خشونت های پیرامون انتخابات فیلیپین، از جمله ترورهای متعدد و بمب گذاری های هدفمند، نگرانی های بین المللی را برانگیخته است. با این حال، مناقشه بر سر انتخابات میان دوره ای 2007 تنها یکی از عناصر بحران سیاسی گسترده ای است که این کشور جزیره ای فقیر با آن مواجه است.
جفری رودن در فیلیپین کالژیان، یک روزنامه دانشجویی مستقل که در دانشگاه توزیع میشود، نوشت: «در زمان تنشهای سیاسی شدید، تداوم ناهمواریهای اقتصادی و گسترش نابرابری اجتماعی، یک چیز روشن شده است: کشور به شدت به یک طرح جدید نیاز دارد. فیلیپین.
رودن دانشجوی فیلیپینی در سرمقالهای که درست قبل از اواسط ماه مه 2007 منتشر شد، نوشت: «حتی اگر باهوشترین رهبران را انتخاب کنیم، اگر قلبهای مردم به رویاهای رفتن به سرزمینهای دور دست بسته باشد، باز هم به پیشرفت نخواهیم رسید». انتخابات دوره ای
آمارهای دولتی از فیلیپین نشان می دهد که صدها هزار فیلیپینی هر ساله برای کار به خارج از کشور، اغلب در شرایط غیر استاندارد در خاورمیانه، آسیا و آمریکای شمالی، ترک می کنند. در واقع، سیاست دولت فعالانه صادرات کارگران فیلیپینی را تشویق می کند.
در کانادا، هزاران کارگر خارج از کشور هر ساله از فیلیپین از طریق برنامه Live-In Caregiver، یک برنامه مشترک بین دولت های کانادا و فیلیپین وارد می شوند. در شهرهای سرتاسر کانادا، کارگران فیلیپین، عمدتاً زنان، بدون وضعیت قانونی دائمی در کانادا، در بسیاری از موارد سالها در یک زمان کار میکنند. موارد متعددی از آزار جسمی و روانی کارگران فیلیپینی در کانادا تحت برنامه Live-In Caregiver توسط مرکز کارگران مهاجر در مونترال ثبت و منتشر شده است.
در سال 2007، دولت کانادا از گسترش قراردادهای بین المللی کار با دولت مانیل خبر داد. جوی کالوگی از مرکز نگرانی های فیلیپین گفت: بدتر از همه، کانادا به عنوان بخشی از تمدید برنامه کارگران موقت خود، با فیلیپین قرارداد می بندد تا صدها کارگر مهاجر فیلیپینی را برای کار در ماسه های نفتی آلبرتا قرارداد کند. انجمن انجمن مونترال در آگوست 2007.
امروزه معمولاً تخمین زده می شود که هزاران فیلیپینی فیلیپین را به صورت روزانه ترک می کنند، مهاجرتی که با بحران اجتماعی-اقتصادی جاری این کشور مرتبط است. بر اساس گزارش بانک مرکزی فیلیپین، وجوه ارسالی از کارگران فیلیپینی خارج از کشور در سال 12 بالغ بر 2006 میلیارد دلار آمریکا بود. کالوگی افزود: «این تجارت جهانی مردم بالاترین درآمدزایی برای دولت فیلیپین است. [این کشور] اقتصاد خود را سرپا نگه می دارد و به پرداخت بیش از 55 میلیارد دلار بدهی خارجی کمک می کند.
مردم از هر قشری در فیلیپین آشکارا در مورد نیاز به تغییر سیاسی عمیق در این کشور بحث می کنند. تغییری که فراتر از دولت و انتخابات است. سانی آفریقا در سرمقاله ای پس از انتخابات نوشت: «مشکل با سیاست کشور این است که اساساً تحت سلطه نخبگان است و به شدت در مورد حکومت برای نخبگان و توسط نخبگان است. آفریقا با بنیاد IBON، یک سازمان تحقیقات اجتماعی مترقی مستقر در مانیل است.
او نوشت: «این مشکلی است که از زمان تولد جمهوری فیلیپین در آغاز قرن برمیگردد، در دوران استعمار ایالات متحده ادامه داشت و به طور نگرانکنندهای در دوران استعمار نوین پس از جنگ تا به امروز ادامه دارد».
بحران اقتصادی همچنان بر اکثریت جمعیت - که کمی کمتر از 90 میلیون نفر تخمین زده میشود - دامن میزند و ناآرامیهای شدید سیاسی ایجاد میکند و به حمایت از احزاب سیاسی چپ و جنبشهای چریکی دامن میزند. بر اساس مطالعه بانک جهانی در سال 2007، بیش از 15 میلیون فیلیپینی با کمتر از یک دلار آمریکا در روز زندگی میکنند، در حالی که طبق برآورد سازمان ملل، 40 درصد فیلیپینیها با کمتر از دو دلار آمریکا در روز زندگی میکنند.
در فیلیپین، ما یک سیستم اقتصادی و سیاسی داریم که تضمین میکند وقتی فیلیپینیها کار میکنند، چه در مزارع، چه در ادارات، یا در کارخانهها، کارشان مستقیماً به نفع آنها نباشد، زیرا اکثریت کنترل نمیکنند. آفریقا در مصاحبه ای در مانیل توضیح داد: منابع اقتصادی ملی، از جمله زمین، سرمایه اقتصادی یا ماشین آلات صنعتی.
از زمان روی کار آمدن رئیس جمهور آرویو در سال 2001، رئیس جمهور آرویو به شدت برنامه اقتصادی را با محوریت سرمایه گذاری خارجی، خصوصی سازی موسسات دولتی و اصلاحات اقتصادی تحت حمایت بانک جهانی دنبال کرده است.
آرویو در یک سخنرانی در سال 21 در یک سمپوزیوم مستقر در مانیل درباره منطقه تجارت آزاد (AFTA) در انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (ASEAN) گفت: «فیلیپین در حال شکل دادن یک برنامه توسعه مبتنی بر اقتصاد رقابتی در قرن 2002 است. که شامل 10 کشور آسیای شرقی است. آرویو گفت: "اصلاحات ما با هدف ایجاد یک محیط داخلی است که ما را قادر می سازد از مزایای یکپارچگی اقتصادی جهانی بهره مند شویم."
در سخنرانی رئیس جمهور فیلیپین در ژوئیه 2007، آرویو گفت که سیاست های اقتصادی فعلی دولت باعث می شود "فیلیپین در 20 سال آینده به یک کشور توسعه یافته تبدیل شود." اما یک گزارش اخیر از بنیاد IBON مانیل بیان میکند که «وضعیت فیلیپینیها در واقع در حال فرورفتن عمیقتر به وضعیت جهان سوم است، به نحوی که بیشتر به فقیرترین اکثریت ضربه میزند».
اقتصاد ملی متزلزل ریشه در قوانین سرمایهگذاری خارجی خارقالعاده دارد که به بخشهای اقتصادی خاصی اجازه میدهد تا 100 درصد مالکیت بینالمللی داشته باشند و همزمان 100 درصد سود شرکتها از صنایع یا شرکتهای خارجی به خارج از کشور هدایت شود. مجموعه ای از دولت های تحت حمایت ایالات متحده، سیاست اقتصادی ملی فعلی را ایجاد کردند، که قطب مخالف برنامه های اقتصادی ملی گرایانه پیشنهاد شده توسط جنبش های مترقی فیلیپین بود.
آفریقا میگوید: «امروز که اکثر فیلیپینیها کار میکنند، سود نیروی کار آنها به نخبگان اقتصادی محلی از جمله کارخانهداران و زمینداران فئودال یا در بدترین سناریو، تجارت خارجی مستقر در فیلیپین میرسد.»
اکثریت فیلیپینی ها همچنان از فقر رنج می برند.
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا