Amnistía USA pediume recentemente, xunto con outros nove, que escribise unha carta ao presidente Obama na que lle pedía que procese a todos os responsables de torturas en nome dos Estados Unidos de América durante a anterior administración.
Esta é a carta que lle enviei.
Estimado presidente Obama:
Para sempre.
Esa é a palabra que quero ofrecerche, a única palabra que comparte o home que tortura e a súa vítima, a única palabra que os define a ambos.
Porque para a vítima ese momento de dor e degradación, eses tantos momentos, nunca rematarán. A tortura non ocorre só unha vez senón que se repite na mente e na memoria que o corpo leva máis aló da auga nos pulmóns ou do puño continxente na cara. Continúa ocorrendo unha e outra e outra vez.
E para sempre tamén para o agresor. A man non acende a corrente, bate a boca en feces, os oídos non están dispostos a escoitar os berros, a non ser que haxa a promesa e a certeza de que non haberá responsabilidade, de que o victimario está a salvo da xustiza, pode vivir, si, para sempre, na atemporalidade da impunidade.
En case corenta anos de loita, como escritor e cidadán, contra a praga e a banalidade da tortura, este é o segredo máis sucio destes actos de pavor, señor presidente, que descubrín. Que ninguén tortura se pensan que os pillarán, se pensan que estarán expostos ao escrutinio público. Ninguén tortura se sabe que estarán espidos para que todos os vexan e xulguen, se está seguro de que se enfrontarán nun xulgado aos homes e mulleres aos que desposuíron nalgún cuarto afastado e agochado. Para sempre é o seu horizonte, a súa coartada, o seu demo gardián, o requisito básico que asegura a violencia que inflixiron ou están a piques de inflixir, é esa palabra para sempre a que lles deixa durmir pola noite, acariñar aos seus fillos, mirarse no espello do mañá.
Por iso a resposta ao inferno dos sempre, tanto para a vítima necesitada de curación como para o criminal que incumpriu a lei, a lei escrita da súa propia terra e a lei non dita do común vínculo humano que nos une a todos, que é por iso que a resposta deben ser as palabras purgatoriais, quizais palabras celestiais, Nunca Máis.
Son palabras que os Estados Unidos hoxe necesitan desesperadamente escoitar. Pero sabes ben que esas palabras, Nunca Máis, son fáciles de pronunciar e difíciles de representar. Esas palabras requiren, en primeiro lugar, como esixiu Amnistía Internacional, unha investigación exhaustiva, imparcial e adecuadamente financiada sobre a verdade de como este país chegou á tortura, como se converteu nun paria internacional. E entón, esas palabras, Nunca Máis, requiren o procesamento de todos os que ordenaron, toleraron e se dedicaron a estes crimes contra a humanidade.
Facer algo menos é sucumbir á propia política do medo que identificaches tan elocuentemente como a condición principal que facilita este desastroso ataque aos dereitos humanos. Facer algo menos é invitar a unha posible repetición de tales actos de dor interminable e corruptora se o futuro trae tristemente unha vez máis o terror a estas costas.
Está bendicido, señor presidente, coa oportunidade de limpar o mundo. Déusche esa oportunidade porque é a única persoa nesta terra hoxe que pode axudarnos a todos a modificar a historia, porque estás na posición verdadeiramente única de poder proclamar ao teu país e a toda a humanidade que a tortura é. non, despois de todo, para sempre.
Dun poeta a outro, e con moito respecto, esperanza e admiración,
Ariel Dorfman
ZNetwork está financiado unicamente pola xenerosidade dos seus lectores.
doar