€¨ کودتای نظامی که رئیس جمهور منتخب هندوراس را سرنگون کردمانوئل زلایا، به اتفاق آرا بین المللی را محکوم کرد. اما واکنش‌های برخی کشورها بی‌میلانه‌تر از سایرین بوده است و دوسوگرایانه واشنگتن شروع به ایجاد سوء ظن در مورد آنچه دولت ایالات متحده واقعاً در این شرایط می‌خواهد انجام دهد، ایجاد کرده است.

La اولین بیانیه کاخ سفید در پاسخ به کودتا ضعیف و غیرمتعهد بود. این کودتا را محکوم نکرد، بلکه از همه بازیگران سیاسی و اجتماعی دعوت کرد هندوراس احترام به هنجارهای دموکراتیک، حاکمیت قانون و اصول منشور دموکراتیک بین آمریکایی».

این در تضاد با اظهارات سایر روسای جمهور در نیمکره کره زمین، مانند لولا داسیلوا از برزیل و کریستینا فرناندز از آرژانتین بود که کودتا را محکوم کردند و خواستار استقرار مجدد زلایا شدند. اتحادیه اروپا پاسخی مشابه، کمتر مبهم و فوری‌تر صادر کرد.

بعداً در همان روز، با روشن شدن واکنش سایر کشورها، وزیر امور خارجه آمریکا هیلاری کلینتون بیانیه قوی تری صادر کرد که کودتا را محکوم کرد - بدون اینکه آن را کودتا بداند. اما هنوز چیزی در مورد بازگشت زلایا به ریاست جمهوری نگفته است.

سازمان کشورهای آمریکایی، گروه ریو (بیشتر کشورهای آمریکای لاتین) و مجمع عمومی سازمان ملل متحد، همگی خواستار "بازگشت فوری و بدون قید و شرط"از زلایا.

مواضع شدید جنوب بیانیه هایی از سوی مقامات وزارت امور خارجه ناشناس به همراه داشت که بیشتر از بازگشت زلایا حمایت می کردند. و تا بعد از ظهر دوشنبه رئیس جمهور باراک اوباما در نهایت گفت:ما معتقدیم که کودتا قانونی نبود و رئیس جمهور زلایا رئیس جمهور هندوراس باقی می ماند."

اما در یک کنفرانس مطبوعاتی در همان روز، از کلینتون پرسیده شد که آیابازگرداندن نظم قانون اساسی"در هندوراس به معنای بازگرداندن خود زلایا بود. او نمی‌گفت بله.

چرا چنین اکراهی برای درخواست آشکار برای بازگشت فوری و بدون قید و شرط رئیس جمهور منتخب، همانطور که بقیه نیمکره و سازمان ملل انجام داده اند؟ یک احتمال آشکار این است که واشنگتن در این اهداف مشترک نیست.

رهبران کودتا از حمایت بین المللی برخوردار نیستند، اما همچنان می توانند با پایان دادن به زمان موفق شوند – زلایا کمتر از شش ماه از دوره ریاست جمهوری خود باقی مانده است. خواهد شد دولت اوباما حمایت از تحریم ها علیه دولت کودتا برای جلوگیری از این؟ دولت‌های همسایه گواتمالا، نیکاراگوئه و السالوادور قبلاً با اعلام این خبر یک شلیک هشدار داده‌اند. 48 ساعت قطع تجارت.

در مقابل، یکی از دلایل عدم تمایل کلینتون به کودتا خواندن این کودتا به این دلیل است که قانون کمک خارجی ایالات متحده کمک های مالی به دولت هایی را که در آن رئیس دولت توسط یک کودتای نظامی برکنار شده است، ممنوع می کند.

بی قید و شرط نیز در اینجا یک کلمه کلیدی است: دولت اوباما ممکن است بخواهد از زلایا امتیازاتی را به عنوان بخشی از توافق برای بازگشت او به قدرت بگیرد. اما دموکراسی اینگونه عمل نمی کند. اگر زلایا بخواهد پس از بازگشت با مخالفان سیاسی خود برای حل و فصل مذاکره مذاکره کند، این داستان دیگری است. اما هیچکس حق ندارد در تبعید، بر سر لوله تفنگ از او امتیاز سیاسی بگیرد.

هیچ بهانه ای برای این کودتا وجود ندارد. زمانی که زلایا به ارتش دستور داد مواد لازم را برای همه پرسی غیر الزام آور که یکشنبه گذشته برگزار می شود، توزیع کند، بحران قانون اساسی به اوج خود رسید. در این همه پرسی از شهروندان خواسته شد تا در مورد اینکه آیا موافق گنجاندن پیشنهاد مجلس مؤسسان و بازنویسی مجدد قانون اساسی در رأی گیری ماه نوامبر هستند، رأی دهند. ژنرال رومئو واسکز، فرمانده ارتش، از اجرای دستورات رئیس جمهور خودداری کرد. رئیس جمهور به عنوان فرمانده کل ارتش، سپس واسکز را برکنار کرد و در نتیجه وزیر دفاع استعفا داد. دادگاه عالی متعاقبا حکم داد که اخراج واسکز توسط رئیس جمهور غیرقانونی است و اکثریت کنگره علیه زلایا رفته اند.

حامیان کودتا استدلال می کنند که رئیس جمهور با تلاش برای پیشبرد همه پرسی پس از حکم دادگاه عالی، قانون را نقض کرده است. این یک سوال حقوقی است. ممکن است درست باشد یا اینکه دیوان عالی مبنای قانونی برای حکم خود نداشته است. اما به اتفاقی که افتاده بی ربط است. ارتش داور اختلاف قانون اساسی بین شاخه های مختلف حکومت نیست.

این امر به ویژه در این مورد صادق است، زیرا همه پرسی پیشنهادی یک همه پرسی غیر الزام آور و صرفاً مشورتی بود. هیچ قانونی را تغییر نمی داد و بر ساختار قدرت تأثیر نمی گذاشت. این صرفا یک نظرسنجی از رای دهندگان بود.

بنابراین، ارتش نمی تواند ادعا کند که برای جلوگیری از آسیب های جبران ناپذیر اقدام کرده است. این یک کودتای نظامی است که برای اهداف سیاسی انجام شده است.

مسائل دیگری نیز وجود دارد که دولت ما در آنها به طرز عجیبی سکوت کرده است. گزارش‌های مربوط به سرکوب سیاسی، بسته شدن ایستگاه‌های تلویزیونی و رادیویی، بازداشت روزنامه‌نگاران، بازداشت و آزار فیزیکی دیپلمات‌ها و آنچه کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران آن را «سیاه رسانه‌ای» خوانده است، هنوز مورد سرزنش جدی واشنگتن قرار نگرفته است. دولت هندوراس با کنترل اطلاعات و سرکوب مخالفان، زمینه را برای برگزاری انتخابات ناعادلانه در ماه نوامبر نیز فراهم می کند. بسیاری از گزارش‌های مطبوعاتی چنین هستند متناسب است رد کودتای هندوراس توسط دولت اوباما با حمایت اولیه دولت بوش از کودتای نظامی 2002 که برای مدت کوتاهی رئیس جمهور را سرنگون کرد. هوگو چاوز in ونزوئلا. اما در واقع بین واکنش ایالات متحده به این دو رویداد شباهت ها بیشتر از تفاوت ها وجود دارد.

در عرض یک روز، دولت بوش موضع رسمی خود در مورد کودتای ونزوئلا را تغییر داد، زیرا بقیه نیمکره اعلام کرده بودند که دولت کودتا را به رسمیت نمی شناسند. به طور مشابه، در این مورد، دولت اوباما بقیه نیمکره را دنبال می‌کند و سعی می‌کند مرد عجیبی نباشد اما در عین حال واقعاً تعهد خود را به دموکراسی به اشتراک نگذارد.

تنها چند ماه پس از کودتای ونزوئلا بود که وزارت امور خارجه اعتراف کرد که حمایت مالی و غیره داشته است به افراد و سازمان‌هایی که می‌دانند فعالانه در برکناری کوتاه دولت چاوز نقش دارند.»

در کودتای هندوراس، دولت اوباما مدعی شد که تلاش کرد ارتش هندوراس را از انجام این اقدام منصرف کند. جالب است بدانیم این بحث ها چگونه بود. آیا مقامات دولتی گفتند: "می دانید که ما باید بگوییم که اگر شما چنین اقدامی را انجام دهید مخالف هستیم، زیرا دیگران این کار را خواهند کرد؟" یا بیشتر شبیه این بود که "این کار را نکن، زیرا ما تمام تلاش خود را برای برگرداندن چنین کودتای انجام خواهیم داد"؟ اقدامات دولت از زمان کودتا نشان می دهد که اگر نگوییم بدتر، بیشتر شبیه به سابق است.

نبرد بین زلایا و مخالفانش، رئیس‌جمهور اصلاح‌طلب را که از سوی اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های اجتماعی حمایت می‌شود، در برابر نخبگان سیاسی مافیایی، مواد مخدر و فاسد قرار می‌دهد که عادت دارند نه تنها دادگاه عالی و کنگره، بلکه دادگاه عالی را انتخاب کنند. رئيس جمهور. این یک داستان تکراری در آمریکای لاتین است و ایالات متحده تقریباً همیشه در کنار نخبگان بوده است.

در این مورد، واشنگتن رابطه بسیار نزدیکی با ارتش هندوراس دارد که به دهه ها قبل برمی گردد. در طول دهه 1980، ایالات متحده از پایگاه‌های هندوراس برای آموزش و تسلیح کنتراها، شبه‌نظامیان نیکاراگوئه که به خاطر جنایات خود در جنگ علیه دولت ساندینیستا در نیکاراگوئه همسایه شهرت داشتند، استفاده کرد.

از زمان کودتای ونزوئلا در آوریل 2002، نیمکره به طور قابل توجهی تغییر کرده است، و 11 دولت چپ دیگر انتخاب شده اند. مجموعه کاملی از هنجارها، نهادها و روابط قدرت بین جنوب و شمال در نیمکره تغییر کرده است. دولت اوباما امروز با همسایگانی مواجه است که بسیار متحدتر هستند و تمایل کمتری برای مصالحه در مورد مسائل اساسی دموکراسی دارند.

بنابراین کلینتون احتمالاً فضای زیادی برای مانور نخواهد داشت. با این حال، دوگانگی دولت در هندوراس مورد توجه قرار خواهد گرفت و به احتمال زیاد می تواند دولت بالفعل آنجا را تشویق کند تا تلاش کند و بر قدرت بماند. که می تواند بسیار آسیب رسان باشد.

---