D'r is in bepaalde trend fan miening ûnder de liberale links, benammen yn 'e FS, dy't har noait heul noflik fielden mei de Bolivaryske revolúsje. No, yn 'e midden fan in serieuze en goed organisearre besykjen fan Washington om it regear fan Maduro te ferwiderjen, drage se der oan om beide kanten likegoed de skuld te jaan foar de krisis, ien dy't neffens harren kin wurde oplost troch "ûnderhannelingen tusken it regear en de opposysje". In haadfertsjintwurdiger fan dit eachpunt is Gabriel Hetland, dy't ferskate artikels skreaun hat oer Fenezuëla foar De naasje, Jacobin en oare linkse publikaasjes.
Syn lêste artikel, "De Deadly Blackout fan Fenezuëla markearret de needsaak foar in ûnderhannele oplossing fan 'e krisis”, vat dit argumint kreas gear, dus it is nuttich om it yn wat detail te analysearjen. It artikel is fol mei ûnkrektiviteiten en heale wierheden, mar syn wichtichste gebrek is in ferkearde analyze fan 'e situaasje yn Fenezuëla, ien dy't mijt in klasse oanpak fan de ferskate krêften belutsen, dêr't Hetland ûntliend in folslein utopyske oplossing.
De duvel sit yn 'e details
Litte wy begjinne mei guon fan 'e feitlike ûnkrektens. De titel fan 'e foto dy't de artikels yllustrearret, lêst: "Minsken sammelje wetter út in lekkende pipeline lâns de rivier de Guaire", deselde line wurdt dan brûkt yn it artikel foar effekt. It is falsk. By de blackout wie der dêrtroch gebrek oan wetterfoarsjenning. Minsken kamen ta it sammeljen fan wetter út boarnen dy't de Avila berch delkomme. Guon fan dizze boarnen wurde kanalisearre en einigje dan yn 'e rivier de Guaire. Minsken wiene wetter sammelje út twa sokke boarnen oan 'e kant fan 'e Guaire, net fan in "lekkende piip". Wetterliedingen droegen eins gjin wetter. Dit kin lykje as in lyts detail, mar it hat in bepaald belang. De krantenkoppen yn in protte fan 'e kranten bewearden dat minsken wetter sammelje de rivier de Guaire sels, dat ekstreem fersmoarge is (De Nije Herald yn Miami sei: "Desperate Fenezolanen sammelje rot wetter yn 'e midden fan blackout"). De massamedia oerdriuwe en publisearje soms rjochte leagens om te passen yn in ferhaal fan 'e skriklike krisis yn Fenezuëla' om de "need foar bûtenlânske yntervinsje" of yn alle gefallen "rezjymferoaring" te rjochtfeardigjen. Hetland is net nij yn dit bedriuw en moat witte dat hy alle details moat kontrolearje dy't hy brûkt yn syn ferhaal.
Noch ien. Yn de begjinparagraaf fan syn artikel besiket Hetland omtinken te freegjen foar hoe slim en lang duorjend de blackout wie. Hy neamt wol hoe't "krêft op snein en moandei yn dielen fan Caracas en op oare plakken intermitterend waard hersteld," mar einiget dan de paragraaf mei in fermelding fan 'e New York Times koptekst: "... mei De New York Times op moandei in artikel publisearje mei de titel "Gjin ein yn sicht oan de Blackout fan Fenezuëla, eksperts warskôgje.". Wat is de konklúzje dy't hy wol dat de lêzer lûkt? Dat de blackout noch lang net foarby is, witte wy trouwens net wannear’t de stroom wer werom komt. Der is mar in lyts detail: it komt net oerien mei de feiten. Tsjin middernacht, 11 maart, macht wie werombrocht yn Merida, Zulia en Táchira, de lêste oerbleaune steaten beynfloede troch de blackout. It artikel fan Hetland draacht de datum fan 13 maart, doe't de blackout al foarby wie en der noch mar in pear lytsere stêden troffen wiene.
Yn paragraaf twa stelt Hetland "it meast alarmearjende aspekt fan 'e blackout is it gebrek oan macht yn sikehûzen." Fansels is it gebrek oan macht yn sikehûzen alarmearjend en heul gefaarlik. Alle sikehuzen yn it lân hawwe lykwols har eigen ûnôfhinklike stroomgenerators dy't aktivearje yn gefal fan in need. IN melde troch de opposysje-oanpaste NGO, Médicos troch la Salud publisearre op 11 maart jûns in list fan alle 32 sikehûzen fan it lân, mei in detaillearre útlis fan harren situaasje. Yn har allegear wurken har eigen enerzjysintrales mei útsûndering fan ien wêr't it intermitterend wurke. Heltand foeget dan ta: "Om bot te wêzen: minsken stjerre, en mear sille stjerre hoe langer de blackout trochgiet." Om syn bewearing te stypjen ferwiist er nei in Reuters melde, dy't quotes út "Medicos por la Salud", sizzende dat 17 minsken binne stoarn as gefolch fan problemen mei elektrisiteit oanbod. As je dan nei it eigen rapport fan de NGO sjogge is it byld minder dúdlik. Yn it rapport oer de steat fan sikehûzen, dy't ik hjirboppe oanhelle, fan 'e neamde 32 sikehûzen, binne alle bar twa markearre as "gjin ferstoarne", en de oare twa rekken yn totaal trije minsken dea. Yn in apart rapport troch deselde NGO oer it oantal minsken dat stoar tidens de blackout, 24 wurde neamd, mar gjin details wurde jûn oer de oarsaken fan 'e dea. Dat dit kinne minsken wêze dy't nettsjinsteande de blackout stoarn wêze soene. Nochris kin dit in lyts detail lykje, mar details binne wichtich, om't se in ferhaal bouwe. In ferhaal kin op twa manieren opboud wurde. Men soe sizze: "Sikehûzen hawwe de blackout behannele troch har eigen needgenerators te brûken, dy't de gefaarlike ynfloed fan gebrek oan elektrisiteit sterk minimalisearre". De oare seit: "It meast alarmearjende aspekt fan 'e blackout is it gebrek oan macht yn sikehûzen ... Om bot te wêzen: minsken stjerre, en mear sille stjerre". Jo binne mear kâns om te skriuwen de twadde as jo fertrouwe foar it grutste part of allinnich op materiaal út Reuters en oare soksoarte ynstânsjes, en jo binne ek wierskynliker fan 'e wierheid ôf.
Wat feroarsake de blackout?
Fansels is it artikel fan Heltand om de blackout hinne opboud en dus moat in útlis jûn wurde oer de oarsaken dêrfoar. Wat fertelt er ús deroer? Hy begjint mei te sizzen dat d'r twa konkurrearjende "ferhalen" binne (in wurd dat ik benammen haatsje), mar "ek" hy giet net troch, "doet rjocht oan 'e realiteit fan Fenezuëla." Neffens Heltand: “De blackout en de bredere krisis binne net hielendal de skuld fan Maduro, noch fan 'e Feriene Steaten en de ynlânske opposysje. De urginsje fan 'e situaasje freget om erkenning fan dielde ferantwurdlikens foar de krisis.
Mar dan stelt Hetland dat "allinich de meast myopyske analyze de dúdlike ferantwurdlikens fan 'e regearing foar de gefaarlike steat fan it elektryske net fan Fenezuëla kin negearje," en giet fierder en jout as foarbyld: it skandaal fan 'e Tacoma Hydro Plant, in projekt dat nea klear wie as gefolch fan korrupsje. (Ek hjir krijt er wat feiten ferkeard, troch in rapport te brûken dat no ferâldere is). De fraach is lykwols, hoe ferhâldt in net-funksjonearjende sintrale mei de hjoeddeiske blackout? Elkenien, regearing en opposysje, binne it iens dat der wat mis gie yn it kontrôlesintrum foar it El Guri Hydro-kompleks. It skeel giet oer wat de skuld feroarsake. De opposysje seit dat it in wyldbrân wie ûnder de wichtichste hege krêftline út El Guri, wylst de regearing beweart dat it in cyberoanfal wie dy't it SCADA-systeem beynfloedet dat de plant regelet, dy't 80 prosint fan 'e macht fan Fenezuëla produsearret.
Wat is de miening fan Heltand hjiroer? Hy seit net. Hoewol hy, fansels, neamt de mooglikheid fan in cyberoanfal (oanhellet in artikel fan Forbes), giet hy net yn op ien fan 'e details en syn konklúzje is dúdlik:
"Beskikber bewiis suggerearret dat de blackout net feroarsake waard troch sabotaazje, mar troch it elektryske netwurk dat op 'e râne waard troch jierren fan ferhege gebrûk en in gebrek oan ynvestearring en ûnderhâld."
"Beskikber bewiis"? Faaks wit Heltand mear as alle oaren, want oant no ta hawwe noch it regear noch de opposysje in soad, as ien, bewiis levere om har ferhalen te stypjen. Har arguminten binne meast basearre op omstannich bewiis. De opposysje hat gjin bewiis levere fan it mysterieuze wylde fjoer dat se sizze dat de 765KV-krêftline beynfloede hat en dêrnei it El Guri-systeem ôfsluten, wat relatyf ienfâldich wêze soe as sa'n brân plakfûn hie. Fierders wegere Guaidó it idee fan in cyberoanfal, om't hy bewearde dat it El Guri Hydro-kompleks "analogysk" kontrolearre waard, eat dat in rjochte leagen is. Al dizze dingen wurde breed besprutsen yn Fenezuëla, mei oanspraken en tsjinoanspraken dy't wurde makke. Heltand negearret dit alles en beweart gewoan dat "beskikber bewiis suggerearret dat de blackout net feroarsake waard troch sabotaazje", sûnder sels te neamen wat dit "beskikbere bewiis" is wêrop hy him basearret, of brûkbere keppelings as referinsje.
Yn feite hat hy al besletten op in ferklearring dy't past by syn "ferhaal" en hat in ferhaal skreaun dat de beskikbere bewiis negearret. Krekt om himsels te dekken, nei't er ferklearre te hawwen wat de oarsaak fan de blackout is, foeget er derby: “to de boaiem fan de blackout is wichtich; sjoernalisten basearre yn Fenezuëla moatte de mooglike oarsaken ûndersykje. Ja, hear Hetland, it is wichtich om nei de boaiem fan 'e blackout te kommen, konklúzjes springe op basis fan foaropstelde ideeën helpt net. "Journalisten basearre yn Fenezuëla" hawwe al in heul goed wurk dien om te besykjen om fêst te stellen wat der eins barde, en dit artikel yn 15 y Último is faaks ien fan de bêste ynspannings . It waard publisearre op 11 maart, twa dagen foardat Hetland syn artikel waard publisearre yn De naasje.
It "paad fan ûnderhanneling"
It wichtichste probleem mei Heltand syn artikel leit lykwols yn 'e konklúzjes dy't hy lûkt:
"Oproppen foar militêre yntervinsje moatte wurde ôfwiisd. Men moat lykwols de ûnhâldberens fan 'e status quo erkenne. De kombinaasje fan Maduro's repressive en ûnfoldwaande bewâld en slopende Amerikaanske sanksjes hat Fenezuëla oan 'e râne fan' e katastrofe brocht. Hoe langer de situaasje oanhâldt, hoe slimmer dingen wurde."
Ja, oer ien ding kinne wy it grif iens wurde. De situaasje yn Fenezuëla is min en is yn 'e lêste fjouwer of fiif jier signifikant minder wurden.
Mar wat is it "plausibele paad foar it oplossen fan 'e krisis fan Fenezuëla" dat hy foarstelt? Foarearst akseptearret hy it útgongspunt dat in "fredige oergong" plakfine moat en dat moat troch "frije en earlike ferkiezings". Hjir sjogge wy hoe't ús liberale kritikus feitlik alle premissen fan 'rezjymferoaring' akseptearret wêrop it Amerikaanske imperialisme har hjoeddeistige oanfal op Fenezuëla basearret. Washington seit ek dat it is foar in "fredige oergong" en foaral foar "frije ferkiezings". Yn feite, dit is krekt wat se nominaal besykje te berikken mei harren belied fan diplomatike druk, sanksjes en de driging fan militêre yntervinsje. Hetland giet der dêrom fanút, sûnder út te lizzen wêrom, dat de presidintsferkiezings yn 2018 net frij en earlik wiene en dat Maduro dêrom in illegitime presidint is, oars, wêrom soene der nije ferkiezings komme as hy yn jannewaris krekt beëdige waard? Us liberale freon fynt himsels stevich yn it kamp fan 'e Fenezuëlaanske opposysje en it Amerikaanske imperialisme. Syn ûnienigens mei it imperialisme liket gewoan taktysk te wêzen, hy tinkt net dat dizze útkomst berikt wurde kin of moat wurde troch sanksjes of militêre aksje. Hy liket de doelen te wollen, mar net de middels.
Hoe tinkt er dat dit dan berikt wurde kin? "De ienige echte hope foar de takomst fan Fenezuëla is it paad fan ûnderhannelings tusken de regearing en de opposysje." Dit is folslein utopysk en negearret it resinte ferline fan Fenezuëla. Eins binne der yn de rin fan de jierren in protte ûnderhannelings west tusken it regear en de opposysje. De hjoeddeiske besykjen fan it imperialisme is net de earste. Al, yn april 2002, fierde de opposysje in troch de Feriene Steaten stipe steatsgreep, amper trije jier yn 'e Chavez-regearing. Doe't presidint Chavez weromkaam oan 'e macht troch in massabeweging fan' e earmen, wat die hy? Hy rôp de opposysje op 'e ûnderhannelingstafel. Hoe reagearren se? Troch daliks te begjinnen mei de tarieding op in oare steatsgreep, dit kear yn de foarm fan de sabotaazje fan de oaljeyndustry en in lockout fan bazen, dy't fan desimber 2002 oant febrewaris 2003 duorre en de ekonomy hast kreupele. De opposysje wol gjin ûnderhannelings, se wolle de Bolivaryske revolúsje mei alle nedige middels ferpletterje. As se tinke dat se dit berikke kinne fia ûnderhannelings, sille se gjin beswier meitsje, salang't har doelstellings garandearre binne.
De meast resinte besykjen om te ûnderhanneljen wie de petearen fan 2016-17 yn 'e Dominikaanske Republyk, ûnder oaren bemiddele troch de eardere sosjaal-demokratyske presidint fan Spanje Zapatero. De wichtichste eask fan de opposysje yn dy petearen wie krekt "frije en earlike" iere presidintsferkiezings. Doe't it like dat in oannimlik kompromis berikt wie en sels in datum foar de ferkiezings wie fêststeld, doe besleat de opposysje, ûnder druk fan Bogotá en Washington, om gean út 'e petearen. Zapatero wie fuming en hy advisearre de regearing om troch te gean mei de ferkiezings op 'e ôfsprutsen datum. De ferkiezing, dêr't in diel fan 'e opposysje (ûnder lieding fan Henri Falcon) meidie, fûn plak, Maduro wûn en Zapatero, dy't fungearre as waarnimmer, garandearre foar it proses. Mar, dit alles blykt foar Hetland in sletten boek te wêzen.
En mei wa moat it regear ûnderhannelje? Yn syn hiele artikel en yn oare skriften stiet Hetland der op om in ferskil fêst te stellen tusken "radikale sektoaren fan 'e opposysje" of "sektoren fan 'e ekstreem-rjochtse opposysje" en de opposysje as gehiel. Yn de praktyk, op it terrein, sa'n ferskil bestiet net. De hjoeddeistige steatsgreeppoging ûnder lieding yn Fenezuëla troch Guaidó wurdt stipe troch allegearre de opposysjepartijen fertsjintwurdige yn de Nasjonale Gearkomste. De gewelddiedige rellen fan 2016, dy't Hetland yn syn artikel neamt, wiene ek ûnderdiel fan in mienskip en united kampanje troch de opposysje as gehiel. It grutste part fan 'e opposysje boykotte, ûnder druk fan Washington, de presidintsferkiezings en ferdreaun Henri Falcón út 'e MUD (Democratic Unity Roundtable) foar it dielnimmen oan it.
Hoe sille dizze ûnderhannelings yn alle gefallen barre? De regearing hat ferskate kearen sein dat se ree is om te ûnderhanneljen (sels mei Trump), mar de opposysje hat alle foarútgong ôfwiisd. Hetland suggerearret dat miskien de International Contact Group fan de EU dit barre kin. Dit is naïv of serieus gefaarlik. De wichtichste EU-lannen binne folslein ûndergeskikt oan de strategy fan Washington oer Fenezuëla. It wie de Spaanske presidint Sanchez dy't Maduro in ultimatum fan acht dagen stelde om presidintsferkiezings út te roppen. Hy waard doe tegearre mei Frankryk, it Feriene Keninkryk, Dútslân en de mearderheid fan 'e EU-leden, dy't Guaidó erkende as de "legitime presidint" fan Fenezuëla. De ICG waard allinich makke om it ûnôfhinklike inisjatyf fan Meksiko te ferneatigjen om in ûnderhannele oplossing te finen. Doe't de ICG-fertsjintwurdigers yn Montevideo oankamen, ferliet de Urûguayske regearing, ûnder druk, har ûnôfhinklike posysje en ferliet Meksiko op har eigen.
Jo kinne gjin heale revolúsje hawwe
Om it mytyske ienhoarn fan Hetland fan in "demokratyske opposysje" ta te foegjen, foeget er dan ta dat, as de FS ienris út 'e fergeliking helle is (hoe? Troch wa?) dan kinne wy hoopje (hoop springt ivich yn 'e liberale boarsten) op "in groei fan in folle bredere opposysjebeweging, ien wêryn't de stimmen fan 'e populêre klassen folle mear gewicht kinne hawwe." Dit is miskien de kearn fan de saak. It wichtichste probleem yn De oanpak fan Hetland is it ûntbrekken fan diskusje oer it klasseaard fan dit konflikt.
De Fenezuëlaanske opposysje, en dêrachter Washington, fertsjintwurdiget de belangen fan 'e oligarchy fan it lân: de rike en rike famyljes dy't Fenezuëla foar mear as 100 jier regearre hawwe en in ûndergeskikte rol spylje oan it Amerikaanske imperialisme. Harren massabasis fan stipe wurdt benammen lutsen út 'e middenklasse en hegere middenklassegebieten yn it easten fan Caracas en oare grutte stêden. Chavismo hat syn woartels ûnder de arbeidersklasse, de earme boeren en de stedske earmen.
De oanhingers fan de opposysje hawwe in irrasjonele haat, in oereangst, foar de chavista-massa's. Tidens de gewelddiedige opposysje oproer yn 2016, in jonge man, Orlando Figuera, waard libben ferbaarnd en stoar as gefolch. Syn "misdie"? Dûnkere hûd wêze en dêrom sawol earm en as in chavista sjen. Wis, yn dizze opposysje hawwe de stimmen fan 'e populêre klassen gjin gewicht. Om goede reden hawwe de measte Fenezuëlaanske earmen en de arbeidersklasse in sûn klasse-ynstinkt, en se fersmite in opposysje dy't se korrekt sjogge as fertsjintwurdiging Los Amos del Valle, de ieuwenâlde oligarchy, dy't de belangen fan it imperialisme hâlde.
De Maduro-regearing hat in belied hân om te besykjen om kompromissen te meitsjen mei en konsesjes te meitsjen oan 'e hearskjende klasse. Dit hat de populêre stipe foar de Bolivaryske revolúsje erodearre. Wat "progressives" moatte beprate is de woartel oarsaak fan de krisis yn Fenezuëla, en op basis dêrfan, beprate in oplossing dy't profitearret it lân syn wurkjende minsken.
De skriklike ekonomyske krisis dêr't Fenezuëla ûnder lijt, waard yn 2014 ynsteld troch it ynstoarten fan 'e oaljepriis, en is fergrutte troch guon fan' e beliedsbeslissingen fan 'e regearing (finansiering fan tekoart, beteljen fan bûtenlânske skuld), wiidferspraat korrupsje. en Amerikaanske sanksjes. Mar de oarsaak dêrfan binne de goedbedoelde besykjen fan 'e Bolivaryske regearing om de kapitalistyske ekonomy te regeljen (fia priis- en bûtenlânske falutakontrôles, en robúste arbeids- en fakbûnswetjouwing) om de belangen fan in protte te beskermjen. Dit wurket net. Kapitalisme kin net regele wurde. As soks wurdt besocht, nimme kapitalisten alle maatregels ta dy't nedich binne (wetlik of yllegaal) om sokke kontrôles te omsijen, systemen op te stellen wêrmei't se der úteinlik profitearje fan (spekulaasje yn bûtenlânske faluta, swarte marketeering, hamsterjen) en oer it algemien ta sabotaazje (ynvestearrings) stakingen en kapitaalflecht). Fenezuëla is in learboek gefal fan dit.
Der binne dus mar twa oplossings foar de ûnhâldbere status quo dêr't Hetland oer praat. Men lost de krisis op yn it foardiel fan 'e kapitalistyske klasse en imperialisme. Dat is dejinge dy't Guaidó bepleite yn syn "Plan País", mei de stipe fan 'e FS. It giet om it privatisearjen fan steatsbedriuwen, it iepenjen fan de publike sektor foar partikulier kapitaal, en boppe alles it "iepenjen" fan de oalje-yndustry (wat John Bolton easke). Dit soe betsjutte dat de earmen en arbeiders de folsleine priis fan 'e krisis betelje moatte. Dat is it programma fan de opposysje, en it jout grif gjin gewicht oan “de stimmen fan de populêre klassen”.
De oare oplossing soe basearre wêze op it folgjen fan echt revolúsjonêr belied yn it foardiel fan 'e mearderheid, in weromkear nei de taken dy't Chavez oankundige mar ûnfoltôge liet: in sosjalistyske ekonomy en in "gemeentlike steat". In sosjalistyske ekonomy soe de ûnteigening fan 'e multinationals en de wichtichste kapitalistyske groepen yn Fenezuëla, lykas de latifundia, fereaskje om in demokratysk plan fan produksje te meitsjen ûnder kontrôle fan arbeiders om de behoeften fan' e mearderheid te befredigjen. In gemeentlike steat soe betsjutte dat de macht yn 'e hannen fan arbeiderskommisjes, boerekommisjes en buertrieden lizze, sadat de minsken regearje kinne.
Hetland liket mar in hantsjefol akteurs yn Fenezuëla waar te nimmen: de FS, de ekstreem-rjochtse opposysje, in mytyske "demokratyske" opposysje en de Maduro-regearing. D'r is lykwols ek in chavista revolúsjonêre beweging, dy't net itselde is as it regear. Dit kin fûn wurde yn 'e El Maizal, yn organisaasjes lykas Alexis Vive, yn' e pear oerbleaune ûnderfiningen fan 'e kontrôle fan arbeiders en yn' e tsientûzenen earme en arbeidersklasse Fenezolanen dy't yn 'e lêste pear wiken útkamen om tsjin te gean imperialistyske yntervinsje, mar jo sille it net fine op 'e siden fan' e massamedia yn 'e FS. Se binne yn ferskate graden kritysk oer de Maduro-regearing as gehiel of op syn minst oer guon fan har slimste aspekten (korrupsje, burokrasy, ensfh.), mar se wite goed dat de komst oan 'e macht fan Guaidó, op' e rêch fan in ymperialistyske yntervinsje. , soe in grutte ramp wêze.
Wat progressiven yn 'e FS moatte dwaan is, yn't foarste plak, it ymperialistyske belied fan har regearing fersette (ynklusyf sanksjes en militêre yntervinsje). Dit moat dien wurde, net allinich troch it skriuwen fan artikels, mar troch it organisearjen fan in massakampanje op 'e strjitte en in massale opliedingskampanje ûnder studinten en arbeiders. Dy kampanje moat ôfstân nimme fan en útdaagje de wichtichste premissen dy't it imperialisme brûkt om syn yntervinsje te rjochtfeardigjen. It betsjuttet net dat de krityk op 'e Maduro-regearing ophâldt, mar dy krityk moat makke wurde út it eachpunt fan' e belangen fan Fenezuëlaanske arbeiders en boeren, net mei it each op it behagen fan liberale akademisy yn 'e FS. Fansels moat sa'n kampanje in analyze biede fan wat der mis gien is yn Fenezuëla, mar dy analyse moat fêst basearre wurde op in klasseperspektyf, net op it utopyske idee dat EU-brokered petearen op ien of oare manier it konflikt tusken de belangen kinne oplosse fan 'e Fenezuëlaanske arbeiders en earmen en dy fan 'e oligarchy en imperialisme.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes