Πηγή: Ενημερωμένο Σχόλιο
Πολλοί ειδικοί έχουν αναγνωρίσει σωστά τον ρόλο του Covis19 στην αποκάλυψη των ακραίων ταξικών, φυλετικών και φυλετικών ανισοτήτων σε αυτήν την κοινωνία και των τρωτών σημείων που καλλιεργούν. Αυτός ο ιός αποκαλύπτει επίσης τις σοβαρές αδικίες που χαρακτηρίζουν πολλούς αμερικανικούς χώρους εργασίας, όπου πολλοί Αμερικανοί περνούν σχεδόν το ένα τρίτο των κορυφαίων ετών της ζωής τους. Αν και πολλοί από αυτούς τους εργαζομένους αναγνωρίζονται πλέον σωστά ως βασικοί, η θεραπεία τους δεν αντικατοπτρίζει σχεδόν αυτή την υποστήριξη. Το χάσμα μεταξύ της ρητορικής γιορτής και της πραγματικότητας της αγοράς εργασίας και του χώρου εργασίας μπορεί να ανοίξει κάποιες ευκαιρίες για μια πιο δημοκρατική αναδιάρθρωση του χώρου εργασίας.
Στην εξαιρετικά αλληλεξαρτώμενη και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας, ένας εκπληκτικά ποικίλος και μεγάλος αριθμός εργαζομένων θα πρέπει να θεωρείται απαραίτητος. Ο ιστορικός της εργασίας Τζέρεμι Μπρέχερ έχει καταγράψει την προσπάθεια των νοσοκόμων να αποκτήσουν βασικό εξοπλισμό προστασίας προσώπων που απαιτείται για να εκτελούν τα καθήκοντά τους που σώζουν ζωές με ασφάλεια. Αυτό προτρέπει την αναγνώριση πολλών άλλων εργασιών για τις οποίες μπορεί να είναι απαραίτητος τέτοιος εξοπλισμός ή άλλα προστατευτικά μέτρα.
Σχόλια Μπρέχερ: «Η απελπιστική ανάγκη για ΜΑΠ υπερβαίνει κατά πολύ τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας. Οι θυρωροί καθαρίζουν κτίρια σε βάθος, οι βοηθοί των δασκάλων παραδίδουν γεύματα στα παιδιά στο σπίτι. . . Όλοι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να προσβληθούν από τον κοροναϊό χωρίς επαρκή ΜΑΠ για τη μείωση της έκθεσης».
Δύο πτυχές που μοιράζονται τα περισσότερα τέτοια επαγγέλματα είναι ότι η ανάγκη για ΜΑΠ καλύπτεται μόνο αργά, αν όχι καθόλου. Επιπλέον, αυτά τα επαγγέλματα, με εξαίρεση τους εργαζόμενους στις τηλεπικοινωνίες, αμείβονται ελάχιστα. Λιγότερο εμφανής μέχρι πρόσφατα είναι η ευπάθεια στην εξάπλωση ασθενειών που δημιουργείται από χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Πολλοί από εκείνους που τα κατέχουν ακόμη και στην «ανθείσα» οικονομία μας πρέπει να δουλέψουν δύο ή περισσότερες θέσεις εργασίας ακόμα και όταν είναι άρρωστοι για να ζήσουν. Μολυσμένα από τον ιό, μπορούν συχνά να τον μεταφέρουν τόσο σε άλλα γηροκομεία όσο και στα δικά τους σπίτια. Τέτοιες θέσεις εργασίας έχουν επίσης συχνά υψηλό κύκλο εργασιών και προσφέρουν λίγες ευκαιρίες για απόκτηση δεξιοτήτων.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα γηροκομεία τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον Καναδά έχουν γίνει εικονικά πιάτα petri Covid19. Τα καλά νέα είναι ότι η υγεία των εργαζομένων σε αυτό το επάγγελμα θεωρείται όλο και περισσότερο ως το ζήτημα της δημόσιας υγείας. Αν και δεν ήταν αρκετό το Κογκρέσο έκανε μια καλή αρχή για να βοηθήσει τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας στην πρώτη γραμμή. Ο βουλευτής Greg Walden (R-Oregon) σχολίασε: «Αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή χρειάζονται χρήματα. Το Κογκρέσο αύξησε τις πληρωμές κατά 2% για το υπόλοιπο του έτους για νοσοκομεία, γιατρούς, γηροκομεία και για την υγεία στο σπίτι. Επιπλέον, τα νοσοκομεία που περιθάλπουν ασθενείς με COVID-19 στο Medicare θα δουν 20 τοις εκατό αύξηση πληρωμής για τη διάρκεια αυτής της έκτακτης ανάγκης».
Όσο χρήσιμη κι αν είναι αυτή η νομοθεσία, εξακολουθεί να αφήνει πολλούς εργαζόμενους πρώτης γραμμής εξαιρετικά ευάλωτους. Σκεφτείτε αυτή τη νέα απαίτηση ενός μεγάλου νοσοκομείου της Νέας Υόρκης. Η Amy Goodman of Democracy Now αναφέρει: «Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας της Νέας Υόρκης έχουν τώρα μια νέα πρόκληση μπροστά τους: μια νέα πολιτική στα δημόσια νοσοκομεία της πόλης που απαιτεί από ιατρικούς εργαζομένους που καλούν άρρωστους να προσκομίσουν σημείωμα γιατρού». Για μένα αυτό θυμίζει δημοτικό και χρειάζεσαι ένα σημείωμα από τον δάσκαλό σου για άδεια να πάω στην τουαλέτα. Γενικότερα, ο αγώνας για τον ιατρικό χώρο εργασίας έχει ξεπεράσει τον αγώνα για το δικαίωμα να ασκούν τις ημέρες ασθενείας στις οποίες δικαιούνται ερωτήσεις φωνής.
Όπως ανέφεραν οι Noam Schelber και Brian Rosenthal σε ένα πρόσφατο αναλυτικό άρθρο για Οι Νιου Γιορκ Ταιμς: «Οι εργαζόμενοι… έχουν συγκρουστεί με τους εργοδότες που κατηγορούν ότι δεν τους προστατεύουν και τους εκτιμούν σωστά. . . Αλλά ίσως η πιο περίεργη και επίμονη ένταση διαχείρισης-εργασίας έχει προκύψει μεταξύ των παρόχων υγειονομικής περίθαλψης, όπως γιατροί και νοσηλευτές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον ιό, και των διαχειριστών στους οποίους αναφέρονται… Στη Νέα Υόρκη… κάθε σημαντικό ιδιωτικό νοσοκομειακό σύστημα έχει έστειλε σημειώματα τις τελευταίες εβδομάδες που διέταξαν τους εργαζόμενους να μην μιλούν με τα μέσα ενημέρωσης, όπως έκαναν ορισμένα δημόσια νοσοκομεία». Επισημαίνουν ότι τα νοσοκομεία γίνονται όλο και πιο εταιρικά.
Σε αυτό το σημείο η διοίκηση δεν προσέφερε στοιχεία για τέτοια ηθικά κενά. Φαίνεται επίσης ότι οι νοσηλευτές χαίρουν ευρέως σεβασμού, ακόμη και αγαπητού, και έχουν έλλειψη. Η υγεία μας εξαρτάται επίσης εν μέρει από την υγεία τους. Εάν τα νοσοκομεία και η υγειονομική περίθαλψη έχουν γίνει πιο εταιρικά την τελευταία γενιά, είναι εξίσου ικανά να αλλάξουν γρήγορα προς μια πιο ανθρώπινη κατεύθυνση κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Και δεδομένης της επιρροής τους και του προσανατολισμού από κάτω προς τα πάνω πολλών συλλόγων νοσηλευτών σήμερα, μπορεί να είναι σε θέση να δώσουν παραδείγματα που άλλοι θα ακολουθούσαν και θα χτίσουν πάνω τους.
Το Δημοτικό Συμβούλιο της Νέας Υόρκης εξετάζει το ενδεχόμενο να απαγορεύσει την απόλυση γιατρών και νοσοκόμων που μιλούν για έλλειψη ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού (ΜΑΠ). Αυτό θα ήταν ένα θετικό βήμα, αλλά οι νοσηλευτές και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα. Το νοσοκομείο είναι ένας χώρος εργασίας με πολύ εξειδικευμένους και ευάλωτους εργαζόμενους. Το γεγονός αυτό με οδηγεί στο να κάνω κάποιες προκαταρκτικές προτάσεις. Η Διοίκηση Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία (OSHA), σε συνεργασία με τις οργανώσεις νοσηλευτών και τις νοσηλευτικές σχολές, θα πρέπει να σχεδιάσει πρότυπα ασφάλειας για τους εργαζόμενους. Το πιο σημαντικό είναι ότι η επιβολή πρέπει να επανασχεδιαστεί και να ενισχυθεί. Για πολλά χρόνια, ακόμη και πριν από την πλήρη κατάρριψη του OSHA υπό την επιβολή του Τραμπ ήταν συχνά θέμα προγραμματισμένων επισκέψεων για τις οποίες η διοίκηση μπορούσε να προγραμματίσει εκ των προτέρων. Και οι λίγες παραβάσεις που διαπιστώθηκαν γενικά οδήγησαν μόνο σε ένα χτύπημα στον καρπό.
Αντί αυτού του συμβολισμού, κάθε νοσοκομείο ή ιατρική εγκατάσταση θα πρέπει να έχει μια επιτροπή ασφάλειας αποτελούμενη από νοσηλευτές, γιατρούς και προσωπικό υποστήριξης, των οποίων όλες οι ενέργειες στην εργασία επηρεάζουν την ασφάλεια ενός ασθενούς και των συναδέλφων τους που φροντίζουν. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ιατρικές εγκαταστάσεις θα πρέπει να έχουν έναν υπάλληλο συμμόρφωσης που πληρώνεται από το ίδρυμα αλλά προσλαμβάνεται από τον OSHA. Αυτός ο αξιωματικός θα πρέπει να έχει το δικαίωμα και το καθήκον να υποβάλλει παράπονα για παραβιάσεις της ασφάλειας στον OSHA και, εάν είναι απαραίτητο, να απαιτήσει τη διακοπή της άδειας του νοσοκομείου.
Ακόμη και πριν από την κρίση του Covid 19 πολλά νοσοκομεία δεν ήταν ασφαλή τόσο για ασθενείς όσο και για νοσηλευτές. Τα επίπεδα προσωπικού ήταν πολύ χαμηλά, οι τραυματισμοί από μετακινούμενους ασθενείς πολύ συχνοί και τα λάθη στη φαρμακευτική αγωγή πολύ συχνά. Το Covid19 μάς δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα αναπτύσσοντας μοντέλα ρυθμίσεων για την υγεία και την ασφάλεια με επίκεντρο τους εργαζομένους.
---
Βίντεο μπόνους που προστέθηκε από το Informed Comment:
Κορωνοϊός: Νοσηλευτές του Λος Άντζελες διαμαρτύρονται για να απαιτήσουν καλύτερη προστασία | AFP
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά