Ynstee fan in berop op 'e grinsplysje, moat de EU de effekten fan har eigen belied beoardielje op' e earme, migrantenstjoerende lannen. Utsein as it belied dat de betingsten foar earmoed en ûnrjocht behâldt wurdt feroare, sille de redenen foar migraasje bliuwe, stelt Susan George.
I. Ferdigening en yllustraasje fan 'e hypoteze
De koarte analyze en ûndersyksfoarstel dy't folgje sille wurde beheind ta de EU, mar de makke observaasjes kinne likegoed jilde foar Noard-Amearika as Austraalje. Binnen Jeropa binne de reaksjes op tanimmende migraasjedruk fariearre fan lân ta lân, mar yn 't earstoan behannelje se teminsten allegear migraasje as in feiligensprobleem, dat yn 't foarste plak behannele wurde moat troch de plysje, de kustwacht, it finzenis- of retinsjesintrumsysteem en, yn ekstreme gefallen, it leger of de marine. It FRONTEX-budzjet is de ôfrûne jierren fertrijefâldige.
It mienskiplike skaaimerk fan har ferskate feiligens oanpak is, lykwols, dat se hawwe net wurke, teminsten as de definysje fan maatregels dy't "wurkje" is dyjingen dy't ferminderje of stopje it ferskynsel fan migraasje, of beheine it ta goed oplaat yndividuen de ûntfangende lân is bliid te akseptearjen. De hjoeddeiske oanpak is dúdlik net stabyl, folle minder foarkaam de streamen fan minsken dy't Jeropa ynkomme yn in ferskaat oan min of mear geheime omstannichheden. Krektoarsom, se komme yn hieltyd gruttere oantallen oan, faaks ûnder skriklike omstannichheden. Hieltyd mear deaden yn transit wurde rapporteare, mar dochs meitsje se de poging. Folle mear "ferburgen" ymmigranten binne gewoan minsken dy't oankamen op in toeristysk fisum en nea fuortgien.
Lit ús in skynber ienfâldige fraach stelle: Is útmigraasje fan "Súd" nei "Noard" op sa'n skaal in "normaal" ferskynsel? Foaral jonge minsken wolle reizgje, mar in pear soene, jûn de kar, permanint kieze om har lân, fertroude lânskippen, iten, bernetiid, famyljes, freonen, oantinkens, talen .... sûnder serieuze motiven te ferlitten. Se soene foaral har libben net riskearje en har takomst gokken om de grinzen oer te stekken of de kusten fan Jeropa te berikken, allinich om - yn gefal fan sukses - konfrontearre te wurden mei it libben fan in marzjinale "sans papiers", in net-dokumintearre persoan dy't te krijen hat mei minial .
Moatte wy dêrom op syn minst de hypoteze net akseptearje dat massamigraasje net "normaal" is; dat migraasjekandidaten it faker as net foarkomme as se oare opsjes hiene; dat de "pushfaktoaren" wêrtroch't minsken har heitelân yn sokke oantallen ferlitte, folle nauwer ûndersyk nedich binne as se oant no ta krigen hawwe? Under sokke faktoaren moatte wy net ek akseptearje de hypoteze dat yn it gefal fan Europa [lykas it gefal soe wêze foar oare OESO-lannen], it eigen belied kin mear as in bytsje te krijen hawwe mei útmigraasje?
Sels in fluch ûndersyk fan 'e literatuer oer migraasje lit in ferrassende ôfwêzigens fan sa'n hypoteze sjen. Binnen myn tiid beheiningen en yn it belang fan effisjinsje, ik besocht net in útputtend sykjen; Ik seach lykwols nei it wurk dat dien waard troch it World Institute for Development Economics Research fan 'e Universiteit fan' e Feriene Naasjes [UNU-WIDER] dy't ferskate konferinsjes hat organisearre en in protte diskusjepapieren en publikaasjes makke oer it probleem fan migraasje.(1) Oare ûndersochte boarnen omfetsje de publikaasjes fan it Centre on Migration, Policy and Society [COMPAS] oan 'e Oxford University(2) en de tweintich jier-wearde fan artikels publisearre troch de REMI — Revue Européenne des Migrations Internationales. (3)
Guon aspekten fan 'e ynfloed fan belied fan' e Jeropeeske Uny op migraasje ["twongen migraasje"] binne studearre troch gelearden lykas Stephen Castles fan it International Migration Institute yn Oxford. Dochs fûn ik gjin systematyske fraachtekens fan 'e manieren wêrop Europeesk belied druk kin meitsje of fersterkje om te migrearjen yn Noard-Afrikaanske en Sub-Saharaske mienskippen. Dit liket ek wier foar de ynfloed fan it belied fan 'e Feriene Steaten op har súdlike buorlju, te beoardieljen nei tweintich jier wearde fan produksje troch it Center for Immigration Studies yn Washington, dat himsels beskriuwt as de "ienige tinktank dy't allinich wijd is oan ûndersyk en belied en .... op 'e Feriene Steaten [fan migraasje]" [mar dúdlik net oarsom - de gefolgen fan 'e FS op migraasje].(4)
Oan 'e iene kant wurde wy hast alle dagen konfrontearre mei it bewiis fan hieltyd wanhopiger minsken dy't ree binne om harrowing, gefaarlik, lange-ôfstân reizen te ûndernimmen - reizen dy't faaks de libbensbesparring fan hiele famyljes fereaskje en soms einigje yn 'e dea. Oan 'e oare kant beklammet frijwol alle literatuer dat migraasje nei Europa feroarsake wurdt troch "earmoede" of "sosjaal-ekonomyske efterútgong fan 'e situaasje" thús; of "de groeiende kloof" tusken Noard en Súd. Dizze tsjinje as handige, catch-all ferklearrings.
Mear ferfine analyzes kinne ek wize op it gebrek oan feiligens yn lannen ferskuord troch boargerlike striid; ferbettere kommunikaasje- en ynformaasjesystemen dy't in ûnrealistysk byld jouwe fan it libben yn 'e rike lannen; sosjale solidariteitsnetwurken oprjochte troch en mei eardere ymmigranten; it frij resinte ûntstean fan in hiele yndustry fan kommersjele, meast kriminele, minskenhannelbedriuwen dy't wijd binne oan it werven en smokkeljen fan migranten oer ynternasjonale grinzen ensafuorthinne. Analyses dy't "earmoede", "degradaasje" en "hiaten" oproppe, lykje it net as har saak te beskôgjen om te freegjen wêrom't dy op sa'n grutte skaal bestean moatte - sokke gielen binne der op ien of oare manier gewoan.
Ut dizze opmerkings kinne twa mooglike konklúzjes lutsen wurde. Of [1] Jeropeesk ekonomysk/hannels-/helpbelied is universeel foardielich foar de súdlike "stjoerende" lannen en draacht dêrom neat by oan migraasjedruk of [2] it sabeare goedaardige karakter fan Jeropeesk belied vis à vis stjoerende lannen is it ûnsprutsen, quasi- universele oanname fan oerheden, ûndersyksynstituten, akademisy en de Kommisje sels. Sa ûntstiet de fraach fan mooglike negative gefolgen net iens. As it EU-belied lykwols universeel foardielich is, lykas yn alternative konklúzje [1], soene wy bewiis moatte kinne fine om dy claim te stypjen - bewiis dat ek "falsifiearber" wêze soe yn 'e sin fan Karl Popper. As, oan 'e oare kant, dit in net útsprutsen, mar net ûndersochte oanname is lykas yn alternative konklúzje [2], kinne keppelings tusken Jeropeesk belied en útmigraasjedruk wurde oantoand dat se bestean, mar binne nea serieus socht, mei guon útsûnderingen op guon gebieten . Yn beide gefallen, mar benammen yn it twadde, liket it derop dat wy te krijen hawwe mei in ûndersiikskloft fan frijwat skriklike proporsjes dy't ropt op in systematyske, koöperative ûndersyk yn Noard-Súd.
Fansels wol men foar gjin ferskynsel yn 'e fal fan 'e "mono-kausale ferklearring" falle, mar yn it gefal fan sa'n grutte beliedsfoarsizzing foar Europeeske oerheden en Europeeske boargers as migraasje is it grif de muoite wurdich om de ynfloed fan EU-belied oer befolkingsbewegingen. De ûnderfining oant no ta docht wol bliken dat de oanpak fan feiligens-plysje op syn bêst foar in part is; yn it slimste gefal in mislearring en dat de woartel oarsaken net needsaaklikerwize binne identifisearre, folle minder yn rekken brocht en behannele.
Jeropeeske beslútmakkers fan alle politike oertsjûgingen erkenne dat migraasjestreamen fan Súd nei Noard in probleemgebiet foarmje. Dizze beslútmakkers soene mear krekte kennis en beoardieling fan 'e ynfloed fan Jeropeesk belied moatte ferwolkomme, net allinich op súdlike oerheden, mar ek op it libben fan mienskippen en de grutte mearderheid fan' e súdlike populaasjes dy't de minsklike pool foarmje wêrút migraasje ûntspringt. Mei sa'n kennis koenen se op syn minst beslute oft it behâld fan dit of dat belied it "boemerang-effekt" wurdich wie om tanommen migraasjepogingen út te lokjen of dat Europa it better opjaan soe.
Idealiter soe it oerkoepeljende doel fan it Europeesk belied foar de stjoerende lannen dat wêze moatte fan de Hippokratyske eed: "Earst, doch gjin kwea". In moedich ûndersyksprogramma hat de plicht sa'n skea te beoardieljen, as it bestiet, en as dat sa is, middels te betinken om it te eliminearjen en te ferfangen troch positive oanpak. Neat koe it statuer fan de Europeeske Uny mei har Súdlike partners mear ferbetterje as dit. It is wier dat Europa, lykas elke oare politike entiteit, in protte kiesdistrikten hat om te foldwaan, lykas ek in protte ekonomyske en politike belangen en kin net wurde ferwachte dat se har ferlitte. Guon fan dizze kiesdistrikten en belangen kinne lykwols frij beheind wêze yn belang en allinich fan koarte termyn wearde. Se koene en moatte wurde ferfongen troch de oanpak dy't eartiids bekend wie as "ferljochte eigenbelang" dy't in oplibbing fertsjinnet.
Wat kinne de eleminten wêze fan sa'n ûndersyksprogramma? Hjir folget in net-beheinende "katalogus" oanpak. Noard-Súd-ûndersyksteams soene nedich wêze om har oan te pakken. Ik wol oan it begjin oanjaan dat myn eigen foaroardielen dúdlik wurde sille yn guon fan 'e suggestjes foar ûndersykswurk. Ik leau net yn "objektiviteit" yn 'e sosjale wittenskippen en ik haw de ôfrûne desennia tefolle wurk dien oangeande de ynfloed fan beskate noardlike belied op súdlike mienskippen om mei in "neutrale" hâlding foarstellen foar de EU te dwaan.
Dit is dúdlik, de wichtichste gebieten fan Europeesk belied om te ûndersiikjen binne skulden en strukturele oanpassing, hannel [benammen oangeande iten en agrarysk guod] lykas tarifstruktueren; subsydzjes, commodity prizen; fiskerij, de ynfloed fan Europeeske transnasjonale korporaasjes; Ekonomyske Partnership Agreements [EPA's].
Oan 'e kant fan' e regearingen fan 'e migranten útstjoerende lannen moatte men ek stimulâns beskôgje om net mei de EU gear te wurkjen en sels om migraasje te stimulearjen of iepenlik of stilswijend. Súdlike oerheden witte hiel goed dat remittances dy't nei hûs stjoerd wurde troch migranten in substansjeel ûnderdiel útmeitsje fan har ynkomsten en dat se de earmoed fan in protte fan har boargers en doarpen ferlosse. Foar ferskate lannen fertsjintwurdigje emigranten al har meast weardefolle eksport. Oerheden witte ek dat de "eksport fan minsken" har eigen swiere wurkleazensproblemen ferminderet. Foar dizze oerheden kin it allinnich mar in foardiel wêze om foaral minder ûntefreden, net besette jonge manlju yn 'e buert te hawwen om problemen te meitsjen. Dizze oerheden binne mar al te bliid dat dizze minsken bûten binne, net thús.
Njonken dizze hjoeddeistige Noard-Súd-aspekten, benammen dy dy't de EU en Noard-/Sub-Sahara-Afrika ferbine, moat men ek studearje en planne foar de langere termyn-effekten fan klimaatferoaring. Wy witte al dat droege gebieten noch droeger wurde en de wetterstresse populaasjes sille needsaaklikerwize tanimme. Op deselde wize krije al fochtige gebieten wierskynlik mear delslach en oerstreamingen. De opkomst fan kustwetters sil ek unfertelde oantallen klimaatflechtlingen meitsje dy't reliëf sykje foar elke priis en swiere waareveneminten sille tanimme, mei al har byhearrende dislokaasjes. Dit binne gjin hypotezen oer fiere foarfallen, mar goed ûnderboude wittenskiplike konklúzjes.
II. Jeropeesk belied mei mooglik of wierskynlik ymmigraasje-inducerende gefolgen
1. Skuld
Nettsjinsteande beskieden besunigings bliuwt de útstream fan Súd nei Noard in swiere lêst foar súdlike lannen en hinderet har ûntwikkeling. Undersyk moat dizze lêst kwantifisearje en de hjoeddeistige wearde beoardielje - ynklusyf monetêre en net-monetêre wearde - fan fergoeding oan yndividuele EU-lannen en oan 'e EU as gehiel. Wat is it nivo fan fûnsen "sterilisearre" troch ôflossing fan skulden en dus net beskikber foar ûntwikkeling? Wat binne de echte gefolgen fan skuld-induzearre strukturele oanpassingspakketten, benammen de privatisearring fan publike tsjinsten en eksportoriïntaasje, benammen fan 'e lânbou? De skuld "krisis" is feitlik in chronike sykte en ideaal soe de EU, mei help fan ûndersyk, in fluch, skjin, demokratysk, net-burokratysk, korrupsjefrij, "iens-foar-altyd" plan betinke dat kin pleatse in ein oan in probleem dat al mear as in fjirde ieu oanhâldt.
Skuld waard sammele foar in ferskaat oan redenen; it liende jild kaam fan sawol publike as partikuliere boarnen, mar yn it gefal fan Afrika besuden de Sahara wiene se oerweldigend iepenbier. Lieningen oan ûnderdrukkende regimes binne wrâldwiid rûsd op sa'n $500 miljard [ynklusyf $22 miljard oan apartheid Súd-Afrika]. Men soe moatte ûndersykje de "odious skuld" aspekten [Jurisprudinsje sûnt de jierren 1920 ûnderskiedt legitime fan "odious" skuld, de lêste giet nei diktators of sûnder foardiel foar de befolking of tsjinje te ûnderdrukke dy befolking fierder]; mar de oanbefelling hjir soe wêze foar cancellation fan alle soarten fan skulden. (5)
Lieningen op 'e boeken oan lannen mei leech ynkommen [LIC's], bedroegen yn 2004-2005 wrâldwiid sawat $ 523 miljard. De bûtenlânske skuld fan Afrika, ynklusyf dy fan Noard-Afrika, hie yn 2004 $ 300 miljard berikt mei $ 227 miljard foar Afrika besuden de Sahara allinich. Dizze sommen binne frij lyts foar ynternasjonale noarmen, mar ûnoerwinlik foar Afrika: yn 2004 betelle Afrika besuden de Sahara $ 28.000 per minút [$ 15 miljard yn 't jier] oan skuldentsjinst werom, neffens sifers fan 'e Wrâldbank-OECD. Alle LIC's tegearre betellen doe $100 miljoen per dei / hast $70.000 per minút werom
Mei yngong fan july 2005 yn 'e tiid fan' e Gleneagles G-8 Summit, 28 lannen wiene fersekere fan $ 56 miljard yn skuldferliening en 18 tige earme lannen, wêrûnder 14 yn Afrika, waarden tasein totale annulearring. Yn sokke swier skuldige lannen sille de Millennium Development Goals [MDG's] 100 jier nimme om te realisearjen op hjoeddeistige trendlinen. Kampanjes fan 'e boargerlike maatskippij lykas dy fan Jubilee 2000 hawwe laat ta druk op' e skuldeaskersregearingen, mar de taseine reliëf hat altyd tige traach west om yn 'e realiteit oer te setten, om't de doellannen ferplichte binne om fierdere perioaden fan strukturele oanpassing te ûndernimmen foardat de annulaasjes effekt krije. Op syn minst 65 lannen binne rûsd dat se folsleine skuldannulearring nedich binne om sels in kâns te hawwen om de MDG-doelen te foldwaan. Dit soe de lieners sawat $ 80 miljard / jier kostje. G-8 en oare gearkomsten hawwe de neiging om spektakulêre oankundigingen te meitsjen dy't by tichterby ûndersyk bliken te wêzen misleidend of net ymplementearre bliuwe.(6)
Yntym ferbûn mei de skuldkrisis is de enoarme lêst dy't kapitaalflecht út Afrika op dit earmste kontinint hat oplein. Resint wurk fan Léonce Ndikumana en James K. Boyce fan 'e Universiteit fan Massachusetts berikt de konklúzje dat de rike Afrikanen yn' e perioade fan 1970 oant 2004 in totaal fan $420 miljard eksportearre hawwe, hast twa kear de totale skuldlêst fan Sub-Sahara Afrika yn Afrika. 2004, dat yn 2004 $227 miljard wie. It grutste part fan dit jild waard net legaal oanskaft. Mei it belang dat dit kapitaal koe hawwe sammele oer de perioade fan 35 jier, skatte de auteurs it totale ferlies foar Afrika op $ 607 miljard. Hoe medeplichtich wiene Jeropeeske banken - en hoe laks koene Jeropeeske regearingen west hawwe - by it tastean of oanmoedigjen fan dizze chronike drain? (7)
2. Strukturele oanpassing
Behalven it beoardieljen fan de bedraggen dy't op it stuit skuldich binne, moat ûndersyk de grutte literatuer gearfetsje oer de ynfloed fan struktureel oanpassingsbelied dat skuld begeliedt, ynsteld troch de Wrâldbank en it Ynternasjonaal Monetêr Fûns, wurkje yn nauwe gearwurking mei de skatkiste fan 'e Feriene Steaten. De eleminten fan strukturele oanpassing [ek wol bekend as "Washington Consensus"] belied binne faak en útputtend studearre; tsientallen as net hûnderten saakstúdzjes besteane oer de gefolgen fan hege rinte, eksportoriïntaasje en merkliberalisaasje, privatisearring; 'kostenferbettering' [fergoeding beteljen] ynklusyf fergoedingen foar skoallen en sûnenssoarch - benammen skealik foar froulju en famkes - ensafuorthinne.
Dit belied hat feroarsake ferhege honger en deprivaasje, lytsere oantallen bern op skoalle, chronike wurkleazens en swierrichheden; miljoenen moatte weromfalle op de ynformele sektor. (8) Hoewol't pleatslike populaasjes net folle of hielendal profitearren fan it liende jild, wêrfan de measte gongen nei de midden- en hegere konsumpsjeklassen, projekten "wite oaljefant", wapenoankeapen of partikuliere akkounts yn it bûtenlân; dizze populaasjes binne ferplichte om it werom te beteljen mei har offers.
Wy witte al dat skuldannulearring betelber is. Undersyk soe moatte ûndersiikje de bedraggen dy't skuldich binne oan spesifike EU-lannen en it totale bedrach dêr't Europa ynfloed op kin hawwe [ynklusyf sommen dy't noch skuldich binne oan de Wrâldbank en it Ynternasjonaal Monetêr Fûns]. De boarnen foar sa'n wurk bestean: de Wrâldbank, de OECD en de London Club en de Paris Club binne de wichtichsten - hoewol't ik fûn dat de Paris Club unkoöperatyf is, yndie ferachtlik foar eksterne fersiken om ynformaasje. In mandaat fan de EU soe sûnder mis nedich wêze om tagong te krijen ta har gegevens.
Wat de Bank en it Fûns oangiet, koe it IMF har goud trochgean te ferkeapjen sûnder merken te fersteuren. De Bank, sels as it soe ôfskriuwe alle skulden oan har troch alle LDC's, soe gewoan weromkomme nei har kapitaalnivo's fan 1997, doe't it bloeide. De Bank hat 400 prosint mear kapitaal dan it nedich is om de trije AAA-wurdearring foar syn obligaasjes te hâlden [alle trije fan 'e bekendste wurdearringsburo's beoardielje har obligaasjes AAA yn 1997]. Derneist hat de Bank de ôfrûne 15 jier mear as in miljard dollar yn 't jier oan winst makke. Jeropeeske stimhawwende oandielen yn it Fûns/Bank bedraacht 16 prosint foar Dútslân, Frankryk en Brittanje allinich, plus nochris 14 prosint as men de groepen telt foarsitten troch Belgje, Nederlân en Itaalje. Wiswier 30 prosint fan de stimming stock jout de EU genôch ynfloed yn dizze Ynternasjonale Finansjele ynstellings te triuwe foar folsleine annulering foar Noard / Súd-Afrikaanske debiteuren, basearre op solide ûndersyk fan de ferbetteringen dy't koe wurde ferwachte yn dizze lannen ienris befrijd fan skuld bondage.
In protte beweare dat it annulearjen fan skulden gewoan liede soe ta fernijde skulden. Men kin lykwols sjen litte - hoewol it ûndersyk nei dizze aspekten noch dun is - dat wannear't skuldkânsen bart, it jild yn 't algemien goed brûkt wurdt, foar skoallen, kliniken, ymmunisaasje, tagong ta wetter .... [bewiis gearstald troch de NGO Jubilee 2000 toant nijsgjirrige resultaten út Tanzania, Uganda, Benin, Mozambyk ....]. De EU, as it soe easkje dat Afrikaanske oerheden har eigen minsken assosjearje yn 'e kar fan prioriteiten foar it besteegjen fan it jild dat frijkomt troch annulearring, koe der foar soargje dat besparring op werombetelingen fan skulden oeral ferstannich brûkt wurde.
Yndied, yn ruil foar folsleine opheffing, moatte de krediteurlannen fan Jeropa it rjocht hawwe om te easkjen dat de ûntfangende oerheden ferantwurding binne foar har eigen minsken foar it besteegjen fan de besparrings. Guon farianten fan it partisipearjende budzjetproses brûkt yn in protte Braziliaanske stêden kinne brûkt wurde; men soe ek oproppe kinne foar de ferkiezing fan in ried dy't bestiet út minsken dy't keazen binne op sawol geografyske as sektorale basis [dws boeren, arbeiders, ûndernimmers, froulju, amtners ...] om neist it regear te sitten en de útjefteprioriteiten te bepalen.
Guon beweare dat it net mooglik is om dizze soevereine regearingen "betingsten" op te lizzen, mar dit argumint is falsk sjoen dat de betingsten fan 'e IMF-Bank al tsientallen jierren oplein binne. Demokratyske kondysjonaliteit koe tagelyk bydrage oan it oplossen fan in protte bestjoersproblemen yn ûntfangende lannen. Wêr't sokke formules binne besocht [Brasylje, Tanzania ...] wurdt ôffal en mismanagement fan fûnsen werombrocht ta praktysk nul. In lyts UN-agintskip - as in Jeropeesk buro - koe de oanbelangjende sommen útjaan oan de sintrale bank fan elk debiteurlân; it regear bystien troch de Ried fan har eigen boargers soe bepale hoe't it besteegje soe. As de UN-oplossing wurdt keazen, kin dejinge dy't de ynternasjonale "airline ticket tax" útstelt, foarsteld troch de doetiidske presidint fan Frankryk Jacques Chirac en oant no ta akseptearre troch sawat 15 lannen, sa'n wurk dwaan kinne; dit buro hjit UNITAID.
Skuldannulearring soe normaal enoarme oantallen banen yn 'e MOL's moatte kreëarje en ek folle hegere útjeften mooglik meitsje foar sûnens, ûnderwiis en oare needsaak. It soe ek bydrage oan it skeppen fan wurkgelegenheid yn Jeropa, om't eardere debiteurenlannen begûnen te besteegjen oan kapitaalguod, ynstee fan ekonomysk sterile rintebetellingen.
3. Commodity prizen en hannel
Ien fan 'e meast perverse effekten fan skuld is it eksportsyndroom. Alle skuldige lannen moatte hurde faluta fertsjinje om de skuld te beteljen en moatte dêrom eksportearje. Benammen yn Afrika hawwe skuldige lannen de neiging om itselde smelle oanbod fan primêre produkten te eksportearjen mei as gefolch dat se mear produsearje as merken kinne absorbearje en sa de prizen foar elkenien nei ûnderen drukke. Commodityprizen binne sûnt de 1970's ôfnommen. Legere prizen stimulearje paradoksaal genôch oerproduksje, om't lannen stribje har ynkommen stabyl te hâlden troch noch mear te eksportearjen. Subsydzjes fan noardlike lannen, dat wol sizze Amerikaanske subsydzjes oan har katoenprodusinten meitsje de saken slimmer en berop op de Wrâldhannelsorganisaasje docht net folle goed.
It oandiel fan commodities [oalje útsletten] yn 'e wrâldhannel is sûnt it midden fan' e jierren '1990 ôfnommen fan in tredde nei ien fearnsjier. Fanwege massale privatisearring ûnder struktureel oanpassingsbelied hawwe oerheden net langer de ark om oerdracht foarrieden te behearjen of hoemannichten produsearre en ferhannele te kontrolearjen. Neffens UNCTAD binne fyftich lannen mei leech ynkommen ôfhinklik fan 2-3 commodities; 39 binne ôfhinklik fan mar ien. De hannelsbetingsten wurde massaal tsjin grûnstofprodusinten set, mei as gefolch dat se hjoed in tredde mear eksportearje moatte as yn 1975-85 om deselde hoemannichte produsearre guod te keapjen.
Hoewol't Sina's oankeapen koartlyn de prizen fan primêre produkten wat ferbettere hawwe, benammen foar metalen [dy't nea wurde produsearre troch lytse boeren, mar troch grutte, meastentiids bûtenlânske mynboubedriuwen] binne de delgongen foar cashgewaaksen konsekwint west, bygelyks in gemiddelde 5.1 prosint / jier foar kofje ; 6.9 prosint foar kakao; 3.4 prosint foar katoen, sûnt 1977. In Oegandeeske kofjeboer krijt 14 sinten de kilo foar beantsjes; de kofje yn in Britske supermerk kostet de konsumint úteinlik $26.40/kilo. [dizze sifers datearje út 2005]. Jeropeeske tariven binne leech oant net-besteand foar grûnstoffen, mar heech as guod yn 'e produsearjende lannen ferwurke wurde ta mear útwurke guod. Earme lannen kinne net konkurrearje yn it ferwurkjen fan har eigen guod, salang't se dizze hege barriêres hawwe. It Europeeske "Alles behalve wapens"-belied hat lykwols in positive stap west dy't fierdere foardielige feroaringen ynspirearje koe.
4. Jeropeesk hannelsbelied en eksport nei Afrika
Subsydzjes yn it Noarden kinne bydrage oan it ferpletterjen fan lytse boeren; sjoch bygelyks de ynfloed fan de boppeneamde Amerikaanske katoensubsydzjes op Afrikaanske produsinten. De agraryske produksje fan de EU wurdt subsidiearre foar in bedrach fan sa'n miljard euro deis. Hokker diel fan dy subsydzjes is relatearre oan produkten dy't eksportearre wurde nei Afrikaanske merken tsjin prizen ûnder de wiere produksjekosten? Wy moatte folle mear witte oer de ynfloed fan Jeropeeske hannel op lytse boeren en opkommende yndustry yn Afrika, benammen it dumpen fan subsidiearre produkten.
In pear stúdzjes, benammen oer suvelprodukten, tomaten en plomfee, jouwe oan dat eksport út Jeropa tsjin ûnferslaanber lege prizen pleatslike produsinten en ferwurkjende yndustry hat desimearre [bgl. tomaatpastaproduksje yn Ghana]. Hoewol d'r wichtige literatuer is oangeande NAFTA - de Noardamerikaanske Frijhannelsakkoart - en de ynfloed dêrfan op Meksikaanske boeren, liket d'r net folle te wêzen oer EU-ynfloeden op Afrikaanske boeren. [NAFTA hat teminsten 350.000 earme Meksikaanske boeren dy't yn 'e earmste Steaten wenje ferneatige, om't goedkeap, yndustrieel produsearre Amerikaanske mais Meksikaanske merken hat oerstreamd].
Amtners fan 'e Jeropeeske Uny sille wierskynlik bewust wêze fan oanhâldende krityk fan' e Noardlike NGO's op it hjoeddeistige hannelsbelied fan 'e EU, itsij yn' e WTO as yn 'e ferskate bilaterale/multilaterale oerienkomsten en EPA's [Ekonomyske Partnership Agreements], dy't allegear detaillearre ynvestearring, tagong ta grûnstoffen befetsje. en oerheidsoanbestegingsbepalingen. De oerweldigjende foaroardielen foar de belangen fan Jeropeeske transnasjonale bedriuwen en de ynfloed fan dy lêste op it hannelsbelied fan 'e EU liket in bytsje twifel. EPA's binne útdage troch in pear Afrikaanske lannen [Senegal, Súd-Afrika], mar de measten binne akseptearjen en de Karibyske groep fan 'e ACP-lannen hat al in folsleine oerienkomst tekene.
It minste dat de Kommisje koe dwaan soe wêze om tafersjoch te sponsorjen fan it eigentlike gedrach en de ynfloed fan Jeropeeske transnasjonale bedriuwen, benammen grûnstofekstraktors, yn 'e lannen dy't migranten stjoere. Ta gelegenheid fan de EU-Latynsk-Amerikaanske Summit hâlden yn Wenen yn maaie 2006, de Enlazando Alternativas [alternative top] yn opdracht fan stúdzjes troch Latynsk-Amerikaanske NGO's en ûndersikers oer de ynfloed fan Jeropeeske TNC's yn Sintraal- en Latynsk-Amearika. Harren each-tsjûge rapporten levere in skat oan ynformaasje en bewiis fan tige negative gefolgen op pleatslike populaasjes, oft de oanbelangjende bedriuwen dwaande wiene mei mynbou, nutsbedriuwen, lânbou, papier of finansjele yndustry. (9)
5. Fiskerij
De fiskfangst lâns de westkust fan Afrika is sakke en lytse fiskers kinne gjin bestean mear meitsje. In protte sizze dat de útputting fan foarrieden komt troch oerfiskjen fan Jeropeeske yndustriële trawlers. Lytse fiskers binne bekend dat se har boaten ferkeapje oan de minsken-smokkelringen dy't se brûke om te besykjen om migranten nei de Kanaryske See te nimmen. De situaasje kin fergelykber wêze foar lannen oan 'e Middellânske See. Njonken anekdoates witte wy net folle oer dit ferskynsel.
III. Belieden dêr't de eu net direkt of mar foar in part ferantwurdlik foar is, mar dy't migrantenútstjoerlannen fierder ferearmje.
1. Frije hannel: Yn earste ynstânsje kundige de Wrâldbank oan dat ûntwikkelingslannen massive foardielen [oer $ 300 miljard / jier] sille sjen fan echt frije hannel. Under druk fan ekonomen earne oars, waard de Bank yn opienfolgjende stadia ferplicht om har skattings werom te skaaljen nei mar $16 miljard, wêrfan de helte nei Brazylje en Argentynje soe gean. It measte dat de earme lannen wierskynlik sille sjen fan mear frije hannel is in tanimming fan 1 prosint yn BBP oer de kommende 10 jier. (10)
De WTO hat beweare dat de stilsteande "Doha-ûntwikkelingsronde" echte winsten foar it Suden soe leverje. It Noarden, ynklusyf de EU, hat lykwols oant no ta foarsteld om mar 97 prosint fan it guod fan elk súdlik lân tagong te jaan. Dat klinkt miskien royaal, mar troch it betrouwen fan safolle Súdlike lannen op in tige beheind tal produkten kin it Noarden wat elk lân ekonomysk produsearje kin maklik yn de kategory fan de oerbleaune trije prosint pleatse. [NB: Alle EPA's foarsteld troch Europa binne "WTO Plus", dat is, se binne mear easken oan partnerlannen dan alle easken fan WTO-ôfspraken.
