Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ίσως ο πιο δημοφιλής Ρώσος ηγέτης που υπήρξε ποτέ, με δημοσκόπηση γύρω στο εκπληκτικό 80% μόλις τον Νοέμβριο του 2015 σε μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα Αμερικανών ερευνητών. Αυτό τον κάνει αναμφισβήτητα τον πιο δημοφιλή παγκόσμιο ηγέτη σήμερα, αν και θα σκεφτόσασταν το αντίθετο δεδομένου του τρόπου με τον οποίο απεικονίζεται και δαιμονοποιείται συνήθως στη Δύση.
Παραδόξως, ο κύριος λόγος για τη δημοτικότητα του Πούτιν στη Ρωσία είναι ο ίδιος λόγος που τον υβρίζουν τόσο στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. Έρχεται στο απλό αλλά προεξέχον γεγονός ότι, όταν πρόκειται για ηγεσία και πολιτική θραύση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν παίζει σκάκι ενώ οι ομόλογοί του στο Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και το Παρίσι παίζουν επιταγές.
Αυτό δεν σημαίνει να αποδώσουμε στον Ρώσο ηγέτη τις ηθικές αρετές του Νέλσον Μαντέλα ή τα ανθρωπιστικά ένστικτα του Μαχάτμα Γκάντι. Αλλά ούτε και η καρικατούρα περιγράφεται τακτικά και έντονα στα ΜΜΕ του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ. Ο Πούτιν δεν είναι ένας κακός κατευθείαν από μια ταινία του Μποντ, που κάθεται σε ένα τρομακτικό κάστρο κάπου στη βαθύτερη Ρωσία σχεδιάζοντας και σχεδιάζοντας την παγκόσμια κυριαρχία. Για αυτού του είδους την κακοήθεια του «Masters of the Universe» πρέπει να πάτε στον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον ή ίσως στα κεντρικά γραφεία της CIA στο Langley της Βιρτζίνια. Όχι, ο Ρώσος Πρόεδρος είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει τον εχθρό του καλύτερα από ό,τι γνωρίζουν τον εαυτό τους και που κατανοεί και έχει εμποτίσει την αλήθεια της δήλωσης του πρώην Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Χρουστσόφ ότι «αν ζεις ανάμεσα σε λύκους πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν λύκος».
Αυτό που αποτυγχάνουν να εκτιμήσουν εκείνοι οι δυτικοί ιδεολόγοι και τα μέλη του φιλελεύθερου σχολιασμού που έχουν παραταχθεί για να του επιτεθούν στις στήλες των εφημερίδων τους, για να μην αναφέρουμε τον στρατό των συγγραφέων που έβγαζαν βιβλία που ζωγραφίζουν τον Πούτιν ως τον Τζένγκις Χαν των τελευταίων ημερών. , είναι τα βαθιά σημάδια που άφησε στη ρωσική ψυχή η έκθεση της χώρας στην ελευθερία και τη δημοκρατία δυτικού τύπου μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τη δεκαετία του 1990.
Η Καναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας Naomi Klein το εκθέτει με ιατροδικαστικές λεπτομέρειες στο απαράμιλλο έργο της, Το δόγμα των κραδασμών (Penguin, 2007). Ο αντίκτυπος της θεραπείας σοκ στην ελεύθερη αγορά στη Ρωσία υπό την προεδρία του Μπόρις Γέλτσιν, ο Κλάιν περιγράφει ως εξής: «Ελλείψει μεγάλης πείνας, πανούκλας ή μάχης, ποτέ δεν έχασαν τόσοι πολλοί τόσοι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μέχρι το 1998 περισσότερο από το 80 τοις εκατό των ρωσικών αγροκτημάτων είχαν χρεοκοπήσει και περίπου εβδομήντα χιλιάδες κρατικά εργοστάσια είχαν κλείσει, δημιουργώντας μια επιδημία ανεργίας. Το 1989, πριν από τη θεραπεία σοκ, 2 εκατομμύρια άνθρωποι στη Ρωσική Ομοσπονδία ζούσαν στη φτώχεια, με λιγότερα από 4 δολάρια την ημέρα. Μέχρι τη στιγμή που οι θεραπευτές σοκ είχαν χορηγήσει το «πικρό φάρμακο» τους στα μέσα της δεκαετίας του '74, XNUMX εκατομμύρια Ρώσοι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Ο Κλάιν αποκαλύπτει επίσης ότι μέχρι το 1994 το ποσοστό αυτοκτονιών στη Ρωσία είχε διπλασιαστεί και το βίαιο έγκλημα τετραπλασιάστηκε.
Δεδομένης της καταστροφής που προκάλεσαν στη ρωσική οικονομία και κοινωνία οι δυτικοί γκουρού της ελεύθερης αγοράς και οι Ρώσοι μαθητές τους κατά τη διάρκεια αυτής της τρομερής περιόδου, η ανάκαμψη της χώρας σε σημείο που είναι πλέον σε θέση να αμφισβητήσει και να αντισταθεί στη μονοπολικότητα της Ουάσιγκτον όπου προηγουμένως υπήρχε ανεξέλεγκτη, να λογαριαστεί ως συγκλονιστικό επίτευγμα.
Ο Πούτιν ανήλθε στην εξουσία στη Ρωσία λόγω του ρόλου του στη βίαιη καταστολή της εξέγερσης της Τσετσενίας, η οποία ξεκίνησε εν μέσω του χάους της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν μια βάναυση και αιματηρή σύγκρουση στην οποία αναμφίβολα διαπράχθηκαν φρικαλεότητες, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγκρουση, μέχρι που τελικά η εξέγερση συντρίφτηκε και αποκαταστάθηκε το κύρος της Μόσχας. Ο πρώην αξιωματικός της KGB έπεσε στο προσκήνιο ως βασικό μέλος της ομάδας του Μπόρις Γέλτσιν, θεωρούμενος ως ένα ασφαλές ζευγάρι χέρια, που τον ώθησαν στην πολιτική σκηνή και την πρώτη του θητεία ως πρόεδρος το 2000 μετά το θάνατο του Γέλτσιν.
Από τότε ο Πούτιν εργάστηκε για να αποκαταστήσει τη ρωσική οικονομία μαζί με την αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας και κύρους στην παγκόσμια σκηνή. Η απώλεια αυτού του κύρους ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της σοβιετικής εποχής είχε κατακλυσμιαία επίδραση στην κοινωνική συνοχή σε μια χώρα που από καιρό περηφανευόταν για τα επιτεύγματά της, ειδικά για το ρόλο της στην ήττα των Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο νέος Ρώσος πρόεδρος πιστώνεται ότι επέστρεψε τη χώρα στην προηγούμενη θέση της ως σεβαστή δύναμη που δεν μπορεί και δεν πρόκειται να εκφοβιστεί από τη Δύση. Η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η Γεωργία ως πόδι γάτας το 2008 αντιμετωπίστηκε γρήγορα, όπως και η προσπάθεια να γίνει το ίδιο με την Ουκρανία πρόσφατα. Όλη αυτή η απάτη για τον Πούτιν που έχει επεκτατικούς στόχους είναι μια προσπάθεια να ρίξει ένα προπέτασμα καπνού πάνω από την επεκτατική ατζέντα της ίδιας της Δύσης στην Ανατολική Ευρώπη με στόχο να ρίξει ένα καλίντι γύρω από τη Ρωσία επιδιώκοντας μια ατζέντα ψυχρού πολέμου.
Ο τρέχων μεταβαλλόμενος ρόλος της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, μαζί με την άγρια οικονομική ανάπτυξη και την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας, είναι απόδειξη ότι οι μέρες της μονοπολικότητας και της αδιαμφισβήτητης δυτικής ηγεμονίας πλησιάζουν στο τέλος τους. Αυτός περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα βρίσκεται στη ρίζα της παράλογης ρωσοφοβίας που διαδίδεται με τόσο πάθος στη Δύση.
Η πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ δυτική αποικία ή ημιαποικία. Για τους ανθρώπους που επί του παρόντος δεν μπορούν να συλλάβουν καμία σχέση με τη Ρωσία εκτός από έναν θανάσιμο ή ηττημένο εχθρό, όσο πιο γρήγορα αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα τόσο πιο γρήγορα θα αποκατασταθεί η σταθερότητα σε μέρη όπως η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή.
Ενώ ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η κυβέρνησή του δεν είναι υπεράνω κριτικής –στην πραγματικότητα, πολύ μακριά από αυτό– οι ατασθαλίες τους ωχριούν σε σύγκριση με το ιστορικό των δυτικών κυβερνήσεων να καταστρέφουν τη μια χώρα μετά την άλλη. η Μέση Ανατολή, που προεδρεύει σε μια παγκόσμια οικονομία που δεν έχει σπείρει τίποτα εκτός από τη δυστυχία και την απόγνωση για εκατομμύρια, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, οδηγώντας στη διαδικασία στην εξομάλυνση της κρίσης και του χάους.
Οι πράξεις τους, όπως είπε ο άνθρωπος, θα ντρόπιαζαν όλους τους διαβόλους στην κόλαση.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά
1 Σχόλιο
Αυτό έπρεπε να ειπωθεί.