عباس عدالت: آیا میتوانید توضیح دهید که استفان رادمیکر در نشست موسسه مطالعات و تحلیلهای دفاعی (IDSA) در روز پنجشنبه 15 فوریه 2007 در مورد استفاده از اجبار آمریکا بر هند برای رأی دادن به ایران در شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی چه گفت؟ آیا او از اسلاید برای سخنرانی خود استفاده می کرد؟
سیدارت وارادارجان: از آقای استیون رادمیکر دعوت شد تا در موسسه مطالعات و تحلیل های دفاعی، اندیشکده برتر امور استراتژیک هند، که بخش عمده ای از بودجه خود را از وزارت دفاع هند دریافت می کند، سخنرانی کند. این نشست در 15 فوریه برگزار شد و دعوت نامه فقط در 14 فوریه از طریق ایمیل برای همه اعضای IDSA و همچنین برای خبرنگارانی که در مورد امور استراتژیک می نویسند ارسال شد. من هم عضو IDSA هستم و هم روزنامه نگار، بنابراین نمی توانم بگویم به چه سمتی دعوت شدم! اتفاقاً، یکی از مقامات IDSA بعداً به من گفت که این سفارت ایالات متحده در دهلی بود که به مؤسسه مراجعه کرد و از آن درخواست کرد که سخنرانی آقای رادمیکر را سازماندهی کند.
در دعوت نامه مدیر IDSA آقای نارندرا سیسودیا اشاره شده است که آقای رادمیکر، دستیار سابق وزیر امور خارجه در امور امنیت بین المللی و عدم اشاعه، از موسسه مطالعات و تحلیل های دفاعی (IDSA) بازدید خواهد کرد و در مورد آن صحبت خواهد کرد. "کره شمالی، ایران و نظم هستهای در حال ظهور» â € | او همچنین در موقعیتی خواهد بود که به سوالات مربوط به توافق هسته ای هند و آمریکا پاسخ دهد.
آقای سیسودیا رزومه آقای رادمیکر را نیز ضمیمه کرد. مدیر IDSA در سخنان مقدماتی خود به وابستگی های رسمی قبلی آقای رادمیکر اشاره کرد و گفت که او در پایان دسامبر 2006 دولت ایالات متحده را ترک کرد تا به باربور، گریفیث و راجرز بپیوندد.
آقای رادمیکر صحبت خود را - که ظاهراً در مورد کره شمالی و ایران بود - با مشاهدات کلی درباره اینکه چگونه هند دیگر منع اشاعه را به عنوان یک کلمه کثیف تلقی نمی کند، آغاز کرد. او به تجربه خود در بحث های سطح بالا با هندی ها اشاره کرد و از توافق هسته ای ژوئیه 2005 آمریکا و هند به عنوان نقطه عطفی یاد کرد که به ایجاد تغییر عمده در نگرش هند کمک کرد. یکی از نمونه های تغییر طرز فکر، تمایل هند به اتخاذ قوانین سختگیرانه برای کنترل صادرات بود. وی افزود: بهترین مثال برای این موضوع، دو رای هند علیه ایران در آژانس بینالمللی انرژی اتمی است. من اولین کسی هستم که اعتراف کردم که رایها اجباری بوده است.»
آقای رادمیکر خاطرنشان کرد که جلسات استماع کنگره در مورد توافق هسته ای - که در آن تعدادی از سناتورها و نمایندگان کنگره به هند برای همکاری با آمریکا در مورد ایران هشدار داده بودند - نقش تعیین کننده ای در این زمینه داشته است.
در مورد سوال شما مبنی بر اینکه آیا اسلایدها را نشان می دهد یا خیر، آقای رادمیکر از یادداشت های خودش صحبت کرد اما هیچ ارائه تصویری وجود نداشت.
AE: دقیقا چه کسی در این جلسه حضور داشت؟ می توانید یکی از کارکنان IDSA را نام ببرید چه کسانی آنجا حضور داشتند؟ آیا کسی غیر از خودتان یادداشت برداری کرده است؟
SV: مدیر IDSA، آقای نارندرا سیسودیا حضور داشت و ریاست جلسه را بر عهده داشت. در مجموع حدود 20 نفر بودند که بیشتر آنها محقق یا عضو IDSA بودند. من مطمئن نیستم چه کسی دیگری یادداشت برداری کرده است، اما مطمئنم که بسیاری از آنها یادداشت برداری کرده اند، زیرا آنچه آقای رادمیکر گفت باعث ایجاد بحث های پر جنب و جوش و گاهی داغ می شود.
AE: فکر میکنید انگیزه Rademaker از اینقدر خودستایی چه بوده است در مورد اجبار هند توسط ایالات متحده؟
SV: خوب، او واقعاً چیزهای بدیهی را بیان می کرد، و این کار را در زمانی انجام می داد که معتقد بود بحث هندی ها ادامه یافته است. اما دلیل دیگری هم وجود داشت - او سعی داشت به مخاطبان هندی بگوید که ایالات متحده خواسته های بیشتری از هند خواهد داشت. برای مثال، او آشکارا گفت که ایالات متحده میخواهد هند به تحریمهای یکجانبهاش علیه ایران بپیوندد، در صورتی که روسیه و چین از تحریمهای شدید سازمان ملل حمایت نکنند. او گفت که هند باید خط لوله گاز پیشنهادی خود از ایران را کنار بگذارد. هند اگر بخواهد بخشی از "جهان اول" باشد، باید همه این کارها را انجام دهد. شکی وجود نداشت که او تهدیدی را از نقطه نظر خود به عنوان یک مقام ارشد سابق دولت بوش و (و این کنایه است) به عنوان یک لابی گر حقوق بگیر دولت هند انجام می داد. شرکت او، باربور، گریفیث و راجرز، توسط دولت هند حفظ شده است.
AE: چگونه می توان بیشتر این Rademaker را اثبات کرد در واقع این اعتراف را جدا از شهادت خودت کردی؟
SV: IDSA به دلیل وضعیت غیررسمی خود نمیخواهد وارد بحث و مناقشه شود. بنابراین هیچ کس از آنجا علنا صحبت نخواهد کرد. با این حال، به طور خصوصی، بسیاری از اعضا و محققان آن نه تنها صحت اظهاراتی را که از قول آقای رادمیکر بیان کردم، تأیید کردند، بلکه از تصمیم من برای گزارش این رویداد به زبان هندو نیز تشکر کردند.
ثانیاً، من فکر می کنم مهم است که خود آقای رادمیکر، مردی که در مرکز جنجال قرار دارد، نه من و نه هندو را به نقل قول اشتباه از او متهم نکرده است.
AE: Rademaker به عنوان یک مقام آمریکایی در آن زمان چه موقعیتی داشت دو رای حیاتی هند علیه ایران در برجام؟ آیا او در مذاکرات آمریکا و هند برای توافق همکاری هسته ای شرکت داشت؟
SV: رزومه رسمی او کاملاً واضح است: «در سال 2002، آقای رادمیکر توسط سنا به عنوان دستیار وزیر امور خارجه تأیید شد و از آن زمان تا سال 2006 او در مقاطع مختلف ریاست سه دفتر وزارت امور خارجه، از جمله اداره کنترل تسلیحات را بر عهده داشت. و دفتر امنیت بین المللی و منع اشاعه. او سیاست منع اشاعه را در قبال ایران و کره شمالی و همچنین ابتکار امنیتی اشاعه هدایت کرد. او همچنین گفتوگوهای راهبردی شش ماهه را با روسیه، چین، هند و پاکستان رهبری کرد و در راس هیئتهای آمریکایی در کنفرانسهای بینالمللی متعددی از جمله هفتمین کنفرانس بازنگری معاهده منع گسترش سلاحهای هستهای در سال 7 شرکت کرد.
او ممکن است بخشی از حلقه داخلی مقامات آمریکایی که در مورد توافق ژوئیه 2005 آمریکا و هند مذاکره کردند، نبوده است، اما او رهبری بسیاری از هیئت های آمریکایی را در گفتگوهای راهبردی با هند، از جمله بحث در مورد موضوعات هسته ای و اشاعه هسته ای، بر عهده داشت.
در واقع، او در ژوئن 2005 برای گفتگوهای رسمی در مورد مسائل اشاعه در دهلی بود و نظر عمومی حتی در این صورت اگر هند با خط لوله گاز ایران پیش برود، اشتباه می کند. اکونومیک تایمز در 18 ژوئن 2005 به نقل از او گفت: "ما فکر می کنیم که [خط لوله] یک اشتباه است. این امر درآمد نفتی را برای ایران فراهم می کند که می تواند مبنای تامین مالی سلاح های کشتار جمعی باشد.
رادمیکر بهعنوان مسئول کنترل تسلیحات در وزارت امور خارجه در سالهای 2005-2006، به طور کامل در حلقه بین سازمانی در مسیر توسعه استراتژیهای «کمربند» برای مقابله با ایران بود، که یکی از آنها انجام هر کاری بود تا اطمینان حاصل شود که هند در کنار آمریکا قرار میگیرد. جلسه مهم سپتامبر 2005 شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی. اگر کسی مانند رادمیکر مایل است تصدیق کند که آرای هند در آنجا "اجباری" بوده است، شکی نیست که این انعکاس دقیقی از تصور درون دولت بوش در آن روزها است.
AE: چرا توافق هسته ای با آمریکا برای دولت اینقدر مهم است؟ هند به خود اجازه دهد از سوی آمریکا مجبور شود علیه ایران رای دهد؟
این یکی از آن اشتباهات راهبردی است که ادعاهای دولت هند در مورد موقعیت قدرت بزرگ برای هند را تضعیف می کند. کشوری به وسعت هند باید دارای قدرت دیپلماتیک برای بازکردن راهی برای تجارت هسته ای با آمریکا و در عین حال دفاع از رویکرد منطقی و مبتنی بر گفت وگو در قبال موضوع هسته ای ایران باشد. این دو نباید متقابل یکدیگر باشند. هند از انرژی هسته ای برخوردار است. و حق دارد با ایران، کشوری که با آن منافع عمیق فرهنگی، تمدنی و استراتژیک مشترک دارد، روابط سودمند متقابل داشته باشد. از نظر انرژی، انرژی هسته ای - حتی اگر همکاری وعده داده شده محقق شود - فقط می تواند در درازمدت پاسخی به نیازهای هند باشد. در کوتاه مدت و میان مدت، چشم انداز رشد هند بیشتر به دسترسی به هیدروکربن ها از سبدی ترکیبی از منابع، از جمله ایران، بستگی دارد. اینکه چرا هند باید همراهی کند و حرکت واشنگتن را برای رویارویی با آن کشور تسهیل کند، یک راز است.
AE: این واقعیت که ایالات متحده تلاش کرد هند را وادار کند که علیه ایران در هیئت مدیره آژانس بین المللی انرژی اتمی رای دهد، مسلما ثابت شده است. در واقع، همانطور که می دانید، دیوید سی. مولفورد، سفیر ایالات متحده در هند، به عنوان مثال، همانطور که بی بی سی در 26 ژانویه 2006 گزارش داد، به عنوان مثال به هند هشدار داده است که اگر هند علیه ایران رای نمی داد، توافق هسته ای آمریکا و هند وجود نداشت
در هیئت مدیره آژانس بین المللی انرژی اتمی او واقعاً به خاطر این اظهار نظر توسط دولت هند احضار و توبیخ شد. پس چه چیزی در مورد اعتراف استیون رادمیکر تا این حد قابل توجه است؟ چرا برایش خجالت آورتر است مقایسه هند و ایالات متحده با اظهارات عمومی اولیه سفیر ایالات متحده در سال گذشته؟
SV: خب، Rademaker هم اکنون لابیگر ماست. بنابراین مردم در دولت می پرسند، اگر فردی که قرار است برای ما کار کند اینگونه صحبت می کند، آنهایی که علیه ما کار می کنند باید چه بگویند؟ به همین دلیل است که دولت هند نمی دانست چگونه به آنچه هندو گزارش می کند واکنش نشان دهد. پاسخ تند و تیز آنها این بود که سفیر مولفورد را وادار به انکار اظهارات و حتی انکار Rademaker کنند. اما انکار مولفورد هیچ کس را قانع نکرد. آنها سپس از رابرت بلک ویل، سفیر سابق ایالات متحده در هند خواستند که در یک "مصاحبه اختصاصی" به تایمز آو ایندیا بگوید که ایالات متحده به استقلال هند احترام می گذارد و هیچ راهی وجود ندارد که کسی باور کند که هند می تواند مجبور شود، و اینکه Rademaker اشتباه نقل شده بود بله درسته! اما باز هم هیچ کس این افراد را باور نمی کند.
هفته گذشته آقای بلک ویل به دهلی آمد و کاران تاپار از CNBC از من خواست تا در یک مناظره نیم ساعته درباره توافق هسته ای و ایران به او بپیوندم. من موافقت کردم و او هم همینطور. ظاهرا اما پس از آن بچه های او باید شروع به انجام تکالیف خود کرده باشند. ردیاب IP وبلاگ من تعدادی بازدید از باربور، گریفیث و راجرز را در شب قبل از ضبط برنامه نشان داد. و وقتی به استودیوی تلویزیون آمدم، مجری برنامه به من اطلاع داد که بلک ویل بالاخره به برنامه نمیآید زیرا «گلودرد» دارد.
AE: آیا هیچ یک از احزاب مخالف مطرح کرده است موضوع به هیچ وجه در مجلس؟ اگر نه، چرا که نه؟
SV: اکنون که مجلس در حال برگزاری است، ممکن است این موضوع از سوی اپوزیسیون مطرح شود. جلسه هفته گذشته افتتاح شد و وقت آن با بودجه و برخی مناقشات سیاسی دیگر گرفته شد. اما مسئله ایران یک موضوع زنده است.
AE: اعتراف Rademaker توسط هندو و Times of India فاش شد، اما به نظر می رسد که در هیچ رسانه اصلی غربی گزارش نشده است. چگونه فکر میکنید این اعتراف میتواند بر مشروعیت دو تصمیم شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی تأثیر بگذارد، اولاً برای محکوم کردن ایران عدم پایبندی و سپس گزارش پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد؟
SV: بزرگترین چالش برای مشروعیت رای هند در سپتامبر 2005، رسمی بود.توضیح رأیارائه شده توسط سفیر هند در آژانس بین المللی انرژی اتمی. به یاد داشته باشید، هند به قطعنامهای رأی «آری» داد که ایران را به تعهدات پادمانی خود پایبند نمیدانست و میگوید برنامه هستهای ایران در نتیجه سؤالاتی را مطرح میکند که تهدیدی برای صلح و امنیت بینالمللی است. اما سفیر هند در ابتدا توضیحات خود را اینگونه آغاز کرد: «هیات هندی پیش نویس قطعنامه ای را که روز گذشته توسط اتحادیه اروپا 3 ارائه شده بود، مطالعه کرده است. عناصری در پیش نویس وجود دارد که ما با آنها مشکل داریم... [F] عدم رعایت ایران در چارچوب ماده XII-C اساسنامه آژانس توجیه پذیر نیست. همچنین توصیف وضعیت کنونی به عنوان تهدیدی برای صلح و امنیت بین المللی درست نیست
لطفا آن بیانیه را دوباره آهسته بخوانید! پس چرا هند به قطعنامه ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل (UNSC) در حالی که با دو عامل اصلی مخالف بود رای داد؟ زیرا ظاهراً «زمان بیشتری» برای بررسی پرونده در شورای آژانس بینالمللی انرژی اتمی قبل از ارسال آن به شورای امنیت سازمان ملل متحد داده شده است! توضیح بی معنی بود. این رای زمانی که مربوط به اعتقاد صریح هند مبنی بر عدم پایبندی ایران به آن بود، معنی نداشت. و با این حال، ما به ایران رای منفی دادیم، زیرا به خوبی می دانستیم که ایالات متحده می خواهد موضوع را به شورای امنیت سازمان ملل ببرد و در نتیجه آژانس بین المللی انرژی اتمی را از صندلی راننده خارج کند.
آیا فکر میکنید دیگر کشورهای عضو شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی نیز تحت فشار آمریکا و متحدان اروپایی آن برای رأی دادن به ایران قرار گرفتند؟ اگر چنین است چه شواهدی برای چنین اجباری وجود دارد؟
SV: بی شک. من اخیراً این فرصت را داشتم که با یک هیئت ارشد از یکی از کشورهای اروپایی 5+1 ملاقات کنم. به طور خصوصی، این مقامات که با ایران سر و کار دارند، نسبت به رویکرد فعلی آمریکا بدبین بودند اما گفتند که دولت آنها قادر به مقاومت در برابر فشار واشنگتن نیست. اگر این مورد در مورد یک قدرت بزرگ اروپایی باشد، می توانید سرنوشت اعضای "کمتر" شورای آژانس بین المللی انرژی اتمی را تصور کنید.
AE: با توجه به تهدیدات عمومی سفیر ایالات متحده علیه دولت هند در ژانویه 2006، میتوان انتظار داشت که دکتر البرادعی، مدیر کل آژانس بینالمللی انرژی اتمی هر گونه رأیی علیه ایران در شورای حکام آژانس در 4 فوریه 2006 را غیرقانونی اعلام کند. در اینجا قیاس با دادگاهی است که در آن حکم علیه متهم با اجبار شاهدان یا اعضای هیئت منصفه صادر می شود؟
SV: من معتقدم که کل آرا در سپتامبر 2005 و فوریه 2006 بر اساس اساسنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی بود. به سادگی هیچ توجیهی برای ارسال پرونده ایران به شورای امنیت وجود نداشت. مشکل بزرگتر این است که موضوع آنقدر سیاسی شده است که خود دبیرخانه آژانس نمی تواند تحت معیارهای عینی عمل کند. منظورم این است که انتظار می رود بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی تایید کنند که ایران هیچ فعالیت هسته ای اعلام نشده ای ندارد. با توجه به فضای فعلی هیستری دستکاری شده سیاسی، هیچ بازرس آژانس بین المللی انرژی اتمی، با بهترین نیت، صدور چنین گواهینامه ای را آسان نخواهد کرد، حتی اگر ایران 200 درصد همکاری کند. قضیه اصلی اینه. مانند عراق، ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی موظف شدهاند که یک موضوع منفی را ثابت کنند.
AE: زمانی که رهبران غربی ایران را متهم می کنند که هسته ای خود را پنهان کرده است برنامه 18 ساله آنها هرگز به تلاش های سیستماتیک آمریکا پس از انقلاب 1979 ایران برای جلوگیری از دولت ها و شرکت های غربی و غیرغربی، برخلاف ماده XNUMX قانون اساسی اشاره ای نکرده اند. پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای، برای همکاری با ایران در توسعه فناوری هسته ای غیرنظامی خود. آیا شورای حکام آژانس تا به حال به این تخلفات آمریکا در هنگام بحث درباره پرونده ایران رسیدگی کرده است؟
SV: من در مورد موضوع انکار آمریکا از حقوق ایران تحت NPT به دهه 1980 نوشتم. هندو در 22 اوت 2006.
از آنجایی که اساسنامه آژانس بینالمللی انرژی اتمی آژانس را متعهد به ارائه کمکهای فنی به کشورهای عضو میکند، تیمی از کارشناسان به ایران سفر کردند تا با دانشمندان ENTEC، مؤسسه اتمی ایران که در سال 1974 با کمک فرانسه برای کار بر روی چرخه سوخت تأسیس شد، تعامل کنند. طبق حساب ارائه شده توسط مارک هیبز در سوخت هسته ایکارشناسان آژانس بینالمللی انرژی اتمی، یکی از معتبرترین خبرنامههای صنعت هستهای بینالمللی، توصیه کردند که آژانس به ENTEC کمک کند تا به دانشمندان خود کمک کند تا بر کمبود تجربه عملی خود غلبه کنند. آنها همچنین پیشنهاد کردند که آژانس بین المللی انرژی اتمی خدمات کارشناسی در تعدادی از زمینه ها از جمله چرخه سوخت ارائه دهد.
اما کمک وعده داده شده آژانس هرگز محقق نشد. به گفته آقای هیبز: «منابع گفتند زمانی که در سال 1983 توصیههای یک مأموریت آژانس بینالمللی انرژی اتمی در ایران به برنامه همکاری فنی آژانس منتقل شد، دولت ایالات متحده پس از آن «مستقیماً مداخله کرد» تا آژانس را از کمک به ایران در تولید UO2 منصرف کند. و UF6. یک مقام سابق آمریکایی گفت: «ما آن را در مسیر خود متوقف کردیم». ایران با مخالفت آژانس بینالمللی انرژی اتمی، توافقی را با آرژانتین امضا کرد، اما واشنگتن در سال 1992 بوئنوس آیرس را مجبور به عقبنشینی کرد.
AE: پیامد چنین سوء استفاده آمریکا از آژانس بینالمللی انرژی اتمی برای آینده آژانس و NPT چیست؟
SV: من معتقدم استراتژی ایالات متحده این است که ایران را چنان ناامید کند که رهبری ایران در محکوم کردن آژانس بین المللی انرژی اتمی و NPT و خروج از هر دو به دام افتاده باشد. نیازی به گفتن نیست که رویکرد ایالات متحده به جای کمتر شدن احتمال وقوع انفجار هسته ای بیشتر است. با خطرات اشاعه باید از طریق ترکیبی از اصلاحات فنی، قانونی و سیاسی مقابله کرد. همه کشورها، چه در NPT یا خارج از آن، حق دارند چرخه سوخت را دنبال کنند. کشورهای NPT باید تضمین کنند که این چرخه صلحآمیز است و بازرسیهای آژانس نیز همین موضوع را تأیید میکنند. ایالات متحده می خواهد این حق را لغو کند. ایران یک نمونه آزمایشی است. اما در سال های آینده افراد دیگری نیز وجود خواهند داشت.
AE: روزنامه نگاران، فعالان صلح و قانونگذاران ضد جنگ در کشورهای غربی چگونه باید از اعترافات رادمیکر برای مخالفت با ایالات متحده در استفاده از شورای امنیت سازمان ملل برای به دست آوردن پوششی از مشروعیت برای جنگ علیه ایران استفاده کنند؟
SV: آنها باید اظهارات او را تا حد امکان به طور گسترده منتشر کنند. ایالات متحده تمام راه های مقابله با ایران را کنار می کشد. جهان باید به هر قیمتی از احتمال وقوع یک جنگ غیرقانونی و فاجعه بار دیگر جلوگیری کند.
سیذارت واراداراجان دستیار سردبیر هندو، معتبرترین و معتبرترین روزنامه انگلیسی زبان هند است. نوشتههای او در مورد موضوع هستهای ایران برنده مدال نقره یادبود الیزابت نوفر برای برتری در گزارشگری در سال 2005 شد، جایزهای معتبر که توسط انجمن خبرنگاران سازمان ملل در نیویورک اعطا شد. وب سایت شخصی او است http://svaradarajan.blogspot.com/ و به او می توان رسید [ایمیل محافظت شده]
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا