از بین بردن مالاریا از یک منطقه از نظر فنی ساده است. حداقل در تئوری. شما توانایی پشهها را در نیش زدن افراد کاهش میدهید، هر قربانی بیمار را با داروهای درمانی درمان میکنید و از وارد کردن انگلهای جدید به منطقه توسط افراد آلوده جلوگیری میکنید. به خارج از منطقه خود به کار ادامه دهید و در نهایت دیگر مالاریا وجود نخواهد داشت.
اما اگر یک مخزن مخفی از عوامل بیماری زا در بدن حیوانات وحشی وجود داشته باشد که با مداخلات پزشکی غیرقابل دسترسی باشد - مانند تب زرد، وبا، و آنفولانزا، بیماری هایی که بشر هرگز نمی تواند امیدوار باشد که کاملاً از آن رهایی یابد؟
در نتایج گزارش شده در «مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم» در 19 ژانویه، تیمی از مالاریا شناسان از فرانسه و گابن دقیقاً همین را یافته اند. دانشمندان با استفاده از روشهای جدید ردیابی انگلهای مالاریا، با قرار دادن نمونههایی از ادرار و مدفوع در آنالیز PCR، ردپای ژنتیکی بدخیمترین انگل مالاریا - Plasmodium falciparum، که از دهه 1930 بهعنوان یک پاتوژن منحصراً انسانی تصور میشد - در بدن گوریلها یافتند. از کامرون و گابن
همچنین شواهدی از ویتنام و مالزی وجود دارد که نشان میدهد انگلهای مالاریا که قبلاً منحصر به میمونها در نظر گرفته میشد، اغلب میتوانند از خون انسان استفاده کنند.
این اکتشافات مخزن وحشی احتمالی برای بدخیم ترین مالاریا بشر، حدود 130 سال پس از کشف انگل مالاریا، می تواند به این معنی باشد که ریشه کن کردن مالاریا غیرممکن خواهد بود. هنگامی که دانشمندان در دهه 1930 متوجه شدند که میمونها حامل ویروس تب زرد هستند، مجبور شدند امیدهای خود را برای ریشهکن کردن تب زرد کنار بگذارند.
تحقق این امر کار ضد مالاریا را به طور اساسی تغییر خواهد داد. از زمانی که جراح ارتش بریتانیا رونالد راس و جانورشناس ایتالیایی جیووانی گراسی در اوایل قرن بیستم کشف کردند که پشهها انگلهای مالاریا را منتقل میکنند، رویاهای ریشهکنی مالاریا دولتها، رهبران بهداشت عمومی و بشردوستان را وسوسه کرده است.
در سال 2007، بیل و ملیندا گیتس - که بنیادشان اکنون دستور کار بهداشت جهانی را تعیین می کند - اعلام کردند که قصد دارند به مالاریا پایان دهند، جاه طلبی که هم مشارکت بین سازمانی Roll Back Malaria و هم سازمان بهداشت جهانی تایید کردند. بودجه برای این شغل از 100 میلیون دلار در سال در سال 1998 به نزدیک به 2 میلیارد دلار در پایان سال 2009 افزایش یافته است.
بنیاد گیتس از اواخر دهه 150 به محققان واکسن 1990 میلیون دلار کمک کرده است. دهها واکسن آزمایشی مالاریا در آزمایشگاهها در سراسر جهان وجود دارد که پیشرفتهترین آنها از نظر بالینی، Mosquirix، به نظر میرسد که بروز بیماری مالاریا را تا 65 درصد کاهش میدهد.
شرکتهای نفتی مانند ExxonMobil که در غرب آفریقا دچار مالاریا شدهاند، تحقیقات ژنومیک در دانشگاههای غربی را در جستجوی داروهای جدید سرمایهگذاری کردهاند. حتی سرمایهگذاران خطرپذیر مانند ناتان میهروولد، مدیر اجرایی سابق مایکروسافت نیز به آن پیوستهاند.
همه امیدوارند که یک درمان ساده و دائمی پیدا کنند.
اما یافته های جدید این رویا را به چالش می کشد. به این دلیل است که ریشهکن کردن یک بیماری، از چند جنبه مهم، هدفی کاملاً متضاد با کنترل آن است.
هنگامی که رهبران بهداشت عمومی می خواهند بیماری را کنترل کنند، اکثر منابع خود را به حوزه هایی اختصاص می دهند که بیشترین نیاز را دارند. هنگامی که هدف آنها ریشه کنی است، آنها باید منابع خود را در مناطقی که محتمل ترین ریشه کنی آن ها هستند - مناطقی که کمترین نیاز را دارند - خرج کنند.
اگر کمپینهای ریشهکنی شکست بخورند، منابع و سرمایههای سیاسی در کمترین اولویتها با کمترین بار مصرف میشوند.
این دقیقاً همان چیزی است که بیش از 90 کشور پنج دهه پیش با طرحهایی که توسط وزارت امور خارجه ایالات متحده و سازمان بهداشت جهانی ترویج شده بود، در یک کمپین ریشهکنی جهانی مالاریا امضا کردند. پس از صرف بیش از 9 میلیارد دلار معادل امروزی، این کمپین با غلبه بر مالاریا در چند کشور جزیره ای و در کشورهای ثروتمندتر و توسعه یافته تر، پایان یافت و مالاریا بسیار سخت تر همچنان در فقیرترین و دورافتاده ترین مکان ها درگیر است. تیبور لپس، رئیس سازمان جهانی بهداشت، برنامه ریشهکنی ناموفق را «یکی از بزرگترین اشتباهاتی که تا به حال در بهداشت عمومی انجام شده است» خواند.
ریشه کن کردن موفقیت آمیز مالاریا یک دستاورد بزرگ برای سلامت میلیون ها نفر خواهد بود. و تا زمانی که تحقیقات بیشتری انجام نشود، به طور قطع نمی دانیم که آیا گونه های وحشی به عنوان مخزن عمل می کنند و چگونه می تواند بر برنامه های ریشه کنی اثر بگذارد.
اما یادگیری زندگی با مالاریا، برای همیشه، می تواند به دستاوردهایی منجر شود. در حالی که ریشهکنی نیاز به مداخلات ناگهانی برای شکستن چرخه انتقال دارد، که فقط به اندازهای طول میکشد تا انگل از بین برود، یادگیری زندگی با مالاریا به معنای تلاش برای قطع دائمی ارتباط بین پشهها و انسان است.
این به معنای تهیه توری بستر و داروهای ارزان قیمت در کوتاه مدت، ساخت جاده های هموار، زهکشی بهتر، سیستم های آب سالم و مسکن ضد پشه در دراز مدت است. در این مرحله، ممکن است مهم نباشد که چند گونه وحشی ناقل این بیماری هستند، زیرا انسان تا حد زیادی عاری از مالاریا خواهد بود.
سونیا شاه نویسنده اخیراً کتاب "تب: مالاریا چگونه بر بشریت برای 500,000 سال حکومت کرده است."
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا