[traducido por irlandesa]
Hoxe Barcelona é o novo punto de referencia do movemento global. Tras a mobilización de máis de 500,000 persoas, é difÃcil desacreditar as protestas contra as polÃticas econÃXNUMXmicas no mundo como algo que ten que ver coas âminorías radicais e violentasâ.
O significado e dimensión do que aconteceu na Cidade das Marabillas hai que valorar dende a perspectiva dos últimos anos. Seattle foi a sorpresa, o nacemento do novo movemento, a ruptura do consenso mundial a prol da globalización. Os gobernos non souberon reaccionar ante a novela disidencia. Despois viñeron as protestas en Washington, Davos, Praga e Quebec. Probáronse novas accións e novas reaccións en cada cumio. Despois de Gotemburgo, o ano pasado, púxose en marcha unha nova estratexia que consistía en facer máis efectivo o cordón policial arredor dos manifestantes, e a represión máis aberta e brutal. Xénova representou o clímax desta política. Aínda que a convocatoria foi un éxito, tamén demostrou que os gobernos decidiran acabar cos globalfobos a costa de violar as liberdades democráticas. O asasinato de Carlo Giuliani pola policía italiana foi unha mensaxe clara.
A isto súmase o ambiente que se creou tras os atentados do 11 de setembro, que se utilizou para estigmatizar e criminalizar as manifestacións, comparándoas co terrorismo. Houbo unha parálise xeneralizada en moitos sectores. Neste contexto, Barcelona supón un cambio que rompeu cos principios das marchas anteriores.
Camiñando no guión preparado
A tarefa non foi doada. Ademais da demonización mediática e do acoso político do goberno español, estaban as dificultades de coordinación e de entendemento dentro do movemento. O goberno puxo a toda a cidade baixo un estado de sitio militar, e os medios desanimaron a participación na campaña anticumio.
Iñaki GarcÃa, membro do Colectivo Solidariedade coa RebeliÃ15n Zapatista, e un dos organizadores dos actos âContra a Europa do capital e contra a guerraâ, do 16 e XNUMX de marzo, explicou a Masiosare: âEntendiémonos. que había moito en xogo en Barcelona, e máis aínda despois de Xénova. O clima estaba tenso pola experiencia do pasado mes de xuño (a marcha contra o Banco Mundial que fora moi esmagada). Non foi doado afrontar a organizaciÃXNUMXn das protestas contra o cumio europeo, e temÃa a enorme intervenciÃXNUMXn policial que se estaba a desenvolverâ.
AlgÃons activistas advertiron nas asembleas que âa maquinaria represivaâ podÃa facer que moitos deles intenten esconderse en vez de pensar en protestar.
âA pesar de todo “contou Iñaki†, houbo acordo para promocionaloâ. Os organizadores tiveron clara desde o principio unha cousa: âNon queriamos o terreo que nos estaban preparando, “Non queriamos o terreo que nos estaban preparando. o enfrontamento directo onde tivemos que perder», dixo.
âEmpezamos con moitas dÃobidas, e as cousas foron avanzando ata que tivemos moitas iniciativas. Foi un traballo tremendo en moi pouco tempo, pero houbo moita ilusión. As diferenzas e tensiÃ3ns foran bastante fortes, pero a campaña pÃ3dese montar cun contido radical e innovadorâ.
A maioría das persoas e colectivos que estaban a participar querían facer algo ben diferente de enfrontarse á policía e destruír bancos. O principal reto era vencer o medo e reivindicar a rúa. Había colectivos vinculados ao movemento Okupa e aos cataláns e vascos independentes que insistían na acción violenta directa. Pero un consenso gañou a favor de accións que anularían a estratexia belixerante do goberno.
âAcordamos, todos creo, evitar bloqueos contra o cume, porque teñan sido suicidasâ, lembra Iñaki. Impulsáronse mobilizacións descentralizadas, festas, concertos, manifestacións multitudinarias e actos de desobediencia civil.
A CGT (sindicato anarquista) chamou a levar a cabo âtodo o que se nos ocorre e que demostre a diversidade e a vitalidade dos movementos sociais. Pedimos saír ao guión, utilizar a acción directa e a desobediencia civil como mecanismos de loita que van máis alá dos enfrontamentos violentos coa policía. Temos que recuperar o carácter furiosamente festivo e subversivo da nosa actividade, rompendo marcos militares (cumio-bloqueo-choque coa policÃa) aos que nos queren confinar os poderesâ.
Apostaron por acciÃ10,000ns descentralizadas, â cantas propuxÃan os popularesâ, baixo a idea de converxencia e respecto mutuo. Durante unha das moitas xuntanzas, argumentouse: âNon temos medo. Toda a estratexia policial baséase en crear un estado de excepción, onde a xente permanece dentro das súas casas e unha elite activista enfróntase a XNUMX policías. Ante esta realidade, o movemento debería volver utilizar a súa creatividade e descentralización. Conseguir, a través diso, unha máis completa visualizaciÃXNUMXn das resistencias, da sÃoa diversidade, máis alá do marco dunha xusta medieval, que é o que propÃXNUMXn a policÃaâ.
Así se implicaron as loitas locais da cidade. Centos de asociaciÃ25ns de liberaciÃXNUMXn, de dereitos humanos, laborais, de mulleres, gais, ecoloxistas, Okupa, asociaciÃXNUMXns de estudantes e inmigrantes promoveron máis de XNUMX manifestaciÃXNUMXns e acciÃXNUMXns descentralizadas por toda a cidade.
Incluso inventaron formas de protesta como âa primeira aciÃ3n de participaciÃ3n masiva, unha coreografÃa moi amigable cos medios e entretida que representaba os sÃntomas da Europa turbocapitalista, presentada como o primeiro experimento animal global no mundo das manifestaciÃ3nsâ.
Presentáronse obras teatrais en defensa das liberdades democráticas e dos dereitos civís. Elaboráronse manuais antirrepresivos. Un comité formado polos propios organizadores encargouse da orde na manifestación. âNon se trataba de asediar o cumio, senÃ3n de romper o cerco da cidadeâ, dÃxose.
Os acontecementos uniron un arquipélago de causas. Rexeitaban o Plan Hidrolóxico Nacional, apoiaban as reivindicacións das mulleres ou dos inmigrantes, defendían o ensino público, a legalización da marihuana ou manifestaban a solidariedade co pobo palestino. Fíxose fincapé en promover unha economía que estea en mans das persoas e non das corporacións.
Nunha avaliaciÃ3n preliminar, Iñaki GarcÃa sinalou: âDemostrou que habÃa un gran descontento pola forma en que se prepararon para o cume e polos acordos que se prognosticaran que producirÃa. Demostraba que se trataba dunha convocatoria aberta e inclusiva, que tiña un sentimento moi crÃtico de que ninguén se Ãa quen de lucrar para o seu interese de partido ou de poderâ.
Despois da mobilización, engadiu, vemos que o movemento é máis forte. âPensamos que o Barcelona deu ánimos a todos os que loitan e resisten. As potencias mundiais tamén saben que Barcelona é unha cidade na que non son benvidas, e o resto do mundo tamén sabe que ten un precedente alentador, que se poden facer cousasâ.
E concluÃu: âPor enriba de todo, puidemos demostrar que a loita ten sentido e que podemos arrebatar espazos aos poderes e conectar coa xente cotidiana. Conseguiuse o que semellaba imposÃbel.â Fíxose posible outra realidade.
ZNetwork está financiado unicamente pola xenerosidade dos seus lectores.
doar