پس از خونریزی وحشتناک در جبهه های جنگ، تب شروع به فروکش کرد. مردم با چشمانی سردتر و سخت‌تر از آن ماه‌های اول شور و شوق به جنگ می‌نگریستند، و حس همبستگی آنها ضعیف‌تر شد، زیرا هیچ‌کس نمی‌توانست نشانه‌ای از «پاکسازی اخلاقی» بزرگی را ببیند که فیلسوفان و نویسندگان آنقدر با شکوه اعلام کرده بودند. .

- استفان تسوایگ، دنیای دیروز

استفان تسوایگ، انسان‌گراترین نویسندگان اروپایی بین جنگ‌ها، به عنوان یک اتریش-مجارستانی وفادار با جنگ جهانی اول روبرو شد. یعنی نه با دشمنان رسمی انگلیس و فرانسه، بلکه با خود جنگ مخالفت کرد. جنگ کشورش را ویران می کرد. او با پیوستن به هنرمندان دیگر در دو طرف سنگر، ​​از قتل همنوع خود امتناع کرد.

در سال 1917، دو کاتولیک برجسته اتریشی، هاینریش لاماش و ایگناز سیپل، برنامه های خود را برای مانور دادن امپراتور کارل به یک صلح جداگانه با بریتانیا و فرانسه به تسوایگ محرمانه گفتند. لاماش به تسوایگ گفت: "هیچکس نمی تواند ما را به خاطر بی وفایی سرزنش کند." ما بیش از یک میلیون کشته متحمل شده ایم. به اندازه کافی انجام داده ایم و فداکاری کرده ایم! کارل شاهزاده پارما، برادر شوهرش را به ژرژ کلمانسو در پاریس فرستاد.

هنگامی که آلمانی ها از تلاش متحد خود برای خیانت مطلع شدند، کارل از این کار خودداری کرد. زوایگ نوشت: «همانطور که تاریخ نشان داد، این آخرین فرصتی بود که می‌توانست امپراتوری اتریش-مجارستان، سلطنت و در نتیجه اروپا را در آن زمان نجات دهد». تسوایگ که در سوئیس برای تمرین نمایشنامه ضدجنگش ارمیا و دوست فرانسوی اش، برنده جایزه نوبل، رومن رولان، از نویسندگان دیگر خواستند قلم خود را از سلاح تبلیغاتی به ابزار آشتی تبدیل کنند.

اگر قدرت‌های بزرگ به تسوایگ در اتریش-مجارستان، رولان در فرانسه و برتراند راسل در بریتانیا توجه می‌کردند، ممکن بود جنگ قبل از نوامبر 1918 به پایان برسد و جان یک میلیون جوان را حفظ کند.

صلح‌جویان در سوریه در حال کشف کاری هستند که تسوایگ تقریباً یک قرن پیش انجام داده است: صداها و طبل‌ها دعوت به عقل را خفه می‌کنند. چند روز پیش در گزارشی در وب‌سایت Open Democracy گزارش شد که تظاهرکنندگان در محله بستان القصر در حلب که تحت کنترل شورشیان است شعار می‌دادند: «همه ارتش‌ها دزد هستند: رژیم، [ارتش آزاد سوریه] و اسلام‌گرایان».

شبه نظامیان مسلح جبهة النصره، جناح اسلامگرای مورد حمایت عربستان سعودی و از سوی ایالات متحده تروریستی تلقی می شوند، آنها را با شلیک گلوله متفرق کردند. در هر دو طرف، کسانی که خواستار مذاکره بر سر خونریزی هستند، به حاشیه رانده شده و بدتر هستند.

رژیم اوروا نیاربیا، فیلمساز و فعال را به دلیل اعتراضات مسالمت آمیزش دستگیر کرد. پس از آزادی، او به قاهره گریخت تا به درخواست تغییر بدون خشونت ادامه دهد. دکتر زیدون الزعبی، دانشگاهی که تنها سلاحش کلمات بود، اکنون به همراه برادرش صهیب در یکی از مراکز امنیتی رژیم سوریه در حال از بین رفتن هستند. (اگر تعجب می‌کنید که این به چه معناست، از سیا بپرسید که چرا مظنونان را به سوریه تحویل می‌داد.)

سوری هایی که با سرکوب رژیم بزرگ شده اند، در حال کشف وحشیگری بی رحمانه زندگی در مناطق "آزاد شده" هستند. غیث عبدالاحد، خبرنگار گاردین، هفته گذشته در نشست 32 فرمانده ارشد در حلب شرکت کرد. یک سرهنگ سابق رژیم که اکنون فرماندهی شورای نظامی حلب را برعهده دارد به همرزمانش گفت: "حتی مردم از ما خسته شده اند. ما آزادی خواه بودیم، اما اکنون ما را محکوم می کنند و علیه ما تظاهرات می کنند."

هنگامی که در ماه اکتبر در حلب بودم، مردم منطقه فقیر بنی زید از ارتش آزاد سوریه درخواست کردند که آنها را در آرامش رها کند. از آن زمان، نبردهایی بین گروه های شورشی بر سر غارت درگرفت. عبدالاحد در مورد غارت یک مدرسه توسط شورشیان توضیح داد:

مردان برخی از میزها، مبل‌ها و صندلی‌ها را بیرون مدرسه بردند و آن‌ها را در گوشه خیابان انباشته کردند. رایانه‌ها و مانیتورها دنبال شدند.

یک جنگنده غارت را در یک دفترچه بزرگ ثبت کرد. او گفت: «ما آن را در یک انبار ایمن نگهداری می کنیم.

در اواخر هفته، مبل ها و کامپیوترهای مدرسه را دیدم که در آپارتمان جدید فرمانده به راحتی نشسته بودند.

جنگجوی دیگری به نام ابوعلی که چند بلوک مربع از حلب را تحت کنترل دارد، گفت: "آنها ما را مسئول ویرانی می دانند. شاید حق با آنها باشد، اما اگر مردم حلب از ابتدا از انقلاب حمایت می کردند، این کار را انجام می داد. این اتفاق نمی افتاد."

شورشیان، با همفکری حامیان خارجی خود در ریاض، دوحه، آنکارا و واشنگتن، قاطعانه به نفع جنگ رد کرده اند. معاذ الخطیب، رهبر ائتلاف ملی جدید سوریه، آخرین درخواست اخضر ابراهیمی نماینده سازمان ملل و سرگئی لاوروف خارجی روسیه برای شرکت در مذاکرات با دولت سوریه را رد کرد. آقای الخطیب اصرار دارد که بشار اسد از سمت خود کناره گیری کند به عنوان پیش شرط مذاکرات، اما مطمئناً آینده اسد یکی از اصلی ترین موضوعات مورد بحث است.

شورشیان که آقای الخطیب هیچ کنترلی بر آنها ندارد، در تقریباً دو سال نبرد نتوانستند آقای اسد را شکست دهند. بن بست در میدان نبرد استدلال می کند که مذاکره برای شکستن بن بست از طریق پذیرش انتقال به چیز جدید. آیا ارزش کشتن 50,000 سوری دیگر را دارد تا آقای اسد را از انتقالی که منجر به کناره گیری او می شود دور نگه دارد؟

هنگامی که جنگ جهانی اول با کشته شدن نزدیک به 9 میلیون سرباز به پایان رسید و تمدن اروپایی برای وحشیگری نازیسم آماده شد، مبارزه این از دست دادن را توجیه نکرد. عواقب خونین کمی بهتر بود. تسوایگ نوشت: "زیرا ما باور داشتیم - و تمام جهان با ما باور داشتند - که این جنگ برای پایان دادن به همه جنگ ها بود، وحشی که دنیای ما را ویران می کرد رام شد یا حتی سلاخی شد. ما به بزرگواری رئیس جمهور وودرو ویلسون اعتقاد داشتیم. برنامه‌ای که مال ما هم بود؛ ما در آن روزها که انقلاب روسیه هنوز در ماه عسل آرمان‌های انسانی خود بود، نور ضعیف سپیده‌دم را در شرق می‌دیدیم. می‌دانم ما احمق بودیم.»

آیا کسانی که سوری ها را به جنگ و جنگ سوق می دهند، به جای رویارویی با یکدیگر بر سر میز مذاکره، کمتر احمق هستند؟

چارلز گلس نویسنده چندین کتاب در مورد خاورمیانه است، از جمله قبایل با پرچم و جبهه شمالی: خاطرات جنگ عراق. او همچنین یک ناشر تحت عنوان چاپ لندن کتاب های چارلز گلس است

یادداشت ویرایشگر: این مقاله برای تصحیح یک خطای قالب بندی اصلاح شد.

---