این فصل بیست و دوم کتاب است RPS/2044: تاریخ شفاهی انقلاب بعدی آمریکا. RPS/2044 خودش را دارد صفحه کتاب، با موضوع اصلی، بررسی، مقاله، مصاحبه، توصیفات و مکانی برای تعامل کاربر با مصاحبه شوندگان.

لیدیا لوکزامبورگ، آندری گلدمن، پیتر کابرال، و جولیت برکمن درباره اصلاحات، انقلاب و خشونت بحث می کنند.

لیدیا، مسئله اصلاح یا انقلاب تا زمانی که چپ وجود داشته، از جمله در آغاز RPS، در میان چپ‌ها بحث برانگیز بوده است. اول اینکه بحث چه بود؟

بحث این بود که آیا دنبال اصلاحات و انقلاب خواهی متقابل هستند یا برای هم سودمند هستند؟

یکی از طرفین گفت، از آنجایی که RPS متعهد به دگرگونی اساسی نهادهای تعیین کننده جامعه است، باید اصلاحاتی مانند افزایش حداقل دستمزد، اقدام مثبت یا مالیات بر مصرف سوخت فسیلی را رد کند زیرا اصلاحات برخی شرایط را بهبود می بخشد اما نهادهای اساسی را تغییر نمی دهد. به عنوان مثال، کسب حداقل دستمزد بالاتر، بازار و قدرت شرکت را در جای خود باقی می‌گذارد تا در اسرع وقت سودهای ما را معکوس کند. حتی اصلاحات سودمند نیز ناپایدار هستند، زیرا فشارهای نهادهای موجود به مرور زمان یا آنها را معکوس می کند یا شرایط را به گونه ای تنظیم می کند که در حالی که تغییرات رسمی ادامه دارد، مزایایی که قرار بود منتقل کنند با جبران کسری ها کاهش می یابد یا از بین می رود. به عنوان مثال، افزایش دستمزد با افزایش قیمت ها جبران می شود. جریمه های آلودگی با افزایش آلودگی های دیگر یا واریز هزینه ها به دیگران جبران می شود.

آن اصلاحات مخالف استدلال می‌کردند که هر چیزی جز انقلاب، دستاوردهایی را به دست می‌آورد که ناپدید می‌شوند و با فرض تداوم آن، وضعیت موجود را تحمیل می‌کنند.

حامیان اصلاحات استدلال کردند که مزایای اصلاحات، مانند حداقل دستمزد بالاتر یا محدودیت‌های آلودگی، واقعی است و می‌تواند برای افراد درگیر قابل توجه باشد. نادیده گرفتن تلاش‌های مردم برای دستیابی به چنین تغییراتی به دلیل اینکه انقلاب‌طلبی نیست و حمایت نکردن و یا حتی تحقیر این تلاش‌ها، بی‌رحمانه است.

حامیان اصلاحات افزودند که در حالی که بسیاری از مردم مبارزه برای اصلاحات را به طور انتزاعی نادیده می گیرند، هیچ کس به کارگرانی که به دنبال حداقل دستمزد بالاتر هستند یا به فعالانی که در تلاش برای پایان دادن به جنگ هستند، نمی گوید که آنها چیزی جز حامیان نظام نیستند و باید از تلاش های نادرست خود دست بردارند. به همین ترتیب، مردم معمولاً در یک جهش عظیم از حالت غیرمشمول به انقلابی نمی روند. این تجربه مبارزه برای اصلاحات است که آگاهی، اعتماد به نفس و مهارت ها را برای حفظ تعهدات بلندمدت افزایش می دهد.

=====

آندری، راه حل RPS چه بوده است؟ 

نگرش RPS این بود که "چرا برای اصلاحات به روش های غیر اصلاح طلبانه مبارزه نکنیم؟" ما باید برای اصلاحات با زبانی مبارزه کنیم که انگیزه‌ها، اهداف و روش‌های نهایی ما را توضیح می‌دهد و به روش‌هایی که سازمانی پایدار می‌سازد. ما باید اطمینان حاصل کنیم که پس از پیروزی در یک اصلاحات، هر چه بیشتر مردم به دنبال دستاوردهای بیشتر هستند و در موقعیت بهتری برای به دست آوردن آنها هستند.

در مجموع، RPS گفت که اکنون باید برای دستاوردهای قابل دستیابی به شیوه‌هایی مبارزه کنیم که میل افراد را برای کسب دستاوردهای بیشتر در آینده تقویت کند، ابزارهای سازمانی افراد را برای به دست آوردن دستاوردهای بیشتر در آینده بهبود بخشد، و ساختارهای پایدار ایجاد کند تا به مسیر تغییر منجر به جدید شود. نهادها

و کلید غالب شدن این دیدگاه این بود که افرادی که طرفدار دگرگونی جامعه بودند، تشخیص دهند که خواستن تغییرات ساده و فوری، جستجوی تغییرات اساسی بلندمدت را نفی نمی کند.

آیا می توانید مثالی از افراد پیرو این منطق ارائه دهید؟

کمپین ملی برای حداقل دستمزد بالاتر و همچنین کمپین‌های صنعتی محلی برای نوآوری‌های دستمزد، هرکدام به دنبال جلب تقاضای فوری بودند، اما همچنین برای درآمد عادلانه کامل برای مدت، شدت و سختی کار با ارزش اجتماعی استدلال می‌کردند. آنها اخلاق، منطق و مفاهیم خود را توضیح دادند. آنها تاکید کردند که هدف فوری آنها یک پایان نیست بلکه گامی به سوی دستاوردهای بزرگتر است. و برای انواع تلاش‌های مرتبط با آلودگی برای دستیابی به شیوه‌های صنعتی پاک‌تر و ایمن‌تر، و در عین حال پرداختن به مسائل بلندمدت ساختار، و حتی بازارها و برنامه‌ریزی مشارکتی ترجیحی، یکسان بود.

=====

پیتر، موضوع دیگر این بود که آیا در جستجوی تغییر از خشونت استفاده کنیم یا نه. آیا می توانید دیدگاه های متضاد را توضیح دهید؟

از یک طرف مردم گفتند که غلبه بر سیستم موجود ما با نخبگانی روبرو می شود که از مزایای خود دفاع می کنند، بنابراین اگر آماده نباشیم در پاسخ به سرکوب خشونت آمیز با خشونت بیشتر غلبه کنیم، در نهایت درهم شکسته خواهیم شد. بنابراین، ما باید هم از نظر روانی و هم از نظر مادی توانایی اعمال خشونت را داشته باشیم. از آنجایی که این یک شبه یا به طور خودکار اتفاق نمی افتد، آمادگی مستلزم داشتن ابزار مورد نیاز خشونت و مهارت و اعتماد به نفس در استفاده از آنها است.

ما باید سازماندهی و پیروزی اصلاحات و ایجاد نهادهای خود را به گونه‌ای دنبال کنیم که بهتر بتوانیم با خشونت سرکوب را پشت سر بگذاریم، زیرا در غیر این صورت، صرف نظر از اینکه چقدر در سایر فعالیت‌های خود مهارت داشته باشیم، در نهایت تسلیم سرکوب خواهیم شد. باید اعتراف کنم، این دیدگاه من در ابتدا بود.

از سوی دیگر، مردم پاسخ دادند که با خشونت نمی توان بر سیستم موجود غلبه کرد. چپ نتوانست ارتش را شکست دهد. نمی توانست با آموزش، طرز فکر و ابزارهای سرکوب دولتی مطابقت داشته باشد. تلاش های بیهوده برای انجام این کار، سازمان های نظامی را تهاجمی تر می کند، حتی در حالی که ارزش های ما را تحریف می کند. بیرون کردن مردم از زندان راه حلی برای زندان سخت نبود، بلکه راهی مطمئن برای گسترش آن بود. بمباران رسانه ها یا تقلید از دستکاری آنها راه حلی برای دستکاری آنها نبود، بلکه راهی مطمئن برای تقویت آنها بود.

اگر از دفع ضربات در راهپیمایی ها با بازوهایمان به استفاده از چوب یا سپر افزایش می یافتیم، آنها با سلاح هایی به ما ضربه می زدند که چوب و سپر را می شکند. اگر ما به پرتاب سنگ یا کوکتل مولوتف پیش می رفتیم، آنها از تفنگ استفاده می کردند. اگر اسلحه برمی داشتیم از تانک استفاده می کردند. خشونت زمینه آنها بوده و خواهد بود. اگر نتوانیم راهی برای پیروزی پیدا کنیم که متکی به خشونت نباشد، شکست می‌خوریم. ما باید سازماندهی می‌کردیم، اصلاحات را به دست می‌آوردیم، و نهادهای جایگزین را به روش‌هایی می‌ساختیم که ما را قادر می‌کرد تا به طور پیوسته بهتر بتوانیم مبارزات غیرخشونت‌آمیز را به کار بگیریم.

راه حل ما برای خشونت دولتی ایجاد زمینه هایی بود که در آن استفاده از خشونت علیه مخالفان فقط باعث ایجاد مخالفت بیشتر شود. راه حل زندانی کردن معترضان، ایجاد زمینه ای بود که در آن زندانی شدن معترضان، از جمله در داخل زندان و در میان زندان بانان، اعتراض بیشتری ایجاد کند. راه‌حل توطئه‌های رسانه‌ای، رسانه‌های رو به رشد خود ما و جنبش‌های ما در رسانه‌های جریان اصلی و همچنین افکار عمومی روشن‌فکر بود که دروغ‌های نخبگان نمی‌توانست آنها را به بیراهه بکشاند.

بحث در مورد یک نبرد در زمان بحران از راه دور نبود. اگر راه رسیدن به یک جامعه جدید در نهایت مستلزم خشونت کافی برای غلبه بر پلیس و ارتش بود، پس آماده شدن برای آن ضروری بود و زمانی مانند زمان حال وجود نداشت. اما اگر مسیر جامعه جدید باید از خشونت پرهیز می کرد، در آن صورت توسعه انضباط و روش های غیرخشونت آمیز و همچنین زمینه هایی که در آن خشونت سرکوبگرانه تنها مخالفت را تشدید می کرد ضروری بود و زمانی مانند زمان حال وجود نداشت.

نتیجه RPS چه بود که به افراد اجازه داد با هم به خوبی کار کنند؟

این اختلاف نمی توانست به یک سازش ساده ختم شود. برای یک طرف خشونت ضروری بود، و چون آنها آن را ضروری می دانستند، معمولاً آن را مثبت - حتی فضیلت می دانستند. برای طرف مقابل خشونت غیراخلاقی و مخرب ذهنیت ها و چشم اندازهای موثر چپ بود.

من موافق بودم که خشونت در منطقه ای که دولت بر آن تسلط داشت و به طور اجتناب ناپذیری پیروز می شد، غیرقابل انکار بود، مگر اینکه کسی احساس کند، صبر کنید، اگر اجازه دهیم این دیدگاه غالب شود، آنگاه آماده خشونت نخواهیم بود، و بدون شک شکست خواهیم خورد، پس باید آن مشاهده را با وجود اعتبار احتمالی آن رد کنید. در نهایت متوجه شدم که این طرز فکر ناسازگار اولیه خودم بود. من روی خشونت پلیس متمرکز بودم. من آن را امری اجتناب ناپذیر می دانستم. من مبارزه را نیز امری بدیهی می دانستم. بزدلانه به نظر می رسید که بگوییم خودکشی است. اشاره به آمادگی پلیس، تسلیحات، و طرز فکر ما برخلاف طرز فکر ما، من را در غیر این صورت متقاعد نکرد، هرچند که باید. و افراد زیادی مثل من بودند. واکنش ما به خشونت، اجبار و دروغ این بود که فکر می‌کردیم باید با همان شرایط مقابله کنیم وگرنه شکست می‌خوریم.

برای آن‌هایی که علیه مکان مثبت خشونت بحث می‌کنند تا به طرفداران خشونت برسد، مانند من، باید ما را متقاعد می‌کردند که خشونت بدون خشونت می‌تواند پیروز شود. و این همان رویکرد RPS بود که ادعا می‌کرد در حالی که مبارزه با دولت در میدان خشونت خودکشی است، شرایطی را ایجاد می‌کند که در آن دولت نمی‌تواند خشونت را بدون رنج بیشتر اعمال کند تا اینکه اگر خشونت به کار نگیرد، می‌تواند پیروز شود. و این به منطق RPS تبدیل شد.

وظیفه در مورد خشونت کاهش توانایی دولت برای استقرار آن بود، چه به طور مستقیم از طریق اقداماتی که علیه دولت به دست آمده و گزینه‌های آن را محدود می‌کرد - مانند غیرنظامی کردن پلیس و به دست آوردن کنترل جامعه غیرنظامی بر پلیس یا حتی جلب حمایت از طریق سازمان‌دهی در میان پلیس - یا به‌طور غیرمستقیم. با ایجاد شرایطی که در آن سرکوب خشونت‌آمیز بیشتر به کمک و گسترش کنش‌گرایی کمک می‌کند تا سرکوب و کاهش فعالیت.

شما استثناها را ذکر می کنید - این در مورد چه بود؟

یک اعتصاب را در نظر بگیرید. فرض کنید اعتصاب شکن ها آماده می شوند تا راه خود را از طریق خط اعتصاب شما قلدری کنند. قفل کردن بازوها در برابر آن، و عقب نشینی در حملات، نمونه ای از خشونت است که RPS احساس می کرد موجه و بالقوه مؤثر است. به همین ترتیب، فرض کنید ما ساختمانی را اشغال کردیم و حامیان خود را محاصره کردیم تا از ورود پلیس یا دیگران جلوگیری کنیم. یا حتی در مواقعی ممکن است یک هدف منفور را بسوزانیم، اگر شرایط برای آن مناسب بود. اما این نوع اعمال نه به صورت هرج و مرج بلکه روشمند انجام می شد. آنها نیاز به منطق روشن و اقدامات دقیق داشتند. رویدادها، پروژه‌ها و اقدامات باید پیوسته حمایت از مخالفان را افزایش می‌داد و آن را کاهش نمی‌داد. این به معنای جذب و حفظ متحدان و همچنین توسعه و حفظ ذهنیت ها و روش های موثر و پایدار بود.

آیا نقطه عطفی وجود داشت که احساس کردید این نبرد پیروز شد؟

این یک سیاست رسمی بود که با دومین کنوانسیون شروع شد، بنابراین حدس می‌زنم ممکن است بگویید که در آن زمان برنده شد. اما، در واقع، پس از آن، تعداد زیادی از افراد RPS وجود داشتند که فشار داخلی زیادی برای مبارزه با خشونت با خشونت احساس می‌کردند و به این کار ادامه می‌دادند، حتی برخی از آن‌ها گاهی اوقات برای انجام این کار رده‌های خود را شکست می‌دادند، اگرچه این همیشه پیش‌بینی می‌شد. تلفات. من فکر می‌کنم وقتی باندهای خیابانی در جوامع مختلف شروع به انجام تعهدات سیاسی کردند و دو سیاست شگفت‌انگیز را اتخاذ کردند، این دیدگاه سرانجام کاملاً از بین رفت.

اول، آنها اسلحه های خود را تحویل دادند و شروع به حمایت از کنترل غیرنظامی پلیس کردند. اینها بچه های چماق دار یا آجری نبودند. آنها مبارزان مدرسه‌ای بودند که از خشونت اسلحه که مدت‌ها با آن زندگی می‌کردند چشم‌پوشی می‌کردند. قدرتمند بود.

و دوم، و شاید حتی مهم‌تر، همین باندها شروع به ترغیب اعضای خود کردند تا برای شغل در پلیس درخواست دهند، و اندکی بعد، RPS این انتخاب را به عنوان یک «مسیر شغلی» فعالانه بسیار مورد احترام تصدیق کرد. ایده ساده بود. کسانی که برای انجام این کار مناسب هستند، به پلیس و ارتش ملحق می شوند و شروع به تغییر آنها از درون می کنند. همه ما در مورد موفقیت باورنکردنی فعالان ضد جنگ که چندین دهه قبل از آن در طول جنگ ویتنام این کار را با ارتش انجام می دادند، شنیده بودیم، و از این نظر، تعجب آور بود که چقدر طول کشید تا ارتباط آشکار با زمان خود را مشاهده کنیم.

البته، هر کسی نمی‌توانست به پلیس بپیوندد و تعهد ثابتی به فعالیت‌های اجتماعی داشته باشد، اما برای کسانی که می‌توانستند - از نظر احساسی و جسمی - این انتخاب بسیار مؤثرتر و شجاعانه‌تر از رفتن به یک فروشگاه ورزشی، خرید یک تفنگ ساچمه‌ای بود. و تمرین تیراندازی به قوطی های حلبی برای آماده شدن برای رویارویی هایی که اگر روزی پیش بیایند با شکست غم انگیزی ختم می شد.

یکی دیگر از نقطه عطف کلیدی قبل از آن بود که فوتبال در ایالات متحده درگیر بحث و جدل در مورد آسیب این ورزش به ورزشکاران، به ویژه از طریق ضربه مغزی شد. هنگامی که اعتراضات سرود، عمدتاً در مورد خشونت پلیس آغاز شد، بعد جدیدی اضافه شد. و سپس جنجالی در مورد خشونت علیه زنان توسط بازیکنان به وجود آمد. انباشته از زن ستیزی ترامپ و وضعیت تشدید شد.

ناگهان در سرتاسر جامعه افراد بسیار رایجی داشتید که درباره خشونت و به ویژه خشونت علیه زنان بحث می کردند. برخی از برنامه های ورزشی در رادیو حتی مفسرانی داشتند که NFL را نه تنها به دلیل ریاکاری و خشونت آن، بلکه حتی به دلیل ارتباطش با ارتش و پلیس، و به دلیل ترویج فرهنگ پر از الکل با تبلیغاتش مورد انتقاد قرار می دادند.

محاسبه تأثیر یک مبارزه اصلاحی همیشه آسان نیست. اصلا چیزی برنده شد؟ چه تاثیر ماندگاری بر دیدگاه مردم گذاشت؟ و عمدتاً زمینه هایی را برای پیروزی بیشتر ایجاد کرد. اما آشفتگی در مورد خشونت مرتبط با ورزش، شاید نمونه خوبی باشد، هرچند احتمالاً تا حد زیادی سهوی، از احتمالات مثبت.

تأثیر نفوذ بر آینده ورزش و نگرش ملی علیه زن ستیزی عمیق و گسترده بود. هنگامی که یک برنامه ورزشی پیشنهاد می کند، همانطور که برخی انجام دادند، احتمالاً هواداران باید تماشای فوتبال را تا زمانی که تغییراتی ایجاد شود تحریم کنند، یا اینکه تیم ها باید مجبور شوند تبلیغات مشروبات الکلی خود را متوقف کنند، بذرهایی در مورد آنچه ممکن و شایسته در مورد خشونت است ریخته می شود. من فکر می کنم چنین دانه هایی به ظهور RPS کمک کردند. در مقابل، مطالبات برای لغو فوتبال با تهدید به خشونت یا اعمال تحقیرآمیز اصلاحات محدودتر برای حفظ سلامت بازیکنان یا کاهش و حذف تخلفات جنسی در خارج از زمین، هیچ عواقب گسترده‌تری نداشت و هیچ نتیجه‌ای نداشت. اما تماس‌های محدودتری که از سوی بازیکنان، هواداران، نویسندگان ورزشی و گویندگان پخش می‌شد، جرقه‌ای را برای مخاطبان و شرکت‌کنندگان ورزشی به سوی آگاهی‌های تازه‌ای برانگیخت، دستاوردهای مهمی را به‌دست آورد، و بذرهایی را برای بردهای بیشتر گذاشت. من فکر می‌کنم که ذهنیت ضد خشونت در حال ظهور، عامل مهمی بود که بر نگرش‌ها و انتخاب‌های RPS و فعالیت‌های مداوم مرتبط با ورزش توسط شرکت‌کنندگان و طرفداران تأثیر گذاشت. و البته رد متعاقب آن خشونت برتری‌طلبان سفید فاشیستی الهام گرفته از ترامپ، بینش‌ها را بیشتر کرد.

همه این‌ها را با این مشاهدات که اغلب نادیده گرفته می‌شود نشان داد که جنبش‌هایی که روش‌های خشونت‌آمیز را در پیش می‌گیرند، زن‌ستیزی ماکو و تمایلات استبدادی باقی‌مانده را در خود تغذیه می‌کنند تا جایی که فرهنگ خودشان را تحریف می‌کنند و حوزه‌های اصلی را از مشارکت محروم می‌کنند، و پرونده علیه خشونت جنبش. کامل بود نقش برجسته کهنه سربازان نیز حیاتی بود. از این گذشته، آنها چیزی را تجربه کردند که دیگران فقط حدس می زدند.

=====

جولیت، به عنوان یک صلح‌طلب، نمی‌دانم که آیا شما از رویکرد RPS به خشونت کاملاً احساس رضایت کرده‌اید.

من به عدم خشونت به عنوان یک اصل و بدون هیچ اخطاری معتقدم. اما من همچنین می‌دانم که بین خشونت برای اعمال سلطه و کسب مزیت، و خشونت در دفاع از خود برای دفع ظلم تفاوت زیادی وجود دارد. به همین دلیل است که من برای احترام گذاشتن و کار با افرادی که اعتقادات خشونت آمیز بسیار بیشتری نسبت به RPS دارند، مشکلی ندارم.

من نسبت به مهاجمانی که زخم‌ها را مسدود می‌کنند، هیچ خصومتی احساس نمی‌کنم، حتی اگر این کار را انجام نمی‌دهم یا توصیه نمی‌کنم. و من آن را به جمعیتی تعمیم می‌دهم که با خشونت در برابر تهاجم دفاع می‌کنند، حتی اگر باز هم، فکر می‌کنم چنین انتخاب‌هایی در نهایت نتیجه معکوس دارند.

زندگی در دنیایی که گذشتگان به ارث گذاشته اند و چیزهای بسیار انسانی و زیبا و همچنین بسیار زشت و زشتی دارد، آسان نیست. من فکر می کنم که RPS از نظر سیاسی، اجتماعی، استراتژیک و تاکتیکی موضع عاقلانه ای اتخاذ کرده است. در واقع، صادقانه بگویم، با توجه به جهانی که در آن زندگی می کنیم، فکر می کنم احتمالاً موضع عاقلانه تری نسبت به این است که RPS بخواهد بدون خشونت بگوید.

آیا بین باور شخصی من و باور سازمانی من تناقضی وجود دارد؟ شاید، اما گاهی اوقات در شرایط وحشتناک، آنچه که در شرایط مطلوب تر هم اخلاقی و هم صحیح است، دیگر کار نمی کند - حداقل تا زمانی که شرایط مطلوب به دست آید.

من دیوید دلینگر را که در دهه 1960 یک فعال صلح‌طلب اما بسیار مبارز و روشن‌فکر بود، به عنوان الگو در این مسائل انتخاب کردم. مثال او از صلح‌طلب بودن و در عین حال حمایت از حزب پلنگ سیاه، صلح‌طلب بودن و در عین حال حمایت از ویتنامی‌ها در مبارزه با تهاجم ایالات متحده، به شدت به من الهام بخشید، به‌ویژه که در طول سال‌ها آن را به طور پیوسته‌تر درک کردم. ای کاش افراد بیشتری از اعمال و دیدگاه های شجاعانه او اطلاع داشتند. در واقع، این یک تفسیر بسیار غم انگیز است که دیلینگر یک چهره مشهور تاریخ آمریکا نیست. اما من تصور می کنم که او خواهد بود، زیرا RPS در سال های آینده آشکار می شود و بهترین های گذشته ما را احیا می کند.

RPS به معنای کامل اخلاقی که من طرفدار آن هستم، صلح طلب نیست. ضد خشونت آن عمدتاً مدیون این باور است که خشونت برای به دست آوردن یک جامعه بهتر، خودکشی است. فکر می‌کنم RPS در این مورد درست می‌گوید، اما من این فشار اخلاقی فراگیر را نیز دارم که احساس می‌کنم، اگرچه اعتراف می‌کنم که برای تاریخ و برای بشریت احتمالاً به همان خوبی است که RPS آن فشار فراگیر را به شدت من احساس نمی‌کند.

جولیت، آخرین سوالم را دارم، لطفا. فکر می کنید ما برنده می شویم؟ چه زمانی برنده خواهیم شد؟ و فقط در چند کلمه آخر، یک درس از کل این دوره چیست که شما را به‌عنوان انتقادی خاص به خود جلب می‌کند؟

بیست سال پیش امیدوار بودم که برنده شویم. حالا، می دانم که خواهیم کرد. اینطور نیست؟ همین دیروز خواهرزاده ام از من پرسید کی تمام می شود؟ اتفاقاً در آشپزخانه من بودیم و به اطرافم نگاه می‌کردم، گفتم وقتی بالا و پایین فقط به قفسه‌ها اشاره می‌کند، نه به افراد. او فهمید و لبخند زد.

در نهایت، فکر می کنم درسی که شاید عمیق ترین آموخته ام این است که همه مکان ها و همه چیز. زمان ها تا این حد مشترک هستند، تا زمانی که انسان ها کرامت و عدالت را به اشتراک بگذارند، مبارزه ادامه خواهد داشت.

---