It beslút fan it Grykske regear, ein ôfrûne freed, om de útstellen fan 'e skuldeaskers op referindum te setten, fernuvere sels dejingen dy't, út in basisperspektyf, de lêste jierren fjochtsje tsjin de moardlike besunigings yn Grikelân. De ûnderhannelings wiene ommers krekt yn in oare impasse kommen, it rêdingsprogramma kaam ta in ein, en de ynstellingen dy't earder bekend stiene as de "Troika" hienen it foarstel fan 'e Grykske regearing om de kosten fan 'e skuldkrisis oer te dragen nochris ôfwiisd oan 'e begoedigen, easkje ynstee mear offers út namme fan' e efterstân: fierdere ferleging fan lean en pensjoenen, in fernijde oanfal op ús publyk en mienskiplik guod, fierdere delgong fan ús arbeid en sosjale rjochten.
Al mei al it fuortsetten fan in besunigingsprogramma dat net allinnich in hiele maatskippij yn ellinde dompele hie, mar ek oannimlik net slagge om syn eigen foarstelde doelen te realisearjen: de soevereine skuld fan Grikelân behearder te meitsjen en de sike ekonomy fan it lân op 'e nij te aktivearjen. Boppedat hie sels it foarstel fan 47 siden fan it Grykske regear, dat troch de ynstellingen as ûnfoldwaande ôfwiisd, alle ûnderskiedende skaaimerken fan in nij besunigingspakket. De bewegingen makken har dêrom klear om noch in oar memorandum tsjin te gean; der wiene sels tariedende gearkomsten foar it oplibjen fan de Beweging fan de Pleinen fan 2011.
Yn dit ferbân like it beslút om in referindum te organisearjen eare, sels foar dyjingen dy't kritysk binne op it regear ûnder links en de bewegingen. Tsipras hie tajûn dat it mandaat dat it Grykske folk him yn jannewaris joech, dat om de besunigingsbetingsten om te kearen sûnder te kommen mei de skuldeaskers, ûnmooglik troch te fieren wie. It wie dêrom needsaaklik om de boargers te rieplachtsjen oer hoe't it fierder moast. Yn in Jeropeeske Uny bestjoerd troch technocrats dy't yn feite meiwurkers fan de ekonomyske oprjochting, it freegjen fan de minsken om mei te dwaan oan besluten dy't beynfloedzje harren bestimming liket in radikale hanneling; yndie, de totaliteit fan 'e Grykske pro-besunigingskrêften oankundige de oankundiging fan it referindum as in "steatsgreep. "
Wy moatte lykwols ús ôfstân hâlde fan 'e stimmen dy't it referindum triomfantlik presintearje as in hanneling fan "direkte demokrasy." Direkte demokrasy is de konstante belutsenens fan boargers by it behear fan har eigen saken, sûnder bemiddeling fan profesjonele politisy. It is de mooglikheid fan gewoane minsken om de aginda en de ynhâld fan it iepenbier debat te definiearjen. Wy kinne in referindum dat minsken freget om side te kiezen dy't JA of NEE stimme oer heul dûbelsinnige saken net in "akte fan direkte demokrasy" neame, fral om't de aginda sels is definieare yn in searje gearkomsten efter sletten doarren. Yndied wurdt it Grykske folk oproppen om te besluten oer dit "histoaryske" referindum sûnder de fraach echt te begripen, net yn steat om de gefolgen fan har oardiel te antisipearjen of te kontrolearjen, en sûnder in solide "Plan B" foar de dei dêrnei produsearre te hawwen.
Dizze ûndúdlikens is krekt it swakke punt fan it referindum. De oerheid ropt de minsken op har te posysjonearjen oangeande it ultimatum fan de krediteuren. De krediteuren steane der op har beurt op dat dit ultimatum ynlutsen is, en dat de echte fraach fan it referindum in JA of NEE is foar de permaninsje fan Grikelân yn 'e Eurozone, of sels yn 'e EU. It regear hat net genôch ynspanningen dien om yn detail út te lizzen wat it útstel ynhâldt dêr't wy oproppen wurde ôf te wizen; by it iepenjen fan in rûnte fan oerlis en dialooch oer de takomst fan it lân; of sels út te lizzen wat de gefolgen fan in NEE wêze soe, bûten it oanhâlden dat in negatyf oardiel in ynstrumint is fan druk by de oanhâldende ûnderhannelings.
Dizze "kreative dûbelsinnigens" betsjut wierskynlik dat in NEE-stim brûkt wurdt om in oerienkomst te befoarderjen basearre op 'e lêste útstellen fan' e Grykske regearing, dy't yn alles lykje op in memorandum behalve namme, en dy't swier bekritisearre binne troch de sosjale bewegingen en de linkse krêften, wêrûnder de linkerflank fan 'e Syriza-partij.
Dizze ynstrumintalisaasje fan it populêre oardiel makket in sfear fan wantrouwen. Tsakalotos en Varoufakis, de haadûnderhannelers fan 'e Grykske kant, hawwe beweare dat it referindum kin wurde annulearre, of it regear koe freegje om in JA-stim, as in "geunstige" oerienkomst wurdt berikt foar snein. Net ferrassend dat in protte minsken har ferrifelje fiele, sjoen de iepen erkenning dat de almachtige "populêre soevereiniteit" yn ien eachwink yn in pion yn in spultsje fan polityk-finansjeel skaak omfoarme wurde kin.
Bepalende faktor is dat it op it stuit foar in sprekkende minderheid fan 'e befolking dúdlik is dat demokrasy en sosjale gerjochtichheid net te ferienigjen wurden binne mei it Europeeske projekt; dat de minsken fan 'e Jeropeeske perifery as sûndebokken behannele wurde en oproppen wurde om de kosten fan' e strukturele krisis yn 'e Eurosône te beteljen; dat it fereare projekt "Jeropeeske yntegraasje" tsjintwurdich neat mear betsjut as de penetraasje fan kapitaal yn alle sfearen fan it libben en it offerjen fan it miljeu, it gemienskip en it wolwêzen fan 'e subalterne klassen yn it alter fan kapitalistyske profitabiliteit.
Nei it mislearjen fan 'e regearing ûnder lieding fan Syriza by it kreëarjen fan sels de minste fissure yn' e Jeropeeske neoliberale hegemony, is d'r in tanimmend bewustwêzen dat, nettsjinsteande de grutte kosten fan in oergong, in ienfâldich en selsstannich libben bûten de Eurosône de foarkar is as ivige skuldbondage binnen it. Foar de measte minsken is har hâlding foar de euro lykwols net relatearre oan har materiële ferwachtingen op lange termyn, mar mei de eangst foar it ûnbekende, mei de eangst foar ekonomyske destabilisaasje op koarte termyn of sels mei ynboude eangsten oangeande de Grykske nasjonale identiteit en harren lidmaatskip yn westerske beskaving. Dit ferklearret wêrom't resinte demonstraasjes yn it foardiel fan YES, organisearre troch de pro-besparring rjochtse elites en foarfjochtsjen troch rike famyljes, waarden oansletten troch minsken fan 'e midden- of legere klassen, dy't gjin materieel belang hawwe foar it behâld fan besuniging.
Fansels wurdt dizze betizing en dûbelsinnigens brûkt troch pro-besunigingskrêften om in kampanje fan eangst te befoarderjen, om de stimming op snein te beynfloedzjen. Nei de rau politike yntervinsje fan 'e EZB, dy't Grykske banken liquiditeit wegere en de regearing twong om kapitaalkontrôles yn plak te setten, binne de massamedia kontrolearre troch de oligarchy - dat is alles behalve it resint opstanne iepenbiere ERT-kanaal - bûgd om te meitsjen in klimaat fan terreur, sûnder ophâlden te herheljen dat wat echt op it spul is it fallisemint fan it lân en de dêropfolgjende ekonomyske gaos.
De werhelle bedrigingen fan Jeropeeske amtners, de bylden fan senioaren dy't yn lange wachtrige ûnder de hite sinne wachtsje om har pensjoenen te sammeljen, de skandelike yntervinsjes fan burokratyske fakbûnen dy't oproppe foar it annulearjen fan it referindum en in searje wurkjouwers dy't wegerje de juny te beteljen salarissen ûnder it foarwendsel fan 'e bankfakânsje drage by oan de demoralisaasje fan' e kiezers. Om dit ôf te brekken, brekke ferskate ministers en regearingsleden de rangen, en stelle it nut fan it referindum yn twifel. D'r is gjin twifel dat it "sûvereine folk" snein nei de stimbus giet mei in gewear tsjin 'e holle. Panyk ûntstiet sels ûnder bewearde tsjinstanners fan besuniging, en it lykwicht liket te kanteljen nei JA.
Al it boppesteande betsjut lykwols net dat de folksbewegingen har it betelje kinne om in "neutrale" posysje te hâlden foar dizze belediging; dit is spitigernôch in hâlding dy't út it eachpunt fan in revolúsjonêr idealisme befoardere wurdt troch de Kommunistyske Partij en sektoaren fan 'e anargistyske beweging. It is evident dat de plicht fan in populêre demokratyske beweging is om te fjochtsjen foar it úteinlik oerwinnen fan 'e politike kontekst dy't ús dit soarte fan sjantaazje en falske dilemma's presintearret.
Dochs is der gjin twifel dat in mooglike JA yn it referindum op snein in grutte tebekslach foar de folksstriid meibringt. It sil in morele oerwinning betsjutte foar de oanhingers fan besunigings, in fernijde oanfal op 'e pear populêre feroveringen dy't noch steane, in kâns foar Jeropeeske burokraten om yn 'e polityk fan it lân te bemuoien en in parlemintêre steatsgreep te organisearjen, in ûndergeskikte regearing yn te stellen, lykas se diene mei it kabinet Papademos yn 2011. En, hoewol it regear fan "nasjonale heil" ûnder lieding fan Syriza in protte te winskjen lit yn termen fan it ferfoljen fan har kampanjebeloften, yn termen fan tichtby de sosjale bewegingen en de easken fan radikale demokrasy, yn termen fan syn wil om de macht fan 'e oligarchy yn Grikelân te konfrontearjen, en yn termen fan har fiksaasje op it kapitalistyske ideaal fan groei, sil elke oare regearingsopsje op dit stuit in wichtige tsjinslach bringe op al dizze mêden.
Eangst en propaganda hawwe de Grykske maatskippij polarisearre en hawwe it ûnmooglik makke om de útkomst fan it referindum dat snein holden te foarsizzen. It feit dat de lawine fan krityk troch ynternasjonale analisten oer it behanneljen fan de krisis troch de Jeropeeske amtners op dôve earen falt, bewiist dat de echte aginda fan 'e machten gewoan is om it Grykske folk te isolearjen, te demoralisearjen en te straffen, en dêrmei einigje útsicht op ferset tsjin neoliberale oerhearsking op it kontinint. It Grykske folk stiet foar de grutte útdaging om nochris eangst te oerwinnen, de psychologyske basis fan neoliberaal bestjoer, en om de yntegriteit te finen om NEE te stimmen yn it referindum op 5 july.
Wis, ús taak einiget net mei in NEE-stim; de formulearring fan in plan fan aksje dat antagonistysk is foar it neoliberale yntegraasjeprojekt is noch hanthavenje, in plan basearre op it inisjatyf fan de organisearre maatskippij en op solidariteit tusken de folken fan Europa. Dochs, yn tsjinstelling ta it ferlingjen fan besuniging, ûntbining, lijen en desintegraasje fan it maatskiplik weefsel dat sil wurde attestearre troch in JA-stimming, is it nimmen fan ferantwurdlikens en it yngean op de kânsen dy't in NEE yn beweging sette de ienige opsje dy't de folksbeweging, dy't romten fan yntervinsje fan 'e maatskiplike krêften iepenje kinne foar de ferdigening fan ús mienskiplik guod en it fersterkjen fan ús kollektive stribjen.
Theodoros Karyotis is in sosjolooch, oersetter en aktivist dy't dielnimme oan sosjale bewegings dy't selsbehear, solidariteitsekonomy en ferdigening fan 'e mienskip yn Grikelân befoarderje. Hy skriuwt op autonomias.net en tweets op @TebeoTeo.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes