Osotasun artistikoak lasai hartu zuen joan den ostegunean. NMEk jakinarazi duenez, Radiohead-ek Hear Music-ekin sinatze posiblearen zurrumurruak ez dira egia. Musikaren industria den ia akordioen eta hautsitako kontratuen munduan, hori ez da bereziki aipagarria. Baina negozioa zein sakona izan daitekeen kezkatuta egon diren guztientzat, hau bereziki aipatzea merezi du.
Radiohead musika modernoko talderik berritzaileenetako bat da, bere bilakaera musikal sakona ez zen "merkatuak" eskatzen ziona, beraiek eskatzen zutenak baizik.
Hear Music, berriz, Starbucks-ena da.
Argi izateko, ez dago diskoetxe handirik eskuetan odolik gabe. Baina oinarri estetiko hutsean, Starbucks diskoetxe bat sortzearen ideia gaiztoa da, Radioheadek haiekin sina dezakeen ideia ahaztu gabe.
Ibili kanpoan eta ia bloke bakoitzean bat ikusiko duzu; kafea, aulki erosoak eta hip giroan eraikitako inperioa. Benetan politak direnaren froga gisa, Doors eta Django Reinhardt-en CDak saltzen dituzte euren erregistroetan, eta duela gutxi musika-ekoizpenaren eta txikizkakoaren esparruan ausartu dira. Sinatu zuten lehen ekitaldia Paul McCartney izan zen. Are gehiago, osasun plan bat eskaintzen diete langileei eta Bidezko Merkataritzako Kafearen lerro ezaguna eskaintzen diete. Sistema honen merituak abesten dituztenentzat, Starbucks globalizazioak funtzionatzen duela eta, batez ere, polita dela erakusten duen adibide bikaina da.
Sindikatuaren haustura izan ezik. Eta Etiopiako mahastizainen esplotazioa (Bidezko Merkataritza etiketa izan arren). Zer esanik ez, auzoko kafetegien ehunka, milaka ez bada, negoziotik kanpo utzitako eta "hoztasun" belo mehe batean bildutako beste cookie-ebakitzaile korporatibo batek ordezkatuta.
Laburbilduz, Starbucks-ek Radiohead-ek azken hamabost urteetan lambasten eman duen "ostikoka egiten duen Gucci txerritxoa" adierazten du. Sorreratik, talde honek musika alternatiboaren erabateko onena irudikatu du. Post-grunge talde zuzen batetik beti aldatzen eta eboluzionatzen ari den musika-entitate batera igaro dira. Elektronika malenkoniatsuko elementuak nahastu dituzte, hari atal hunkigarri eta mehatxagarriak, abangoardiako gogo-makurdura. Laburbilduz, inork ez daki zer espero duen hurrengo diskotik; beste talderik ez den zirrara emateko gai.
Haien ustekabeko soinuak eta letra enigmatiko eta gaiztoak gizarte modernoko elementu beldurgarri eta alienatuenekin hitz egin duen lan multzo bat osatu dute. Poetika postmoderno lazgarri batean estaltzen duten arren, haien mezua Orwelliako superordenagailu masiboan dagoen mikrotxip akastunaren antzera iritsi da oraindik: sistema huts egiten ari da. Sentimendu horien oihartzuna izan dute Radiohead-en beraren ekintzek azken urteotan: Thom Yorke frontman-en antikapitalismo gero eta ozenagotik hasi eta taldeak babesle korporatiborik gabe bira egiteko erabakia (Naomi Klein-en No Logo-n inspiratuta). Beraz, ez da harritzekoa diskoetxeek taldearekin jorratzen dutenean kitzika aritzea, eta ez da harritzekoa taldeak berak (gaur egun zigilurik gabe) puntu-lerroan tinta punturik jarriko ez izana aspaldi itxaroten zen zazpigarrena amaitu arte. diskoa nahi duten moduan.
Beraz, talde honek XXI. mendeko globalizazioaren aurpegi berde puztuaren jabetzako zigilu batekin sinatu zezakeela zurrumurruak agertu zirenean, litekeena da Radiohead-eko zale ugarik bihotza eztarrira jauzi egitea sentitzea.
Baina, zorionez, taldearen zuzendaritzak zalaparta zapuztu zuen joan den ostegunean: "Radiohead estudioan dabil hurrengo diskoa lantzen. Ez dute inorekin disko berri bat negoziatzen, eta ez dute pentsatuko euren musika berria nola kaleratu arte. diskoa amaitu da... Starbucksekin sinatzera doazen zurrumurrua guztiz gezurra da".
Eta zorionez. Starbucks bezalako entitateekin benetan haiekin sinatzearekin gure atsekabearekin hitz egin duen talde baten ideia etsigarria izango zen, kontraesankorra ahaztu gabe. Yorke eta Radiohead ziurrenik gehiago sinpatizatzen dira Wobblies-ekin baristak sindikatzen saiatzen ari direnekin, euren irudi txukuna taldetik eta baristatik ahalik eta gehien estutzeko erabiltzen dutenekin baino.
Buzz-ak egia frogatuko balu, Radioheadek kafe-erraldoi karamelu macchiatok ekarri ez zezakeen zerbait emango ziokeen, sinesmen artistikoaren eta azken aldakaren irudia. Baina halako zintzotasuna duen talde batek konturatzen da xaflaren azpian, Hear Music eta Starbucks-ek sistema hau gidatzen duten printzipio errukigabe berberak betetzen dituztela. Oraingoz, lasai egon gaitezke. Starbucks bati begiratzen diogunean burua altxatzen duen sen horri buruz hitz egiten jarraituko du Radioheadek: "hau ez dago ondo".
Alexander Billet Washington DCn bizi den musika kazetari, aktibista eta Radiohead-en zale amorratua da. Znet-en ohiko kolaboratzailea da, eta CounterPunch, Socialist Worker (AEB), Dissident Voice, MRzine eta UK Watch aldizkarietan ere argitaratu da. Bere lehen liburua lantzen ari da, The Kids Are Shouting Loud: The Music and Politics of the Clash.
Bere bloga, Rebel Frequencies, http://rebelfrequencies.blogspot.com helbidean ikus daiteke. [posta elektroniko bidez babestua]