Nasir Khan
Pakistanska ríkið, mennta- og dómsstofnanir þess, sem eru undir djúpum áhrifum af fábrotnu trúarbragði og falslegri guðrækni, eru andstæðar andstæður fyrir hvaða nútíma lýðræðisríki sem er. Hvernig getum við sameinað guðræði og lýðræði og kallað það íslamska lýðveldið Pakistan? Þetta sjónarspil heldur áfram að ögra öllum skýrum skilningi á undirliggjandi forsendum fyrir nútíma lýðræðisríki.
Hvernig nýja valdaelítan í Pakistan kom með íslam að geðþótta sem sértrúarsöfnuður í fjöltrúarlegu landi hefur spillt samfélagsgerð Pakistans. Þetta gerðist allt eftir dauða hins sterka veraldlega leiðtoga þess, Mr. Jinnah, árið 1948 í hinu nýstofnaða ríki Pakistan, sem varð til vegna skiptingar Indlands árið 1947. Þegar hann var ekki lengur þar til að leiðbeina stefnunni. eða framtíðarstefnuna sem landið átti að taka, sumir stífir rétttrúnaðar múslimaleiðtogar og stjórnendur íslams komu fram á sjónarsviðið fyrir pólitískt vald og urðu stórir pólitískir aðilar. Hefði herra Jinnah lifað nokkur ár lengur, þá hefði hann lagt grunn að nútíma lýðræðisríki, þar sem sérhverju trúfélagi væri frjálst að iðka trú sína án afskipta ríkisins eða þvingunarstefnu til að efla hagsmuni hvers flokks. múslima.
Eftir dauða herra Jinnah varð smám saman arðrán á íslam að staðlaðri venju. Pólitískir og trúarlegir leiðtogar léku sér að viðkvæmni auðtrúa og að mestu ólæsra íbúa í nafni íslams. Stóra sóknin í að misnota íslam var hjálpað með innrætingu í trúarskólum, sem kallast madrassas, og moskur sem og í venjulegum skólum og menntastofnunum þar sem kennsla íslamskra kenningar hefur verið hluti af opinberri stefnu. Námskrár fyrir yngri kynslóðina frá grunnskólum til háskóla eru gerðar með það fyrir augum að koma trúarbrögðum inn á allan mögulegan hátt. Við sjáum það gerast jafnvel í bókum um eðlisfræði, líffræði og grasafræði o.s.frv. sem byrja á einhverri tilvitnun í Kóraninn eða orðatiltæki spámannsins.
Fyrir vikið varð slík formleg innleiðing á kenningar nokkuð algeng og landið varð miðstöð trúarlegs umburðarlyndis, sértrúarstefnu og illvígrar fórnarlambs trúarlegra minnihlutahópa og sértrúarsöfnuða. Fyrir herskáa íslamista og ofstækisfulla bókstafstrúarmenn var vettvangurinn opinn til að grípa til ofbeldis, þvingunar og hótunar á félagslega og pólitískt jaðarsetta trúarlega minnihlutahópa.
Árásin á Mashal Khan, 23 ára blaðamennskunema í Pakistan 13. apríl 2017 sýnir þann vanda sem venjulegt fólk í Pakistan stendur frammi fyrir af hendi íslamista, sem eru tilbúnir að gera hvað sem er til að stöðva hvaða rödd sem þeir telja ganga gegn hugmyndafræði þeirra og trúarbragðafræði. Í Pakistan hafa múslimskir öfgamenn myrt saklaust fólk, bæði múslima og ekki múslima, í gegnum tíðina. Morð á saklausu fólki vegna ásakana um guðlast og trúarofbeldi halda áfram að valda miklu óöryggi og ótta meðal allra hluta þjóðarinnar.
