Göturnar eru algjörlega endurnýjaðar af orku, fullar af lífi og fólk fastar ekki lengur. Tilfinningin um lífsþrótt, yfirlæti, er undarlega svipuð tilfinningu strax eftir fjöldamorð.
[Þennan dag, 19. janúar, blómstruðu göturnar af hópi fólks sem hafði verið innilokað á heimilum og fannst dauðinn vera yfirvofandi. Sú skilningur að fjöldasprengjuárásir Ísraela (en ekki allar!) væru stöðvaðar nægði til að senda fólk út á göturnar: til að leita, finna vini, meta eyðileggingu fjöldamorðanna og sjá nýju götumyndina.
Á meðan ég og félagar mínir vorum hreyfanlegir – við fórum frá Rauða hálfmánanum í Jabaliya til Ramattan-frétta á Gaza í íbúðina okkar við sjávarsíðuna – og sáum og heyrðum þannig mest af sprengjutilræðunum eða strax í kjölfarið, höfðu margir Palestínumenn haldið inni á heimilum sínum og fannst þar sem hvergi var öruggt, gætu þeir eins lifað og dáið saman, eins og svo margir gerðu.]
Fyrsta af þremur dögum Eid eru börn mest áberandi sjón, glitrandi og litrík í nýjum flíkum (jafnvel þó að þetta séu á endanum lélegir hlutir sem koma í gegnum göngin... þeir eru a.m.k. nýir).
Ég geng upp Shuhada stræti (píslarvottasgata, sem er að finna í mörgum palestínskum borgum og bæjum), rekst fyrst á hamingjusaman krakka í hestaferð, hestinn sjálfur skreyttur í lituðum skúfum. Svona hlutir eru venjulega fráteknir fyrir strendurnar, en ég man eftir að hafa séð hestaferðir í Nablus á Eid 2007, á þeim tíma líka alvarlega lokuð og afskorin borg, umkringd af Gæslustöðvar ísraelska hersins.
Aðalgatan Rimal svæðið er troðfullt, fullt af börnum. Horfnar eru rólegri, ramadan-þreyttar göturnar. Þetta er óskipuleg skemmtun, að standa í skilum með sem minnstum mögulegum og skemmta sér einhvern veginn gríðarlega.
A laus lóð sem venjulega er stráð rusli og rusli er hópur krakka sem bíða eftir að röðin komi að þeim til að hoppa á uppblásna kastalana, þessi almennt elskaða stökksvæði. Tónlist blæs, gleðiöskur blása út.
Handdældu parísarhjólin, smávaxin en gera samt bragðið, eru úti á ýmsum stöðum í borginni.
Ég spjalla við krakkana þar sem þau hafa umkringt mig og eru að biðja um að láta taka myndirnar sínar. Ég heillast af ungum Ibrahim, krakka með skálklippta hárgreiðslu og stórt glott. Hann lætur frá sér „klukka“ frá Gaza (ásamt hökukasti upp á við og augabrúnir jafnt upp á við) sem hljómar að einhverju leyti eins og fyrirlitleg „tsk, tsk“ en í rauninni bara leið til að segja „nei“) þegar ég spyr hvort hann hafi fengið krónu í dag. Á Eið koma ættingjar í heimsókn og afhenda krökkunum sikla, sem þýðir að með svona stórar fjölskyldur geta krakkar komið með 40 eða 50 krónur fyrir sig, ekkert smá fyrir krakka.
En Ibrahim hefur ekki fengið neitt, ekki frá frændum eða öðrum.
Hann og tveir vinir hans ganga með mér þegar ég slepp við hávaðann í götupartíinu, gangandi austur í átt að efri Rimal. Ég er með augun á símakorti og sælgæti; Mig langar að heimsækja fjölskyldur og vil ekki vera tómhentur.
Þeir tuða við mig þegar við göngum, að lokum skilja leiðir. Ég gef þeim 5 sikla hvor, sem þeir neita í upphafi, en ég segi þeim að ég eigi ekki fjölskyldu hér og þeir séu eins og bræður mínir. Ekki viss um að þeir fái hugmyndina, en það er Eið og í dag ætti hvert barn að fá einhverjar krónur.
Leigubílarnir eru fáir í dag, en ég næ einum á leið til Zaytoun. Mig langar í heimsókn Mousa Samouni og systkini og sjá hvernig hlutirnir eru.
Þegar ég geng upp sandi, rústamammaða Samouni-brautina, bregður fyrir mér brosandi, spennta Mohammed, unglingi sem ég hafði hitt mánuði áður eða svo [krakkar koma mér alltaf á óvart að þeir geti munað nafnið mitt, eftir 1 mánuð, nokkra mánuði. Mohammed er engin undantekning]. Hann og vinir hans höfðu verið uppteknir við að klippa sementsstykki steypuhræra af sementsblokkum frá eyðilagt heimili þeirra. Sement er svo sjaldgæft á Gaza að fólk endurnotar það sem mögulegt er.
Síðan ég kom í heimsókn hafa unglingarnir hreinsað af múrsteinunum og (væntanlega með hjálp einhverra fullorðinna) endurmótað minni útgáfu af heimili sínu. Ekkert sement fer inn á Gaza, segja menn hér halas, við ætlum ekki að bíða eftir því að heimurinn útdeili réttlæti, við munum endurbyggja hvernig við getum.
Mohammed er stoltur af því að sýna verk sín og heimtar að ég komi að hitta fjölskyldu hans. Við komum inn um bylgjupappa hurð í litla garðinn fyrir aftan sementsheimilið þeirra. Móðir hans og systur eru öll náð, velkomin. Yngri bróðir birtist, brosir stórt...hann hefur fengið nýjan jakka frá heimsóknarsamstöðusendinefnd. Móðir Mohammeds talar svolítið um eyðileggingu innrásarhers Ísraels á heimili þeirra, trjáa þeirra, landbúnaðarlands í fjöldamorðunum á Gaza. Þeir gróðursettu aðeins: myntu, papriku, eggaldin, en það er meira fyrir eigin neyslu og litla sölu á markaði. Við drekkum te sprungið af myntu, af plástrinum þeirra.
Ein af systur Mohammeds gengur með mér bakhlið hússins í átt að heimili Mousa. Við göngum framhjá hópi manna sem lúta að tjaldi þar sem heimili var. Þeir kalla „tfuddli,“ komdu með okkur, en ég verð að þakka þeim og halda áfram að ganga. Við förum í gegnum eggaldinplástrana og út fyrir fleiri beinagrindur hússins.
Fyrir utan heimili Mousa hefur verið reist útfarartjald til að minnast píslarvottanna (48 í Samouni-ættinni) meðan á fjöldamorðunum í Ísrael stóð. Maður sinnir litlum eldi, heldur kaffinu sjóðandi og tilbúið til að þjóna gestum.
Ég heimsæki Mousa og systkini hans, við förum yfir Eið-spjallið – þau hafa engu að fagna, foreldralaus, líf eyðilögð – og höldum áfram að tala um eyðilagt hænsnabú þeirra og tré. Mousa er stóískur, þó hann hafi aðeins verið í háskóla á fyrsta ári, hann hefur hegðun manns sem er langt fram yfir árabil, ekki óalgengt á Gaza.
Við könnum landið fyrir aftan húsið hans, þar sem eitt sinn voru um 3,000 hænur og 1.5 dunam af ávöxtum og ólífutrjám.
„Ég man nákvæmlega hvar hvert tré var. Ég var vanur að vökva þá á hverjum degi,“ segir Mousa þegar við göngum á milli stubba fyrrverandi ólífu-, sítrónu-, klementínu- og granateplatrjáa. Fáir standa eftir. Sum jarðýtu trjánna eru að koma aftur upp á yfirborðið og berjast um lífið á ný. „Þeir munu þurfa að minnsta kosti 4 ár áður en þeir eru nógu stórir til að framleiða ávexti,“ segir Mousa.
„Þetta var fallegur staður. Þú gætir sofið hér,“ rifjar hann upp. „Á föstudögum komum við hingað, öll fjölskyldan mín. Við sátum meðal trjánna með hádegismatinn okkar og slökuðum á.
„Nú, það er ekkert eftir,“ segir hann og veruleikinn herjar á minningar hans.
Hann hefur misst foreldra sína, tvö systkini, lífsviðurværi þeirra, sögu.
Þegar ég fer, Amal Samouni, 10 ára eftirlifandi, dregur mig til fjölskyldu sinnar. Ekkja móðir hennar, Zeinat, tekur á móti mér, býður mér gleðilega Eið og byrjar að deila sögu sinni [sjá þessi grein]. Svæðið hefur verið heimsótt af nógu mörgum blaðamönnum að gert er ráð fyrir að útlendingar sem heimsækja vilji bara fréttina.
Ég leyfði þeim að tala, endurskoða harmleik þeirra, læra meira af eigin raun um skelfingu sína. Fyrir mér er það meira að deila með fólki utan Gaza. Fyrir þá er þetta einhverskonar meðferð: á meðan Attiyeh, eiginmaður hennar, er látinn, ásamt 4 ára gamli þeirra, Ahmed, báðir skotnir beint af stuttu færi af ísraelskum hermönnum, segja sögu sína vera að takast á við það, horfast í augu við það. Auk sorgarinnar hafa þau áhyggjur af 15 eða svo brotunum í höfði Amal sem Zeinat segir að enn eigi eftir að fjarlægja með skurðaðgerð.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja