Í grein ZNet 18. febrúar 2006 (upphaflega birt í „Democracy“) lýsir prófessor Alfred McCoy „háþróuðum“ pyntingaaðferðum sem CIA hefur notað: „Þú lætur einhvern einfaldlega standa í einn dag eða tvo...Og svo, eins og þeir standið, það sem gerist er að vökvinn rennur niður í fæturna, fæturnir bólgna, sár myndast, þær gýsa, þær skiljast, ofskynjanir byrja, nýrun lokast.“ Við skulum fara 34 ár aftur í tímann, til 1972. Anastasios Minis fæddist í Grikklandi árið 1919. Árið 1940 fór hann inn í gríska flugherakademíuna. Árið 1942 barðist hann sem flugmaður í El Alamein í Egyptalandi gegn nasistum í Rommel og særðist. Síðan, í hættulegu og leynilegu verkefni, stökk hann í fallhlíf inn í hernumdu Grikkland nasista. Frá 1946 til 1949, sem flugmaður, tók hann þátt í grísku borgarastyrjöldinni (við hlið bandaríska yfirráða gríska flughersins gegn upprisu vinstri manna) og særðist þrisvar. Þann 1. júlí 1972 finnst Minis (53 ára að aldri) í yfirheyrsluherbergi grísku herlögreglunnar um 200 metrum suður af bandaríska sendiráðinu í Aþenu. (Að þessu sinni er Grikkland undir hernaðareinræði sem styrkt er af Bandaríkjunum). Hann er sakaður um að hafa verið leiðtogi hóps sem mótmælir einræðisstjórninni. Um miðjan dag liggur hann í rúminu sínu, eftir að hafa borðað hádegismat. Hurðin opnast og vörðurinn kemur inn í fylgd manns í borgaralegum klæðum. Vörðurinn segir: „Hr. Minis standa upp og fara í skóna“. Maðurinn skipar Minis að standa með athygli þriggja feta frá veggnum sem snýr að honum. Vörðurinn fer og hinn dvelur í herberginu til að ganga úr skugga um að Minis standi stöðugt við athygli. Minis lýsir því sem gerðist á meðan hann stóð fyrir athygli á eftirfarandi hátt: „Ég er þegar farinn að svita, fæturnir titra, líkaminn sveiflast núna frá vinstri til hægri, nú fram og aftur. Ég fer að eiga í erfiðleikum með öndun, hnén byrja að bogna. Einn eða tveir tímar eru liðnir, ég veit það ekki, ég met þetta vegna þess að maðurinn sem gætti mín breyttist og það er nýr...ég byrja að svima,...ég fer að sjá alls kyns myndir á veggnum.. axlir mínar, hálsinn, höfuðið á mér verki...Það er nótt...mér finnst mjög þyrstur, ég bið um vatn en þeir gefa mér ekki...Á einhverjum tímapunkti dett ég niður á mósaíkgólfið og ég dofna...þeir hringja í lækninn …Þeir leggja mig á rúmið, hann tekur púlsinn á mér, athugar hjartað í mér og skipar vörðnum að færa mér appelsínugult. Eftir að hafa drukkið það líður mér aðeins betur ... þeir koma með sófa og láta mig setjast á hann. Á móti mér situr vörður á stól…mér finnst syfjaður…vörðurinn kemur í veg fyrir að ég sofi. Fæturnir á mér eru bólgnir... Svona líður öll nóttin. Ég og Daybreak [erum] enn hreyfingarlaus, en sitjum í sófanum. Um morguninn... læknirinn kemur aftur og skoðar mig. Hann skipar gæslunni að koma með rúm handa mér. Loksins drekk ég vatn...ég sef. Í hádeginu vekja þeir mig...þrír borgaralegir menn taka rúmið í burtu og skipa mér að standa á móti veggnum...Stundirnar líða...Það er nótt...Ég er með ofskynjanir...Ég ímynda mér að veggurinn verði gegnsær og ég finn mjög greinilega...myndir...ég myndi sjá þessar myndir, alltaf þær sömu, allan tímann sem ég var pyntaður... ...í munni mínum er hvít skorpa... eins og hvít húð...ég hef misst tímaskynið...sjón og heyrn hafa minnkað. Fæturnir á mér eru svo bólgnir að holdið flæðir yfir skóna mína eins og kökurnar sem hækka of mikið við bakstur og hellast yfir tinílátið sitt... 10. júlí. Á morgnana...þeir leyfa mér að setjast á stól...Þeir gefa mér te, mig langar að drekka en ég á erfitt með að kyngja. Þessi hvíta skorpa sem hefur myndast í munninum á mér og sem ég dreg út með óhreinum fingrum mínum (ég hef ekki sofið síðan um hádegi 1. júlí) kemur í veg fyrir að ég geti líka andað...11. júlí [til júlí] 15. Alla þessa dagana lýg ég í rúminu. Oftast er ég sofandi...“ Þessi aðferð að halda Minis standandi í marga daga og láta hann liggja og sofa í marga daga er endurtekin tvisvar sinnum í viðbót og öll „aðgerðin“ stendur yfir í 111 [hundrað og ellefu] daga. Þessa reynslu skrifaði Minis á litla pappíra sem smyglað var út úr fangelsinu og var fyrst gefið út sem 93 blaðsíðna bók í Þýskalandi í júlí 1973 af „rororo Rowohlt“ frá Hamborg undir titlinum: „Die Folter geht Weiter “. Minis var enn í fangelsi. [Athugið: Skipt var um vaktina á daginn á tveggja tíma fresti. Um nóttina á einn og hálfan tíma fresti. Sem þýðir að til að ná því afreki að „standa“ pyntingar þarf um 15 verðir á dag á hvern pyntaðan einstakling. Nú, í Guantanamo, í Afganistan, í Írak o.s.frv., eru fangar sem skipta þúsundum, sem þýðir að það er gríðarlegur fjöldi ungra Bandaríkjamanna sem mun fara aftur til heimabæja sinna eftir að hafa pyntað þúsund karla og konur. yfir heiminum. Ætla þeir að segja nágrönnum sínum það? Hins vegar, eins og Minis segir frá, voru nokkrir verðir sem leyfðu honum að setjast niður á gólfið á meðan á vaktinni stóð! Sumir gáfu honum meira að segja vatn. Hvernig munu Rumsfeld og Condolcezza takast á við þetta frávik, sem er líklegt til að gerast í Írak o.s.frv.? Hvað ef W. Bush og Barbara móðir hans fá vitneskju um slíkar óþjóðræknislegar athafnir bandarískra varðmanna?] Minis lifði ekki aðeins af pyntingar-við-„standandi“ heldur tilheyrir hann sennilega þeim sjaldgæfu tilfellum um allan heim sem féllu ekki fyrir pyntingum og nefndu nöfn aðrir andspyrnumenn. Þó hann hafi reynt að drepa sig í þriðja skiptið sem hann „standi“ með því að berja vegginn fyrir framan sig með höfðinu eins fast og hann gat. Ég hitti Minis í fyrsta skipti nokkrum mánuðum eftir „fall“ einræðisstjórnarinnar (þ.e. breyting á umboði Bandaríkjanna í Grikklandi). Hann hafði verið sannfærður um að bjóða sig fram til vara á gríska þinginu, í fyrstu kosningunum eftir einræðisstjórnina. Ég aðstoðaði kosningabaráttu hans með því að hafa samband við nokkur dagblöð og senda inn kosningaauglýsingar, að eigin frumkvæði, sem Minis hafði ekkert að gera. Það sem heillaði mig var að þegar ég heimsótti eiganda íhaldssöms blaðs sem var „organ“ Karamanlis, öldungsins, (val Bandaríkjanna sem arftaki einræðisherrans), neitaði eigandinn að samþykkja Minis auglýsinguna, þó svo time Minis var hetjulegasta persóna Andspyrnu gegn einræðinu fyrir tíu milljónir Grikkja. Ráðherra var kjörinn varamaður Alþingis. Hann sat á Alþingi í nokkur ár. Fylgdist með spillingu og óviðkomandi þingræði, eða „fulltrúalýðræði“, hætti og tók aldrei þátt í stjórnmálum aftur. Minis lést árið 2005. Hann var 86 ára. Minis tileinkaði konu sinni Sofia og tveimur sonum hans bók sína. Á einhverjum tímapunkti hitti ég stuttlega tvo syni hans [enn enn unglinga á þeim tíma]. Þegar ég ræddi sögu föður þeirra við þá fann ég að fyrir utan að vera stoltur af hetjuskap föður þeirra, það sem báðir voru mjög stoltir af föður sínum var að hann var frábær stærðfræðingur! Hvað með pyntingar Minis? Yfirmaður pyndinganna var Theofilogianakos [„Litli Jóhannes, vinur Guðs“, á grísku], sem áður var nefndur í fyrri skýrslu sem pyntingarmaður frú Amalíu Fleming, eiginkonu Sir Alexander Fleming, sem uppgötvaði pensilín. Þegar hann kynnti sig fyrir Minis bætti hann við að einræðisstjórnin „muni vara í hundrað ár“. Einræðisstjórnin stóð í sjö ár. Theofilogianakos eyddi meira en tuttugu árum í fangelsi fyrir að pynta Minis og marga aðra. Af því sem ég gat giskað á eftir að hafa fylgst með honum í margar vikur meðan á réttarhöldunum yfir honum stóð árið 1975 var hann á fertugsaldri. Í dag er hann líklega rúmlega sjötugur og úr fangelsi. Þeir segja mér að hann hafi nú þegar áttað sig á siðleysi þess sem hann hefur gert. Samt, ef hann vill virkilega gera eitthvað fyrir samferðamenn sína ætti hann að hafa hugrekki til að koma út og upplýsa heiminn hvenær og hvar Bandaríkjamenn kenndu honum „listina“ að vera pyntingar og hvað heita Bandaríkjamaðurinn hans. kennarar. Köllun spádóma er frekar „flókin“ þar sem hún krefst samtals við hið guðlega, eiginleika sem ekki er öllum mönnum gæddur. Hins vegar getur „veraldlegur“ spádómur verið „mögulegur“ ef hann er byggður á staðreyndum. – Staðreyndin: „[Þrír] sýknuðu mennirnir, Schacht, von Papen og Fritzsche, vildu yfirgefa fangelsið fyrir nokkrum klukkustundum, en sneru til baka vegna þess að reiður mannfjöldi beið þeirra við götuhliðið. Það var almennt rugl þar til Bandaríkjamenn buðust til að leyfa þeim að leita skjóls í fangelsinu. Orðin tilheyra Albert Speer fanga í fangelsinu. Staðurinn er Nürnberg. Dagsetningin er 1. október 1946. Mennirnir þrír eru frægir nasistar. „Múgurinn“ er þýskir ríkisborgarar! Endurtaktu: „Þýskir ríkisborgarar“! [Albert Speer, „Spandau the Secret Diaries“, Collins, London, 1976, bls. 4]. – Spádómurinn: Á einhverjum tímapunkti munu Bush II og klíka hans standa frammi fyrir „reiðum hópi“ bandarískra ríkisborgara sem meirihluti þjóða heimsins gengur til liðs við. Hins vegar munu þeir ekki hafa stað til að fela sig. Óskhyggja? Ekki beint: Theofilogianakos hélt að hann myndi pynta í hundrað ár; hann sat þriðjung ævi sinnar í fangelsi. Nixon var viss um stöðu sína í sögunni. Svo voru McCarthy, Pinochet, Stalín, Mussolini, Marcos o.s.frv.