Οι συναυλίες μου στο SPEAKING το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Βόρεια Καρολίνα επιβεβαίωσαν αυτό που υποψιαζόμουν – υπάρχουν θύλακες αηδίας για την εξαγορά των Ρεπουμπλικανών και την παράλυση των Δημοκρατικών σε όλη αυτή τη χώρα.
Πολλοί άνθρωποι μοιάζουν με τον Cliff, που εργάζεται στην Costco και έσπασε τον συντηρητισμό του πριν από μερικά χρόνια – και τον Shelby, ο οποίος μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη όπου το κέντρο διανομής Wal-Mart παρέχει τις μόνες θέσεις εργασίας. Εκφράζουν μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία να προχωρήσουν πέρα από την ελιτίστικη περιφρόνηση των Δημοκρατικών για να αμφισβητήσουν τις πολιτικές της δεξιάς στην καμένη γη.
Μεταξύ των ανθρώπων που συμμετείχαν στην ομιλία μου "Fighting the Right" στις 5 Νοεμβρίου ήταν μια μισή ντουζίνα αυτοαποκαλούμενη ριζοσπαστική φεμινίστρια που δραστηριοποιήθηκε στην ομάδα Feminist Student United στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας (UNC) στο Chapel Hill.
Ένας από αυτούς έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για το Tea Party. Είπε ότι, ενώ απεχθάνεται όλα όσα υποστηρίζουν, έπρεπε να παραδεχτεί ότι η εμπιστοσύνη τους στο να ανταποκριθούν στο status quo –παρά τη διασκεδαστική οπτική τους – είναι κάτι που λείπει από την πλευρά μας.
Εχει δίκιο. Η αριστερά χρειάζεται να ασκήσει λίγο chutzpah.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε το τεράστιο συναίσθημα για την αμφισβήτηση των προτεραιοτήτων και των δύο πολιτικών κομμάτων, που υπάρχει μεταξύ των νέων εργαζομένων και των φοιτητών, καθώς και των μεσήλικων ανθρώπων που έχουν περάσει από το στρίψιμο και είναι τρομοκρατημένοι καθώς αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της φροντίδας για τη γήρανση γονείς και παιδιά που κάνουν καναπέ.
Για μερικά αποσπάσματα εικόνας για το τι είναι δυνατό αυτή τη στιγμή, ας ανατρέξουμε στις κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 1990 ενάντια στο «Συμβόλαιο για την Αμερική» του Newt Gingrich και τις σχεδόν ξεχασμένες βομβαρδιστικές επιδρομές του Bill Clinton στο Ιράκ.
Όπως τώρα, οι Ρεπουμπλικάνοι μπήκαν στο Κογκρέσο κατά τη διάρκεια των ενδιάμεσων προεδρικών θητειών του 1994 και ο Newt έγινε γνωστό όνομα με τις δεσμεύσεις του να μειώσει τους φόρους για τους πλούσιους και να επιτεθεί στα επιδόματα των εργαζομένων. Ο Alan Maass του SocialistWorker.org περιέγραψε την κληρονομιά του 10 χρόνια αργότερα:
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης βασίζονταν σε κάθε λέξη των Gingrichites και παρήγαγαν αμέτρητες ιστορίες γνωστές σε εμάς σήμερα – για το πώς οι Ρεπουμπλικάνοι θα ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι ήθελαν στην Ουάσιγκτον για τα επόμενα χρόνια. [Ακούγεται οικείο?!]
Δεν βγήκε έτσι. Ούτε ένα νομοσχέδιο από το Συμβόλαιο με την Αμερική δεν έγινε νόμος. Η δημοτικότητα των Ρεπουμπλικανών εξασθενούσε σταθερά. Και ο Newt Gingich, ο ηγέτης της «επανάστασης», έγινε ο πιο μισητός άνθρωπος στην αμερικανική πολιτική.
Ήμουν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα που συμμετείχαν σε διαδηλώσεις κατά του Νιούτ όπου κι αν εμφανιζόταν. Εκατοντάδες συνδικαλιστές βγήκαν να τον χαιρετήσουν στη Γεωργία. Χιλιάδες φοιτητές στη Νέα Υόρκη κινητοποιήθηκαν ενάντια στις περικοπές του. Οι δημόσιες ακροάσεις για τον περιορισμό των παροχών σε ολόκληρη τη χώρα μετατράπηκαν σε έντονες συζητήσεις γεμάτες με αγανακτισμένους κατοίκους. Παρά τη συμπαιγνία και συχνά την απόλυτη εχθρότητα της κυβέρνησης Κλίντον, η πλευρά μας μπόρεσε να σταματήσει τη δεξιά.
- - - - - - - - - - - - - - - -
ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ γεμάτα φρίκη χρόνια πολέμου επέτρεψαν να σβήσουν οι μνήμες από τις καταστροφικές φιλοπολεμικές πολιτικές της Κλίντον. Αλλά τον Φεβρουάριο του 1998, όταν η υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright παρακολούθησε μια τηλεοπτική συνάντηση της πόλης του CNN με 6,000 άτομα στο Ohio State University (OSU), το μέρος ξέσπασε σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η Ολμπράιτ είχε πει πρόσφατα στην εκφωνήτρια Λέσλι Σταλ ότι πίστευε ότι οι θανατηφόρες κυρώσεις που είχε επιβάλει η κυβέρνηση Κλίντον στο Ιράκ «άξιζαν το τίμημα» μισού εκατομμυρίου νεκρών παιδιών από το Ιράκ, και ως απάντηση, φοιτητές του OSU ανέλαβαν δράση.
Θυμάμαι ότι μίλησα με έναν από τους διοργανωτές της πανεπιστημιούπολης, τον Jon Strange, για το πώς μια μικρή ομάδα φοιτητών διεύρυνε τη διαμαρτυρία της για να συμμετάσχει πολλές εκατοντάδες, αν όχι περισσότερες. Ο Strange και οι συνεργάτες του συναντήθηκαν νωρίτερα, ετοίμασαν μια λίστα με γεγονότα και ερωτήσεις σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και έφτασαν νωρίς για να κυκλοφορήσουν φυλλάδια για την εκδήλωση. Ήταν μια εξαιρετική ιδέα να μην βασιστούμε απλώς σε μια μικρή χούφτα μαθητών, αλλά να κάνουμε μαζικές ερωτήσεις φυλλαδίων για να κάνουν οι μαθητές.
Όπως συνέβη, ο Strange δέχθηκε και σουβλάκισε την Ολμπράιτ και τον υπουργό Άμυνας, που ήταν εκεί όταν ρώτησε: "Γιατί να βομβαρδίσεις το Ιράκ όταν άλλες χώρες έχουν διαπράξει παρόμοιες παραβιάσεις; Η Τουρκία, για παράδειγμα, βομβάρδισε Κούρδους πολίτες. Σαουδική Αραβία Η Αραβία βασανίζει πολιτικούς και θρησκευτικούς αντιφρονούντες. Γιατί οι ΗΠΑ εφαρμόζουν διαφορετικά πρότυπα δικαιοσύνης σε αυτές τις χώρες;».
Η Ολμπράιτ έμεινε άναυδος και πιάστηκε πλατυποδία. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που μουρμούρισε ως απάντηση, δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι καθώς οι μαθητές άνοιξαν ένα αντιπολεμικό πανό και άρχισαν να φωνάζουν, «Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, δεν θέλουμε τον ρατσιστικό σας πόλεμο». Έγινε μια λυδία λίθος που προκάλεσε πολλές ακόμη διαμαρτυρίες σαν κι αυτό.
Οι φοιτητές στο UNC-Greensboro στις 6 Νοεμβρίου ανέφεραν ότι ο Λάρι Σάμερς, ο επικεφαλής του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου του Ομπάμα και αρχιτέκτονας και δικαιούχος της οικονομικής κατάρρευσης, θα μιλήσει σύντομα εκεί.
Ένας ακόμη πιο ζουμερός στόχος από ορισμένες απόψεις, ο Glenn Beck, θα έρθει στην πόλη για να μιλήσει σε μια μαζική συγκέντρωση σε λίγους μήνες. Αυτά τα γεγονότα, και πολλά παρόμοια σε ολόκληρη τη χώρα, μπορούν να μετατραπούν σε προσπάθειες κινητοποίησης από την αριστερά, όπου η πλευρά μας μπορεί να ενώσει τις ανόμοιες δυνάμεις μας και να αρχίσει να απωθεί.
Τα ανθρώπινα συστατικά για την αμφισβήτηση μιας δεξιάς ατζέντας υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Αυτό που λείπει είναι συχνά το πολιτικό όραμα και τα οργανωτικά μέσα για να το κάνουμε.
Δεν προσποιούμαι ότι κάθε πόλη ή πανεπιστημιούπολη μπορεί να το κάνει αυτό τώρα, αλλά αν οι άνθρωποι σε λίγες πόλεις πάρουν την πρωτοβουλία –όπως ήδη αρχίζουν να κάνουν ορισμένοι– μπορούμε να αντιστρέψουμε την απογοήτευση που νιώθουν οι προοδευτικοί. Η οικοδόμηση εμπιστοσύνης είναι απαραίτητο συστατικό για την οικοδόμηση μιας ολόσωμης αριστερής αντιπολίτευσης στη λιτότητα, τον ρατσισμό και το εξευτελιστικό όραμα των Δημοκρατικών ενόψει μιας ρεπουμπλικανικής επίθεσης.
Σε αντίθεση με την αμφιβολία της κυβέρνησης Ομπάμα, μπορούμε να υιοθετήσουμε μια στάση περιφρόνησης προς τα δεξιά. Μερικές συμβουλές για τους ανθρώπους του Greensboro: κάντε τον Glenn Beck να κλάψει.
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις Η Sherry μιλάει πίσω.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά