یک بار تابلوی اعتراضی دیدم که یک سوال احتمالاً نابهنگام می‌پرسید: «کمونیسم مرده است. آیا سرمایه داری بعدی است؟» اگر پاسخ «بله» است، چه طرح اقتصادی مناسبی ممکن است جای آن را بگیرد؟

Parecon: Life After Capitalism اثر مایکل آلبرت یک پیشنهاد می دهد
پاسخ: اقتصاد مشارکتی، اقتصادی که شامل به اشتراک گذاری وظایف توانمندسازی و سلب قدرت و تخصیص از طریق یک سری دور برنامه ریزی مشارکتی است. آلبرت، نویسنده و مدیر وب سایت مجله Z (www.zmag.org) دوازده سال نوشتن و تفکر در مورد پارکون با Parecon به اوج خود می رسد.

آلبرت ابتدا به برخی اصول می پردازد، سپس به طور مداوم به گاوهای اقتصادی مقدس در سمت راست (بازارها عوامل خارجی مهم را نادیده می گیرند) و در سمت چپ (برنامه ریزی مرکزی دیکتاتوری است، منطقه گرایی زیستی بسیار مبهم است) راهنمایی می کند. او سپس پارکون را به تفصیل شرح می دهد، نمونه هایی از زندگی در پاراکون را بیان می کند، سپس به انتقادات مختلف علیه پاراکون می پردازد. در سرتاسر کتاب، آلبرت با طراوت و طراوت، تابوهای مختلف را نادیده می گیرد و چشم اندازی از فردایی بهتر را ایجاد می کند. این دیدگاه در بسیاری از نمونه‌های فعلی و گذشته، که برخی از آنها در وب‌سایت parecon ظاهر می‌شوند، ریشه دارد.www.parecon.org).

با خواندن Parecon، من به طور کنجکاوی یاد مانیفست سرمایه داری و آزادی میلتون فریدمن افتادم، اگرچه فریدمن و آلبرت از نظر سیاسی سال نوری از هم فاصله دارند و خواندن Parecon بسیار آسان تر است. کتاب فریدمن شعله های جهانی نئولیبرالیسم (بازارهای لجام گسیخته) را شعله ور ساخت. با ترجمه به 11 زبان در حال حاضر، Parecon ممکن است شعله های فزاینده واکنش ضد نئولیبرالی در سراسر جهان را شعله ور سازد. اگر اقتصاد جهانی در حالی که مردم تشنه جایگزین‌های بهتری هستند به فروپاشی ادامه دهد، ممکن است خواندن Parecon برای مدتی اجباری باشد.

---