A UN-rapport (.pdf) ferline wike publisearre konkludearret dat de muorre dy't Israel bouwt yn 'e besette Westbank, serieuze "geografyske en burokratyske swierrichheden skept"
foar hûnderttûzenen Palestinen", "foarkomme en fertrage Palestinen fan tagong ta essensjele tsjinsten en wurkplakken". Hiele mienskippen binne ferwoaste. De tichtbefolke Jeruzalem buert fan al-Ram is in typysk foarbyld: sûnt de anneksaasjemuorre it fan 'e rest fan Jeruzalem skiede, is in tredde fan 'e bedriuwen en "grutte oantallen" ynwenners ferlitten, en feroaret in ienris bloeiend gebiet yn "in firtuele spoekstêd".
Yn in protte gefallen de muorre skiedt Palestinen fan essensjele tsjinsten lykas sikehuzen, skoallen en wurkplakken. Boeren dy't tagong wolle ta harren fjilden moatte troch in ûnmooglik komplekse burokratyske proseduere gean om in "besikers" fergunning te krijen (nedich te sizzen, dit is net fereaske fan 'e Israelyske kolonisten), en sels dan wurde se faaks willekeurich tagong wegere op net spesifisearre "feiligens" grûnen. In UN-enkête útfierd yn it begjin fan 2007 die bliken dat minder dan 20% fan dyjingen dy't eartiids wurken op lân dat no isolearre is tusken de muorre en de Griene Linie, fergunnings krigen. It oantal fergunningen dat ferliend wurdt liket stadichoan te ferminderjen - it UN-rapport neamt it lânboudoarp Jayyus, wêr't it oantal jildige fergunnings is ôfnommen fan 603 yn 2003 nei 168 yn 2008, wêrtroch sa'n 350 famyljes sûnder ien fergunninghâlder efterlitten. In protte minsken dy't earder fergunningen krigen, wurde no wegere, en wylst fergunningen eartiids twa jier jildich wiene, moatte se no elke seis moanne fernijd wurde. Sok belied is benammen sprekend oangeande de yntinsjes fan Israel op 'e Westbank, om't d'r gewoan gjin manier is om se op feiligensgrûnen te rjochtfeardigjen. De iennichste plausibele reden dy't Israel koe hawwe foar it stadichoan ferminderjen fan de tagong fan boeren ta har fjilden is om Palestinen dy't yn bepaalde mienskippen wenje te stimulearjen om te ferlitten. Yn guon gefallen binne de brûkte middels minder subtyl, lykas doe't Israel sloopt it hiele doarp Khirbet Qassa ferline jier (in lot dat de ynwenners fan 'Arab a-Ramadin al-Janubi sjogge ynsteld om te dielen), mear as 200 minsken dakleas litte, mar it doel is itselde: Israel is fan doel it lân westlik fan 'e muorre te anneksearjen, sa'n 10% fan 'e Westbank, en de Palestinen wurde makke om te begripen dat dit no Israelysk is lân dêr't se binne, op syn bêste, "besikers".
It is in truïsme dat regearingen sille besykje kontroversjeel belied te ferdigenjen op feiligensgrûnen, nettsjinsteande har eigentlike motiven. Israel's ferklearre rjochtfeardigingen foar de muorre binne gjin útsûndering - wy wurde ferteld dat de muorre suver in feiligensmaatregel is om, yn 'e wurden fan eardere adviseur fan Ariel Sharon Dov Weisglass, hâld de Palestynske "gekke" út. Yn werklikheid, in flugge blik op in kaart makket dúdlik dat, lykas Dror Etkes fan Peace Now ferklearret, de rûte fan de muorre wurdt "foar in grut part bepaald troch de oanwêzigens en behoeften fan de kolonisten". Amnesty International, beskriuwt de muorre as in "lângryp ... rjochte op it fasilitearjen fan de útwreiding en konsolidaasje fan yllegale Israelyske delsettings", merkt ek op dat,
"De fence / muorre wurdt rûn om de territoriale gearhing fan Israelyske delsettingen mei Israel te garandearjen en om grutte gebieten fan Palestynsk lân te omfetsje foar de takomstige útwreiding fan 'e delsettingen."
Dat dit sa is, is amper in geheim. It UN-rapport neamt twa gefallen dêr't de Israelyske regearing eksplisyt tajûn hat dat de rûte fan 'e muorre bepaald waard troch de lokaasje fan delsettings. Neffens B'Tselem en Bimkom wie "de primêre oerweging by it bepalen fan de rûte fan 'e Barriêre om Zufin", in delsetting boud op lân dat heart ta it Palestynske doarp Jayyus, "om gebieten te ferlitten dy't pland wiene foar de útwreiding fan 'e delsetting en foar in tichtby lizzende yndustriële sône oan 'e 'Israëlyske' kant fan 'e barriêre. Yn in folgjende rjochtsaak erkende de regearing dat "plannen foar in yndustriële sône foar Zufin yn rekken brocht wiene by it plannen fan de rûte." Likegoed joech de oerheid ta dat in herziene rûteplan foar de muorre om de delsetting Ariel "rekkene hie mei in net goedkard plan om Ariel nei it suden út te wreidzjen".
It is dúdlik, mei oare wurden, dat de "befeiligingsbarriêre" foarmet, en bedoeld is om te foarmjen, in "de facto grins" (.pdf). As Noam Chomsky wiist út, in pear minsken soene it rjocht fan Israel ûntkenne om in muorre te bouwen om har boargers te ferdigenjen. Mar, hy foeget ta,
"[ik] it is ... dúdlik wêr't sa'n muorre boud wurde soe as feiligens de liedende soarch wie: binnen Israel, binnen de ynternasjonaal erkende grins, de Griene Linie oprjochte nei de oarloch fan 1948-49. De muorre koe dan sa ferbean wêze as de autoriteiten der foar keazen hawwe: oan beide kanten patrulearre troch it leger, swier ûntdutsen, ûntrochsichtich. Sa'n muorre soe de feiligens maksimalisearje, en d'r soe gjin ynternasjonaal protest of skeining fan ynternasjonaal rjocht wêze.
De muorre sa't dy der eins bestiet, is oan 'e oare kant dúdlik ûntwurpen mei ien doel foar eagen: in mearderheid fan 'e delsettings en it fruchtberste lân op 'e Westbank oan Israel anneksearje. As de Israelyske minskerjochtenorganisaasje B'Tselem fertelt it,
"As [Israël] in fysike barriêre tusken it en de Westbank bouwe wol, moat it lâns de Griene Linie of binnen har grûngebiet boud wurde. De hjoeddeiske rûte wie net basearre op feiligens oerwagings, mar om de delsettingen te behâlden en út te wreidzjen.”
It Hûs fan Commons Bûtenlânske Saken selektearre kommisje rapportearre yn 2004 dat de rûte fan 'e barriêre "de leefberens fan in takomstige Palestynske steat ferneatiget" (it UN-rapport merkt bygelyks ek op dat de oanlis fan 'e muorre om Ma'ale Adumim "East-Jeruzalem fysyk skiede sil fan 'e rest fan 'e West Bank”) en stipet fertochten dat de muorre oanlein is om “thúslannen” yn apartheidstyl te meitsjen foar Palestinen efter it hek” en sadwaande Israel te tastean om “ûnderhannelingen oan te gean mei in opnij tekene kaart fan de Westbank presintearre as in fait acpli.” It UN-rapport makket ek dúdlik dat de muorre diel is fan in breder Israelysk belied om te dielen de Westbank yn in rige fan isolearre finzeniskampen, oan alle kanten omjûn troch Israelyske troepen en delsettingen. Njonken it netwurk fan dykblokkades en kontrôlepunten hat Israel oanlein om, as de Wrâldbank rapportearret, "[beskermje] en [ferbetterje] de frije beweging fan kolonisten en de fysike en ekonomyske útwreiding fan 'e delsettingen op kosten fan' e Palestynske befolking", de muorre "compounds de fragmintaasje fan 'e Westbank troch it meitsjen fan net-oanlizzende enklaves fan Palestynske mienskippen en territoarium". Dit is allegear folslein yn oerienstimming mei lang holden Israelyske plannen, meast resint foarsteld yn Camp David yn 2000, foar de kolonisaasje fan 'e Westbank. Ofwiisd troch Arafat, Israel is ferhuze om har ûntwerpen iensidich, mei geweld, út te fieren.
It UN-rapport waard publisearre om gear te fallen mei it fjirde jubileum fan it Ynternasjonaal Hof fan Justysje fan july 2004 regearjende dat ferklearre dat de muorre, wêr't boud op Palestynsk grûngebiet, yllegaal wie. De rjochtbank oardiele dat "de oanlis fan 'e muorre en it byhearrende regime in 'fait accompli' op 'e grûn meitsje dy't wol permanint wurde koe", en warskôge dat as de rûte keazen waard om de útwreiding fan delsettings te fasilitearjen en ek om feiligensredenen - lykas is dúdlik it gefal en, yndie, sa't Israel iepentlik jout - it soe "lykweardich wêze oan de facto anneksaasje". It Hof rôp op om de muorre te ûntmanteljen en om skeafergoeding te beteljen oan Palestinen dy't dêrtroch troffen wurde.
Fjouwer jier letter hat Israel gjin seksje fan 'e ICJ-útspraak foldien. Yndied, lykas B'Tselem opmerkt, it hat net iens foldien oan it Israelyske Heechgerjochtshôf, dat trije seksjes fan 'e muorre annulearre op' e grûn dat har ynfloed op 'e Palestynske befolking "ûnevenredich" wie. It is lykwols net allinich Israel dat yn dit ferbân yn striid is mei ynternasjonaal rjocht. De ICJ oardiele dat elke partij by it Fjirde Konvinsje fan Genève de ferplichting hat om "te soargjen dat elke hindering, dy't ûntstiet út 'e bou fan' e muorre, foar de útoefening troch it Palestynske folk fan har rjocht op selsbeskikking in ein wurdt brocht." en om "fersekerje neilibjen fan Israel mei ynternasjonaal humanitêr rjocht". Yn feite hawwe de FS trochgean mei it fasilitearjen fan Israelyske misdieden en yn 2004 kearen desennia fan offisjele belied troch effektyf befêstigje de anneksaasje fan Israel fan 'e grutte delsettingsblokken, wylst Brittanje, sels as it de yllegaliteit fan' e muorre hat erkend, neat yn 'e praktyk dien hat om it tsjin te gean, net sels de stap te nimmen oanbefelle troch de Commons selekteare kommisje fan kondysjonearring fan Israel's preferentiële hannelsstatus mei de EU oer har respekt foar ynternasjonaal rjocht.
De Palestinen moedich ferset tsjin de muorre op plakken lykas Bil'in en Nilin steane blessueres, marteling en dea yn har ynspanningen om Israel te twingen om de wet te foldwaan. Wy steane neat fan dat, wat ús ferplichting om te hanneljen des te grutter makket.
(Foar in mear yngeande blik op de humanitêre gefolgen fan 'e muorre, beskreaun troch Amnesty International as "devastat[ing]", "desastreus" en "lange termyn", sjoch myn post hjir).
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes