Το Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών θρηνεί την απώλεια του σκηνοθέτη και συγγραφέα Saul Landau
Πρόγραμμα μνήμης θα πραγματοποιηθεί στις 12 Οκτωβρίου στην Ουάσιγκτον, DC
Οι σκέψεις, τα σχόλια και οι αναμνήσεις του Σαούλ είναι ευπρόσδεκτες σελίδα αφιερώματος
Το προσωπικό και οι φίλοι του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών θρηνούν για την απώλεια του Σαούλ Λαντάου, ενός βραβευμένου σκηνοθέτη, συγγραφέα, ποιητή και ατρόμητου ακτιβιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Saul ήταν μέλος της IPS από το 1972 μέχρι το θάνατό του από καρκίνο σε ηλικία 77 ετών, στις 9 Σεπτεμβρίου.
Το IPS θα φιλοξενήσει ένα δημόσια γιορτή της ζωής και του έργου του Σαούλ το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, στις 6 το απόγευμα στο ξενοδοχείο Liaison στην Ουάσιγκτον, DC. Αυτή η εκδήλωση θα είναι μέρος ενός Φεστιβάλ Ideas into Action και άλλων εκδηλώσεων για τον εορτασμό της 50ής επετείου του Ινστιτούτου. Επισκεφθείτε μας Σελίδα 50ης επετείου Για περισσότερες πληροφορίες. Άλλο ένα μνημόσυνο θα τελεστεί στο Σαν Φρανσίσκο σε ημερομηνία που θα καθοριστεί.
Ένα αφιέρωμα του IPS στον Σαούλ είναι παρακάτω, ακολουθούμενο από συνδέσμους με μοιρολόγια που έχουν δημοσιευτεί σε πολλές μεγάλες εφημερίδες.
IPS Αφιέρωμα στον Saul Landau
Στα περισσότερα από 40 χρόνια του στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών, ο Saul Landau παρήγαγε περισσότερες από 40 ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα, 14 βιβλία και χιλιάδες άρθρα και κριτικές σε εφημερίδες και περιοδικά. Μεταξύ των πολυάριθμων διακρίσεών του, ο Saul έλαβε ένα βραβείο Emmy και ένα βραβείο George Polk για το «Paul Jacobs and the Nuclear Gang», μια ταινία που σκηνοθέτησε μαζί με τον Jack Willis σχετικά με την κάλυψη των κινδύνων για την υγεία που σχετίζονται με τις δοκιμές ατομικής βόμβας της δεκαετίας του 1950.
Πέρα από το εκτεταμένο έργο του, ο Σαούλ θα μείνει στη μνήμη για το ατσάλινο νεύρο και το καυστικό του πνεύμα. «Στάθηκε απέναντι σε δικτάτορες, δεξιούς Κουβανούς δολοφόνους, πομπώδεις πολιτικούς και επικριτές τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά», δήλωσε ο διευθυντής του IPS Τζον Κάβανα. «Όταν πίστευε σε κάτι, κανείς δεν μπορούσε να τον κάνει πίσω. Όσοι προσπάθησαν θα έβρισκαν τυπικά τους εαυτούς τους στο άκρο μιας μαραζωμένης αλλά χιουμοριστικής προσβολής».
Ο Σαούλ χλεύαζε συνεχώς την υποκρισία που έβλεπε στις πολιτικές των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική. Η τελευταία του ταινία, "Will the Real Terrorist Please Stand Up?" αφηγείται την ιστορία των σχέσεων ΗΠΑ-Κούβας μέσα από το φακό της Cuban 5, μιας ομάδας που στάλθηκε για να διεισδύσει σε δεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις στο Μαϊάμι. Όταν οι κατάσκοποι παρέδωσαν στοιχεία για τρομοκρατία με έδρα τις ΗΠΑ στο FBI, οι ίδιοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν ενώ οι τρομοκράτες κατά του Κάστρο συνέχισαν να ζουν ελεύθερα στη Φλόριντα. Αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Σαούλ ενώθηκε με τον ηθοποιό Ντάνι Γκλόβερ σε ώρες οδήγησης στην έρημο της Καλιφόρνια για να επισκεφτεί έναν από τους Κουβανούς 5 κρατούμενους.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Σαούλ γύρισε έξι ταινίες για την Κούβα. Το πιο δημοφιλές του ήταν το ντοκιμαντέρ «Φιντέλ» του PBS του 1968, που γυρίστηκε κατά τη διάρκεια μιας εβδομαδιαίας περιοδείας με τζιπ στη χώρα που του επέτρεψε άνευ προηγουμένου πρόσβαση στον αμφιλεγόμενο ηγέτη της Κούβας. Οι πρεμιέρες της ταινίας στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες ακυρώθηκαν και οι δύο μετά από επιθέσεις με βόμβες στις αίθουσες. «Αυτοί οι δεξιοί Κουβανοί είχαν, πώς να το πω, «ισχυρές απόψεις» για την ελευθερία του λόγου», σχολίασε αργότερα ο Σαούλ. Τη στιγμή του θανάτου του, είχε στα σκαριά άλλη μια κουβανέζικη ταινία, αυτή για την καταπολέμηση της ομοφοβίας στη χώρα αυτή. Το Κουβανικό Ινστιτούτο για τη Φιλία με τους Λαούς (ICAP) του απένειμε το Μετάλλιο της Φιλίας στις 7 Αυγούστου 2013.
Το 1971, ο Saul κυκλοφόρησε δύο ταινίες για την εκλογή του Χιλιανού Προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου σοσιαλιστή ηγέτη της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης μιας με τον τραγουδιστή/τραγουδοποιό Country Joe McDonald. Ο πρεσβευτής της Χιλής Ορλάντο Λετελιέ τον κάλεσε να προβάλει μια από τις ταινίες στην πρεσβεία στην Ουάσιγκτον και έγιναν φίλοι. Δύο χρόνια αργότερα, μια στρατιωτική χούντα με επικεφαλής τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ ανέτρεψε την κυβέρνηση Αλιέντε και φυλάκισε τον Λετελιέ.
Ο Σαούλ συνεργάστηκε με άλλους διεθνείς υποστηρικτές για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση του Λετελιέ και να του κανονίσει μια δουλειά στο IPS, όπου έγινε ένας από τους πιο εξέχοντες επικριτές της δικτατορίας της Χιλής. Το 1976, πράκτορες του Πινοσέτ χρησιμοποίησαν ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο για να δολοφονήσουν τον Λετελιέ και τον συνάδελφο της IPS Ρόνι Κάρπεν Μόφιτ στη λεωφόρο Μασαχουσέτης στην Ουάσιγκτον, DC.
Ο Σαούλ ξεκίνησε αμέσως έρευνα της IPS για τους φόνους. Ήταν καχύποπτος για το FBI, το οποίο είχε πραγματοποιήσει εκτεταμένη παρακολούθηση και διείσδυση στο IPS κατά την εποχή του Νίξον. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, ωστόσο, ο Saul ανέπτυξε μια στενή σχέση συνεργασίας με τους επικεφαλής πράκτορες του FBI και διατήρησε ισχυρές φιλίες μαζί τους για δεκαετίες μετά το έγκλημα.
Το 1980, ο Saul συνέγραψε (με πρώην Washington Post δημοσιογράφος John Dinges) ένα βιβλίο για την υπόθεση Letelier-Moffitt, Δολοφονία στην πρεσβεία, το οποίο προτάθηκε για βραβείο Edgar Allan Poe.
Το 1995, ο Saul και η πρώην συνάδελφός του στο IPS Joan Garces συνέγραψαν το βιβλίο Orlando Letelier: Testimonio y Vindicación να βοηθήσει στην αναζωπύρωση των προσπαθειών για την προσαγωγή του Πινοσέτ στη δικαιοσύνη. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαούλ ενθουσιάστηκε όταν μια υπόθεση που είχε καταθέσει η Τζόαν στα ισπανικά δικαστήρια είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη του πρώην δικτάτορα στο Λονδίνο.
Ενώ ο Πινοσέτ απέφυγε τελικά τη δίωξη, ο Σαούλ γιόρτασε αυτό το μέτρο δικαιοσύνης και το προηγούμενο που δημιούργησε για το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με εμφανή χαρά, έγραψε ότι ως αποτέλεσμα της σύλληψης, «πληθαίνουν οι φήμες ότι ο Χένρι Κίσινγκερ κάνει διακριτικές έρευνες πριν ταξιδέψει στο εξωτερικό, για να διαβεβαιώσει τον εαυτό του ότι δεν θα τον «πινοσέ»».
«Οι δεσμεύσεις του Σαούλ ήταν σφυρηλατημένες από χάλυβα», είπε η Ιζαμπέλ Λετελιέ, η χήρα του Ορλάντο Λετελιέ και πρώην μέλος του προσωπικού της IPS. «Ήταν ένας άψογος και υποδειγματικός επαναστάτης».
Ο Σαούλ βοήθησε επίσης να κρατηθεί ζωντανή η επιδίωξη της δικαιοσύνης μέσω της υποστήριξής του στα ετήσια βραβεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων Letelier-Moffitt του Ινστιτούτου. Για 36 χρόνια, αυτό το γεγονός ανέδειξε νέους ήρωες των κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Λατινική Αμερική. Ο Σαούλ έλαβε το βραβείο ο ίδιος το 1992. Το 2008, η κυβέρνηση της Χιλής του απένειμε το παράσημο του Bernardo O'Higgins, την υψηλότερη πολιτική διάκριση που απονέμεται σε μη Χιλιανούς πολίτες.
Τα άλλα βιβλία, οι ταινίες και τα άρθρα του Σαούλ κάλυπταν τη γκάμα, από το Κογκρέσο των ΗΠΑ μέχρι τη Νικαράγουα, το Μεξικό, την Τζαμάικα και μια τελευταία σειρά άρθρων ενάντια στην πολιτική των ΗΠΑ στη Συρία. Εργάστηκε με την IPS μέχρι την ημέρα του θανάτου του, βοηθώντας στη δημιουργία υποτροφιών διάρκειας δύο ετών για νέους δημόσιους μελετητές.
Ο Σαούλ δίδαξε επίσης μαθήματα στο Πολυτεχνείο της Καλιφόρνια στην Πομόνα, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Σάντα Κρουζ και στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο. Χρησιμοποίησε το τεράστιο ρεπερτόριό του με ζωντανές ιστορίες και άχρωμα αστεία για να απασχολήσει τους μαθητές του και να ανοίξει το μυαλό τους σε εναλλακτικές προοπτικές.
«Ένα μεγάλο μέρος της κληρονομιάς του θα είναι ότι καθοδήγησε αμέτρητους νέους ανθρώπους και τους ενστάλαξε τη σημασία της ιστορίας και τη ριζοσπαστική ιδέα ότι μπορούμε να κάνουμε τη δική μας ιστορία», δήλωσε ο συνιδρυτής της IPS, Marcus Raskin.
Στο βιβλίο του 2007 Ένας κόσμος Μπους και Μπότοξ, ο Σαούλ διαμαρτυρήθηκε για τη ρηχότητα της αμερικανικής πολιτικής και καταναλωτικής κουλτούρας, καλώντας τους αναγνώστες «να σταματήσουν να επιτρέπουν στους αποστολείς μηνυμάτων να μας κρατούν στο ρόλο του κορόιδου και αντ' αυτού να παίζουν έναν ρόλο κατά τη διάρκεια των σύντομων αποσπασμάτων μας στο μακρύ ιστορικό δράμα».
Έμεινε από τη σύζυγό του, Rebecca Switzer, την πρώτη του σύζυγο, Nina Serrano, και τα πέντε παιδιά του, Greg Landau, Valerie Landau, Carmen Landau, Julia Landau και Marie Landau και επτά εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά