Duela hamar urte Edward Snowdeni Wikileaks-ek ihes egiten lagundu zion eta The Intercept, Guardian, New York Times eta beste hainbatek bere errebelazioa argitaratzen.
2023an Jack Texeira da atzetik Erresuma Batuko zerbitzu sekretuen aurrean Bellingcat-en eskutik, New York Times-ekin batera eta Washington Post-en paraleloan, ez ihes egiten laguntzeko edo jendeari bere motiboak argitaratzen edo kontatzen laguntzeko, estatuari hura atxilotzen laguntzeko baizik.
Saltoki horiek gutxienez 300 dokumentu sekretu gehigarriko cachean sartu dira horretarako, eta isilpean gorde dituzte, estatuaren narrazio ofiziala bidaltzen duten zati pare bat izan ezik.
Duela hamar urteko kontraste horrek egia oso erreala eta nabarmena kontatzen du. Oinarrizko hedabideek egiari edo interes publikoari balio diotenaren ideia erabat lurperatuta dago orain. Oinarrizko komunikabideek estatuari zerbitzatzen diote, eta estatuak milioidunei.
Wikileaks bere finantzak, langileak eta logistikaren aurkako erasoek ia ez dute funtzionatzen. Bellingcat propaganda-jantzi horri aurre egiteko modu gisa planteatu zen, sarbide sekretuaren zirriborroa duen materiala ekoiztuz, baina benetan segurtasun zerbitzuentzako irteera gisa. โIritzi liberalโ kopuru harrigarria erortzen da.
Era berean, Intercept-ek, Guardianek bezala, barne-kontserbadoreen eskuetan utzi zuen barne-hartze baten menpe zegoen.
Ez New York Times-eko, Washington Post-eko ustezko kazetariek ez Bellingcat-eko kazetariek ez zituzten egin benetako kazetari batek egingo lituzkeen gauzarik oinarrizkoenak.
Ez ziren Texeirarekin harremanetan jarri, berarekin hitz egin, bere motibazioa azaltzeko eskatu eta eskura izan zuen beste material sekretua aztertzeko, Texeiraren esanahia eta ondorioei buruzko iritzia jasotzeko eta bertan zegoena jendaurrean argitaratzeko. interesa.
Horren ordez, FBIra erosi eta gainerako dokumentuak itxi zituzten.
Ez nau batere harritzen Bellingcat-ek, argi eta garbi erakunde beldurgarria dena. Espero dut horrek jende gehiago ikustea ahalbidetzea. Baina New York Times eta Washington Post-en jokabidea benetan harrigarria da. Gaur egun, beren eginkizuna segurtasun-estatuaren zerbitzura izatea ikusten dute, ez ezagutza publikoa.
Snowden eta Texeiraren arteko hamar urteetan, mundua izugarri aldatu da okerrera. Askatasun handi bat desagertu ez ezik, askatasunaren Zaindari ohiak irauli egin dira. Hamar urteko hondamendia izan da.
Filtratutako dokumentu batzuen twitter irudien cachea da hemen. Ez dut ezagutzen cache zabalagorik. Anima zaitez iruzkinetan edozein estekak txertatzeko.
Filtratutako dokumentuen hasierako erreakzioa izan zen horiek zaborra botatzeko gaur egun estatuarentzat lotsagarria den informazio guztiari ohikotasunez aplikatzen diren memeekin - "Errusiar hackeoak" edo "desinformazio faltsuak edo aldatuak" ziren.
Eraso hauek bereziki garrantzitsuak izan ziren, Texeirako filtrazio hauetatik argi eta garbi atera zen mezua, hain zuzen ere, duela 50 urte Daniel Ellsberg-en Pentagonoko Paperen jatorrizko filtraziotik ateratakoaren berdina zelako: publikoari gezurra ematen ari zaiola gerra nola doan.
(Merezi du hausnartzea gaur egungo munduan NYT-k eta Washington Post-ek Ellsberg gaitzetsi eta VietCong-i buruz gaizki islatzen duten Pentagonoko Paperen zati horiek azpimarratuko zituztela).
Ukraina bereziki kezkatuta zegoen AEBetako datu ofizialek Ukrainako hildakoak askoz handiagoak erakusten dituztelako, eta Errusiako hildako askoz txikiagoak, AEBek itxuraz onartzen zituzten Ukrainako datu ofizialek baino.
Esan behar dut beti faltsuak iruditzen zaizkidala Ukrainako zein Errusiako hildakoen zifrak. Alde biak egia esaten ari den ideia bat iruditzen zait pertsona erdi zentzudun batek ere ez luke entretenitu. Uste nuen hori zela ikuspegi orokorra.
Ukrainako aire-defentsa eta hornidura-lerroen hauskortasunari buruzko agerraldiak, era berean, begi-bistakoaren adierazpena iruditu zitzaidan.
AEBentzat ere ez da lagungarria Zelensky presidentea aktiboki zelatatzen ari direla agerian uztea, baita Hego Korea eta Israel bezalako aliatuak ere. Baina berriro ere, hau lotsagarria da norbaitek komunean zure argazkiak argitaratzen baditu lotsagarria den zentzuan; ez da inork uste zuela komuna erabili zenik.
Ez dago diplomatikorik bizirik AEBek gauza hauek egiten ez dituenik.
Azkenean, komunikabideek eta segurtasun zerbitzuek, Bellingcat abangoardian zutela, erabaki zuten aurrera egiteko modurik onena paperak benetakoak direla onartzea, baina oso aukeratutakoak soilik kontatuko dizkigute, eta gero buelta positiboarekin.
Beraz, istorioak ditugu zein distiratsua AEBetako zerbitzu sekretuak Errusiako botere egituretan eta komunikazioetan sartzen ari dira, eta filtrazioen benetako arriskua nola erakusten ari den errusiarrei amerikar arrakastaren norainokoa.
Ildo hori ondare eta sare sozialetan zehar zipriztindu da azken egun hauetan. Ondorio hori atera den jatorrizko dokumentuak publikoari ukatzen ari direnez, zaila da ebaluatzea. Kazetariek noski ez dute baloratu; lerroa kopiatu eta itsatsi berri dute.
Segurtasun zerbitzuentzako beste zati lagungarri batzuk argitaratzen dira, hala nola, NBEko idazkari nagusia errusiarren aldekoa dela dioen ebaluazioa edo Ipar Koreako asmo nuklearren inguruko gauza estandarrak. Azken astean nabaria da, jatorrizko dokumentuak jendaurrean agertzeari utzi dionetik, ez dela ezer argitaratu AEBetako propaganda kontakizunei balio ez diona.
Misterioa geratzen da dokumentu horien iturriak bereziki askotarikoak dirudite (batez ere, itxuraz barneko CIAkoak direla), Aireko Guardia Nazionaleko inteligentzia ofizial batek sartzea, baina ez da ezinezkoa.
Jack Texeira puzzle honen erdian dago, baina falta den pieza izaten jarraitzen du. Ez dugu ezer entzun. Nahiko konbentzigarria den elkarrizketa batek Washington Post-era eramandako ezagun susmagarri eta erraz eta pixelatu batekin adierazi zuen eskuineko abertzalea zela.
Texeira estatuan haserretu den Trump-en aldeko moduko bat bezala irudikatu dute, bai eta jokoetako nerdekin harrotzeko dokumentuak agerian uzten dituen jokalari desegokia bezala ere. Bera ezaugarritzeko saiakeren susmoa mantendu beharko genuke: guztiz egiazkoak diren Julian Assangeren komunikabideen erretratuak oso ondo ezagutzen ditut.
Pena da Washington Post-ek, New York Times-ek, Guardian-ek eta Bellingcat-ek aparteko pasarte honen atzean egiaren bilaketa kazetaritzan inolako interesik ez izatea. Segurtasun estatuetan bizi gara erabat: ez dago zalantzarik.
ZNetwork irakurleen eskuzabaltasunaren bidez soilik finantzatzen da.
Dohaintzan