2. WTO-banaanbeslút: It kin al gau genôch wêze om de ynfloed op pleatslike produsinten te beoardieljen fan 'e WTO-beslút oer it bananenskeil fan 'e EU-ACS. It foarkarsregime wêrmei Europa garandearre om in fêste hoemannichte bananen te keapjen fan ACS-lannen waard WTO-yllegaal regele: Jeropa hat gjin rjocht om privileezjes te jaan oan ACS-lannen en moat bygelyks de bananen akseptearje dy't produsearre binne op plantaazjes troch FS transnasjonale korporaasjes lykas Chiquita Brands, yn Ekwador of Sintraal-Amearika. Wat hat it effekt west fan dit beslút op earme ACS-boeren? Hat it har oanstriid om migraasje te besykjen ferhege?
3. Multi-Fibre oerienkomst: It ein fan 'e Multi-Fibre-oerienkomst joech Sina in grut foardiel yn tekstyl. Sineeske eksport hat in grutte ynfloed hân yn Jeropa sels, mar yn it suden hat it effekt ferneatigjend west. Tekstylyndustry yn plakken lykas Bangladesh, Kambodja of Sintraal-Amearika sille wierskynlik net herstelle. Yn Marokko hat de yndustry al hûnderttûzenen banen ferlern. Dizze wurkleazens geane werom nei kif [drug] produksje of besykje te emigrearjen. Kin de EU wat dwaan om dizze gefolgen te ferminderjen? Dúdlik kinne se yn dit gefal net taskreaun wurde oan it eigen belied fan Europa, mar moatte se de hâlding fan de EU beynfloedzje binnen de WTO of yn oare ynternasjonaal systeem en/of hannelsregimen?
4. Finansjele krises: Sels foar de hjoeddeiske merkturbulinsje en begjinnende resesje dy't fuortkomme út - mar net beheind ta - de subprime-krisis, hawwe finansjele meltdowns in swiere tol nommen. De Ynternasjonale Arbeidsorganisaasje hat rûsd dat mear as 90 "serieuze finansjele krizen" barde tusken it begjin fan 'e 1990's en 2002, mei in grut ferlies fan ekonomyske feiligens, banen, libbensûnderhâld en besparring. De ILO definysje fan in "serieuze" faluta crash is dat de wearde fan 'e faluta sakke mei op syn minst 25 prosint yn ien moanne en dat dizze drop wie op syn minst 10 prosint grutter as de ôfskriuwing fan de foarige moanne. Mei oare wurden, it giet om krises wêrby't de wearde fan 'e bankrekken, fersekering, sosjale feiligens, pensjoenen, ensafuorthinne, binnen twa moanne mei mar leafst 35 prosint sakke.
De list fan seisentweintich Afrikaanske lannen yn it noarden en besuden de Sahara dy't tusken 1990-2003 ekonomyske/finansjele krizen te lijen hawwe lykas definiearre troch de ILO is: Algerije, Angola, Benin, Burkina Faso, Kameroen, Tsjaad, Sintraal-Afrikaanske Republyk, Kongo, Côte d'Ivoire, Demokratyske Republyk Kongo, Egypte, Etioopje, Madagaskar, Mali, Malawi, Mauritaanje, Mozambyk, Niger, Nigearia, Rwanda, Senegal, Somaalje, Sûdan, Togo, Sambia, Simbabwe. (11)
5. Klimaatferoaring: Lykas al opmurken, is de ynfloed fan rappe klimaatferoaring net mear yn twifel en hoecht per se gjin ûndersyk mear. It IPCC hat fêststeld dat droege/fochtige gebieten mear drûchte/oerstreamingsgevoeliger wurde, dat ekstremen fan temperatueren en sekundêre ynfloeden de kwetsbere yn it suden mei gruttere krêft sille slaan as yn de matige sônes fan it Noarden. Wy hawwe al tsjûge west fan katastrofale oerstreamingen yn Afrika besuden de Sahara en witte dat stress fan alle soarten sil fermannichfâldigje. Hjir is in perfekte kâns foar Jeropeeske S&T om skjinne en oerfloedige enerzjysystemen [benammen sinne] foar it Suden foar te stellen, yn in folsleine ûntwikkelingspoging om net allinich it Súd te feroarjen, mar ek it eigen enerzjysenario fan Jeropa. Foar it momint sille palliative en reliëfprogramma's needsaakliker wêze dan ea.
Konklúzje
Tidens en nei it dekolonisaasjeproses produsearren earder kolonisearre en/of ôfhinklike lannen in protte briljante en karismatyske lieders [oanwêzich by Bandung en fierder ....]. Dizze lannen foarmen politike groepen lykas de Non-aligned Movement of de G-77 [dy't letter goed 100 lannen nûmere]. Foaral fan de jierren '1970 ôf rôpen se ta in Nije Ynternasjonale Ekonomyske Oarder; ferskate UN-dokuminten lykas it "Brandt Report" fan 1981 sekondearre in protte fan har easken. It like foar in tiid as soe der einliks in earlike ferdieling fan rykdom yn 'e wrâld komme en gruttere kânsen foar opkommende folken. It Noarden wie yn elts gefal ferplichte om lippetsjinst te beteljen oan de easken dy't út in nij selsbetrouwen Suden kamen.
Yn 1974 op 'e FAO Rome World Food Conference, Henry Kissinger [fris fan' e engineering fan 'e faksistyske steatsgreep yn Sily] yntonearre dat "Binnen in desennia sil gjin bern honger op bêd gean, gjin famylje sil bang wêze foar it brea fan de oare deis ..." Oare konferinsjes folge en it Suden tocht, mei wat rjochtfeardiging, dat it foarútgong makke. Stadichoan brocht it Noarden, ûnder lieding fan de Feriene Steaten, de situaasje lykwols wer ûnder noardlike kontrôle. Oare diktatueren neist dy fan Pinochet waarden yntrodusearre en stipe troch it Noarden en eardere kolonisatoren leinen faaks ûnderbou fan ûndemokratyske en repressive rezjyms yn Sub-Sahara Afrika. Yn Jamaika yn 1981 sette de nij keazen presidint Ronald Reagan in ein oan it proses fan in Nije Ynternasjonale Ekonomyske Oarder en gruttere autonomy foar ien kear en foar altyd.
De Jeropeeske Uny hat as relatyf nije politike entiteit de kâns om te brekken mei dit glorieuze ferline en sjen te litten dat se net allinich gearwurkje kin, mar as pleitbesoarger fungearje foar permaninte, gelikense partnerskippen mei it Suden. Elke ruïnearre boer, elke wurkleaze jongerein, elke fisker sûnder bestean is in kandidaat foar migraasje. Europa kin mei syn belied ophâlde mei it ôfsnijen fan wegen nei wolfeart en ûntwikkeling en migraasje minder nedich meitsje.
Fansels soe it op koarte termyn guon min of mear machtige Europeeske lobby's teloarstelle moatte, mar de foardielen foar Jeropeanen en foar de minsken fan it Suden soene enoarm wêze. In festing-Jeropa-belied sil net wurkje en, yn elts gefal ûnder hjoeddeistige omstannichheden, is in "iepen grinzen" belied polityk net akseptabel. De ienige oare opsjes binne it fersterkjen fan 'e mislearre reaksje fan plysje-feiligens-útsetting mei syn trein fan ûnminsklike maatregels en sombere rekord of om hjoeddeistige Jeropeeske praktiken te studearjen en te besluten om misbrûken te eliminearjen - troch ûndersyksresultaten te brûken om de saak te stypjen. Oars soe gjinien - benammen gjin Jeropeeske amtner - yn 'e takomst ferrassing moatte belje, om't se tsjûge binne fan' e konstante stream fan ynkommende migranten.
Notes
(1) UNU-WIDER, "Seminar oer ynternasjonale migraasje en ûntwikkeling: patroanen, problemen en belied, Feriene Naasjes, New York, 12 septimber 2006; of UNU-Wider seminar yn 2001 oer "Ynternasjonale migraasje en earmoede; ek Timothy J. Hatton en Jeffrey G. Williamson, "Wat Fundamentals Drive World Migration?", UNU-WIDER Diskusje Paper no.2003/23. It oanhâldende WIDER-projekt oer Refugees, International Migration and Poverty wurdt mei regissearre troch George Borjas fan Harvard en Jeff Crisp fan 'e UNHCR.
(2) http://www.compas.ox.ac.uk/publications. There are ten subheadings of various types of publications.
(3) http://remi.revues.org/entrees.html?type=motcle Keyword search.
(4) Sintrum foar ymmigraasjestúdzjes, Washington, DC
(5) Patricia Adams, Odious Debts, Probe International, Earthscan, Toronto, 1991
(6) Susan George, A Fate Worse than Debt, Penguin, Londen 1987; Susan George, The Debt Boomerang, Pluto Press, Londen, 1992; mear resinte sifers regelmjittich publisearre troch it Comité pour l'Annulation de la Dette du Tiers-Monde-CADTM, www.cadtm.org
(7) Léonce Ndikumana en James K. Boyce, Tax Justice Focus, it fearnsjierlikse tydskrift fan it Tax Justice Network, earste fearnsjier 2008, Volume 4 no.1,
(8) Yn in memorabele presintaasje beskreau AT Moussa Tchangiri, direkteur fan it tydskrift Alternative yn Niger, op it World Social Forum yn Bamako [jannewaris 2006] yn fyn detail hoe twongen privatisearringsbelied [fan ferfier, cereal stock-holding, feterinêre tsjinsten, ensfh. ] hie streekrjocht bydroegen oan wiidfersprate hongersneed yn dat lân.
(9) http://peoplesdialogue.org/en/node/39
(10) Kevin Gallagher fan Tufts University, dy't ek de EU-ûndersyksworkshop bywenne dy't oanlieding joech ta de hjoeddeiske searje papers, ynklusyf myn, hat beslissend oer dit probleem skreaun.
(11) ILO, Socio-Economic Security Programme, Economic Security for a Better World, Genève 2004, fak, p.,.40, gegevens basearre op IMF en Wrâldbank sifers ûnder oaren.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes