Wylst Grikelân snein nei in algemiene ferkiezings giet, hawwe har boargers grif genôch reden foar ûnfrede. It lân is ommers noch hieltyd te lijen fan jierren fan neoliberaal belied, wêrfan de suvere wreedheid sûnder fergeliking is yn West-Jeropa. De gefolgen fan besuniging waarden ein febrewaris dramatysk yllustrearre, doe't sânenfyftich minsken stoaren yn 'e Tempi treinramp, wêrtroch lilke protesten. Dochs foar de ferkiezings liket de politike sitewaasje nochal stagnant.
De sittende regearende partij is de rjochtse New Democracy fan minister-presidint Kyriakos Mitsotakis, dy't de macht hat sûnt 2019. Wylst in feroaring yn it ferkiezingssysteem it ûnwierskynlik makket om in folsleine mearderheid te berikken - mei in hege mooglikheid fan in twadde ferkiezing te folgjen - it hat syn foarsprong behâlden yn nasjonale peilings. De wichtichste opposysjepartij, Syriza, liket net yn steat te kapitalisearjen op populêre ûnfrede, te midden fan it bliuwende trauma fan har kapitulaasje foar besuniging yn july 2015.
Links fan har is in nije koalysje mei de namme MeRA25-Alliance for Rupture foarme foar dizze ferkiezings, dy't besykje dizze skandelike erfenis te oerwinnen. It bringt MeRA25 byinoar, de beweging makke troch eardere minister fan Finânsjes Yanis Varoufakis, dy't yn it parlemint kaam yn 'e ferkiezings fan 2019 (op 3.4 prosint stipe), en Popular Unity, foarme yn 2015 troch de streamingen dy't fuortkomme út 'e lofterfleugel fan Syriza en bepaalde sektoaren fan it uterste lofts, mei de stipe fan sosjale-bewegingsaktivisten en yntellektuele figueren. Dizze koalysje is fan doel in ferienige radikale-linkse romte op te bouwen, yn steat om te learen fan mislearrings fan it ferline en te reagearjen op de útdagings fan it hjoeddeiske.
Mariana Tsichli is ko-sekretaris fan Popular Unity en in kandidaat foar de koälysje yn it Atene-Center kiesdistrikt. Se spruts mei Stathis Kouvelakis oer syn perspektiven.
Elkenien liket it der oer iens te wêzen dat dizze ferkiezingskampanje bysûnder traag is en oan substansje tekoart is. D'r is wiidferspraat wantrouwen tsjin politike partijen en ferwachtingen lykje benammen leech. Sa'n situaasje is ongeëvenaard yn Grikelân. Hoe ferklearje jo dit?
Ja, dit is wierskynlik de meast ûntrochsichtbere en ûnfoarspelbere ferkiezing dy't ik my herinnerje kin. D'r is gjin debat en in bytsje, as ien, belutsenens fan it bredere publyk by de kampanje. Op it stuit liket d'r gjin sterke polarisaasje te wêzen tusken Syriza en Nije Demokrasy.
De wichtichste ferklearring is de populêre desyllúzje mei de wichtichste krêften fan it politike systeem. Dit omfettet de Links, dy't de priis betellet foar de kapitulaasje fan Syriza yn 2015 en har folgjende fjouwerjierrige termyn yn 'e regearing. In grut part fan 'e maatskippij fynt no dat "alle politisy itselde binne" en dat der gjin alternatyf is.
In twadde faktor leit yn de programma's en it soarte belied dat de mainstreampartijen biede. Se binne net perfoarst identyk, mar oer fûnemintele problemen binne de posysjes fan Nije Demokrasy, Syriza en Pasok heul gelyk. Dizze partijen iens dat it neoliberale ramt oplein troch de trije memoranda tekene tusken de eardere Grykske regearingen en de EU kin net útdage wurde. Dus, wa't de ferkiezings wint, it sil net folle ferskil meitsje foar it belied dat folgje.
Der is ek in probleem mei de kwaliteit fan it iepenbier debat. It soarte fan saken promovearre troch de media hawwe neat te krijen mei de echte soargen fan minsken. De parse praat allinnich oer lytse nuânses binnen dizze basis mienskiplike grûn. Om't peilings gjin dúdlike mearderheid foarsizze, rjochtet de diskusje op punditry oer sitnûmers en mooglike koalysjes yn stee fan de programmatyske substansje.
Yn 'e dagen nei de Tempi-spoarramp seagen wy in opkomst yn populêre mobilisaasje. Minsken gongen mei hûnderttûzenen de strjitte op, mei de jongerein yn 'e frontline. De lêste jierren hawwe wy ek wat opmerklike sosjale striid en mobilisaasjes sjoen. Tsjintwurdich lykje dizze eveneminten lykwols gjin yndruk efterlitten te hawwen.
De Tempi-treinbotsing kin net as in ûngelok beskôge wurde. It wie it foarsisbere resultaat fan besunigings en privatisaasjes, en der binne kriminele ferantwurdlikheden foar wat der bard. Ferline maart seagen wy de grutste demonstraasjes sûnt Syriza foar it earst oan 'e macht kaam, allinich te fergelykjen mei de rally's foar it referindum fan july 2015. Minsken, en benammen de jongeren, giene massaal de strjitte op - sels yn lytse doarpen. Dit wie in echte trochbraak.
Faaks minder bekend is dat der yn it hiele regear fan Mitsotakis mobilisaasjes wiene. Wy kinne in pear grutte stakingen neame tsjin 'e anty-arbeidswetten dy't yn it parlemint stimd binne en de striid tsjin' e universitêre plysje en tanimmend steat autoritarisme, kulminearjend yn it besykjen fan 'e regearing om strjitdemonstraasjes slim te beheinen. Ofrûne winter wiene d'r ek langdurige mobilisaasjes troch keunstners dy't har diploma's nei in regearbeslút degradearre seagen.
Dizze libbene aktiviteit fan sosjale bewegingen komt lykwols net yn 'e mainstream debat, noch wurdt it wjerspegele op it politike fjild. Ien reden is dat media wurdt dominearre troch deselde oligarchs dy't stypje de Mitsotakis regear. Harren doel is om te soargjen foar in twadde termyn foar Nije Demokrasy, as it kin mei in dúdlike parlemintêre mearderheid.
De hâlding fan grutte sektoaren fan Links wie ek net bysûnder behelpsum. Dizze krêften hawwe net feriene stien yn dizze striid en hawwe dêrom har fermogen om gearhingjend en duorsum te wurden ûndermine.
Dizze mobilisaasjes einigen fluch en wat ferlykber is de lêste fjouwer jier in protte kearen bard. Dit is grif in effekt fan de demoralisaasje dy't folge op de nederlaach yn 2015. Mar it komt ek oan it feit dat it radikale links sûnt dy tiid net in polityk perspektyf biede kin dat betrouber genôch is om dizze situaasje te kearen.
De dominante ferhaal sawol yn Grikelân as yn it bûtenlân is dat it de bailout-programma's mei súkses hat ferlitten en werom is nei normaal. Alle trije partijen dy't de memoranda behearden - New Democracy, Syriza en Pasok - hawwe deselde ferzje fan dit ferhaal. Hâldt it wetter?
Dit ferhaal is a opsetlike leagen. De mainstream-partijen en de saaklike belangen dy't se fertsjinwurdigje witte hiel goed dat Grikelân om dizze programma's formeel te ferlitten hat in searje tasizzingen oan har skuldeaskers makke. Dizze ferplichtings rinne oant 2060, as in grut part fan de lieningen ûnder de notysjes teoretysk ôfbetelle binne. Oant dan is Grikelân ûnder "post-programma tafersjoch" troch de EU, lykas alle lannen dy't op syn minst 75 prosint fan har lieningen net werombetelle hawwe, bygelyks Portugal en Spanje.
It doel is foar Grikelân om primêre oerskot te behâlden [wat betsjuttet dat steatynkomsten heger binne as steatsútjeften, útsein rintebetellingen op konsolidearre oerheidsferplichtingen] fan op syn minst 2.2 prosint foar de kommende desennia, wylst ferwachte groeisifers tige leech binne, sels neffens offisjele prognoazes . Wa't oan 'e macht is, dit betsjut einleaze hurde besunigings, útsein as dit ramt annulearre wurdt.
Dit alles wurdt dien yn 'e namme fan it ôflossen fan in net duorsume steatsskuld. It stiet op it stuit op € 400 miljard, dêr't wy € 300 miljard oan partikuliere skulden tafoegje moatte, wylst it jierlikse BBP fan Grikelân mar € 178 miljard is. Dizze yndikatoaren binne slimmer as dy wêrmei't wy yn 2010 de earste notysje ynfierd [€ 300 miljard en in 130 prosint skuldferhâlding ein 2009].
In enoarme sosjale ramp hat plakfûn yn Grikelân, en it is net reparearre, noch is it wierskynlik mei it soarte fan belied dield troch de wichtichste partijen. De omfang fan 'e katastrofe is ongeëvenaard yn fredestiid. It Grykske BBP is no 25 prosint leger as yn 2010, doe't it earste memorandum oannaam waard. Foar de memoranda wie it BBP per capita sa'n 75 prosint fan Dútslân, no is it 42 prosint. De leanen binne kumulatyf mei 30 prosint sakke. It proses fan deyndustrialisaasje en it ûntmanteljen fan hokker produktive basis dan ek oerbleaun wurdt yntinsiver. Hoe fier dit behearsber bliuwt, hinget ôf fan it oplizzen fan fierder hurd neoliberaal belied.
De notysjes betsjutte net allinnich einleaze besunigings en it ferpletterjen fan arbeidsrjochten. Se hawwe noch wat djipper fêststeld, nammentlik in rige strukturele regeljouwing dy't in ferlies fan nasjonale soevereiniteit en fan it fermogen fan 'e Grykske steat om in eigen belied te folgjen betsjutte.
In protte fan wat hjoeddedei yn Grikelân bart is ongelooflijk. Wy hawwe net mear ús eigen belestingtsjinst, om't de sabeare "ûnôfhinklike" AADE [Unôfhinklike Autoriteit foar Iepenbiere Revenue] yn feite kontrolearre wurdt troch de lieners. Yn essinsje hat Grikelân net de middels om belied as soevereine steat te kontrolearjen en út te fieren.
Alle iepenbiere eigendom is foar njoggenennjoggentich jier ôfstien oan de saneamde "Growthfund", in ynstelling ek kontrolearre troch de lieners, en tsjinnet as garânsje foar it tsjinjen fan 'e Grykske skuld. Dit fûns kin beslute de ferkeap fan alle publike aktiva sûnder immen yn dit lân te freegjen om de betelling op 'e tiid fan' e tranches fan 'e lieningen te garandearjen.
Dêrby moatte wy tafoegje wat jildt foar de hiele Europeeske Uny. By definysje ferbiedt it ramt fan 'e Eurozone elk begryp fan in ûnôfhinklik monetêr belied en de EU-regels sette it budzjetbelied fan alle lidsteaten ûnder swiere beheining.
It Grykske parlemint hat ek stimd dat de folgjende parleminten net it rjocht sille hawwe om elke maatregel of wet foarskreaun troch de memoranda te annulearjen of te wizigjen, útsein as se de tastimming fan 'e lieners hawwe. It is dúdlik dat d'r gjin mooglikheid is om elke soart alternatyf ekonomysk en sosjaal belied út te fieren sûnder dit ferlies fan steatssûvereiniteit út te daagjen.
Oer kwestjes fan nasjonale soevereiniteit moatte wy it bûtenlânsk belied fan Grikelân oanreitsje. Ien fan 'e treurichste aspekten fan' e neilittenskip fan Syriza yn 'e regearing is dat it de yntegraasje fan it lân yn' e NATO en it "westlike kamp" ûnder lieding fan 'e Feriene Steaten ferdjippe. Dit is ongelooflijk foar in partij dy't noch nominaal ferwiist nei de "radikale links". Fansels bestie sa'n belied al tsientallen jierren, mar Syriza hat it trochset en yntinsivere. Wat binne de gefolgen foar Grikelân en de bredere regio?
Fuort nei de kapitulaasje fan 2015 makke Syriza dúdlik dat it him ek op dat terrein opsjitte soe mei syn foargongers. Op symboalysk nivo doarst it sels in Amerikaanske presidint - [Barack] Obama - út te noegjen nei Grikelân op it jubileum fan 'e 1973 Atene Polytechnyske opstân, dy't yn 'e Grykske skiednis in tige swiere betsjutting hat. It is in momint dat it ûnthâld behâldt fan it anty-imperialistyske en anty-Amerikaanske sentimint fan in folk dat te lijen hat ûnder in troch Washington-stipe militêre diktatuer.
Mar bûten de symboalen binne der ek konkrete bewegingen. Syriza, ûnder oare ferlykbere inisjativen, tastien de útwreiding fan de Amerikaanske militêre ynstallaasjes yn de strategyske haven fan Alexandroupolis yn it noarden en yn Stefanovikio yn sintraal Grikelân, tichtby de stêd fan Volos. No sjogge wy dat Alexandroupolis tsjinnet as in NATO hub dat sil mooglik brûkt wurde yn konflikten yn it bredere gebiet, benammen yn 'e oarloch dy't no yn Oekraïne woedt.
Wat miskien it meast skokkend is, is dat nei fjouwer jier fan Nije Demokrasy yn 'e regearing, [Syriza's Alexis] Tsípras en Mitsotakis no mei-inoar konkurrearje om te ferskinen as de fûlste oanhingers fan it yn gebrûk nimmen fan Rafale- en F16-fleantugen en it fergrutsjen fan militêre útjeften om te wêzen erkend as it hearrichste lid fan 'e NATO. Grikelân besteget al mear oan har militêr, as diel fan har BBP, dan de FS docht (3.9 tsjin 3.5 prosint)!
Wat de oarloch yn Oekraïne oanbelanget, hat de Mitsotakis-regearing bysûndere iver toand by it útfieren fan NATO-besluten. It wie ien fan 'e earsten dy't wapens nei Oekraïne stjoerde en it lân mei wille opnommen yn it netwurk fan sanksjes oplein op Ruslân, dy't benammen ús eigen minsken as de folken fan oare lannen dy't se oplein hawwe, beynfloedzje.
De ienige krityk Syriza makke fan dit alles wie prosedureel. De essinsje fan har politike hâlding wie om folsleine stipe te jaan foar de strategy fan 'e NATO foar de bredere regio, lykas foarbylden mei it gefal fan Oekraïne. Dizze paden binne heul gefaarlik en bleatstelle it lân oan rampspoedige aventoeren. Gelokkich fersette grutte sektoaren fan 'e Grykske publike opiny noch in nivo fan ideologyske en politike ferset tsjin dit soarte fan fertelling.
Lit ús keare nei it proses dat late ta de foarming fan MeRA25-Alliance for Rupture. Jo komme fan bûtenparlemintêr links, mar jo hawwe fan it begjin ôf diel west fan Popular Unity. Dit front waard makke nei de kapitulaasje fan Tsípras yn 'e simmer fan 2015 troch streamingen skieding fan Syriza, tegearre mei oare organisaasjes fan 'e radikale links.
Dizze krêften wiene doe yn grutte ûnienichheid mei Yanis Varoufakis, dy't as minister yn 'e Syriza-regearing him tsjin it ferlitten fan 'e euro en it brekken fan 'e Europeeske Uny fersette. Varoufakis stimde tsjin de memoranda en fersette de oerjefte fan Syriza, mar yn 'e foarige algemiene ferkiezings, yn 2019, rûnen syn beweging, MeRA25, en Popular Unity apart. Hoe kaam dizze koälysje by dizze ferkiezings?
As Popular Unity tochten wy it altyd nedich om bredere konvergensjes te bouwen tusken krêften fan 'e radikale links. De hjoeddeistige steat fan fragmintaasje helpt gjinien en, boppe alles, helpt it net de arbeidersbeweging, de jeugd en de populêre klassen yn Grikelân. Sa'n konverginsje moat in dúdlike ynhâld hawwe, dy't in oerienkomst op basispunten ûnderstelt, ek al binne kompromissen net te ûntkommen. Yn sosjale bewegings, by mobilisaasjes is der folle mear romte foar ienheid tusken in breed skala oan krêften. Mar alliânsjes op politike nivo binne ôfhinklik fan spesifike programmatyske betingsten.
In wichtich punt foar ús wie de ferskowing fan Varoufakis en MeRA25 nei lofts yn guon fan har basisposysjes. Op har lêste kongres konkludearre MeRA25 dat d'r gjin alternatyf oerbleaun wêze kin yn it ramt fan 'e Eurozone en dat in brek nedich is. Dit fertsjintwurdiget in wichtige feroaring fan syn foarige posysje, dy't ûnderhannelingen binnen de Eurozone stipe om it yn in oare rjochting te reorientearjen.
Itselde jildt foar de relaasjes fan Grikelân mei de NATO, dêr't ek in dúdlike ferskowing is nei ûntslach en yn it foardiel fan in multydiminsjoneel en net-ôfstimd bûtenlânsk belied. Dit proses hat it mooglik makke foar ús in programmatyske diskusje te hawwen mei MeRA25. Syn ynspanningen om yn te gripen yn sosjale bewegingen hiene ek in posityf effekt, lykas syn konsekwinte opposysjonele hâlding yn it parlemint, wêr't har parlemintsleden stim joegen oan wichtige easken fan 'e bewegingen.
Wy moatte de kontekst werkenne nei fjouwer jier fan in autoritêre regearing dy't it ekstreme neoliberale sintrum kombinearret mei it uterste rjochts. Wy kinne net ûnferskillich stean foar de útslach fan de ferkiezings: it is fan libbensbelang om in oare termyn foar sa'n regearing te foarkommen.
Mar it is like wichtich om in alternatyf te hawwen foar de logika fan "minder-evilisme" dy't liedt ta it stimmen foar Syriza. Dêrom is in nivo fan programmatyske konverginsje binnen de radikale links krúsjaal. Dat jildt ek foar it debat dat op dit stuit plakfynt oer in mooglik "progressyf regear" lykas foarsteld troch de partij fan Tsípras, yn substansje in koälysje tusken Syriza en Pasok. Mar Syriza freget ek de oare loftse krêften om de ymplemintaasje fan neoliberaal belied ûnder in "progressive" fermomming te stypjen - of teminsten net yn it parlemint te fersetten.
Sa'n beweging soe desastreus wêze foar de hiele linker. In regearing ûnder lieding fan Syriza kin net iens sjoen wurde as in "minder kwea", om't har belied oer wichtige problemen ferlykber wêze soe mei de hjoeddeistige. Wy hawwe gjin reden om nochris de leauwensweardigens fan Links, dêr't wy al acht jier stride hawwe om te rekonstruearjen, nochris te skansearjen. It soe dwaas wêze om in útstel te akseptearjen dat it politike toaniel yn in konservative rjochting liedt en minsken ferfrjemt fan dielnimmen oan polityk.
Dit betsjut net dat Syriza en Mitsotakis identyk binne of dat wy net moatte fjochtsje om te foarkommen dat Nije Demokrasy in mearderheid krijt. Dêrom leauwe wy dat radikale-linkse krêften lykas MeRA25-Alliance for Rupture de sterkst mooglike fertsjintwurdiging yn it parlemint hawwe moatte. Under it nije kiessysteem hinget it beheljen fan in parlemintêre mearderheid net ôf fan it ferskil tusken de earste- en twadde pleatste partijen yn de populêre stimming, mar fan hoefolle partijen de drompel fan 3 prosint oerstekke om yn it parlemint te kommen. Dat, it súkses fan ús koälysje hat in bredere betsjutting foar it totale lykwicht fan krêften. It is ek krúsjaal foar it fersterkjen fan in stridende en net-sektaryske poal oan de Linkerkant, it wichtichste op 'e lange termyn.
De haadslogan fan 'e MeRA25-Alliance for Rupture is "Foar de earste kear, rupture." It docht ús ûnûntkomber tinken oan de slogan fan Syriza yn 'e ferkiezings fan jannewaris 2015: "Foar de earste kear de lofter", dat betsjut de mooglikheid fan in regear links fan 'e sosjale demokrasy. Beyond dizze allusion, wat is de ynhâld fan dizze foarstelde breuk?
De haadlinen fan ús programma daagje de kearn fan 'e strategy fan haadstêd yn Grikelân út. Sels de punten dy't reagearje op direkte maatskiplike easken fereaskje breuken om te ymplementearjen. Wy hawwe bygelyks de djoerste elektrisiteit fan Europa. Om dit skandaal te stopjen, moatte wy de saneamde "enerzjy-útwikselingsgroep" ôfskaffe dy't troch Syriza ymplementearre is, dy't gewoan in oligarchysk kartel is. Mar dit is yn striid mei de "Jeropeeske enerzjymerk" ynsteld troch de EU. Wy moatte ek fjochtsje foar de nasjonalisaasje fan 'e enerzjysektor en de weryndieling fan' e eardere ferienige publike bedriuw, wat ek yn striid is mei EU-rjochtlinen.
Wy sille dúdlike oplossingen moatte biede foar de net-prestearjende húshâldingslieningen, dat is in enoarm probleem foar hûnderttûzenen húshâldens. Yn 'e perioade fan' e nota's is it oandiel fan dizze lieningen fan 3 nei 50 prosint sprongen. No, nei oanbefellings dy't út Brussel komme, lit it plan "Hercules" fûnsen dizze lieningen keapje tsjin bespotlike prizen en spekulearje oer huzen fan minsken ûnder it skaad fan foreclosures op massale skaal.
Us programma rekket ek krúsjale problemen oan dy't op it stuit miskien net op 'e foargrûn steane fan populêre soargen. Ja, it moat, mei't it nivo fan it politike debat sûnt 2015 bot ôfnommen is. Earst komt de fraach fan 'e publike skuld. D'r kin gjin duorsum paad foar Grikelân wêze sûnder it grutste part fan syn iepenbiere skuld te annulearjen, wat op 'e lange termyn net duorsum is. Wichtige programmatyske punten omfetsje ek in iepenbier banksysteem en iepenbier eigendom fan strategyske bedriuwen en ynfrastruktuer, privatisearre yn 'e lêste tolve jier.
Neffens ús kin sa'n feroaring net wêze sûnder in brek mei de Eurozone. It is in drege útdaging, dêr't wy ússels en de minsken op tariede moatte; al dizze jierren is d'r in meidogge kampanje west dy't eangst om dizze fraach ferspriede. It ferlitten fan 'e Eurozone is lykwols wichtich. As jo in programma útfiere wolle yn it foardiel fan 'e belangen fan' e minsken, kin it net oars.
Mear algemien kin d'r foar ús gjin "ekonomy foar de protte" wêze as wy bliuwend fertrouwe op in model dat eksklusyf basearre is op tsjinsten en toerisme mei lege wearde. Dit is it plan fan haadstêd foar Grikelân. Wy, oarsom, hawwe in projekt foar produktive rekonstruksje basearre op ekologyske en demokratyske planning, mei in klam op 'e primêre sektor, op spesifike sektoaren fan produksje, en op tsjinsten mei hege wearde taheakjen. Oars sil de rin fan woastynfoarming en plonderjen fan it lân trochgean.
Myn lêste fraach giet oer de takomstperspektyf fan 'e MeRA25-Alliance for Rupture. Guon krityske dielen fan 'e radikale links sizze dat it in suver ferkiezingspartnerskip is tusken twa kontrastearjende organen. Popular Unity is in organisaasje mei djippe woartels yn 'e skiednis fan' e radikale links, wylst MeRA25 in sterk lieder-sintraal partij is, mei in swak organisatoaryske basis en in lege oanwêzigens yn sosjale bewegings. Hoe soene jo reagearje op dizze krityk?
Ik leau dat de koalysje tusken MeRA25 en Popular Unity en oare krêften en kameraden dy't de Alliance for Rupture foarmje, in dúdlike en oprjochte oerienkomst is mei respekt foar de autonomy fan elke komponint. De relaasjes dêrfan binne basearre op lykweardigens, wêrtroch elk syn eigen programmatyske oriïntaasjes foarstelle kin. Dit wurdt ek wjerspegele yn 'e gearstalde namme fan' e lei.
It mienskiplike programma komt neffens ús oerien mei de behoeften fan dizze perioade. Alle punten dy't wy earder besprutsen hawwe, wize op 'e rjochting fan brekken mei kapitalistyske en ymperialistyske yntegraasje. De hjoeddeistige konjunktuer yn Grikelân is net ien fan driigjende revolúsje, net iens in floeiende situaasje fan massale konkurrinsje te fergelykjen mei 2010-15. Yn sa'n kontekst kin it sukses fan dizze koälysje de mooglikheid fan in massale politike yntervinsje foar de radikale lofts opnij iepenje.
Dizze konverginsje moat lykwols gruttere djipte krije om bloeie te kinnen. Yn it ramt fan de Alliance for Rupture roppe wy hieltyd de oare krêften fan de radikale en bûtenparlemintêre links op om in bredere konverginsje op te bouwen. Dizze krêften binne wichtich yn Grikelân en se hawwe djippe woartels yn sosjale bewegingen, yn pleatslike rieden, op wurkplakken en yn 'e studintejongeren.
Binne jo fan plan om nei de ferkiezings inisjativen yn dy rjochting te nimmen?
Ik leau dat as dizze ferkiezingslist goed giet yn 'e peilingen en bliuwt gearwurkje, it in geweldige kâns sil biede foar it rekonstruearjen fan it radikale links, ynklusyf krêften dy't der op it stuit gjin diel fan binne. It kin politike sichtberens biede oan in sosjaalpolitike streaming dy't noch gjin goede parlemintêre fertsjintwurdiging fûn hat.
Om dit te berikken, hawwe wy in taak te dwaan dat is dreger as dejinge dy't wy diene tidens de ferkiezingskampanje. Wy moatte tsjin-hegemonyske praktiken bouwe op basisnivo, ús yntervinsje yn 'e jeugd fersterkje, en romten bouwe fan yntervinsje yn' e arbeidersbeweging en yn lokale oerheid. Dat lêste is in serieuze kwestje: it koartlyn feroare juridyske ramt hindert de oanwêzigens fan radikale links yn dizze ynstellingen fierder, troch it ferheegjen fan de drompel foar fertsjintwurdiging.
Yn alle gefallen is de grutst mooglike ienheid ûnmisber om it lykwicht fan krêften te feroarjen. De lanlike polityk is fansels fan grut belang, mar de romten dêr't striden en bewegingen fan ûnderen opboud wurde binne op syn minst like wichtich.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes