Neffens de mediawachthûn Media Lens wikselje de mainstream media tusken twa ûnderskate manieren fan rapportaazje. De earste presintearret in werjefte fan 'e wrâld dy't oerweldigjend bias is yn it foardiel fan elite macht, mei sa no en dan romte jûn oan progressive en soms radikale stimmen. Tidens oarlochstiden, keninklike barrens en jubileums fan militêre oerwinningen feroarje de media yn in twadde 'folsleine propaganda' modus, ynsette unapologetyske, gjin haltes foaroardielen yn it foardiel fan 'e oprjochting. "By dizze gelegenheden", beweare Media Lens, "balâns en ûnpartidichheid wurde achte ûnnedich, respektleas, ûnpatriotysk, ûnferantwurdlik, sels ferriederlik".
De dekking fan 'e Britske media fan' e oanhâldende loftoanfal op Libië is it perfekte foarbyld fan dizze twadde modus.
Sa wis as de FS diktatueren yn it Midden-Easten stypje, binne de tabloidparse folslein gaga oer de bombardeminten. The News of the World stipe "ús jonges" en raasde oer hoe't de "wjukken fan 'e dapperen" op 'gekke hûn' Gaddafi rjochte. "David Cameron stie der op dat de troch de FN-stipe multi-naasje aksje 'rjocht, juridysk en needsaaklik' wie", kraaide de foarside fan 'e krante. It ûnhandige feit dat de minister-presidint lokkich de ynvaazje fan Irak fan 2003 stipe - yllegaal neffens de sekretaris-generaal fan 'e FN doe't - liket it ûnthâldgat del te gliden.
Mar wat nijsgjirriger is, en folle wichtiger, is it optreden fan de liberale media. Wichtich om't de saneamde serieuze en progressive media de grinzen fan akseptabel debat oer elke opjûne kwestje ynstelle en polisearje.
Yn 'e Independent waard haadredakteur Mary Dejevsky troffen troch de parallellen tusken David Cameron en Tony Blair yn 2002-3: "Deselde goed sprutsen urginsje, deselde hege moraal, deselde oprjochte soarch foar syn meiminsken." Echoing de beruchte opmerkingen fan Andrew Marr oer Blair dy't "as in gruttere man en in sterkere minister-presidint as gefolch" stie fan 'e fal fan Bagdad, op 17 maart blogde Nick Robinson fan BBC dat "David Cameron fannacht in gefoel fan rjochtfeardiging sil fiele". Patrick Cockburn fan 'e Independent, algemien beskôge as ien fan' e bêste sjoernalisten om te rapportearjen oer de oarloch yn Irak, merkte op "Westerske folken sille meikoarten dwaande wêze mei in oarloch yn Libië mei it foarname doel om boargers te beskermjen."
By de Guardian frege in Q&A oer de driigjende militêre yntervinsje fan Libië "Wêrom lieten de FS har ferset tsjin wapene yntervinsje ferlitte?" Co-auteurs Simon Tisdall, Owen Bowcott, Richard Norton-Taylor en Nick Hopkins antwurden: "Barack Obama, dy't herfoarming en demokratisearring yn 'e Arabyske wrâld in wichtige plank makke fan syn bûtenlânsk belied doe't hy yn Kaïro yn 2009 spruts, koe net stean by en sjoch hoe't Gaddafi de opstân ferplettere.
Blykber wie de ûnderdrukking fan Gaddafi te folle foar de winner fan de Nobelpriis foar de Frede, mar net it bloedbad fan Jemen op 52 freedsume demonstranten ôfrûne freed. Idem fan Bahrein's oanhâldende moardlike oanslach en Saûdy-Araabje's de-facto ynvaazje fan syn buorman om de populêre opstân te ûnderdrukken. En hoe minder sein oer de 38 Pakistaanske boargers fermoarde troch in Amerikaanske drone ferline wike, hoe better.
Boppedat, om feroaring yn Libië te bewerkstelligen, moatte de FS aktyf en agressyf hannelje troch miljarden pûnen oan militêre hardware yn te setten tsjin in fijân rezjym. Yn tsjinstelling, om "herfoarming en demokratisearring" yn Jemen, Bahrein en Saûdy-Araabje te rapperjen, moatte de FS gewoan stopje mei it stypjen en bewapenjen fan freonlike diktatueren.
Om't de lêste rin fan aksje gewoan omgiet om wat net te dwaan, is it dúdlik dat oare, mear realistyske, redenen lizze efter de reewilligens fan it Westen om yn Libië yn te gripen ynstee fan 'e "eale saak" fan it beskermjen fan Libyske boargers. Mar sa't Media Lens opmerkt, binne dejingen dy't har stimmen oproppe tsjin 'e propaganda-oanfal, it gefaar om as unpatriotysk, sels ferriederlik te wurde bestimpele. Sa op 'e BBC's World Service op snein waard ien suggestje fan kommentators dat de wichtichste soarch fan it Westen yn Libië oalje wie, rap oankundige troch Daniel Kawczynski MP as toant "grutte disrespect" foar it Britske tsjinstpersoniel "ree om har libben op te jaan om Benghazi te beskermjen" .
Werom by it News of the World hie eardere liberale demokratyske lieder Paddy Ashdown "gjin twifel dat de risiko's fan it nimmen fan aksje folle minder binne dan de risiko's fan nimmen". Mar is aksje yn 'e foarm fan bombardemint en neat dwaan de ienige karren? Hoe sit it mei it foarstel foar ynternasjonale fredesmissy troch de Bolivarian Alliance for the Americas (ALBA) earder dizze moanne? Of de bemiddelingspoging troch it Ad-hoc Komitee op hege nivo fan 'e Afrikaanske Uny oer Libië, dy't snein tastimming waard wegere om nei Libië te reizgjen troch de UN Feiligensried?
Hoewol dizze inisjativen grif de muoite wurdich binne om nei te gean, is d'r dúdlik in gebrek oan serieuze en libbensfetbere fredesfoarstellen dy't op it stuit besprutsen wurde yn it publike domein. Mar is dit om't d'r wirklik gjin oare opsjes binne as bombardemint of neat dwaan, of koe dizze earmoede fan ideeën foar in part wêze fan 'e media dy't de trommels fan' e oarloch slaan, wylst se tagelyk krityske en ôfwikende stimmen útslute?
* Ian Sinclair is in freelance skriuwer basearre yn Londen, UK. [e-post beskerme] or http://twitter.com/IanJSinclair#
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes