Παίρνετε αυτό που πληρώνετε για την Αμερική. Μαζική Κοινωνία. Μαζικοί Πυροβολισμοί. Χημική Λοβοτομή.
29-31 Δεκεμβρίου 2012, 1-2 Ιανουαρίου 2013
Jonathan ©. Γκίλις
Κοιτάζει κανείς τον ουρανό μια καθαρή νύχτα και παρατηρεί τον απέραντο ωκεανό του διαστήματος και το νησί(α) των αστεριών. το θαύμα να βλέπεις μια εικόνα του παρελθόντος, ενώ έχεις επίγνωση, έστω και μόνο με τρόπο επίγνωσης, της ύπαρξης στην ύπαρξη της παρούσας στιγμής. Τόσο θαύμα στην απλότητα! «Το πρόβλημα με την προθυμία να φτιάξεις έναν κόσμο είναι ότι, όντας ήδη φτιαγμένο, αυτό που υπάρχει πρέπει πρώτα να καταστραφεί».[1]
Αυτός ο ιμπεριαλιστικός καπιταλιστικός τρόπος ζωής είναι αντίθετος με τη φύση και τις φυσικές συμβιωτικές διαδικασίες. Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλιστικός πολιτισμός, ο οποίος βασίζεται στη μαζική βία και την υποδούλωση, αιτία της μαζικής καταναλωτικής κουλτούρας, βρίσκεται σε άμεση και ξεκάθαρη αντίθεση με τον φυσικό κόσμο, ο οποίος, όπως οι λεπτότερες και πιο συγκεκριμένες δυνάμεις ζωής της βιοποικιλότητας και της βιο- ποικίλες αλληλεπιδράσεις και αλληλεπιδράσεις που περιέχονται μέσα, καταστρέφει γρήγορα και εκτεταμένα και αντικαθιστά σαν παράσιτο τον ξενιστή του. Η κυρίαρχη, παγκόσμια ηγεμονική κουλτούρα δεν θα διαρκέσει για πάντα. Ίσως σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όσο 25 χρόνια, θα υπάρξει συστημική κατάρρευση, όπως είναι προβλέψιμη από την άποψη του διαφαινόμενου κλιματικού χάους, το οποίο σύντομα θα βρίσκεται σε μια ανεξέλεγκτη ανατροφοδότηση, με την εξαιρετικά σοβαρή απειλή, αν όχι επικείμενη, της αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας σε το σημείο που θα έκανε τις περισσότερες, αν όχι ολόκληρη τη γη ακατοίκητη για τους περισσότερους, αν όχι για όλη τη ζωή.
Αμέτρητα είδη εξαφανίζονται καθημερινά λόγω της κυρίαρχης κουλτούρας. Ωστόσο, οι περισσότεροι πολίτες της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας είναι απασχολημένοι σχεδόν με κάθε πτυχή της μαζικής καταναλωτικής ζωής. Καταναλώνεται από την ίδια την οικονομία της κατανάλωσης, την ίδια την οικονομία που βασίζεται στη μαζική βία και την υποδούλωση, και απαιτεί την απόλυτη καταστροφή και αποδεκατισμό του φυσικού κόσμου, των μη ανθρώπων και των ανθρώπων, και των φυσικών συμβιωτικών σχέσεων και διαδικασιών της ζωής που εξελίχθηκαν μετά εκατομμύρια και δισεκατομμύρια χρόνια. «Αυστηρά μιλώντας, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «οικονομία»…[Υπάρχουν] άνθρωποι που ασχολούνται με την ανταλλαγή αξιών, με παραγωγική και όχι τόσο παραγωγική εργασία, και δίνουμε ένα γενικό όνομα σε όλες αυτές τις δραστηριότητες, αποκαλώντας τις οικονομία», ένα υποθετικό κατασκεύασμα που επιβάλλεται σε παρατηρήσιμες επικαιρότητες. Στη συνέχεια, συχνά αντιμετωπίζουμε τις αφαιρέσεις μας… ως δικές τους αυτοδημιουργούμενες δυνάμεις. Άρα μιλάμε για τα προβλήματα της οικονομίας γενικά, όχι για τα προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας με ένα συγκεκριμένο σύνολο κοινωνικών σχέσεων και μια ευδιάκριτη κατανομή της ταξικής εξουσίας».[2]
Η πιθανότητα εξαφάνισης του είδους είναι ένα μάλλον σημαντικό δίλημμα για να είμαστε σίγουροι. μάλλον το πιο σοβαρό. Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες κρίσεις που αποτελούν συστατικά στοιχεία της πραγματικής κρίσης του ίδιου του κυρίαρχου αυτοκρατορικού πολιτισμού.
Όποτε συμβαίνει ένα σχολικό πυροβολισμό, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην υποχρεωτική φοίτηση στην αντιδραστική κύρια αφήγηση. Μάλλον, όταν συμβαίνει ένα σχολείο ή άλλος μαζικός πυροβολισμός, εκείνοι που βρίσκονται στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος ουρλιάζουν για αιματηρή δολοφονία στην Εθνική Ένωση Τυφεκίων (NRA) και ουσιαστικά επιμένουν στον έλεγχο των όπλων και ίσως έναν αυξημένο προϋπολογισμό και συμβολικές μεταρρυθμίσεις για την απόλυτη Το θλιβερό και αδυνατισμένο σύστημα ψυχικής περίθαλψης, είναι ουσιαστικά η λύση στο σοβαρό πρόβλημα(α) της αυξανόμενης επικράτησης μαζικών πυροβολισμών στην εγχώρια πατρίδα της αυτοκρατορίας. Ότι οι σφαγές στα σχολεία έχουν συμβεί αρκετά τακτικά ώστε να έχουν εξομαλυνθεί κάπως ––δηλαδή, οι φρικτές πράξεις και οι μέχρι τώρα προβλέψιμες εμπορικές αντιδράσεις σε αυτές βρίσκονται στο μανδύα της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, μαζί με σφαγές σε άλλες τοποθεσίες, όπως κινηματογράφους και εμπορικά κέντρα–––– είναι ίσως αντιπροσωπευτικό του διαρκώς τρελαμένου εφιάλτη που παράγει χαρακτηριστικά η κυρίαρχη κουλτούρα.
Το υποχρεωτικό σχολείο, το οποίο αρχικά υπερασπίστηκε με ένοπλη αντίσταση, και για προφανώς καλό λόγο, λιγότερο από έξι γενιές πριν, σίγουρα όχι αρχαία ιστορία, είναι τόσο κανονικοποιημένος θεσμός που οι σημαντικές συζητήσεις γύρω από αυτό συνήθως αφορούν κυρίως τη μεταρρύθμιση του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος , για παράδειγμα, η διασφάλιση καλύτερων αμοιβών και κοινωνικών ασφαλίσεων για τους εκπαιδευτικούς, ότι θα διατηρήσουν πραγματικά τις δουλειές τους, υποστηρίζοντας μικρότερες τάξεις, αντίθεση στις δημοσιονομικές περικοπές, σε μικρότερο βαθμό, αντίθεση στις τυποποιημένες εξετάσεις κ.λπ. «Μέχρι το 1880, τα εργοστάσια και οι χρηματοδότες κυβέρνησαν την αμερικανική πτέρυγα, και ένα επαγγελματικό προλεταριάτο δικηγόρων, πολιτικών και άλλων που εξαρτώνται από την εύνοια των ισχυρών έβαζαν φωτιά στους Αμερικανούς που αγωνίζονταν για να διατηρήσουν ένα ελευθεριακό έθνος όπως υποσχέθηκε η Διακήρυξη και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων Με αυτόν τον ριζικό μετασχηματισμό από την τοπική δημοκρατία σε στην πραγματικότητα η ολιγαρχία, οι άνθρωποι με το δικό τους μυαλό έγιναν εμπόδιο για την αποτελεσματική διαχείριση. Σκεφτείτε το με αυτόν τον τρόπο: οι ζωές που έχουν ανατεθεί σε καθημερινή δουλειά είναι καλύτερα να διατηρούνται παιδικές».[3] Το μαζικό σχολικό σύστημα προσφέρει στις κυρίαρχες ελίτ μαζική υπακοή μέσω μαζικής κατήχησης.
Σχετικά, "περισσότεροι από 100,000 ιθαγενείς της Αμερικής [αναγκάστηκαν] από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να φοιτήσουν σε χριστιανικά σχολεία. Το σύστημα, το οποίο ξεκίνησε με την «Πολιτική Ειρήνης» του Προέδρου Ulysses Grant το 1869, συνεχίστηκε μέχρι τον 20ο αιώνα. Εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, ιεραπόστολοι και τοπικοί Οι αρχές έπαιρναν παιδιά ηλικίας πέντε ετών από τους γονείς τους και τα έστελναν σε χριστιανικά οικοτροφεία· ανάγκασαν άλλα να εγγραφούν σε χριστιανικά ημερήσια σχολεία με κράτηση. Μοναδική οικογενειακή επίσκεψη. Γονείς που πιάστηκαν προσπαθώντας να κρύψουν τα παιδιά τους που έχασαν τα μερίδια φαγητού».[4]
«Οι Ινδοί πρέπει να συμμορφωθούν με τους «τρόπους του λευκού», ειρηνικά αν θέλουν, βίαια αν το κάνουν. Πρέπει να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους και να προσαρμόσουν τον τρόπο ζωής τους ουσιαστικά με τον πολιτισμό μας. Αυτός ο πολιτισμός μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δυνατός, αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να αποκτήσουν οι Ινδοί. Αυτοί περίπου
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά