ناآگاهی گسترده اکثر آمریکایی ها در مورد آفریقا یک پدیده دیرینه است که از بالا به پایین تداوم یافته است. در سال 2008، کارمندان کمپینی که مأمور شدند با سارا پیلین درگیر شوند، از ترس مردم متوجه شدند که او فکر میکند آفریقا کشور بزرگی است. در سال 2001، رئیس جمهور جورج دبلیو بوش در یک گردهمایی در سوئد گفت: "آفریقا کشوری است که از بیماری باورنکردنی رنج می برد." معاون رئیس جمهور جو بایدن که در اجلاس سران آمریکا و آفریقا در سال 2014 صحبت می کرد، گفت: "دلیلی وجود ندارد که ملت آفریقا به صفوف مرفه ترین کشورهای جهان بپیوندد." این دو بار در یک جمله است، جو.
پس از کشته شدن چهار سرباز نخبه آمریکایی در یک کمین در نیجر چند هفته پیش، و پس از اینکه پرزیدنت ترامپ با ابراز تسلیت به خانوادههای قربانیان، به موضوعی داغ در سیاست آمریکا تبدیل شد. فراتر از علوفه تب دار تحقیر ریاست جمهوری، این سوال عمیق تر وجود دارد: آن چهار سرباز در نیجر چه می کردند؟
لیندسی گراهام، سناتور جمهوریخواه کارولینای جنوبی، که در کمیته نیروهای مسلح که بر پنتاگون نظارت میکند، حضور دارد، ظاهرا تازه فهمیدم ایالات متحده تقریباً 1,000 سرباز مستقر در نیجر دارد. وقتی از او پرسیدند چرا آنها آنجا بودند، او پاسخ استانداردی را داد که همیشه در عصر مجوز استفاده از نیروی نظامی می شنویم: مبارزه با تروریست ها.
در واقع، ایالات متحده برخی از آنها را دارد نیروهای 6,000 تقریباً در تمام کشورهای آفریقایی گسترش یافته است، با تمرکز زیاد در یک سوم میانی قاره، جایی که گروه هایی مانند داعش، القاعده، بوکوحرام و الشباب بیشتر فعال هستند. نیروهای ویژه ایالات متحده در هر زمان، تقریباً 100 مأموریت را در آفریقا انجام می دهند، ظاهراً به نام کشوری که از آن عملیات می کنند. می نویسد: «در سال 2006، تنها 1 درصد از کل کماندوهای آمریکایی مستقر در خارج از کشور در آفریقا بودند. روزنامه نگار نیک تورس. در سال 2010، 3 درصد بود. تا سال 2016، این تعداد به بیش از 17 درصد افزایش یافت. در واقع، طبق دادههای ارائهشده توسط فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده، اکنون تعداد پرسنل عملیات ویژهای که به آفریقا اختصاص داده شدهاند، بیش از هر جا به جز خاورمیانه است.»
تورس گزارش می دهد که این در راس یک جنگ هواپیماهای بدون سرنشین گسترده و پنهانی است که در آفریقا توسط ایالات متحده به راه انداخته شده است. به گفته فرماندهی آمریکا در آفریقا (AFRICOM)، تنها یک پایگاه هواپیماهای بدون سرنشین ایالات متحده در آفریقا وجود دارد که در کمپ لمونیر در جیبوتی واقع شده است، که مدت کوتاهی پس از حملات 11 سپتامبر به عنوان نقطه پرش تاکتیکی برای اقدامات نظامی در خاورمیانه تأسیس شد. . با این حال، تورس توانست فهرستی از بیش از 60 پایگاههای پهپادها و دیگر پایگاههای در حال حاضر در قاره آفریقا، که همه آنها کاملاً فعال هستند.
جای تعجب نیست که پیمانکاران نظامی و امنیتی خصوصی (PMSC) نیز چنین کاری را انجام می دهند کسب و کار پررونق در آفریقا. به هر حال، کل مفهوم پیمانکار نظامی مدرن در آفریقا توسط بریتانیایی ها، هلندی ها و البته آمریکایی ها بیش از 50 سال پیش در مکان هایی مانند آفریقای جنوبی، آنگولا و کنگو بلژیک اختراع شد. هدف آنها امروز دو چیز است: خدمت به عنوان یک ساختار ساکت و بدون مزاحمت برای نیروهای ایالات متحده، و تامین امنیت برای مین ها و سایر عملیات های بسیار سودآور که به دنبال تامین منابع عظیم قاره هستند.
احتمال اینکه کبالت موجود در گوشی هوشمند شما توسط شرکتی استخراج شده باشد که از یک PMSC در زمین برای دفاع از منافع خود استفاده میکند و در صورت لزوم اغلب با خشونت انجام میشود، شانس بیشتری دارد. این یک وضعیت ناپایدار خطرناک است. برای مثال، در آفریقای جنوبی، پیمانکاران نظامی خصوصی بیشتر از تعداد ارتش دائمی دولت
و بنابراین، سربازان آمریکایی در سرتاسر قاره پراکنده شدهاند، ظاهراً برای آموزش نیروهای نظامی دهها کشور، در حالی که پیمانکاران - Kellog Brown & Root، Daamco USA، Praemittas Group و R4 Inc.، به نام چند مورد - پشتیبانی عضلانی ارائه میدهند. حتی زمانی که آنها با تامین منافع تجاری سودهای کلانی به دست می آورند. دخالت آمریکا در آفریقا از سال 2001 به شدت افزایش یافته است، از طریق دولت های سه رئیس جمهور مختلف، و هیچ نشانه ای از کندی نشان نمی دهد.
در واقع، برای یک مجتمع صنعتی نظامی که همیشه برای بهره برداری از «بازارهای» بیشتر حریص است، آفریقا نمایانگر یک مرز کاملاً جدید از امکانات است. یک بازی تاج و تخت در آفریقا بین ایالات متحده، چین، فرانسه (که از اورانیوم آفریقا برای سوخت 75 درصد برق خود استفاده می کند) و سایر کشورهای غیر آفریقایی، در قرن بیست و یکم در حال انجام است. نمایش سایه ها استعمار و امپریالیسم که بسیاری از قاره را برای نسلها در دستان آشفته جنگ سالاران و مستبدان مسلح غرب قرار داده است. باید توجه داشت که کشورهایی که بیشتر درگیر هستند، فروشندگان پیشرو تسلیحات و سخت افزار نظامی در جهان هستند.
هوراس کمبل، محقق صلح و عدالت و استاد مطالعات آفریقایی آمریکایی و علوم سیاسی در دانشگاه سیراکیوز، "آفریقایی ها این رقابت را بر سر قلمرو خود نمی خواهند." به Democracy Now توضیح داد! «آنچه آفریقاییها میخواهند غیرنظامی کردن قاره و پایان دادن به نقش دوگانه فرانسه، اتحادیه اروپا و ایالات متحده در این به اصطلاح جنگ علیه تروریسم است. مردم آفریقا برای بازسازی پول میخواهند تا در کشوری مانند سومالی، هر سنتی که برای جنگ با تروریسم استفاده میشود، صرف ساختن مدارس شود و سپس عملیات پلیس علیه الشباب به کار گرفته شود.»
برای ایالات متحده، متحدان غربی و حتی دشمنانش، سیاست در قبال آفریقا تماماً به پول - معدن، نفت، چوب - و در مورد گلوله است که هزینه دارد. ماشین جنگ باید تغذیه شود، همه عاشق گوشیهای هوشمندشان هستند و هیچکس اینجا نمیداند آنجا چه خبر است. این را بدانید: ما چکمههای نظامی و پیمانکاری روی زمین در آفریقا تا تمام نقاط قطبنما داریم و هواپیماهای بدون سرنشین هوا را پر میکنند. مشارکت ما هر روز بیشتر می شود و سرعت عملیات نیروهای ویژه ما در آنجا داغ است.
همه اینها، و با این حال، بسیاری از ما - حتی آنهایی که در جنبش صلح و عدالت اجتماعی هستیم - در جهل و ناآگاهی مبهم در مورد آفریقا و آخرین غارتگران آن، نه به جنبش های مقاومت آن، غوغا می کنیم.
به نظر میرسد در چپ غربی در مورد جنبشها، تاریخها و کنشگریهای کنونی در کشورهای آفریقایی کمبود توجه – یا بهتر است بگوییم، توجه کافی برای خودآموزی، تحقیق و اقدام – وجود داشته باشد. دوین اسپرینگر می نویسد برای حقیقت برای قرار دادن اقداماتمان در جایی که شعارمان است، باید به گونهای پیش برویم که مطالعات تاریخ، تئوری و رویدادهای کنونی را شامل کارهای مهم اجتنابناپذیر انقلابیون آفریقایی و مصائب کنونی کشورهای آفریقایی و مردمی کنیم که در آن زندگی میکنند. قاره."
به اصطلاح جنگ علیه تروریسم - که برای سربازانی که با آن مبارزه می کنند به عنوان "جنگ برای همیشه" شناخته می شود - یک جبهه دیگر نیز دارد که با همان منافعی که افغانستان، عراق و سوریه را برای ما به ارمغان آورده است. مگر اینکه این اینرسی خنثی شود، در قاره قاره ای انتظار بیشتری را داشته باشید. آن چهار نیروی زبده ای که جان باختند و با چنین جنجالی به خانه بازگشتند، تنها آغاز راه هستند.
ویلیام ریورز پیت سردبیر ارشد و ستون نویس اصلی در Truthout است. او همچنین نویسنده نیویورک تایمز و پرفروشترین نویسنده سه کتاب در سطح بینالمللی است: جنگ علیه عراق: آنچه تیم بوش نمیخواهد شما بدانید, بزرگترین فتنه سکوت است و House of Ill Repute: تاملی در مورد جنگ، دروغ و شهرت ویران شده آمریکا. کتاب چهارم او، ویرانی جمعی عراق: چرا اتفاق می افتد و چه کسی مسئول است، با همکاری نوشته شده است دهر جمیل، اکنون در آمازون در دسترس است. او در نیوهمپشایر زندگی و کار می کند.
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا