Martröð atburðarás stendur frammi fyrir Bush-stjórninni.
Ímyndaðu þér að Írak haldi áfram að láta vopnaeftirlitsmenn Sameinuðu þjóðanna skoða án hindrunar. Fyrir frestinn 8. desember til að tilkynna um gereyðingarvopn sín, gefur írösk stjórnvöld víðtæka yfirlýsingu um starfsemi og efni sem gætu verið notuð til að búa til slík vopn en gætu einnig haft annan tilgang. Írakar leyfa síðan eftirlitsmönnum að skoða alla staði sem þeir vilja fara inn á. Ef eftirlitsmennirnir finna efni sem gætu verið notuð í gereyðingarvopn eyðileggja þeir þau. Eftirlitsmennirnir gefa öryggisráðinu skýrslu; þá lýsa flest lönd nema Bandaríkin og Bretland því yfir að hvort sem Írak hafi einu sinni átt gereyðingarvopn eða ekki, þá geri það ekki lengur. Framfylgd refsiaðgerða fer að hrynja og þrýstingur heimsins um að aflétta þeim eykst.
Til að koma í veg fyrir þessa atburðarás vinnur Bush-stjórnin ötullega að því að vanvirða skoðunarferlið. Eins og Hans von Sponeck, fyrrverandi aðstoðarframkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna, orðaði það nýlega: „Enginn, ekki einu sinni frjálslegur lesandi, má missa af næstum örvæntingarfullum tilraunum bandarískra yfirvalda til að eyðileggja vopnaeftirlitið áður en hún er rétt hafin. ”
Embættismenn Bush-stjórnarinnar hafa kerfisbundið reynt að smyrja eftirlitsmennina faglega og persónulega. Þeir halda því fram að jafnvel léttvægustu aðgerðir Íraka myndu réttlæta árás. Þegar eftirlitsmennirnir fóru inn í Írak skutu bandarískar og breskar orrustuþotur á Írak; þegar íraskar loftvarnarvélar skiluðu eldinum, héldu Bandaríkin (óstudd af öðru landi, jafnvel Bretlandi) því fram að þetta væri „efnislegt brot“ á ályktunum SÞ, eitthvað sem þeir fullyrða að myndi réttlæta stríð gegn Írak.
Bush-stjórnin heldur því fram að hún, ekki öryggisráðið, hafi rétt til að ákveða hvort Írakar hafi uppfyllt eftirlitskröfurnar. „SÞ geta hist og rætt, en við þurfum ekki leyfi þeirra,“ segir Andrew Card starfsmannastjóri Hvíta hússins. Það krefst réttar til að ákveða hvað kemur í stað núverandi Íraksstjórnar; Reyndar hefur það jafnvel lagt til að setja bandarískan hershöfðingja sem valdhafa í Írak.
Bush-stjórnin er á móti öllu, svo sem afléttingu refsiaðgerða, sem myndi veita Írak hvata til að vinna með eftirliti. Reyndar krafðist það skyndilega að öryggisráð Sameinuðu þjóðanna setti nýjar takmarkanir á „olíu fyrir mat“ áætlunina. Samkvæmt The New York Times, „Aðrir stjórnarerindrekar voru svekktir yfir því að Bandaríkin kröfðust þess að endurskoða listann þegar fresturinn nálgaðist. . . Flestar ráðsþjóðir vonuðust til að komast hjá því að lenda í því aftur fyrr en einhvern tímann á næsta ári, til að forðast að grafa undan vopnaeftirlitinu.“ Augljóslega er Bush-stjórnin ekki svo andsnúin því að „grafa undan vopnaeftirlitinu“.
Að lokum heldur Bush-stjórnin áfram að búa sig undir stríð. Það er að forstaðsetja flugvélar, skriðdreka og eldsneyti á svæðinu og stunda laumusamlega virkjun forðans. Æðstu embættismenn þess hlaupa um allan heim og skera niður samninga til að kaupa stuðning með hluta af herfangi sem mútur.
Bush-stjórnin er án efa að búa sig undir að stigmagna þessa stefnu eftir 8. desember. Með töfrandi tortryggni neitaði hún að gera leyniþjónustuupplýsingar sínar um vopnaáætlanir Íraks aðgengilegar eftirlitsmönnum SÞ fyrr en eftir 8. desember. Gæti hún hugsanlega ætlað að gefa út leyniþjónustur sem ætlað er að sýna að eftirlitsmennirnir hafi verið sviknir af Írökum?
Auðvitað, ef eftirlitsmennirnir skoða Írak og finna ekki vopnin sem bandarísk stjórnvöld hafa haldið að séu til staðar, þá verður það svolítið vandræðalegt fyrir Bandaríkin. En Bush-stjórnin hefur úrræði. Það er engin þörf á að finna vopnabúr gereyðingarvopna til að réttlæta árás á Írak; það eina sem þarf er að Írakar haldi áfram að neita að þeir eigi slíkt vopnabúr. Eins og Bush forseti orðaði það nýlega, Ætti Saddam Hussein „aftur að neita því að þetta vopnabúr sé til, mun hann hafa farið inn á lokastigið með lygi. Og blekkingar að þessu sinni verða ekki liðnar. Seinkun og ögrun munu kalla á alvarlegustu afleiðingarnar.“
Það er eitt vandamál við þessa stefnu: Yfirgnæfandi meirihluti Bandaríkjamanna, að ógleymdum þjóðum og ríkisstjórnum heimsbyggðarinnar, vill að skoðunarferlið virki. „Nánast örvæntingarfullar tilraunir bandarískra yfirvalda til að eyðileggja vopnaskoðunina áður en hún er almennilega hafin“ gætu uppsveiflu ef stríðsandstæðingar gera mál úr þeim. Þessar örvæntingarfullu tilraunir veita okkur gullið tækifæri til að höfða til bandarísks almennings. Friðarforsvarsmenn geta útskýrt hvað Bandaríkin geta og ættu að gera ef þau vilja virkilega að skoðanir virki:
Hættu að smyrja eftirlitsmennina.
Hættu að halda því fram að léttvæg skoðunarvandamál réttlæti stríð.
Stöðva hernaðaraðgerðir og ögrandi yfirflug gegn Írak.
Hættu að halda því fram að Bandaríkin, ekki öryggisráðið, hafi rétt á að ákveða hvað sé brot.
Viðurkenna að Bandaríkin hafa ekki rétt til að ákveða hver mun stjórna Írak.
Stöðva flutning stríðsgagna til svæðisins.
Hættu að virkja varaliðið (eitthvað sem margir varaliðar og fjölskyldur þeirra munu fagna).
Hættu að múta öðrum löndum með því að lofa hlutdeild í herfangi stríðsins.
Veittu þinginu og bandarísku þjóðinni fulla uppljóstrun um öll tilboð sem gefin eru til annarra landa varðandi olíuréttindi, byggingarsamninga, varnarskuldbindingar, skuldalækkun, breytingar á innflytjendastefnu og hvers kyns önnur verðmæt atriði sem boðin eru í skiptum fyrir stríðsstuðning.
Hættu að hóta að fara í stríð vegna þess sem Írak gerir eða setur ekki á blað.
Að setja fram hvað er nauðsynlegt til að láta skoðunarferlið virka gefur jákvæðan valkost við núverandi stefnu. Jafn mikilvægt er að það setur í léttir allt sem Bush-stjórnin er að gera til að tryggja að eftirlitsmennirnir bregðist.
Það er varla líklegt að Bush-stjórnin verði við slíkum kröfum. En það þarf ekki til þess að friðarhreyfingin vinni.
Frá og með svari Kofi Annans daginn eftir ávarp George Bush til öryggisráðsins 12. september, hafa SÞ og löndin sem eru andvíg stríð varðveitt vandlega andlitssparandi leið fyrir Bush forseta. Þeir hafa ítrekað hrósað honum fyrir að þvinga alþjóðasamfélagið til að takast á við „Íraksvandann“ svo hann geti krafist heiðurs fyrir árangurinn af skoðunarferlinu. Ef hann gerir það gætu friðarsinnar farið hrollur um hræsnina, en við vitum að ofurhaukarnir hafa tapað lotu.
Auðvitað, í stað þess að halda því fram að skoðanirnar hafi heppnast, gæti Bush-stjórnin haldið áfram að skemma skoðunarferlið, jafnvel þó að bandaríska þjóðin og allur heimurinn vilji að það virki. En ef þeir gera það munu þeir dæma pólitíska einangrun erlendis og heima.
Kofi Annan tók nýlega fram að „könnun eftir skoðanakönnun“ sýndi að Bandaríkjamenn væru fúsir til að forsetinn kæmi fram með Sameinuðu þjóðunum. Annan benti á að fara í stríð undir fáránlegum forsendum myndi ekki aðeins vekja andstöðu frá ríkjum öryggisráðsins heldur einnig venjulegum Bandaríkjamönnum sem hafa lýst yfir vilja til að herra Bush vinni með Sameinuðu þjóðunum í að berjast gegn Írak.
„Nánast örvæntingarfullar tilraunir bandarískra yfirvalda til að eyðileggja vopnaeftirlitið“ gefa þessum „venjulegu Bandaríkjamönnum“ góða ástæðu til að vera á móti sókn í átt að stríði. Andstríðshreyfingin ætti ekki að hunsa þessa gjöf.