Τι είναι ο νέος λαϊκισμός; ο Λεξικό Πρίνστον ορίζει τον λαϊκισμό ως «ένα πολιτικό δόγμα που υποστηρίζει τα δικαιώματα και τις εξουσίες των απλών ανθρώπων στον αγώνα τους με την προνομιούχα ελίτ».
Δεν είναι κακό για λεξικό.
Ο Νέος Λαϊκισμός προκύπτει από την σκληρή αλήθεια για τη σημερινή Αμερική: Πολύ λίγοι άνθρωποι ελέγχουν πάρα πολλά χρήματα και δύναμη, και χρησιμοποιούν αυτόν τον έλεγχο για να διαμορφώσουν τους κανόνες για να προστατεύσουν και να επεκτείνουν τα προνόμιά τους.
Αυτή η οικονομία δεν λειτουργεί για τους εργαζόμενους. Αυτό δεν είναι ατύχημα. Δεν είναι πράξη Θεού. Δεν οφείλεται στις δυνάμεις της τεχνολογίας και της παγκοσμιοποίησης που δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν είναι λάθος. Είναι μια αρπαγή εξουσίας.
Δεκαετίες απορρύθμισης και κορυφαίων φορολογικών περικοπών, αυξανόμενων αμοιβών CEO και επιθέσεων στα συνδικάτα, συντηρητικών μύθων και φονταμενταλισμού της αγοράς έχουν αναδημιουργήσει ακραίες θέσεις πλούτου και εξουσίας της Χρυσής Εποχής. Για άλλη μια φορά αναδύεται μια νέα αμερικανική πλουτοκρατία, κάνοντας ό,τι κάνουν πάντα οι πλουτοκράτες - διαφθείροντας την κυβέρνηση για να προστατεύσει και να επεκτείνει τις περιουσίες τους.
Οι Αμερικανοί δεν ανέχονται εύκολα τις αυτοδιαιωνιζόμενες αριστοκρατίες. Η αντίθεση στον αριστοκρατικό πλούτο είναι τόσο αμερικανική όσο η μηλόπιτα, που χρονολογείται από την Αμερικανική Επανάσταση, στον Τζέφερσον που προειδοποίησε για την «αριστοκρατία των χρηματικών εταιρειών».
Η λαϊκίστικη παράδοση
Το κίνημα που έδωσε το όνομά του στον λαϊκισμό σάρωσε από τις πολιτείες των Πεδιάδων στα τέλη του 19ουthαιώνα, καθώς μικροκαλλιεργητές και χαλυβουργοί, μεροκαματιάρηδες και αγρότες συγκεντρώθηκαν για να αναλάβουν τα καταπιστεύματα, τους σιδηροδρόμους, τις μακρινές τράπεζες που τους εξαθλιώνουν.
Συγκρούστηκαν εναντίον μιας κυβέρνησης που παρέδωσε δημόσιες εκτάσεις στους σιδηρόδρομους, κράτησε τα επιτόκια υψηλά, κατέστρεψε τα μονοπώλια και ράγισε τα κεφάλια των εργαζομένων που προσπαθούσαν να οργανωθούν.
Αλλά αμφισβητώντας τη διεφθαρμένη κυβέρνηση, κατέληξαν σε μια βαθιά συνειδητοποίηση: ότι στην αναδυόμενη βιομηχανική οικονομία, η απλή περικοπή της κυβέρνησης και ο περιορισμός των εξουσιών της θα απελευθέρωνε μόνο τα μονοπώλια και τις τράπεζες για να ξεφύγουν ακόμη περισσότερο από τους σημερινούς Αμερικανούς.
Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να πάρουν πίσω την κυβέρνηση, μετατρέποντάς την από το χέρι των προνομιούχων σε σύμμαχο του λαού.
Αυτό οδήγησε σε δύο άλλες προκλήσεις. Πρώτον, έπρεπε να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους για να αντιμετωπίσουν αυτό που ο Ρούσβελτ αποκαλούσε «οργανωμένο χρήμα».
Και δεύτερον, η διαμαρτυρία δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε να εφεύρουν νέες ιδέες, σαρωτικές μεταρρυθμίσεις για να κάνουν την οικονομία να λειτουργήσει για τους εργαζόμενους.
Αυτό το λαϊκιστικό κίνημα διήρκεσε μόνο λίγα χρόνια ως ανεξάρτητο κόμμα, αλλά οι μεταρρυθμίσεις που υποστήριξε έθεσαν την ατζέντα για τους προοδευτικούς για περισσότερο από μισό αιώνα – ο κατώτατος μισθός, το οκτάωρο, οι αντιμονοπωλιακές νομοθεσίες, ο προοδευτικός φόρος εισοδήματος, μια επίπεδη απαγόρευση των επιδοτήσεων σε ιδιωτικές εταιρείες και εργατικούς συνεταιρισμούς. Κινητοποίησε εκατομμύρια γύρω από μια νέα νομισματική πολιτική. Πίεσε στην επέκταση της δημοκρατίας μέσω άμεσων εκλογών γερουσιαστών, πρωτοβουλιών και δημοψηφισμάτων. Υπάρχει μια απευθείας γραμμή από την Πλατφόρμα της Ομάχα του Λαϊκού Κόμματος το 1892 στις Τέσσερις Ελευθερίες και την Οικονομική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της FDR, στη Μεγάλη Κοινωνία του Λίντον Τζόνσον, της οποίας 50th επέτειο που τιμούμε αυτή την εβδομάδα.
Ο σημερινός νέος λαϊκισμός βρίσκεται σε αυτή την παράδοση.
Οι άνθρωποι δεν ανησυχούν ότι οι πλούσιοι έχουν πολλά χρήματα. Δεν πρόκειται για φθόνο. Είναι θέμα εξουσίας – ότι τα προνομιακά και εδραιωμένα συμφέροντα στήνουν το παιχνίδι, ώστε η οικονομία να μην λειτουργεί για τους εργαζόμενους.
Δισεκατομμυριούχοι σαν τον Σέλντον Άντερσον παίζουν με πολιτικούς σαν να ήταν μικροσκοπικές πλαστικές μαριονέτες. Οι εκατομμυριούχοι πληρώνουν χαμηλότερους φόρους από τους γραμματείς τους. Οι πολυεθνικές κρύβουν κέρδη στο εξωτερικό και πληρώνουν χαμηλότερους φόρους από τα μαγαζιά μαμά και ποπ. Άλλωστε, ως μεγιστάνας του ξενοδοχείου Leona Helmsley φημίζεται, «μόνο οι μικροί άνθρωποι πληρώνουν φόρους».
Οι τραπεζίτες της Wall Street –οι άνθρωποι των οποίων οι υπερβολές τάραξαν την οικονομία και κόστισαν εκατομμύρια τα σπίτια και τις δουλειές τους– διασώθηκαν. Τώρα επέστρεψαν, παρουσιάζονται για άλλη μια φορά ως κύριοι του σύμπαντος, προφανώς απρόσβλητοι από τη δίωξη για την επιδημία απάτης από την οποία επωφελήθηκαν. Οι φυλακές, άλλωστε, είναι για ανθρωπάκια.
Το κορυφαίο 1 τοις εκατό είναι σύλληψη πλήρως το 95 τοις εκατό της αύξησης του εισοδήματος της χώρας. Οι μισθοί των CEO αυξάνονται και τα εταιρικά κέρδη έφτασαν σε ύψη ρεκόρ, ενώ τα εισοδήματα των εργαζομένων παραμένουν στάσιμα και η ανασφάλεια αυξάνεται.
Κινητοποιημένοι άνθρωποι εναντίον κινητοποιημένων χρημάτων
Τι θα χρειαστεί για να λειτουργήσει ξανά αυτή η οικονομία για τους εργαζόμενους; Οι κινητοποιημένοι θα πρέπει να αναλάβουν οργανωμένα χρήματα. Οι επενδύσεις σε τομείς ζωτικής σημασίας για το μέλλον μας μπορούν να πληρωθούν με προοδευτικούς φόρους. Αλλά η αναδιανομή δεν είναι αρκετή. Οι σαρωτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις –η επέκταση της κοινής ασφάλειας, η αμοιβή της εργασίας, ο περιορισμός της κερδοσκοπίας στη Wall Street, η εξισορρόπηση του εμπορίου και πολλά άλλα– είναι απαραίτητες για κάθε νέα συμφωνία.
Ο αμερικανικός λαός το καταλαβαίνει. Δεν χρειάζεται να πειστούν για τα ζητήματα. Το CAF εκδίδει έκθεση σήμερα στις PopulistMajority.org αυτό τεκμηριώνει το απλό γεγονός: η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι μαζί μας. Citizens United; Τέσσερις στους πέντε Αμερικανούς θέλουν την κατάργησή του, συμπεριλαμβανομένων των τριών τέταρτων των Ρεπουμπλικανών. Να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός; Καμία ερώτηση. Περιορίστε τη Wall Street; Ο Lloyd Blankfein μπορεί να πιστεύει ότι η Goldman Sachs κάνει «το έργο του Θεού», αλλά οι Αμερικανοί θέλουν περισσότερη ευθύνη. Προστασία Κοινωνικής Ασφάλισης και Ιατρικής; Ακόμη και οι Tea Partiers συμφωνούν.
Αυτός ο νέος λαϊκισμός δεν είναι κάτι που πρέπει να επινοήσουμε. Ανακατεύεται ήδη. Είναι το Occupy Wall Street που θέτει την ανισότητα της Χρυσής Εποχής στο επίκεντρο της πολιτικής μας συζήτησης. Έχει εκμεταλλευτεί χαμηλόμισθους εργάτες που διαμαρτύρονται για εστιατόρια φαστ φουντ σε περισσότερες από 150 πόλεις. Ένας αριστερός-δεξιός συνασπισμός του Κογκρέσου που σχηματίζεται ενάντια στις συνεχιζόμενες καταστροφικές εταιρικές εμπορικές πολιτικές. Οι διαμαρτυρίες ηθικής Δευτέρας ενάντια στην επίθεση στα εκλογικά δικαιώματα και τους ευάλωτους κινητοποιούν χιλιάδες στη Βόρεια Καρολίνα και εξαπλώνονται στη Τζόρτζια και τη Νότια Καρολίνα. Η αντίθεση ενός δυναμικού πολίτη αυξάνεται σε αγροτικές περιοχές για να εμποδίσει την προσπάθεια των μεγάλων πετρελαιοειδών να σπάσουν τα εδάφη τους.
Μπορούμε να το δούμε στον πολιτισμό. Ο νέος Πάπας καταδικάζει τη σύγχρονη «ειδωλολατρία του χρήματος» και την «τυραννία του απεριόριστου καπιταλισμού». Ή παραδόξως, ένα βιβλίο 685 σελίδων ενός σκοτεινού Γάλλου οικονομολόγου για την ανισότητα του πλούτου βρίσκεται στις λίστες των best-seller μαζί με το νέο μυθιστόρημα της Danielle Steele, "First Sight".
Αναδύονται δυναμικοί ηγέτες όπως οι γερουσιαστές Elizabeth Warren, Sherrod Brown και Bernie Sanders. Αντιπρόσωπος Keith Ellison; Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Bill de Blasio. Το αίτημα για αλλαγή αυξάνεται από τους ακτιβιστές στην καρδιά της πλειοψηφίας του Ομπάμα, το ανερχόμενο αμερικανικό εκλογικό σώμα των millennials, τους έγχρωμους και τις ανύπαντρες γυναίκες που τα πήγαν χειρότερα σε αυτήν την οικονομία. Η οργανωμένη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος, από συνδικάτα μέχρι ομάδες κοινοτικών και πολιτικών δικαιωμάτων, γυναίκες και περιβαλλοντολόγους, προωθούν μια ατζέντα πολύ πιο τολμηρή και ευρύτερη από αυτή που βρίσκεται τώρα ενώπιον του κοινού.
Οι Δημοκρατικοί στη Γερουσία έχουν προχωρήσει τώρα σε μια «δίκαιη βολή», ζητώντας αύξηση του κατώτατου μισθού, ισότητα αμοιβών, οικογενειακή άδεια μετ’ αποδοχών και μείωση των επιτοκίων των φοιτητικών δανείων που πληρώνονται από τη φορολόγηση των εκατομμυριούχων. Ένας αρθρογράφος του περιοδικού Forbes προειδοποιεί το GOP ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν το νέο "λαϊκιστικό κύμα.Ο γερουσιαστής Rand Paul υποστηρίζει ότι οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν απλώς να είναι το κόμμα τουχοντρές γάτες, πλούσιοι και η Wall Street.«Μπορεί να είναι πολύ αργά για αυτό.
Η πρόκληση
Η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε αδιέξοδο από την παρεμπόδιση των Ρεπουμπλικανών, επομένως οι άνθρωποι οδηγούν τις μεταρρυθμίσεις από τα κάτω προς τα πάνω. Ο κατώτατος μισθός αυξάνεται από τη Χαβάη στο Μέριλαντ στο Σιάτλ, όπου ανέρχεται στα 15 δολάρια την ώρα. Οι Καλιφορνέζοι ψήφισαν να φορολογήσουν τους πλούσιους για να επενδύσουν στα σχολεία. Το Κλίβελαντ χρησιμοποιεί κρατικές προμήθειες για να υποστηρίξει τοπικούς συνεταιρισμούς που ανήκουν σε εργάτες. Πάνω από εκατό πόλεις συμμετείχαν στην έκκληση για συνταγματική τροποποίηση για την ανατροπή του Citizens United.
Οι ειδήμονες προτείνουν ότι οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν το πλεονέκτημα στις εκλογές με χαμηλή συμμετοχή του 2014, με τη βάση των Δημοκρατικών να αποθαρρύνεται από την άθλια οικονομία. Οι ελίτ και στα δύο κόμματα προειδοποιούν ενάντια σε έναν νέο λαϊκισμό, λες και η παλιά πολιτική είχε απαντήσεις για τους ανθρώπους.
Αλλά δεν πρόκειται για μία εκλογή ή έναν ηγέτη. Η πίεση για αλλαγή μόλις αρχίζει. Ο κόσμος ξυπνάει με το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Δεν θα το ανεχτούν για πολύ. Θα χρειαστεί λάσπη, οργάνωση, διδασκαλία, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, νέες ιδέες και νέους συμμάχους. Θα αντιμετωπίσει σκληρή αντίσταση. Τα πλούσια και εδραιωμένα συμφέροντα θα ξοδέψουν αφειδώς για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους. Το σύστημά μας έχει σχεδιαστεί για να φράζει τις αλλαγές και όχι να τις διευκολύνει.
Αλλά όταν ο κόσμος μιλάει, οι πολιτικοί ακούνε. Και αυτό το νέο λαϊκιστικό κίνημα μόλις ξεκίνησε. Το διακύβευμα είναι θεμελιώδες – εάν η δημοκρατία μπορεί πράγματι να ελέγξει τη δύναμη του μεγάλου πλούτου και των παγιωμένων συμφερόντων. Αυτή είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζει η δημοκρατία μας και για τον καθένα από εμάς που έχει το προνόμιο να είναι πολίτες της.
Ο Robert L. Borosage είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Αμερικής και συνδιευθυντής της αδελφής του οργάνωσης, του Campaign for America’s Future. Οι οργανώσεις ιδρύθηκαν από 100 επιφανείς Αμερικανούς για να αναπτύξουν τις πολιτικές, το μήνυμα και τις εκστρατείες για να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας διαρκούς πλειοψηφίας για προοδευτική αλλαγή στην Αμερική. Ο κ. Borosage γράφει ευρέως για πολιτικά, οικονομικά και θέματα εθνικής ασφάλειας. Είναι συντάκτης στο περιοδικό The Nation και τακτικός blogger στη Huffington Post. Άρθρα του έχουν εμφανιστεί στο The American Prospect, στην Washington Post, στους New York Times και στο Philadelphia Inquirer. Επιμελείται τους οδηγούς ζητημάτων του Campaign’s Making Sense και είναι συνεκδότης των Takeing Back America (με την Katrina Vanden Heuvel) και The Next Agenda (με τον Roger Hickey).
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά