برای اولین بار در 30 سال گذشته، وزارت محیط زیست در ماه آوریل تصمیم گرفت تحقیقات سراسری را در مورد گاز سمی مورد استفاده ارتش ژاپن قبل و در طول جنگ جهانی دوم آغاز کند.
در نوامبر گذشته، یاسو فوکودا، دبیر ارشد کابینه، در مورد از سرگیری جست و جو منفی صحبت کرد و گفت اقدامات ایمنی در برابر گاز در همه جای ژاپن اتخاذ شده است.
اما ظاهرا این موضع تغییر کرده است. دلیل تغییر عقیده هرچه که باشد، از تصمیم دولت برای بررسی مجدد وضعیت استقبال می کنم.
من معتقدم مسمومیت با آرسنیک ساکنان کامیسو، استان ایباراکی، در ماه آوریل، دولت را بر آن داشت تا موضع خود را تغییر دهد.
ساکنانی که از چاه آب مینوشیدند علائمی مانند سرگیجه و بیحسی در اندامهای خود مشاهده کردند. اعتقاد بر این است که بیماری آنها ناشی از گاز استفراغ است، نوعی گاز سمی که توسط ارتش امپراتوری ژاپن سابق تولید می شود.
اعتقاد بر این است که علائم ناشی از سمیت خود گاز استفراغ نیست، بلکه به دلیل ماده ای است که در نتیجه تجزیه گاز ایجاد می شود.
لوئیسیت، یک مایع مبتنی بر آرسنیک که باعث ایجاد زخم و تاول میشود، پاییز گذشته در بطریهای آبجو قدیمی در ساموکاوا، استان کاناگاوا پیدا شد.
در جستجویی که 30 سال پیش انجام شد، هر دو مورد کامیسو و ساموکاوا کشف نشدند. شش ماه گذشته ناکافی بودن تحقیقات قبلی در مورد این موضوع را آشکار کرده است. من از وزارت محیط زیست می خواهم که این بار جستجوی دقیق تری انجام دهد.
اما موضوع دیگری وجود دارد که باید بدون تأخیر به آن رسیدگی شود: این وزارتخانه باید فوراً گازهای استفراغی که در یک مرکز تفریحی تحت صلاحیت خود در جزیره اوکونو در نزدیکی استان هیروشیما دفن شده است، دفع کند. در این جزیره یک کارخانه تسلیحات شیمیایی قرار داشت که توسط ارتش سابق ژاپن اداره می شد، و جستجوهای گذشته نشان داد که مقادیر زیادی گاز استفراغ در پناهگاه حمله هوایی در جزیره نگهداری می شود.
در زمان ذخیره سازی، گاز با پودر سفید کننده و آب دریا تصفیه شد. اما سمیت آرسنیک تحت تأثیر چنین درمانی قرار نمی گیرد.
در سال 1996، سیستم آبرسانی کوچک جزیره توسط آرسنیک آلوده شد و مجبور شد موقتاً متوقف شود. اگرچه هیچ ارتباط مشخصی با گاز استفراغی مشخص نشده است، همانطور که در کامیسو اتفاق افتاد، آلودگی جدی درست زیر بینی آژانس محیط زیست آن زمان رخ داد.
قبل از انجام یک بررسی سراسری، وزارتخانه باید ابتدا گاز استفراغ را در جزیره دفع کند.
من به دو دلیل خواستار دفع هستم. اول، این وزارتخانه باید انتظارات عمومی را برای مدیریت محیط زیست برآورده کند، و دوم، این فرصتی را برای ژاپن فراهم می کند تا در پیشبرد کاهش تسلیحات شیمیایی ابتکار عمل کند.
کنوانسیون تسلیحات شیمیایی گاز استفراغ را به عنوان یک ماده شیمیایی در جدول خود تعریف نکرده است و این را به صلاحدید هر کشور واگذار می کند که چنین گازهایی را که قبل از سال 1977 در قلمرو خود مدفون شده است دفع کنند.
اما توکیو توافقی با پکن برای دفع گازهای استفراغ کننده همراه با سایر سلاح های شیمیایی که در چین به جا گذاشته است، دارد. این توافق نشان می دهد که ژاپن و چین هر دو گاز استفراغ را به عنوان یک سلاح شیمیایی تحت پوشش کنوانسیون به رسمیت می شناسند. از این نظر، در ترویج خلع سلاح مهم است.
برای اثبات اینکه این توافق فقط یک شیرین کاری دیپلماتیک نیست، بلکه بیانگر قصد توکیو برای پیشبرد کاهش تسلیحات است، دولت باید گازهای استفراغ شده در جزیره اوکونو را دفع کند. این فرصت خوبی برای ژاپن خواهد بود تا نشان دهد که در مورد کاهش سلاح های شیمیایی جدی است.
نویسنده یک استاد دانشگاه کاناگاوا است که در خلع سلاح سلاح های بیولوژیکی و شیمیایی و متخصص برجسته در واحد 731 جنگ بیولوژیکی و شیمیایی ژاپن در زمان جنگ است. او این نظر را به آساهی Shimbun از 23 ژوئن 2003.
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا