Kæri fólk,
Síðasta Í kvöld héldu tveir gestir okkar frá Íslandi, Gunnar og Gandri, opinbera sýningu á kvikmynd Gunnars um íslensku kreppuna (http://argoutfilm.com/english). Stofnunin var allt svolítið improvized. Þegar þeir komu á Latina neðanjarðarlestarstöðina seint um kvöldið er veggjakrot fylltur með hvítum ferningi til að þjóna sem skjár, það eru stólar í mismunandi gerðum og stærðum, en það er enginn búnaður til að sýna myndina.
„Spænskt skipulag,“ segja gestir okkar brosandi.
Fólkið í Hugvísindastarfshópnum sem skipulagt hefur skimunina byrjar að hringja, það byrjar að hreyfa sig. Ég ímynda mér að það taki smá tíma. Ég fer í göngutúr og kaffi.
Það kom í ljós að ég hafði rangt fyrir mér. Þegar ég kem til baka er allur búnaður kominn í gang, með hljóðinu líka. Ég er undrandi. Sérstaklega þegar ég hugsa um skelfilega stöðu Audiovisuals um þessar mundir. Þegar við tókum viðtal við Gunnar og Gandra fyrir útvarpið fyrir nokkrum dögum sögðust þeir vera fúsir til að skipuleggja fund með Hljóð- og myndmiðlun. Samt, þrátt fyrir ítrekaðar beiðnir, enginn það sinnt kallinu um að hitta íslenska kvikmyndagerðarmanninn og félaga hans. The Hljóð-og sjón þóknun er líklega of upptekinn við að vinna að einhverju stórkostlegu skipulagi þeirra.
Ég hata að biðjast afsökunar á vanrækslu einhvers annars. En í þetta skiptið fannst mér ég verða að gera það. Vegna þess að frá pr-sjónarhorni er þetta ekki bara slæm ímynd sem Audiovisuals býður upp á af sjálfu sér, það er líka slæm ímynd fyrir Madríd sem byltingarkennda höfuðborg. Sem betur fer munu Gunnar og Gandri fá góðar móttökur frá hljóð- og myndmiðlanefnd Barcelona á morgun.
Áður en myndin hefst eru umræður. Um peninga. Um hvernig peningar hafa breyst úr leið til að skiptast á hrávörum intil sjálfrar vöru. Um banka. Um vangaveltur. Um afleiður og ruslasjóði.
„Þessar afleiður á ekki að selja fólki, þær ættu að vera í kringum borð í Las Vegas,“ segir Gandri.
Kvikmyndin er með frábært hljóðrás. Það heitir "Kannski ætti ég að hafa það" og það segir frá persónulegri fyrirspurn Gunnars um íslenska fjármálahrunið.
Þar til seint á árinu 2007 var Ísland hamingjusöm og velmegandi lítil eyja í Norður-Atlantshafi með íbúa sem gæti auðveldlega passað inn í eitthvert hverfa Madrídar. Bankageirinn var sérstaklega velmegandi. Bankar buðust til að leigja peninga af fólkinu á hærra verði en venjulega. Þessa leið an gífurlegt magn af fjármagni mas flutt til Íslands. Það olli fordæmalausum hagvexti, fasteignabrjálæði og pólitískri spillingu.
Þegar fréttir í dönskum blöðum í lok árs 2007 fóru að vekja upp spurningar um traust íslensks efnahagslífs fór að hvessa. Fólk dró peningana sína út. Íslandssjóðir í Englandi voru greip using andstæðingur hryðjuverkum lagasetningu. Bankarnir hrundu fljótlega og hið einu sinni velmegandi land Ísland var dæmt til að vera skuldsett allt að sjöunda kynslóð. Fólk sem fól bankanums með lífeyrissparnaði sínum og lífeyri þeirra fannst eignir þeirra hafa gufað upp.
„Ef banki verður rændur verður leitað eftir ræningjanum þar til hann er í fangelsi. En nú þegar bankinn hefur sjálfur tekið við peningum sparifjáreigenda er enginn dreginn til ábyrgðar.“
Gunnar spyr sjálfan sig: „Hvert fóru allir peningarnir? Fór það til himna peninga?"
Hann siglir af stað í ævintýralega leit og safnar vísbendingum á svo skattvænum svæðum eins og Guernsey, Lúxemborg og loks á eyjunni Tortola á Bresku Jómfrúareyjunum.
Eins og ekkert hafi nokkru sinni breyst halda Bretar enn sjóræningjavíkum sínum í Karíbahafinu. En á meðan sjóræningjar fyrri tíma myndu fyrst og fremst leita að spænsku herfangi, er fjármálasjóræningjum 21. aldarinnar einnig heimilt að stela frá Bretlandi sjálfum.
Tortola er lögheimili rúmlega hálfrar milljónar fyrirtækja. En einu fyrirtækin sem hafa raunverulegar höfuðstöðvar sínar á eyjunni eru þau sem sjá um hundruð þúsunda póstkassa, allt úr sömu byggingu.
Tortola er bara annar staður þar sem peningar fara í gegnum. Aðeins lítill hluti hennar festist, nóg til að breyta eyjunni í fyrsta flokks lúxusdvalarstað. Hvar er afgangurinn af fjársjóðnum? Svo lengi sem vestræn lönd leyfa fyrirtækjum sínum að flýja skatta og láta einungis venjulegum borgurum eftir að borga skuldir lands, gætum við aldrei komist að því.
Gunnar snýr aftur heim, án þess að hafa náð árangri í leit sinni. Ísland er enn gjaldþrota, það skuldar fullt af peningum. “En we mun ekki borga það. Það er ekki okkar skuld. Þeir sem bera ábyrgð á þessari kreppu verða að gera grein fyrir þessu. Og það verður að dæma þá. Því ef we ekki, þá eru skilaboðin: glæpur borgar sig, og á stórger the glæpur, því meira sem það borgar sig. "
Eftir sýninguna eru umræður fram eftir nóttu.
„Þegar þú heyrir eitthvaðeinn talaðu um skuldir, spyrðu sjálfan þig þessarar spurningar: við hvern á nákvæmlega viðe skulda alla þessa peninga? Ég vil fá nafn, símanúmer og netfang.“
Gandri varar við því að fólk úr ríkisstjórn og stórfyrirtækjum skipti aðeins um sæti í stað þess að yfirgefa sviðið. Nepótismi er allsráðandi á Íslandi. Hann útskýrt hvernig vald bankanna má auðveldlega brjóta. „Taktu bara 50 evrur af reikningnum þínum, allir, á sama degi á sama tíma. Þú sendir a lost veifa í gegnum skrifstofur á efstu hæð. Það er eins og að segja: „Í næstu viku gætum við lokað reikningum okkar allt saman'. “
Það er byltingarkennda leiðin. En Gunnar og Gandri tala líka fyrir hinni stofnanalegu leið til að breyta hlutunum, í gegnum þingið. „Þú verður að markaðssetja þig sem borgarahreyfingu. Þú verður að bera kennsl á vandamálið og synefnið skilaboðin. Þú verður að koma fólki í skilning."
Sem dæmi tala þeir um hvernig fólk hefur notað kosningarétt sinn í síðustu kosningum til borgarstjórnar Reykjavíkur. To sýna fyrirlitningu sína á stjórnmálastéttinni fólkið valinn grínisti til að vera nýja mayeða trúður sem hafði opinskátt lofað því að hann yrði spilltasti borgarstjóri allra tíma.
„Og stóð hann við loforð sín? spyr einhver.
"Auðvitað gerði hann það ekki. Hann er nú stjórnmálamaður!"
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja