Minder bekend is dat it de EU ek laat hat om migraasjekontrôle yn it hert te setten fan har ynternasjonaal belied en har relaasjes mei tredde lannen, oan te dringen op ôfspraken foar grinskontrôle mei mear dan 35 oanbuorjende folken om migraasje te kontrolearjen, markearre yn 'e Kommisje-sprekke as "grinseksternalisearring". Dizze oerienkomsten fereaskje ûndertekenende folken om deportearre migranten út Jeropa te akseptearjen, grinskontrôles en personiel op grinzen te fergrutsjen, nije biometryske identiteit en paspoartsystemen yn te fieren om migranten te kontrolearjen, en ek detinsjekampen te bouwen om flechtlingen op te hâlden.
De redenearring dy't de EU oanjout is dat dit de dea fan flechtlingen foarkomt, mar in wierskynliker reden is dat it der foar soargje wol dat flechtlingen oanhâlden wurde lang foardat se oan Jeropeeske kusten komme. Dit befrediget sawol de fijannige rasistyske politisy yn Jeropa as dy skynber liberaler politisy dy't net ree binne om opswaaide anty-ymmigrantefielen te konfrontearjen, dy't de krisis út it sicht wolle, út 'e geast. Dútslân, bygelyks, mei in relatyf foarútstribjende rekôr fan it opheljen fan flechtlingen (op syn minst yn 'e simmer fan 2015), is ek ien fan' e haadfinansiers fan 'e grinseksternalisearring, en tekenet lokkich ôfspraken mei diktators lykas Sisi yn Egypte om foar te kommen dat flechtlingen nei Europa gean.
It bewiis suggerearret dat dizze oerienkomsten miskien it ultime doel fan 'e EU tsjinne hawwe om oantallen dy't Jeropa yngeane te ferminderjen, mar it hat wis de feiligens en feiligens fan flechtlingen net ferhege. De measte ûndersiken litte sjen dat it flechtlingen twongen hat om gefaarlike rûtes te sykjen en te fertrouwe op hieltyd mear gewetenloze hannelers. It oanpart fan opnommen deaden oan oankomsten op Middellânske rûtes nei Jeropa yn 2017 wie foarby fiif kear sa heech yn 2017 sa't it wie yn 2015. Folle mear deaden op see en yn woastynen yn Noard-Afrika wurde nea opnommen.
as nij rapport troch it Transnasjonaal Ynstitút en Stop Wapenhandel docht bliken, it hat ek laat de Europeeske Uny te omearmje autoritêre rezjyms - en noch slimmer, foarsjen apparatuer en finansiering oan repressive plysje en feiligens krêften - wylst it omlieden fan nedige middels út ynvestearrings yn sûnens, ûnderwiis en banen.
Dirty Deals mei Diktators
Niger, in wichtich transitlân foar flechtlingen, is de grutste ûntfanger per capita fan EU-help yn 'e wrâld wurden. Dit is foar in part om't it ien fan 'e earmste lannen fan' e wrâld is, mar it is ek foarrang omdat it in poarte is foar in protte flechtlingen dy't nei Europa geane. Der lykje gjin grinzen te wêzen oan middels beskikber foar grinsinfrastruktuer, dochs hat it World Food Program, dat hast in tsiende fan 'e befolking fan Niger stipet, mar 34 prosint krigen fan 'e finansiering dy't it nedich is foar 2018. Underwilens, ûnder Jeropeeske druk, is de fersterking fan grinsfeiligens hat de migraasje-basearre ekonomy yn 'e Agadez-regio ferneatige, en bedrige de fragile ynterne stabiliteit yn it lân.
De ôfhinklikens fan 'e EU fan gearwurking mei de Nigeryske regearing hat ek de autokratyske lieders fan it lân oanmoedige. In protest tsjin ferhege fiedselprizen troch Nigeriërs yn maart 2018, bygelyks, late ta de arrestaasjes fan har haadorganisatoaren. Flechtlingen dy't troch Niger reizgje melde tanommen misbrûk fan minskerjochten en wurde twongen om gruttere risiko's te nimmen om te migrearjen. Yn ien ferskriklik gefal yn juny 2016 waarden de lichems fan 34 flechtlingen, wêrûnder 20 bern, fûn yn 'e Sahara-woastyn, blykber oerbleaun om te stjerren fan toarst troch smokkelaars.
Lykas yn Sûdan hâldt de Jeropeeske Uny út dat it ynternasjonale sanksjes hanthavenet tsjin it beruchte Al-Bashir-rezjym foar har oarlochsmisdieden en ûnderdrukking, dochs hat it net wankele by it ûndertekenjen fan ôfspraken foar grinskontrôle mei Sûdaneeske regearingsynstânsjes. Dit hat training en apparatuer omfette foar grinsplysjeoffisieren, ek al wurde de grinzen fan Sûdan benammen patrollearre troch de Rapid Support Forces (RSF), dy't besteane út eardere Janjaweed-milysjefjochters dy't brûkt wurde om ynterne dissidente te bestriden ûnder it operasjoneel kommando fan 'e nasjonale yntelliginsje- en feiligenstsjinsten fan Sûdan. (NISS). Human Rights Watch hat "fûn dat de RSF in breed oanbod fan ôfgryslike misbrûk begien, ynklusyf ... marteling, bûtengerjochtlike moarden en massale ferkrêftingen." It Dútske oerheidsynstânsje GIZ seit op de hichte te wêzen fan de risiko's fan gearwurking, mar achtet it dochs "nedich" om dy op te nimmen yn maatregels foar kapasiteitsûntwikkeling.
De belutsenens fan Europa yn Sûdan en Niger ûnderstreket it argumint fan auteur en aktivist Harsha Walia yn har boek, Grinsimperialisme ûngedien meitsje, dat grinskontrôlemaatregels in foarm fan ymperialisme binne, om't se ferpleatsing, kriminalisaasje, rasiale hiërargyen en de eksploitaasje fan minsken omfetsje. It is opmurken yn termen fan histoaryske echo's foar EU-grinsimperialisme dat wylst de Scramble for Africa foar in grut part ferdigene waard troch har koloniale apologeten foar har potensjeel om de "barbaren" by de poarten fan Jeropa te beskaafjen, de fokus dizze kear liket allinich te wêzen op it hâlden fan de " barbaren” om troch de poarten fan Europa te gean.
Yn noch mear fersteurende histoaryske parallellen is it skokkend om op te merken dat wylst de Berlynske oerienkomst fan 1885 bepaalde dat Afrika "net as merk of transitmiddel tsjinje mocht foar de hannel yn slaven, fan hokker ras se ek wêze kinne," de gearwurking fan 'e EU mei Libyske milysje hat eins laat ta in oplibbing fan 'e slavehannel, mei flechtlingen ferkocht as slaven finzen op CNN ein 2017.
Borders Equal Violence
Wy moatte úteinlik net fernuverje. As sjoernalist Dawn Paley hat oanjûn, "fier fan it foarkommen fan geweld, de grins is yn feite de reden dat it foarkomt." Grinzen binne muorren dy't besykje in grutte ûngelikens tusken Afrika en Jeropa te blokkearjen, konstruearre tidens kolonialisme en behâlden troch Europeesk ekonomysk en politike belied hjoed. Uteinlik wurdt dit geweld field op it lichem, de grins markearret syn littekens oer it fleis fan minsken. It wurdt field yn 'e ferskuorde hûd fan dyjingen dy't deistich besykje de fersterke hekken fan Ceuta en Melilla yn Marokko oer te stekken. It wurdt field yn 'e ferwûne lichems fan froulju ferkrêfte en misbrûkt troch smokkelaars en grinswachten. It is dêr yn 'e protte net ûntdutsen skeletten yn Noard-Afrikaanske woastinen en de Middellânske See.
Dit grinsimperialisme is gjin eksklusyf Europeesk ferskynsel. It kin fûn wurde yn Meksiko's Programma Frontera Sur, begon yn 2014 ûnder druk fan 'e Feriene Steaten, om de grinsfeiligens op har grins mei Guatemala te fersterkjen. Lykas syn Europeeske ekwivalinten hat it ek resultearre yn mear ûnderdrukking en geweld tsjin flechtlingen, tanommen detinsje en deportaasjes en it twingen fan flechtlingen nei gefaarliker migraasjerûtes en yn hannen fan kriminele smokkeletwurken.
Miskien wol it bekendste foarbyld fan grinseksternalisearring binne de offshore-detinsjesintra fan Austraalje op 'e eilannen Nauru en, oant ferline jier yllegaal regele, yn Manus (Papoea Nij-Guineä). Alle migranten dy't besykje te gean nei Austraalje troch see wurde ferfierd nei dizze sintra, dy't wurde rinne troch partikuliere oannimmers, en hâlden dêr foar lange perioaden. As de fêsthâlden flechtlingen asylstatus krije, wurde se yn tredde lannen ferpleatst. Dit belied wurdt begelaat troch "Operaasje Sovereign Borders", in militêre maritime operaasje om flechtlingeboaten werom te twingen of te slepen nei ynternasjonale wetters.
D'r hawwe in protte gefallen west fan minskerjochten yn 'e offshore-detinsjesintra fan Austraalje. Dochs hawwe in protte Jeropeeske lieders it Australyske model omearme, hieltyd mear foar de EU om flechtlingen yn "ferwurkingskampen" yn Noard-Afrikaanske lannen te setten, bouwe op it hjoeddeistige belied om de buorlju fan Europa yn har nije grinswachten te feroarjen. Jeropa omearmet entûsjast de Australyske oanpak fan it bouwen fan kampen op ôfstân plakken, dy't, lykas advokaat foar minskerjochten Daniel Webb opmerkt, tsjinje "om foar it sicht te ferbergjen wat se net wolle dat it publyk sjocht - opsetlike wredens tsjin ûnskuldige minsken."
Corporate Winners
Wylst de oerienkomsten tusken dizze foarbylden fan grins-eksternalisearring net te bestriden binne, ferbine se allinich yn Europa it belied eksplisyt oan âlde koloniale relaasjes. By de lansearring fan it Partnership Framework on Migration, it algemiene ramt foar gearwurking oer migraasje mei tredde lannen, yn juny 2016, konstatearre de Jeropeeske Kommisje dat "de spesjale relaasjes dy't lidsteaten mei tredde lannen kinne hawwe, reflektearje politike, histoaryske en kulturele bannen. befoardere troch desennia fan kontakten, moatte ek folslein benut wurde foar it foardiel fan 'e EU." It priizge ek ûndúdlik de kâns dy't de oerienkomst joech foar Jeropeesk bedriuw, mei it argumint dat "privee ynvestearders dy't sykje nei nije ynvestearringsmooglikheden yn opkommende merken" in folle gruttere rol moatte spylje yn plak fan "tradisjonele modellen foar ûntwikkelingsgearwurking."
Dit wiist ús op 'e partikuliere belangen dy't profitearje fan dit belied foar eksternalisaasje fan' e grins: de militêre en feiligenssektor dy't de apparatuer en tsjinsten leverje om fersterke en militarisearre grinsfeiligens en kontrôle yn tredde lannen út te fieren. In oerfloed fan bedriuwen hawwe bloeide yn dizze útwreidzjende merk, mar prominint ûnder harren binne Jeropeeske wapengiganten lykas Airbus (Paneuropean), Thales (Frankryk) en Leonardo (Itaalje - earder neamd Finmeccanica).
Dit binne net allinich de tafallige winners fan EU-belied; sy binne ek de driuwende krêften efter har. Se hawwe beide it algemiene diskusje ynsteld - migraasje frame as in feiligensbedriging, om te bestriden mei militêre middels - en ek konkrete útstellen foardroegen, lykas de oprjochting fan it EU-tafersjoch "systeem fan systemen" EUROSUR en de útwreiding fan Frontex, dy't troch suksesfol lobbyjen binne omfoarme ta offisjele EU-belied en nije ynstellingen.
Dizze bedriuwen kinne dan de beleanningen rispje troch har eigen tsjinsten en produkten te befoarderjen, holpen troch har konstante ynteraksje mei EU-beliedsmakkers. Dit omfettet reguliere gearkomsten mei amtners by de Europeeske Kommisje en Frontex, dielname oan offisjele advysorganen, it útjaan fan ynfloedrike advyspapieren, dielname oan feiligensbeurzen en konferinsjes, en mear. Wylst de wichtichste fokus west hat op it militarisearjen fan 'e bûtengrinzen fan' e EU, sjogge bedriuwen ek hieltyd mear de Afrikaanske grinsfeiligensmerk. Dêrom lobbyje se ek foar EU-finansiering foar oankeapen fan grinsfeiligens fan tredde lannen.
Dizze strategy hat goed betelle. It fersterkjen fan it wrâldwide konkurrinsjefermogen fan 'e Jeropeeske militêre en feiligenssektor is no in steld doel fan' e EU wurden. De plannen fan 'e Kommisje foar it folgjende Mearjierrich Finansjeel Framework (MFF), de EU-budzjet foar 2021-2027, stelt foar om hast trijefâldige útjeften oan migraasjekontrôle. Frontex, it European Border and Coast Guard Agency, EU-lidsteaten en tredde lannen sille allegear mear jild krije om te besteegjen oan it fersterkjen fan grinsfeiligens, ynklusyf de oankeap fan militêre en feiligensapparatuer en tsjinsten.
Rendering Resistance sichtber
Wylst spesifike ferskriklike situaasjes, lykas de migrantenslavenmerken yn Libië of in bepaald ferdrinkingsynsidint yn 'e Middellânske See, soms skande en ferset feroarsaakje, is it lestich om in feroaring te sjen yn' e algemiene Jeropeeske klam op "it ferminderjen fan de oantallen" fan minsken dy't ree binne om de krusing te meitsjen. Dit is noch mear útdaagjend as EU-grinsmilitarisaasje wurdt útbestege oan en dus foar in grut part ûnsichtber makke yn lannen fier fan Jeropa.
EU-belied moat op in oantal nivo's bestriden wurde, sawol binnen de EU as yn tredde lannen. Dat betsjut dat wy net allinnich hannelje moatte tsjin de meast foar de hân lizzende manifestaasjes fan dit belied - yn termen fan grinskontrôle en it detinsje en deportaasje fan flechtlingen - mar ek tsjin de partikuliere belangen efter dit belied. Wy moatte de kommersjele, yndustriële krêften ûntmaskerje dy't op it stuit profitearje fan it Jeropeeske grins-imperialisme, lykas de media en politike partijen dy't de publike miening manipulearre hawwe troch flechtlingen as sûndebokken te rjochtsjen foar de gefolgen fan besunigingsbelied.
Mear systemysk, it konfrontearjen fan grinskolonialisme fereasket it oanpakken fan westerske ferantwurdlikens yn 't algemien, it eliminearjen fan de redenen wêrom't minsken yn it foarste plak twongen wurde te flechtsjen, en ferset tsjin dat belied en belanghawwenden yn westerske lannen dy't har feroarsaakje: EU-stipe foar autoritêre hearskers, de bedriuwen dy't klimaat feroarsaakje feroaring, ûnrjochtfeardige hannelsrelaasjes, bedriuwsstrafstraf, roekeleaze militêre yntervinsjes en de wapenhannel. En it betsjut wiere dekolonisaasje, it einigjen fan 'e oanhâldende Jeropeeske greep op har eardere koloanjes, en wurkje oan in fûnemintele ferskowing yn' e ynternasjonale oarder. Dat sil noch wichtiger wurde yn it ramt fan fergriemjende klimaatferoaring, as migraasje, ek al foar it grutste part yntern, in needsaaklike foarm fan oanpassing sil wêze.
It sil ek ferhege solidariteit en gearwurking fereaskje mei bewegingen en organisaasjes yn 'e troffen tredde lannen, yn horizontale foarmen fan gearwurking. Dit kin stipe omfetsje foar bewegingen ûnder lieding fan migranten dy't yn in protte lannen opkomme, foar mienskippen dy't grutte oantallen (strande) flechtlingen hostje, direkte humanitêre ynspanningen lykas de syk- en rêdingsmissys yn 'e Middellânske See, en ek foar organisaasjes dy't pleite foar minsklike rjochten foar migranten. Mar it kin ek groepen en bewegingen omfetsje dy't fjochtsje foar demokratisearring, tsjin autoritêre rezjyms, tsjin extractive yndustry, en dyjingen dy't sykje in bestean foar elkenien, tsjin geweld en westerske oerhearsking.
De erfenis fan kolonialistysk geweld ûntdekke sil net maklik wêze. Wylst de Jeropeeske Uny ferdield is oer in protte problemen, is de konsensus oer grinsfeiligens sterk. De grutte dekoloniale tinker Frantz Fanon realisearre hoe't kolonialisme net allinnich it territoarium en it lichem, mar ek de geast kolonisearre. As hy skreau yn Swarte hûd, wite maskers:
Om dizze neurotyske sitewaasje, wêryn't ik twongen bin om in ûnsûne, konfliktuele oplossing te kiezen, fiedend op fantasyen, fijannich, ûnminsklik koartsein, haw ik mar ien oplossing: om boppe dit absurde drama te kommen dat oaren om my hinne opfierd hawwe, om de twa termen dy't like ûnakseptabel binne te fersmiten, en troch ien minske út te strekken nei it universele.
It is in langstme nei in universele minsklikheid wjerspegele yn slogans dat "gjin minske is yllegaal" - de iennichste wiere basis foar in ein oan it geweld fan grins imperialisme.
Nick Buxton is meiredakteur fan De feilige en de ûntsetten: hoe't de militêren en korporaasjes in klimaat feroare wrâld foarmje (Pluto Press, 2015) en koördinator fan it wurk fan it Transnational Institute mei gelearde-aktivisten (www.climatesecurityagenda.org).
Mark Akkerman is ûndersiker by Stop Wapenhandel. Hy hat skreaun en kampanje makke oer ûnderwerpen lykas wapeneksport nei it Midden-Easten, de partikuliere militêre en feiligenssektor, grienwaskjen fan wapenhannel en de militarisaasje fan grinsfeiligens.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes