Γιατί δεν ακολουθούμε την καρδιά και το μυαλό μας;
Στις 17 Μαρτίου 2003 ο Πρόεδρος Μπους δήλωσε ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε 48 ώρες για να εγκαταλείψει το Ιράκ, καθώς μπαίναμε σε πολεμικές επιχειρήσεις. Από εκείνη την ημέρα, όταν κηρύξαμε τον πόλεμο, καταλαμβάνουμε μια χώρα, με τη δεδηλωμένη αποστολή «να κερδίσουμε τις καρδιές και τα μυαλά του ιρακινού λαού», να τον «ελευθερώσουμε» και να «φέρουμε τη δημοκρατία».
Σχεδόν 5 χρόνια αργότερα, αναλογιζόμαστε μια βάναυση χώρα και μια βάναυση δύναμη συνασπισμού. Τώρα διεξάγεται ένας πόλεμος απευθείας εναντίον του άμαχου πληθυσμού, αφού καταστρέψαμε τις πόλεις τους, ανακρίναμε τους ανθρώπους, συλλάβαμε και κρατήσαμε τον λαό του Ιράκ για ανάκριση και ανακρίσεις. Στείλαμε εκατοντάδες ανθρώπους στον Κόλπο του Γκουαντάναμο, πολλοί (και σε ορισμένες περιπτώσεις όλοι) από τους οποίους δεν είχαν καταγραφεί, δεν εκπροσωπήθηκαν, κρατήθηκαν χωρίς χρέωση και δεν είχαν το δικαίωμα να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους. Υπολογίζεται ότι μεταξύ 600,000 και 1,000,000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ως αποτέλεσμα του αρχικού πολέμου, της κατοχής και των επακόλουθων ανθρωπιστικών κρίσεων που σημειώθηκαν από εκείνη την ημέρα το 2003. Μετά από βομβαρδισμούς ή πυροβολισμούς σε χώρους συγκέντρωσης πολιτών, όπως τζαμιά, νοσοκομεία, σχολεία , και τα σπίτια, είναι προφανές για οποιονδήποτε να δει… ότι δεν καταφέρνουμε να κερδίσουμε τις καρδιές και τα μυαλά, να απελευθερώσουμε και να εγκαταστήσουμε τη δημοκρατία μας στο Ιράκ.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που πήγαμε στον πόλεμο στο Ιράκ. Ξεκινήσαμε και έκτοτε αυξήσαμε την παρουσία της χώρας μας στη Μέση Ανατολή. Έχουμε σχέσεις με το Ισραήλ, με τη Σαουδική Αραβία, με το Πακιστάν, με το Ιράκ, το Ιράν, το Κουβέιτ και τη Συρία. Έχουμε φιλικές σχέσεις με ορισμένες από αυτές τις χώρες και επιθετικές σχέσεις με άλλες. Ανεξάρτητα, σίγουρα διατηρούμε συγκεκριμένη παρουσία σε αυτή την περιοχή. Είναι ευρέως γνωστό ότι για δεκαετίες, έχουμε ενισχύσει την παρουσία μας για σκοπούς ανταλλαγής ισχύος, προώθησης στη διατήρηση ενός ρόλου διατήρησης και διατήρησης στρατηγικών πόρων και για την προστασία των συνδεδεμένων χωρών μας (συμμάχων, αν θέλετε) και τα ενδιαφέροντα.
Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι η χώρα μας, επειδή είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη στον κόσμο, και επειδή για δεκαετίες, έχει τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλο τον κόσμο, παίζει ένα παιχνίδι κινδύνου με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές δεν είναι χώρες που πρέπει να υπάγονται σε μία. Το πρόβλημα, είναι ότι αντί να αφορά τη στρατηγική, και την ολοκλήρωση, και τη δύναμη και τα αποκτήματα. αυτό είναι για τους ανθρώπους.
Αυτό είναι για τους ανθρώπους. Άνθρωποι, εσείς, εγώ, οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, αυτό αφορά όλους.
Όταν οι διπλωμάτες μας μιλούν αυστηρά μεταξύ τους στις συνεδριάσεις του ΟΗΕ, όταν απειλούμε βία κατά μιας χώρας επειδή δεν λυγίζουμε σε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι καλύτερο για αυτούς και όταν επιτιθέμεθα σε μια άλλη χώρα επειδή αρνούνται κατηγορηματικά να συνεργαστούν, έχουμε να κάνουμε με Ανθρωποι. Τους σκοτώνουμε. Καταστρέφουμε τους άνετους τρόπους ζωής τους, τις ρουτίνες τους, τις κοινότητές τους.
Πράγματι, η Emma Goldman είπε κάποτε (πιστεύω ότι παρέθεσε τον Carlyle): «Ο πόλεμος είναι μια διαμάχη μεταξύ δύο κλεφτών που είναι πολύ δειλοί για να πολεμήσουν τη δική τους μάχη· επομένως παίρνουν αγόρια από ένα χωριό και ένα άλλο χωριό, τα κολλάνε με στολές, τους εξοπλίζουν με όπλα. και αφήστε τα να χαλαρώσουν σαν άγρια θηρία ο ένας εναντίον του άλλου».
Το ερώτημά μου είναι, αντί να προσπαθήσω νίκη τις καρδιές και το μυαλό τους, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς ακολουθήστε την καρδιά και το μυαλό μας;
Ας ακολουθήσουμε τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων μας που έχουν κολλήσει εκεί. Αυτοί είναι οι φίλοι μας, τα αδέρφια, οι αδελφές και οι συνεργάτες μας. Αυτά δεν είναι πιόνια σε ένα περίτεχνο παιχνίδι παγκόσμιας κυριαρχίας. Ας ακολουθήσουμε τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων που ζουν στις χώρες στις οποίες κυριαρχήσαμε.
Είμαστε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Ξοδεύουμε 452 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε αυτόν τον πόλεμο. Γιατί δεν κόβουμε τη μισθοδοσία, δεν φέρουμε τους περισσότερους στρατιώτες και τον περισσότερο εξοπλισμό στο σπίτι και δεν ξοδεύουμε ένα σημαντικό ποσό για την καταβολή αποζημιώσεων στον ιρακινό λαό. Δεν θα χρειαζόταν καν να ξοδέψουμε όλη τη διαφορά. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ακόμη και 100, ή 200 δισεκατομμύρια το χρόνο για αυτό, και να ξοδέψουμε τα υπόλοιπα σε οικιακά ζητήματα όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση, οι μεταφορές και άλλα κοινωνικά, πολιτικά σχέδια. Οι άνθρωποι που παραμένουν εκεί, μπορούν να είναι διαθέσιμοι να εργαστούν με την ιρακινή κυβέρνηση (όλη της ιρακινής κυβέρνησης, το κοινοβούλιο, το συμβούλιο, ο πρωθυπουργός), καθώς και εντός της Διεθνούς Κοινότητας (όπως για την ενίσχυση της υποστήριξης, για τη συμμετοχή σε μια θετική νότα, στις παγκόσμιες υποθέσεις, και να συνεργαστούμε), για την ανοικοδόμηση της υποδομής του Ιράκ.
Πάνω από όλα, πρέπει να εγκαταλείψουμε το "Winning the Hearts and Minds". Γιατί πρέπει να τους κερδίσουμε σε ένα μέρος που σαφώς δεν επιθυμούν; Προφανώς δεν λειτουργεί, και ειλικρινά, έχει μετατραπεί σε πλήρη καταστροφή.
Ίσως ήρθε η ώρα για μια αλλαγή. Ως έθνος είμαστε πολύ απογοητευμένοι για το πού οδηγηθήκαμε σε αυτόν τον πόλεμο, την παραμέληση στο εσωτερικό μας μέτωπο, την έλλειψη ετοιμότητάς μας για καταστροφές και την έλλειψη επαρκούς εκπροσώπησης από τους ανθρώπους που ψηφίσαμε για την εξουσία. Ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να ακολουθούμε τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων, εδώ και στο εξωτερικό, και να αρχίσουμε να εργαζόμαστε για να επηρεάσουμε μια θετική αλλαγή σε αυτόν τον κόσμο και στον τρόπο που τον βλέπουμε. Θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ και σκληρά για αυτό, και να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι που ψηφίζουμε στην εξουσία αυτή τη φορά θα λογοδοτήσουν για τις αποφάσεις που παίρνουν και να διασφαλίσουμε ότι εμείς, ως λαός, μπορούμε να συμβαδίσουμε με αυτές τις αποφάσεις, γνωρίζουμε τα γεγονότα και αρχίζουμε να βοηθάμε τους ανθρώπους αντί να τους πληγώνουμε.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά