfum ekki aðeins rétt heldur lagalega skyldu til að knýja fram lögmæta hegðun frá stjórnvöldum sem starfar í okkar nafni.
Ég skrásetja kerfisbundið ofbeldi sem bandarísk stjórnvöld hafa beitt í von um að Bandaríkjamenn taki þessa ábyrgð til sín og beiti pólitískum aðferðum til að breyta stefnu stjórnvalda. Ég myndi frekar vilja að þetta gerist með ofbeldislausum hætti. Hins vegar get ég ekki sagt að ofbeldi sé eina lögmæta viðbrögðin við kerfisbundnu ofbeldi.
Meginreglan um sjálfsvörn er ekki dularfull: Þegar maður verður fyrir árásargirni er það gerandinn, ekki fórnarlambið, sem ræður skilmálum trúlofunar.
Þó ég sé greinilega enginn friðarsinni hef ég aldrei talað fyrir hryðjuverkaárásum á Wall Street, miðbæ Seattle eða annars staðar. Til að láta það líta út fyrir að vera öðruvísi hafa Caplis og Silverman tekið efni úr samhengi og sett það á hausinn. Athugasemdir mínar í þessu sambandi, sem gerðar voru til lítillar hóps ungra anarkista sem voru samankomnir í bókabúð í Seattle, sneru að þeirri hugmynd að þeir myndu ekki áorka neinu gagnlegu með því að jaðarsetja sjálfa sig og taka þátt í tilviljunarkenndum skemmdarverkum á jaðri þjóðfélagsins.
Með hliðsjón af hugmyndum þýska kenningafræðingsins Rudi Dutschke um „langan göngu í gegnum stofnanirnar“ lagði ég því fram þann valkost að þær reyndu að vinna innan stofnanaumgjörðarinnar, eins og ég hef sjálfur gert. „Vopnin“ sem ég vísaði til voru meðvitund ungs fólks sjálfs og getu til að miðla henni. Í leiðinni benti ég líka á að sem tiltölulega forréttindamenn í Evrópu væru þeir ákjósanlega staðsettir til að takast á hendur slíkt verkefni.
Caplis og Silverman eru að reyna af eigin ástæðum að blekkja almenning til að trúa því að ég sé virkur talsmaður hryðjuverka. Þetta er ekki bara rangt, það er óvenju hættulegt. Með því að setja fullyrðingar mínar eins og þær hafa gert, og síðan endurtekið útvarpa snúningi sínum til breiðs hóps áhorfenda, er augljós möguleiki á að þær geti í raun framkallað hryðjuverk af hálfu einhvers ójafnvægis einstaklings. Komi svo í ljós er ábyrgðin þeirra en ekki mín.
Ward Churchill er prófessor í þjóðernisfræðum við háskólann í Colorado í Boulder.