Ekainaren 30etik aurrera ez da ezer aldatuko Iraken, George Bushen ustezko munduan izan ezik, idatzi du Tariq Alik.
Gerra aurretik esan zuten Irakek Mendebaldea mehatxatzen zuten "suntsipen masiboko armak" zituela. Gerraren aurka geundenok hori gezurra zela esan genuen. George Bush, Tony Blair eta John Howardek uste zuten gezurra handitzen bazuten jendeak sinetsiko zuela. Ez zuten egin. Orain ofiziala da. Iraken ez zegoen ADMrik.
Orduan, Irakeko herriak "askapena" ongi etorriko zuela esan ziguten. Gutako batzuek erresistentzia bat egongo zela ohartarazi genuen eta iraganean bizi izana leporatu ziguten. Erresistentzia sortu zen eta okupazioaren ahuleziak agerian utzi zituen.
Orduan, AEBetako buruzagi militarrek esan zuten erresistentzia "erregimen zaharraren aztarnak" besterik ez zirela eta Saddam Husseinek zuzentzen zuela eta behin atzeman zuenean arazoak kudeatzeko modukoak izango zirela. Sadam harrapatu ondoren erresistentzia are gehiago haziko zela esan genuen. Orain begien bistakoa da itsuentzat izan ezik, kurduen buruzagi tribalen salbuespen partzialarekin, Irakeko gehienek Mendebaldea beren herrialdetik kanpo nahi dutela. Iragan den apirilean Irakeko hegoaldean izandako altxamenduek okupazioaren hedapena zein ahul bihurtu zen erakutsi zuten.
Estatu belikoetako herritarrek orain espainiar ereduari jarraituko al diote eta beren buruzagiak zigortuko dituzte, ala hain laburrak dira oroitzapenak, gezurrak hutsaltzat edo ahaztu egiten direla? Herritar erne, adimentsu eta erne batek ziurtatu behar du bere buruzagiek hilketarekin ihes egiten ez dezaten.
Estatu Batuek dagoeneko galdu dute irudien gerra. Hainbat milioi biztanleko hiri batean AEBetako ekipamendu militarrek eta mertzenario gutxi batzuek eraitsi zuten Sadam-en estatuak ez zuen Berlingo harresia zehazki gogoratzen. Torturaren argazkiak dira (gaur egun mendebaldeko hedabideetako ataletan kasualitatez aipatzen direnak โtratu txarrakโ) gerraren eta okupazio kolonialaren ikur bihurtu direnak.
Herritar erne, adimentsu eta erne batek ziurtatu behar du bere buruzagiek hilketarekin ihes egiten ez dezaten.
Domina kolonialak jasan dituen edozein herrik badaki tortura politika inperialaren parte eta zati izan dela. Albistea agertu zenean, Gerry Adams Sinn Feineko buruzagiak egunkariko artikulu batean deskribatu zuen nola biluztu eta umiliatu zuten britainiarrek. Palestinar ugarik deskribatu zuten oraindik zer gertatzen ari zen Israelgo gulagetan. Mendebaldeko herritarrak izan ziren harrituta geratu zirenak. mendearen zati handi batean beren buruzagiek egin zutena ahaztu zuten.
Ekainaren 30ean irakiarrei "subiranotasuna transferitzeko" plana da, noski, beste izugarrikeria bat. Kasu honetan ironia da, irakiar guztiek gogoratzen dutenez, Britainiarrek Lehen Mundu Gerraren ostean egin zutenaren errepikapen fartsa bat dela Nazioen Elkarteak Irak zuzentzeko agindua jaso zutenean. Errentamendua iraungi zenean beren base militarrak mantendu eta Irakeko politikan nagusitu ziren. Britainiar Bagdadeko enbaxadak hartu zituen erabaki nagusiak.
Ekainaren 30etik aurrera AEBetako enbaxada izango da rol hori beteko duena eta John Negroponte, ofizial kolonial saiatua, heriotza-eskuadroek Erdialdeko Amerikan kaskarra sortzen zuten modu onberaz ikusi zuena, izango da Irakeko de facto agintaria. CIAko agente ohia, Ayad Allawi, Saddam erregimenerako maila baxuko polizia-espioi gisa lan egin zuena eta disidente ugariren izenak emateaz arduratu zena, izango da "Lehen ministro" berria.
Nola har dezake Amerikako inperioko kanpaleku-jarraitzailerik inozoenak ere operazio hau subiranotasun transferentzia gisa?
Allawik adierazi du behar dena ordena berrezartzeko politika gogorra dela. Eta komentatzaile otzanak hasi dira jada arabiarrek demokrazia baino gizon indartsuak nahiago dituztela esaten. Allawik huts egiten badu, egingo duen bezala, orduan eroritako Ahmed Chalabi iruzurgilearen antzera, bera ere kendu egingo da. Bi gizonak denbora-zerbitzariak dira, eta, konkistatzailearen keinu bakarrean, iluntasun primitibora hondoratuko dira.
AEBen aberastasun eta indar militarrak estatu pobreago eta ahulagoen zerbitzuak eta laguntza erostea ahalbidetuko du, baina horrek ez du Iraken erresistentzia geldituko.
Ali al-Sistani aiatolarra izan zen, Irakeko eliz xiitarik nagusiena, herrialdeko etorkizuneko konstituzioa zehazteko biltzar konstituziogile hautetsi baten eskaera planteatu zuena. Haren aldekoek argudiatu zuten ez zela arazo handirik hauteskunde-errolda bat prestatzea, herritarrak jada izena emanda baitzeuden erregimen zaharreko elikagaien diru-laguntzak jasotzeagatik.
Baina eskaera hori baztertu egin zen. Goiz zen demokraziarako. Jendea traumatizatuta zegoen, etab.
Samuel Huntington bezalako AEBetako ideologoek โparadoxa demokratikoazโ hitz egiten dute orain. Paradoxa da jendeak AEBekiko lagun ez diren gobernuak hautatzea.
Eta inork ez du zalantzan jartzen Irakeko benetako hautatutako edozein gobernuren funtsezko bi eskakizunak (a) atzerriko tropa guztiak erretiratzea eta (b) Irakeko petrolioaren kontrola izango liratekeela. Hori da herrialdearen zati handi bat batzen duena, eta ziur nago Israelekin maniobra arriskutsuetan ari diren gaur egun buruzagi kurduak beren lurraldean isolatuta geratuko direla modu horretan jarraituz gero.
Ekainaren 30etik aurrera ez da ezer aldatuko Iraken. Sinesmenezko mundu bat da, non gauzak okupatzaileek nahi dutena esan nahi duten eta ez benetan direna. Irakeko erresistentzia da herrialdearen etorkizuna zehaztuko duena. Atzerriko soldaduei zein korporazio mertzenarioei zuzendutako ekintzak dira okupazioa jasanezina bihurtu dutenak. Haien presentzia da Irak komunikabideen barruko orrialdeetara uztea eta telebistak ahaztea eragotzi duena. Bagdadeko, Basorako eta Falujako behartsuen ausardia da enpresa honen alde egin zuten Mendebaldeko buruzagi politikoak agerian utzi dituena.
AEBei gelditzen zaien erantzun bakarra errepresioa areagotzea da, baina Negroponte AEBetako presidentetzarako hauteskundeen aurretik hilketa handian sartuko ote den ikusteko dago.
Enpresa arriskutsua izan daiteke.
Tariq Ali, Bush in Babylon: The Recolonisation of Iraq liburuaren egileak, gaur gaueko 7.30:XNUMXean Melbourneko udaletxean egingo den bilera publiko batean hitz egingo du.