Օգոստոս 21, 2002
Սիրելի բարեկամներ:
Պատերազմի ներկայիս շտապողականությունը վիճարկելու համար մենք կազմել ենք կից «Բաց նամակ ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Քոֆի Անանին և անդամ պետությունների ներկայացուցիչներին Իրաքի դեմ ագրեսիա իրականացնելու Միացյալ Նահանգների հայտարարված մտադրության մասին»:
Նամակը կասկածի տակ է դնում ԱՄՆ-ի պատերազմական ծրագրերի օրինականությունն ու արդարությունը, ինչպես նաև ԱՄՆ-ի և ՄԱԿ-ի դերը ոչ վաղ անցյալում Իրաքի հետ հարաբերություններում: Այն ավարտվում է՝ կոչ անելով ՄԱԿ-ին և նրա անդամ պետություններին գործել հիմա՝ կանխելու համար այս պատերազմը՝ համաձայն ինչպես ՄԱԿ-ի կանոնադրության, այնպես էլ աշխարհի մարդկանց ճնշող մեծամասնության ցանկություններին:
Մենք նախատեսում ենք այս Նամակը լայնորեն տարածել անհատներին, խմբերին և լրատվամիջոցներին:
Մենք կոչ ենք անում ստորագրել այս Նամակը և փոխանցել այն ուրիշներին՝ ստորագրելու համար:
Եթե համաձայնեք ստորագրել այն, ԽՆԴՐՈՒՄ ԵՆՔ նշել ձեր անունը, պատկանելությունը կամ զբաղմունքը և/կամ գտնվելու վայրը (քաղաք, երկիր): Այնուհետև խնդրում ենք վերադարձնել ձեր ստորագրությունը Դեյվիդ Պետերսոնին հետևյալ հասցեով. [էլեկտրոնային փոստով պաշտպանված].
—- Էդվարդ Ս. Հերման, պատվավոր պրոֆեսոր, Ուորթոնի դպրոց, Փենսիլվանիայի համալսարան, Ֆիլադելֆիա
—- Էնթոնի Արնով, խմբագիր, Իրաքը պաշարման տակ. Պատժամիջոցների և պատերազմի մահացու ազդեցությունը (South End Press, 2000)
—- Ռահուլ Մահաջան, հեղինակ, «Նոր խաչակրաց արշավանք. Ամերիկայի պատերազմն ահաբեկչության դեմ» (Monthly Review Press, 2002)
—- Դեյվիդ Պետերսոն, գրող և հետազոտող, Չիկագո
-
Բաց նամակ ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Քոֆի Անանին և անդամ պետությունների ներկայացուցիչներին Իրաքի դեմ ագրեսիա իրականացնելու ԱՄՆ-ի հայտարարած մտադրության մասին.
-
Հարգելի պարոնայք և տիկիններ.
Թեև ԱՄՆ կառավարությունը բացահայտորեն պատերազմ է ծրագրում Իրաքի դեմ, ՄԱԿ-ի պաշտոնյաներն ու ներկայացուցիչները ոչ դեմ են արտահայտվել, ոչ էլ ձեռնարկել են որևէ գործողություն, որը կարող է խանգարել Միացյալ Նահանգներին սկսել այս բռնի ուղին: Միավորված ազգերի կազմակերպությունը ստեղծվել է բացահայտորեն «փրկելու հաջորդ սերունդներին պատերազմի պատուհասից» (Նախաբան, ՄԱԿ-ի կանոնադրություն) և «գործուն կոլեկտիվ միջոցներ ձեռնարկելու խաղաղությանը սպառնացող վտանգները կանխելու և վերացնելու համար…» (հոդված 1, 1): ՄԱԿ-ի կանոնադրությունը դատապարտում է միակողմանի հարձակումները սահմաններից այն կողմ, երբ արդարացված չէ ինքնապաշտպանությամբ՝ նկատի ունենալով շարունակվող կամ ակնհայտորեն մոտալուտ հարձակումը կանխելու անհրաժեշտությունը: Հակառակ դեպքում, նման ռազմական գործողության համար պարտադիր է Անվտանգության խորհրդի արտոնագիր ստանալը։ Երբ երկիրը պարզապես իր վրա է վերցնում զենքի ուժով տեղահանել ռեժիմը, որին ինքը հավանություն չի տալիս, դա ագրեսիա է, որը Նյուրնբերգի դատավարության ժամանակ ԱՄՆ ներկայացուցիչ Ռոբերտ Ջեքսոնը նկարագրեց որպես «միջազգային գերագույն հանցագործություն, որը տարբերվում է միայն այլ պատերազմական հանցագործություններից։ նրանով, որ այն իր մեջ պարունակում է ամբողջի կուտակված չարիքը»։ ԱՄՆ-ի վերջին պնդումը պետությունների, այդ թվում՝ Իրաքի վրա «կանխարգելիչ» հարձակումներին մասնակցելու իրավունքի մասին չի բացառում այս նկատառումները. սա միջազգային իրավունքը խախտելու մտադրության ևս մեկ արտահայտություն է:
Իրաքի կողմից «զանգվածային ոչնչացման զենքի» (WMD) հետապնդման կամ փաստացի տիրապետման վերաբերյալ պնդումները չեն կարող արդարացնել ԱՄՆ-ի հարձակումը, ինչպես որ Իրաքի հարձակումը Միացյալ Նահանգների վրա կարող է նույն կերպ հիմնավորվել՝ հիմնվելով ԱՄՆ-ի նման զենքի առկայության վրա (և շատ ավելի մեծ սպառնալիքի վրա): դրանց օգտագործման վերաբերյալ): Գոյություն ունեցող բանաձեւերը, որոնք վերաբերում են այս խնդրին, ինչպես, օրինակ, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 687 բանաձեւը, Միացյալ Նահանգներին իրավունք չեն տալիս հարված հասցնել առանց Անվտանգության խորհրդի հատուկ թույլտվության: Այն գաղափարը, որ Միացյալ Նահանգներին սպառնում է Իրաքի կողմից ենթադրյալ զենքի զանգվածային զենքի տիրապետումը, անհիմն է: Չկա որևէ ապացույց, որ Իրաքն ունի հեռահար առաքման համակարգեր, կամ որ նրա ղեկավարությունն այնքան իռացիոնալ է, որ ծրագրում է այնպիսի գործողություններ, որոնք ԱՄՆ-ի ռազմական հզորության ողջ ուժը կթողարկեն իրենց երկրի վրա:
Միացյալ Նահանգները նույնպես մաքուր ձեռքեր չունի այս հարցում, քանի որ նա և Մեծ Բրիտանիան նպաստեցին Իրաքի կողմից 1980-ականներին զենք-զինամթերքի ձեռքբերմանը և կիրառմանը, ներառյալ ԱՄՆ-ի կողմից սիբիրախտի և այլ մահացու հիվանդությունների համար բարձրորակ սերմերի տրամադրումը, երբ Իրաքը պատերազմում էր Իրանի դեմ: և ծառայել է ԱՄՆ շահերին։ Միացյալ Նահանգները նաև վտանգի ենթարկեց ՄԱԿ-ի Զենքի ստուգման հատուկ հանձնաժողովի (Unscom) աշխատանքը՝ օգտագործելով այն լրտեսության համար և հետ կանչելով այն 1998 թվականի դեկտեմբերին Իրաքի վրա ԱՄՆ ռմբակոծությունից առաջ: պատերազմին, Միացյալ Նահանգները մերժել է Իրաքի առաջարկները՝ բանակցելու տեսուչներին կրկին ընդունելու շուրջ:
ԱՄՆ-ի և բրիտանական ուժեղ ճնշման ներքո ՄԱԿ-ը սահմանեց և պահպանեց պատժամիջոցներն Իրաքի դեմ վերջին տասնամյակների ընթացքում՝ իբր թույլ չտալու Իրաքի կողմից WMD-ի ձեռքբերումը: Սակայն այդ պատժամիջոցների գինը վճարել են միլիոնավոր անմեղ քաղաքացիական անձինք, այլ ոչ թե ռեժիմը կամ նրա ղեկավարները: Էմբարգոն դժվարացրել է Իրաքի վերականգնումը 1991 թվականի Պարսից ծոցի պատերազմից հետո՝ խաթարելով ԱՄՆ ռմբակոծության հետևանքով թիրախավորված և ոչնչացված սանիտարական և ջրի մաքրման համակարգերը վերակառուցելու նրա կարողությունը: Այդ կանխամտածված ռմբակոծությունը խախտում էր 54 թվականի Ժնևի կոնվենցիային հավելյալ արձանագրության 1977-րդ հոդվածը:
Թեև այն ժամանակվա նախագահ Ջորջ Բուշը 1991 թվականին հայտարարեց, որ «մենք չենք ձգտում պատժել իրաքցի ժողովրդին նրանց առաջնորդների որոշումների և քաղաքականության համար… [և] մենք անում ենք հնարավոր ամեն ինչ և մեծ հաջողությամբ՝ նվազագույնի հասցնելու կողմնակի վնասը» (Նյու Յորք): Times, 6թ. փետրվարի 1991), նման ռմբակոծությունների պարտադիր կործանարար հետևանքները խաղաղ բնակիչների վրա հասկացվել էին այն ժամանակ և իրականում նախատեսված էին ԱՄՆ ծրագրավորողների կողմից: The Washington Post-ը պատերազմից անմիջապես հետո զեկուցեց, որ «Պլանավորներն այժմ ասում են, որ իրենց նպատակն էր ոչնչացնել կամ վնասել արժեքավոր օբյեկտները, որոնք Բաղդադը չէր կարող վերանորոգել առանց օտարերկրյա օգնության» (23 հունիսի, 1991 թ.): Այժմ հայտնի է, որ դրանք ներառում են ջրի մաքրման կայաններ, որոնց բացակայությունը, ինչպես հասկացվում էր, «հանգեցնում է հիվանդությունների դեպքերի, եթե ոչ համաճարակների աճի» (Defense Intelligence Agency, «Iraq Water Treatment Vulnerabilities», հունվարի 21, 1991, մեջբերված Թոմասում: Նագի, «Պատժամիջոցների հետևում գտնվող գաղտնիքը. ինչպես ԱՄՆ-ը միտումնավոր ոչնչացրեց Իրաքի ջրամատակարարումը», The Progressive, սեպտ. 2001): Այս օբյեկտների կործանումը և դրանց վերանորոգման կամ փոխարինման կանխումը ավելի մեծ սակարկությունների լծակներ կտա՝ ուժեղացնելով պատժամիջոցների բացասական ազդեցությունը քաղաքացիական անձանց բարեկեցության վրա:
Ինչպես նշվում է ավելի քան մեկ տասնյակ եկեղեցական և իրավապաշտպան կազմակերպությունների կողմից վերջերս հրապարակված զեկույցում, «Իրաքի պատժամիջոցները. մարդասիրական հետևանքներ և տարբերակներ ապագայի համար» (օգ. 6, 2002 թ.), «Ժնևի կոնվենցիաների օրենքների վերաբերյալ 1977թ. պատերազմը ներառում է խաղաղ բնակչության դեմ տնտեսական պաշարումների արգելքը՝ որպես պատերազմի մեթոդ»։ Իրաքի հետ կապված իրենց գործողություններում ԱՄՆ-ը, Մեծ Բրիտանիան և ՄԱԿ-ը պատմականորեն աննախադեպ կերպով խախտել են պատերազմի այս օրենքները: Foreign Affairs-ում («Զանգվածային ոչնչացման պատժամիջոցներ», 78: 3 [մայիս/հունիս, 1999]) հոդվածում Ջոն և Կառլ Մյուլլերը պնդում են, որ «տնտեսական պատժամիջոցները կարող են լինել Իրաքում ավելի շատ մարդկանց մահվան անհրաժեշտ պատճառ, քան պատմության ընթացքում սպանվել են այսպես կոչված զանգվածային ոչնչացման զենքերով»: ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամը փաստագրել է Իրաքում մինչև հինգ տարեկան երեխաների մահացության մակարդակի աճ 56-ից մինչև 131/հազար պատժամիջոցային տարիներին՝ 1990-1998 թվականներին, որոնց թիվը գնահատվում է մի քանի հարյուր հազար:
Տնտեսական պատերազմի միջոցով այս զանգվածային մահերին նպաստելով՝ ՄԱԿ-ն այժմ լռում է Իրաքի դեմ բացահայտ ծրագրված ագրեսիայի պատերազմի դեմ: Պատերազմը կլինի արյունալի և կունենա շատ ավելի լայն, պոտենցիալ աղետալի հետևանքներ։ Եթե Գլխավոր քարտուղարը և Միավորված ազգերի կազմակերպության անդամները չխոսեն, չընդդիմանան և չփորձեն կասեցնել այն, ինչը կլինի աղաղակող ագրեսիա, պարզ չի՞ լինի, որ ՄԱԿ-ը պատերազմը կանխելուն ծառայող հաստատություն չէ, այլ ավելի շուտ քաղաքական գործիք։ Միացյալ Նահանգների և ընտրված դաշնակիցների՞:
Մենք կոչ ենք անում ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարին և ՄԱԿ-ի անդամներին գործել հիմա կամ դատապարտվել որպես ագրեսիայի մեղսակիցներ՝ ի հեճուկս ինչպես ՄԱԿ-ի կանոնադրության հստակ լեզվի, այնպես էլ աշխարհի մարդկանց ճնշող մեծամասնության ցանկություններին:
ZNetwork-ը ֆինանսավորվում է բացառապես իր ընթերցողների առատաձեռնության շնորհիվ:
նվիրաբերել