Hinir afvegaleiddu morðingjar saklauss fólks halda líka að það sem þeir gera sé að standa vörð um heilagleika Guðs og heiður spámannsins. Hins vegar er það algjört fordæmi vegna þess að í Pakistan þar sem eru 97% fólks hefur múslimum, Guði og spámanni aldrei verið ógnað. Þeir eru öruggir, öruggir og umfram alla ógn við völd þeirra eða stöðu. Allar rangar ásakanir á hendur saklausu fólki og drepa þá eða miða á þá er ekki hægt að réttlæta eingöngu vegna þess að sumir fáfróðir og ruglaðir menn héldu að það sem þeir væru að gera væri gott verk í þágu Guðs eða spámannsins. Reyndar starfar slíkt fólk ekki í tómarúmi. Guðlastslögin í Pakistan eru frjór jarðvegur fyrir slíka morðingja og aðra ofbeldisfulla glæpamenn til að nota sem tæki til að efla ógnarstjórn sína. Þar af leiðandi eru bæði ríkið og íslamistar ábyrgir fyrir guðlasti í eyðileggingarskyni. Trúarlegir minnihlutahópar þurfa að bera hitann og þungann af ofbeldinu og hryðjuverkum vegna slíkra óréttlátra og frumstæðra laga sem íslamistar og aðrir hlutar múslimaþjóðarinnar nýta sér að fullu á duttlungafullan hátt, mjög oft til að leysa einhver einkadeilur eða smádeilur.
Það eru fjölmörg tilvik þar sem venjulegt fólk úr múslimasamfélaginu hefur ranglega sakað meðlimi trúarlegs minnihluta um guðlast. Fyrir nokkrum árum var tveimur kristnum verkamönnum, hjónum, hent í brennandi múrsteinsofn eftir að þau voru ranglega sökuð um að hafa móðgað heilaga Kóraninn. Múlla á staðnum og söfnuður hans komu á vettvang og hjálpuðu ofnstarfsmönnum að brjóta bein mannsins áður en þeir hentu honum og konu hans í ofninn, þar sem þau dóu á hinn skelfilegasta hátt. Á sama hátt er tilfelli hans um Asia Bibi, gifta kristna konu sem var ranglega sökuð um guðlast og dæmd til dauða. Hún dvelur enn í fangelsi. Þegar ríkisstjóri Punjab Salman Taseer talaði gegn óréttmætri fangelsun Asia Bibi og andmælti lögum um guðlast, var hann skotinn til bana árið 2011 af lífverði sínum, ofstækisfullum íslamista. Annar manneskja, sem talaði fyrir hönd Asia Bibi, var Shahbaz Bhatti, kristinn maður, sem var ráðherra minnihlutahópa í miðstjórninni. Hann var myrtur árið 2010.
Trúarlegir minnihlutahópar í Pakistan eru upp á náð og miskunn meirihlutans og afar viðkvæmir vegna múslimskra öfgamanna. Í andrúmslofti mikillar trúarlegrar mismununar og ofstækis er nokkuð algengt að venjulegir múslimar líti á þá sem ekki eru múslimar sem vantrúarmenn (kafira). Múllar, predikarar og íslamistar hafa innrætt fólkinu slíka trú. Næsta skref í þessari meðfæddu fullyrðingu um yfirburði íslams sem einu sönnu trúarbragðanna er að leiða ekki múslima til íslams. Þess vegna finnst sérhver fáfróður múslimi vera hæfur til að halda fram sérstöðu íslams og grundvallaratriðum þess. Hvers konar íslam fólk sem er innrætt í trúarskólum (madrassa) og öðrum menntastofnunum getur boðað er ekki erfitt að ímynda sér fyrir hlutlausan, menntaðan mann.
Í Pakistan er svo auðvelt fyrir hvern sem er að saka aðra manneskju um að hafa móðgað Guð, spámanninn eða íslam og flækja þannig hvern sem er saklausan mann inn í guðlastslögin þar sem refsingin er dauði. Þessar aðstæður að setja saklausa fólkið inn í mál sem leiða til grimmustu refsinga leiða hugann að pyntingunum sem nornir voru beittar á miðöldum í Evrópu. Fyrir umheiminn geta hin svokölluðu guðlastslög í Pakistan virst fáránleg, fáránleg og brjálæðisleg nú á tímum, en þeir sem eru á undanhaldi slíkra villimannalaga eru ekki ímyndaðar verur heldur venjulegar manneskjur sem verða fórnarlömb stofnanabundið óréttlæti í nafni íslams. Engin furða, Pakistan hefur fangelsað fleiri fólk fyrir falskar ásakanir um guðlast en nokkurt annað land á þessari öld.
Við ættum að gefa því gaum að flest heilaþvegið og innrætt fólk trúir því í raun og veru að hin sanna rödd íslams komi frá múlunum og að guðlastslög Pakistans séu til að vernda íslam. Í mótmælunum um allt land sem fylgdu morðinu á ríkisstjóranum Salman Taseer studdu flestir guðlastslögin. Meðal þessa fólks voru þúsundir lögfræðinga og háskólakennara!
Í raun og veru höfðu pakistanskir valdhafar notað islamskírteinið fyrir pólitísk markmið sín og með því gefið klerkunum frjálsar hendur til að hleypa lausu tauminn eitruðum sértrúarflokkum og andlýðræðislegum áróðri gegn öllum lýðræðisöflum og skynsamlegum hugmyndum. Það sem þetta leiðir til er fyrir augum okkar. Hvaða múslimi sem er getur tekið lögin í sínar hendur og sakað hvern sem er um að móðga Guð eða spámanninn og ekki hika við að drepa hverja slíkan ranglega sakaðan mann. Þetta er það sem gerðist í nýlegu máli Mashal Khan í höndum fjölda pakistanska háskólanema og annarra. Svona afvegaleiddu Pakistana finnst þeir vera að gera eitthvað verðugt og göfugt þegar þeir drepa einhvern í nafni íslams. Þannig var íslam umbreytt í skopmynd af múllum, ofstækisfullum íslömskum flokkum og samtökum og af pakistönskum ráðamönnum. Nú er venjulegt fólk að verða fórnarlömb villimannsins í nafni trúarbragða.
Pakistansk lög eru ekki fær um að verja lagaleg og borgaraleg réttindi borgara sinna vegna þess að þau brjóta í bága við grundvallarreglur samviskufrelsisins þar sem fólki er heimilt að fylgja og iðka hvaða trú eða sértrúarsöfnuð sem er svo framarlega sem slík trú eða sértrúarsöfnuður brýtur ekki í bága við landslögum eða brjóta á réttindum annarra borgara. Þar að auki er enginn hemill á neinum í lýðræðislandi að breyta til annarra trúarbragða af fúsum og frjálsum vilja eða hafna öllum trúarbrögðum og fylgja öðrum heimssýn eins og trúleysi, agnosticism, efahyggju eða húmanisma, o.s.frv. Þetta gerist í öllum lýðræðislegum og siðmenntuðum löndum þar sem virðing fyrir samviskufrelsi fólks er viðmið.
Nútímaríki neyða ekki fólk til að fylgja neinum trúarbrögðum eða hafna neinum trúarbrögðum. Það er val einstaklingsins, þar sem ríkið eða opinberir aðilar hafa ekki afskipti af. Slíkar hugmyndir kunna að þykja undarlegar í augum yfirgnæfandi meirihluta pakistanska múslima, vegna þess að þeir hafa aðeins upplifað mismununarlög gegn sumum sértrúarsöfnuðum eins og Ahmadísum, sem voru flokkaðir sem samfélag ekki múslima árið 1974. Síðan þá hafa Ahmadísar verið háðar alls kyns voðaverk og kúgun. Frá yfirvöldum ríkisins til hins almenna manns á götunni, og frá múslimskum guðfræðingum til þorpsmúlla, eru Ahmadísir kafirar (trúlausir) og þeir geta verið smánaðir, misnotaðir og misnotaðir refsilaust af hvaða múslima sem er! Það var í slíku umhverfi umburðarleysis, fjandskapar og svívirðilegrar kúgunar að sumir hægrisinnaðir íslamskir námsmenn dreifðu fölskum orðrómi um að Mashal Khan væri Ahmadi og söfnuðu síðan saman miklum mannfjölda til að lyncha hann á hinn villimannlegasta hátt.
Ef finna á lausn á þeim stjórnlausa sjúkdómi sem herjar á Pakistan, þá liggur lausnin í því að greina orsök sjúkdómsins. Það er ekkert leyndarmál að íbúar Pakistans eru með útbreiddar stofnanir um allt land þar sem ungt fólk er borið inn í trúarofstæki sem hefur mikil félagsleg áhrif á alla hluta íbúanna. Jafnvel hið svokallaða „menntaða“ fólk sem hefur farið eða farið í háskóla eða fagstofnanir er ekki ónæmt fyrir útbreiddri innrætingu og trúarofstæki. Það sem nemendur Mardan háskólans gerðu við samnemandann Mashal Khan er nýjasta dæmið um bitra ávöxtinn sem óheft arðrán á íslam hefur í för með sér.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja