منبع: Venezuelanalysis.com
هفته دوم اسفند بود. ویروس کرونا ماه ها در چین، هفته ها در اروپا و به آمریکای لاتین رسیده بود. در همین حال، در ونزوئلا، یک کمپین رسانه ای متمرکز بر پیشگیری در جریان بود. رسانههای دولتی مدام صدای جینگ میزنند و از ما میخواهند، در کشوری که بوسه و در آغوش گرفتن تنها چیزی است که هرگز کم نیست، بدون تماس فیزیکی به یکدیگر سلام کنیم: «اگر دوستی را دیدید و میخواهید به او سلام کنید: سلام نظامی. اگر می خواهید او را در آغوش بگیرید اما نمی توانید: آرنج خود را بکوبید. و اگر دوستی پیدا کردید که مدتی است ندیده اید: به او سلام کنید که انگار ژاپنی هستید» [یادداشت مترجم: به اسپانیایی قافیه است] همه در حال قدم زدن بودیم و آن را در سرمان زمزمه می کردیم. با این حال، هر بار که دوستی را می دیدیم، او را خفه می کردیم. به هر طریقی، ما قبول نکردیم که ویروس به اینجا هم برسد.
صبح روز جمعه سیزدهم، یکی از دوستانی که برای ایالت کار می کند به من هشدار داد که اعلامیه ای قریب الوقوع تعلیق فعالیت های کاری و اعمال قرنطینه اجتماعی است [دو روز بعد قرنطینه سراسری اعمال شد]. به دنبال هشدار او، و قبل از اینکه بدانم چه اقداماتی اجرایی خواهد شد، برای اطمینان از اینکه میتوانم در خانه زنده بمانم، بیرون رفتم تا چیزهایی بخرم.
سناریوهای پیچیده زیادی در سرم می چرخیدند. در ونزوئلا، سیستم مراقبت های بهداشتی عمومی در وضعیت بسیار بدی قرار دارد و تحریم ها اجازه واردات لوازم مورد نیاز ما برای مقابله با این بحران را نمی دهد. و در مقیاس کوچکتر، در ونزوئلا خرید همیشه زمان کمی است. بنابراین، هیچ خانوادهای برای تحمل یک دوره طولانی، آذوقه، غذا و غیره نخواهد داشت و اکثر آنها پولی برای تهیه یکباره آن ندارند.
سناریوها در ذهنم فاجعه آمیزتر شدند. و برخی در واقع اتفاق افتاد. ایالات متحده نه تنها در رفع محاصره شکست خورد، بلکه دور جدیدی از تحریم ها را اعمال کرد. صندوق بین المللی پول درخواست ناامیدانه دولت ونزوئلا را رد کرد. ما مجبور بودیم برای دریافت کیت های پزشکی لازم به سازمان بهداشت جهانی، سازمان بهداشت پانامریکن، روسیه و چین اعتماد کنیم. علاوه بر این، قیمت نفت بینالمللی به زیر 30 دلار در هر بشکه رسید، خردهفروشان قیمت محصولات پرتقاضا (ماسک صورت، الکل، ژل ضدعفونی کننده و مواد غذایی) را افزایش دادند. با این حال، دولت به وظیفه خود عمل کرد. فوراً وارد عمل شد و برای جلوگیری از اشتباهات سایر کشورها و جلوگیری از فروپاشی سیستم مراقبت های بهداشتی تحت محاصره ما، اقدامات «شدید» را اعمال کرد. و مهمتر از آن، مردم در انجام اهداف خود کوتاهی نکردند.
طبق گفته دولت، در عرض چند روز، نه تنها قرنطینه جمعی در سطح 90 درصد رعایت شد، بلکه تمام عشق خود را به تلفنها، رسانههای اجتماعی، کار از خانه، مراقبت از یکدیگر منتقل کردیم.
معلمان مدرسه، عمدتاً زن، برنامههای مطالعه را در زمان بیسابقه ایجاد کردند تا بچهها بتوانند از خانه به یادگیری ادامه دهند، علیرغم مشکلاتی که در ارتباط از راه دور ما وجود دارد، بهویژه در خارج از مراکز بزرگ شهری.
خیاطان سازمان های مردمی به سرعت به طور داوطلبانه ماسک های صورت ساخته شده از پارچه را تولید و توزیع کردند.
هزار فرمول برای تولید ژل ضد عفونی کننده به صورت آنلاین به اشتراک گذاشته شد.
رهبران سازمان های مختلف قدرت پروتکل های امنیتی ایجاد کردند به طوری که [بستن] جعبه غذا به هر خانواده تحویل داده می شود. به همین ترتیب، آشپزها در مدارس دولتی «برنامه غذای مدرسه» را فعال نگه داشته اند، آشپزی می کنند و والدین برای بچه هایشان غذا می گیرند. در روستاهای کوچکتر حتی غذا را خودشان تحویل می دهند.
پزشکان شروع به ارائه کنفرانس های ویدئویی و مشاوره آنلاین رایگان کردند.
سرآشپزها بهترین دستور العمل های خود را به اشتراک گذاشته اند، روانشناسان از دادن توصیه های مفید دست برنداشته اند، و طنز بی نظیر ونزوئلایی با شکوه تمام به ما کمک کرده تا از این وضعیت عبور کنیم.
مردم ما که مورد انگ رسانه های جریان اصلی قرار می گیرند، برای کشتن یکدیگر در فروشگاه ها بیرون نرفتند. و برخلاف کلیشه مبتذلی که ایجاد شد، ونزوئلا کشوری نبود که دستمال توالت در آن تمام شود.
مشاغل آزاد [مثل من] و کارگران اقتصاد غیررسمی، از جمله تعداد بی پایانی از دستفروشان خیابانی، رانندگان تاکسی و غیره، درآمد ما مسدود شده است. اما می دانیم که از گرسنگی نمی میریم، زیرا همبستگی در هر گوشه ای از کشور زنده و زنده است.
ویروس کرونا در شرایط کنونی ما وضعیت بسیار چالش برانگیز و خطرناکی را نشان میدهد و بسیاری از افراد به دلیل تأثیر تحریمهای مرگبار در بخش کوچکی جان خود را از دست خواهند داد. اما ونزوئلا در 20 سال گذشته درس های تاریخی زیادی آموخته است. ما از اعتصاب نفت، کودتا، مرگ چاوز، اعتراضات خیابانی خشن، قطع برق گسترده، محاصره اقتصادی، و حتی تحمیل دومین «رئیسجمهور» (خودخوانده) جان سالم به در بردهایم. ما قادر به مقابله با ویروس کرونا خواهیم بود. ما می توانیم هر چیزی را اداره کنیم. و شما هم می توانید. ما غلبه خواهیم کرد!
جسیکا دوس سانتوس یک استاد دانشگاه، روزنامهنگار و نویسنده ونزوئلا است که آثارش در رسانههایی مانند RT، مجله Épale CCS و Investig'Action منتشر شده است. او نویسنده کتاب Caracas en Alpargatas (2018) و استاد دانشگاه است. او برنده جایزه روزنامه نگاری Aníbal Nazoa در سال 2014 و جوایز افتخاری در جایزه ملی روزنامه نگاری سیمون بولیوار در سال های 2016 و 2018 دریافت کرد.
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا